Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αγάπη θαλασσινή...

« στις: 30/06/08, 08:58 »

Κάτι μου λες., μα δε σ’ ακούω…
Αυτό το κύμα που χτυπά 
με θόρυβο στην αμμουδιά
το παίρνει μακριά μου…

Πες το μου πάλι, παρακαλώ…
Μ’ αυτός ο γλάρος, τι ζωηρός!!!
Πετάει, φωνάζει σαν τρελός…
Δεν έφτασε στ΄ αυτιά μου…

Έλα, ξανά απ’ την αρχή…
Μα τι αέρας ξαφνικός!!!
Πως άλλαξε έτσι ο καιρός!!!
Ν΄ ακούσω  μ’ εμποδίζει…

Πες το μου τώρα ,να σε χαρώ…
Στάσου, βαρκούλα μου, πιο κει…
Βαρκάρη, αυτή η μηχανή,
στ ‘ αυτιά μου τυμπανίζει…

Γράψ’ το στην  άμμο να το δω…
Αφού ν’ ακούσω δε μπορώ…
Τι άλλο πια μου μένει!!!
Παιδάκι, πρόσεχε που πας!!!
Όχι , την μπάλα μην πετάς
στη λέξη που είν’ γραμμένη…

Τι ατυχία είν’ αυτή!!!
Έλα και πες το μου στ’ αυτί,
μα πες το άνθρωπέ μου…

Τι είπες?? Μ’ ΑΓΑΠΑΣ??
Και τόση ώρα δε μιλάς???
Και γω  σ΄ αγαπώ, καλέ μου…

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / θαλασσα...

« στις: 20/06/08, 12:54 »

θάλασσα

πήρα μια χούφτα απ' τ' ουρανού το γαλανό το χρώμα
κι απ' το φεγγαρι μια σκιά ασημοστολισμένη
του σύννεφου το κάτασπρο σεντόνι απ΄το στώμα
του ήλιου μια ανατολή π΄αρχίζει ονειρεμένη...

μια πινελιά από καμβά ζωγράφου μεταξένια
μια γκρίζα μέρα βροχερή του κεραυνού το δάκρυ
του πλάτανου τη φυλλωσιά πρασινοχρυσαφένια
κι έφτιαξα μια θάλασσα που δεν τη φτάνω σ άκρη...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Zωή ξανά...

« στις: 24/05/08, 07:58 »

ενας ουρανος φυλακισμενος σε δυο ματια…
ολο τα απεραντο της φυσης μια μικρη σταγονα
σκουροπρασινης μπογιας…
και κεινο το βλεμμα…
και κεινο τα αδιεξοδο…
σε μια ανταυγεια φωτιας…
ολακερη η μανια του κεραυνου της
τρικυμισμενης θυμησης στη λαμψη μιας ματιας
και φωνες αποκοσμες…
κι η βραδια φυλακισμενη στην τρυφεραδα
μιας ανοιξης…στη διψα της ζωης…
μιας ζωης τοσο απομακρης
που παλευει να κρατηθει
πισω απ τις ανταυγειες μιας φωτιας…

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ζωη

« στις: 18/05/08, 06:18 »

ενας ουρανος φυλακισμενος σε δυο ματια…
ολο τα απεραντο της φυσης μια μικρη σταγονα
σκουροπρασινης μπογιας…
και κεινο το βλεμμα…
και κεινο τα αδιεξοδο…
σε μια ανταυγεια φωτιας…
ολακερη η μανια του κεραυνου της
τρικυμισμενης θυμησης στη λαμψη μιας ματιας
και φωνες αποκοσμες…
κι η βραδια φυλακισμενη στην τρυφεραδα
μιας ανοιξης…στη διψα της ζωης…
μιας ζωης τοσο απομακρης
που παλευει να κρατηθει
πισω απ τις ανταυγειες μιας φωτιας…

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / όταν...

« στις: 29/04/08, 17:54 »

όταν σε τυλίγει η σιγαλιά της νύχτας
και τ΄άπειρο αγγίζει τη ζωή σου,
όταν η θύμηση φτάνει εκεί που όλα
αρχίζουν να χάνονται...
όταν οι σκεψεις γυρνούν
και φτάνουν εκεί που ξεκίνησαν,
όταν στο φως της μέρας ό, τι ονειρεύτηκες
και το σήκωσες πάνω από σένα
και μέχρι την τελειότητα.
σου φαίνεται μικρό κι ανημπόρετο...

τότε, θυμήσου πως σ' αγαπώ...