Ποιήμα για τα βαμπιρ του V:tR

[Armando_5]

Σκοτάδι μαύρο η ζωή,
κατάρα ή ευλογία;
Τον ήλιο να στερούμαστε
για μια αθανασία.

Το αίμα είναι η τροφή
κι ο θάνατος ζωή μας,
με ότι μας απέμεινε
απ’ την αδειανή ψυχή μας.

Με ανάμνηση αισθήσεων,
πρέπει να προχωρήσω,
ελπίζοντας τον θάνατο,
σύντομα ν’ αντικρίσω.

Ο μοναχικός Daeva...

[DEROS]

Καλησπερα φιλε, το διαβασα το ξανα διαβασα και τελικα πηρα την αποφαση να γραψω κατι...Σαν ποιημα ιδεα ειναι φοβερο, απλα μελαγχωλω και αυτο δεν μου αρεσει γιατι το ταυτιζω μ' εσενα και δεν θελω να ειμαι στην θεση σου....ελπιζω απλα να ειναι μια εμπνευση και οχι η καλημερα του εαυτου σου...τα σεβη μου !!!!!

[Armando_5]

To Vampire: The Requiem είναι όντως μελαγχολικό. Αν θες, μπορώ να σου εξηγήσω γιατί (με PM ή e-mail).
Δυστυχώς, ο κάθε χαρακτήρας αντικατοπτρίζει κάτι από εμάς. Ο δικός μου έχει βιώσει πολλές από τις real-life απογοητεύσεις μου, κάνοντας έτσι τον παίκτη να πονάει και να μελαγχολεί μαζί με τον χαρακτήρα του.
Έτσι, το ποιήμα είναι (λίγο) και για μένα, χωρίς όμως να μπερδεύω την πραγματικότητα με το παιχνίδι.
Ουσιαστικά, ο παίκτης παραπατάει στα όρια του αληθινού και του φανταστικού. Για κάποιον που μπορεί
να ξεχωρίσει τη διαφορά, είναι μια καταπληκτική εμπειρία. Δυστυχώς υπάρχουν και ακρότητες...!

Σημείωση:Όταν λέω ότι το ποιήμα με εκφράζει, εννοώ την άδεια ψυχή και την ανάμνηση αισθήσεων.
Όχι οτί πίνω αίμα...