-
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής? Παραθέστε αν θέλετε κάποιο αγαπημένον σας στίχο του. ;D
-
Ο τελευταίος Παλαιολόγος
Γεώργιος Βιζυηνός
Στους συμβολισμούς της παραδόσεως, γιαγιά είναι οι παλαιές γενεές
και εγγονός η νέα γενιά, η οποία πρέπει να κάνει το καθήκον της.
- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα
ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,
σαν παραμύθι τάχα;
- Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,
Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι
σαν νάταν χθες μονάχα.
- Απέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.
- Και τώρα πια δεν ημπορεί
γιαγιάκα να ξυπνήση;
- Ω, βέβαια! Καιρούς καιρούς,
σηκώνει το κεφάλι,
και βλεπ' αν ήρθεν η στιγμή,
πόχει ο Θεός ορίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- Οταν τρανέψης, γιόκα μου,
να αρματωθείς, και κάμης,
τον όρκο στην Ελευθεριά,
συ κι όλη η νεολαία,
θα σώσετε την χώρα.
Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί
τον Τούρκο να χτυπήση.
Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα
πίσω στην κόκκινη μηλιά,
και πίσω από τον ήλιο,
που πια να μη γυρίση!
-
Μαρμαρωμένε Βασιλιά
Κώστας Καρυωτάκης
Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια,
το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.
Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ' αγνό το μέτωπό του,
θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ' αγκαλιάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,
ένας Τιτάν π' ακόμα χτες εστόλιζ' ένα θρόνο,
κι εσφάλισε - οϊμένανε! - για πάντ' αυτό το στόμα,
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν' ελπίδες μόνο,
Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ' τα νερά του Βόσπορου κει πέρα
θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,
ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!
-
Μπορώ να κάνω post δεκάδες ακόμα ποιήματα από διάφορους ποιητές που μου αρέσουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό να τρώω εγώ όλο χώρο... ::)
-
Θα Post-άρω όμως και κάτι από Γιαννόπουλο... ;)
Ξενομανία
Περικλής Γιαννόπουλος
Είναι αδύνατον να αρχίσει δημιουργία Ελληνικής ζωής
ενόσω όλα τα πράγματα της ζωής, και όλων των ιδεών,
από το πρώτον κουρέλι του λίκνου
μέχρι του τελευταίου κουρελιού του τάφου, είναι ξένα.
Το κτύπημα της ξενομανίας είναι το πρώτον κίνημα,
ο πρώτος αγών των ποθούντων
να αγωνισθούν διά μίαν αρχήν Ελλάδος.
Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά.
Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Είναι αφιλοπατρία.
Και είναι ξιπασιά. Και είναι αμάθεια.
-
Θα Post-άρω όμως και κάτι από Γιαννόπουλο... ;)
Ξενομανία
Περικλής Γιαννόπουλος
Είναι αδύνατον να αρχίσει δημιουργία Ελληνικής ζωής
ενόσω όλα τα πράγματα της ζωής, και όλων των ιδεών,
από το πρώτον κουρέλι του λίκνου
μέχρι του τελευταίου κουρελιού του τάφου, είναι ξένα.
Το κτύπημα της ξενομανίας είναι το πρώτον κίνημα,
ο πρώτος αγών των ποθούντων
να αγωνισθούν διά μίαν αρχήν Ελλάδος.
Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά.
Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Είναι αφιλοπατρία.
Και είναι ξιπασιά. Και είναι αμάθεια.
Δώστου μάγκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Περικλής Γιαννόπουλος = Μορφή!!!!
-
Για να μη βάλω πάλι Γιαννόπουλο (έχω βάλει σε άλλο post):
Ω Πόλη!
Ω Πόλη! Εσύ του πράσινου διθάλασσο όραμα,
πατρίδα της πατρίδας μου, οι σουλτάνοι
σε ντρόπιασαν, εμάρανε σε ο ξεπεσμός.
Όμως ο αθάνατος αϊτός δεν σε ξεχνάει.
Από Βοριά, από Δύση κι απ' Ανατολή,
αράδα κράδα δοξαστής ρηγάδων τροπαιοφόρων,
γυρνάει τις νύχτες προς εσέ να στάξει δάκρυα πύρινα,
απάνου απ'τους τάφους των αυτοκρατόρων.
Κωνσταντίνος Παλαμάς
-
den exw diavasei poli poiisi,alla apo orismena stixakia pou exoune pesei sta xeria mou,mou exei kanei entypwsi to pws grafei..-egrafe- o Gabriel Garsia Markes.
''an o theos xexnouse gia mia stigmi oti eimai mia marionetta ftiagmeni apo kourelia kai mou xarize ena kommati zwi,isws den tha elega ola afta pou pou skeftomai,alla tha skeftomoun ola afta pou lew''
'tha edina axia sta pragmata,oxi giafto pou axizoun,alla giafto pou simainoun'
''an o theos mou xarize ena kommati zwi,tha ntinomoun lita,tha xaplwna mroumitta ston ilio,afinontas oxi mono to swma alla kai ti psixi mou''
''thee mou an mporousa,tha egrafa to misos mou panw se ena kommati pago kai tha perimena ton ilio na anateilei!....''
''thee mou an eixa ena kommati zwi...den tha afina na perasei oute mia mera,xwris na pw stous anthrwpous oti agapw,oti tous agapw..tha ekana kathe antra kai gynaika na pistepsoun oti einai agapitoi mou,kai tha zousa erwtevmenos me ton erwta!!''......einai ki alla polla...alla :-\einai tosa polla !!as einai omws kala kai o kavafis!! ;)
-
Ο Καββαδιας και ο Καρυωτακης... Ειναι κορυφαιοι ποιητες...
-
Οι αγαπημένοι μου είναι 4, δεν μπορω να τους ξεχωρισω
Κ. Καβαφης, Κ. Καρυωτακης, Π. Γιαννόπουλος, Α. Αλεξάνδρου
-
Εμπνευσμένος από την εθνο-ιστορική έφεση των Mad_Gunner & rikk, το μόνο που μπορώ να καταθέσω με ευλάβεια είναι ο Εθνικός Ύμνος (Διονύσιος Σολωμός):
"Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γη.
Απ'τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε ω χαίρ' ελευθεριά!"
-
Ελύτης, Καβάφης
-
Αυτό είναι τρομερό:
Η κραυγή της μάνας
Βασίλειος Τσούπρας
Ω παιδιά μου προδομένα, ω βλαστάρια Ελληνικά,
ω αθάνατων ηρώων και μαρτύρων σεις γενιά,
δεν ακούτε που σας κράζω, σας φωνάζω γοερά,
και σας δείχνω τις πληγές μου, τα δεσμά μου τα σκληρά;
Δεν τους βλέπετε τριγύρω πόσοι είναι οι εχθροί;
Για κοιτάξτε ανάμεσά τους πόσοι άχρηστοι ταγοί!
Για κοιτάχτε και πιο πέρα πόσοι υφαίνουν τον ιστό
και σχεδιάζουν ν'αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό.
Δεν ακούτε του Αττίλα τη βαριά πατημασιά
που την Κύπρο μας ματώνει και τόσα άλλα μου παιδιά;
Που 'ν' ο Πόντος και η Προύσα, που 'ν' η Σμύρνη, τ' Αϊβαλί,
Που 'ν' η Τένεδος κι η Ίμβρος και η Πόλη η τρανή;
Όλα τα 'χουνε ρημάξει των βαρβάρων οι ορδές,
δεν χορταίνουν, όλο ουρλιάζουν με βρισιές και απειλές.
Μα και τ' άγριου του Κρούμου τα τσακάλια τα σκληρά
κλέβουν όνομα κι αστέρι Μακεδόνων τα ιερά.
Στο Βιτώλιο, στην Αχρίδα, Πρίλαπο και Γευγελή
και στου Κρούσοβου τα μέρη, στου Μελένικου τη γη,
Εκεί Παίονες γενναίους, Πελαγόνες όσους βρουν
τους κλαδεύουν οι Κρουμίτες και οι Γραικοί τους αγνοούν.
Μα και πέρα από της Πίνδου τα πανύψηλα βουνά
μέχρι πάνω στην Αυλώνα πόσα αλύτρωτα χωριά!
Δεν ακούτε τις κραυγές τους, την πικρή τους οιμωγή;
Δεν είν' κύματα κι αγέρας ή του Αώου οι παφλασμοί,
είναι σκούξιμο και θρήνοι, σπαραγμοί μικρών παιδιών,
βογκητά φυλακισμένων, κλάματα των γυναικών.
Των Τουρκαλβανών τ' ασκέρια κόρες βιάζουν και παιδιά,
καίνε, αρπάζουν και ληστεύουν χριστιανών τα σπιτικά.
Μα κι εδώ μέσα στη χώρα τί μεγάλη αδιαντροπιά!
Πείνα, ψέμα κι αδικία, γενική κακομοιριά
Τα παιδιά μου τα σκοτώνουν με φαρμάκια δυνατά,
τα κορίτσια τα πουλάνε σε παζάρια πονηρά
κι οι πολύχρωμοι αρχηγοί μας και τα ξένα αφεντικά
βρίσκουν τρόπους και τερτίπια να σας ρίχνουν πιο βαθιά.
Μαύρα σύννεφα σκεπάσαν το γαλάζιο ουρανό,
έξω μπόρες, μέσα φρίκη, ποιός θα φέρει λυτρωμό;
Ω παιδιά μου προδομένα, φοβισμένα και δειλά
πού 'ν' η πρώτη φρονιμάδα, των παλιών η ανδρειά;
Μπρος, ξυπνήστε, σηκωθείτε, σύρτε πρώτοι το χορό
και συνάξτε και τον άλλο τον αδιάφορο λαό.
Ενωμένοι αγωνιστείτε, σπάστε τόξα και ιστούς,
διώξτ' αφέντες, κλέφτες, ψεύτες κι όλους γύρω τους εχθρούς.
Προχωρήστε και λυτρώστε κάθε σκλάβο αδελφό,
τρέξτε, τρέξτ' ελευθερώστε κάθε χώμα ελληνικό.
Και διαλέχτ' ανάμεσά σας τους πιο τίμιους και καλούς
να διευθύνουν τα κοινά σας σαν τους χρόνους τους παλιούς.
Μη σκιαχτείτ' οχτρών πληθώρα και τα όπλα τα τρανά,
σπέρνουν βέβαια τον τρόμο, μα δεν έχουνε καρδιά.
Ο Σταυρός θα σας φυλάει κι η ευχή της Παναγιάς
σαν θα μάχεστε με πίστη για τα δίκια της γενιάς.
Την Ελληνορθόδοξή μας πολιτεία και ζωή
όταν ζείτε, να σας βλάψει πια κανένας δεν μπορεί.
Μπρός λοιπόν, τί καρτερείτε, γιατί χάνετε καιρό;
Αν αμέσως κινηθείτε θε να βρείτε λυτρωμο.
Μην ντροπιάστε τη γενιά σας, λυπηθείτε τα παιδιά,
μην τ' αφήστε να χαθούνε στο σκοτάδι, στη σκλαβιά.
Ω παιδιά μου προδομένα, θα προδώσετε κι εσείς
πίστη, δίκιο και αλήθεια για οφέλη της στιγμής;
Αν ετούτο μελετάτε, θυμηθείτε το καλά
πως τη μάνα όσοι προδίνουν πάντα χάνονται φρικτά!
-
Μπορώ να κάνω post δεκάδες ακόμα ποιήματα από διάφορους ποιητές που μου αρέσουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό να τρώω εγώ όλο χώρο... ::)
Υπάρχει και ποιο εύκολος τρόπος...
Φαντάζομαι πως τα ποιήματα που σου αρέσουν βρίσκονται συγκεντρωμένα στη λογοτεχνική σελίδα του Ελληνικού Μετώπου (http://www.e-grammes.gr/literature/) (χαίρε ω Βορίδη)...αρκεί λοιπόν μια επισκεψούλα. :P
-
Καββαδιας!! Και ιδιαιτερα το παρακατω διστιχο με κανει να συγκινουμαι παρα πολυ ( οικογενεια θαλασσινων... )
"...εκτος απο τη μανα σου κανεις δε σε θυμαται
σε τουτο το τρομακτικο ταξιδι του χαμου..."
-
Δυστυχώς είμαι ανίκανος για ποίηση.Ότι και αν έχω διαβάσει δεν μου έχει μείνει.Μάρκες ,Ποε, Μπλεϊκ,Καρυωτάκη.Δεν θυμάμαι τίποτα πέρα από αυτά που έχουν γίνει τραγούδια και..... αυτόν τον στίχος του Ευαγόρα Παλικαρίδη:
"Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω σκαλοπάτια,
να βρώ τα μονοπάτια που πάν στην λευτεριά".
Η θυσία αυτού του πιτσιρικά με έχει συγκλονίσει σαν άνθρωπο. Για εμένα είναι ένας σύγχρονος ήρωας.
Οι στιχοι που παραθέτω σαν υπογραφή είναι και αυτοί του Ευαγόρα αλλά δυστυχώς τους γνώρισα από τον Νταλάρα.
-
Kariotakis, gogou
-
Φοβερός ποιητής είναι ο Καββαδίας, γράφοντας βασικά για τις δικές του εμπειρίες στη θάλασσα (ήταν ασυρματιστής σε πλοίο) και στα ξένα. Καταπληκτικός είναι και ο Καβάφης, με κορυφαίο ποίημα την ''Σατραπεία''. Ακολουθούν (προσωπική άποψη), το ''Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον'' και η Ιθάκη. Για συγγραφέες, κορυφή είναι ο Καζαντζάκης με καλύτερο βιβλίο (πάλι προσωπική άποψη), το ''Βίο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά''.
-
Ελύτης, Καββαδίας, Γώγου, Καρυωτάκης, Lorka και αρκετοί άλλοι. Κάποια απο τα αγαπημένα μου είναι:
Απο Ελύτη :
"..για σένα έχω μιλήσω σε καιρούς παλιούς με σοφές παραμάνες και μ΄αντάρτες απόμαχους, απο τι να 'ναι που 'χεις την θλίψη του αγριμιού.
και γιατι λέει κοντά σου να μέλει να έρθω που δεν θέλω αγάπη, αλλά θέλω τον άνεμο, αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό..."
Απο Καββαδία :
"...και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων..."
-
Καβάφης, Καρυωτάκης.
"Ισως το φως θάναι μια νέα τυραννία
ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει"
και
"Α κύριε, κύριε Μαλακάση
ποιός θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλον
όμοια τον ένα με τον΄άλλον
... "
Ο ύμνος της εκλεπτυσμένης ειρωνείας.
-
Υπάρχει και ποιο εύκολος τρόπος...
Φαντάζομαι πως τα ποιήματα που σου αρέσουν βρίσκονται συγκεντρωμένα στη λογοτεχνική σελίδα του Ελληνικού Μετώπου (χαίρε ω Βορίδη)...αρκεί λοιπόν μια επισκεψούλα
Δυστυχώς στη συγκεκριμένη σελίδα υπάρχουν μόνο κάποια ενδεικτικά,οπότε δεν με καλύπτει...
Αν ήξερες καμία που να έχει συγκεντρωμένα όλα του Γιαννόπουλου π.χ.;;;
-
Βασικά Κ.Π.Καβάφης. Αλλά και Δ.Σολωμός, Ο.Ελύτης, Γ.Σεφέρης.
Κ.Π.Καβάφης
Ιθάκη:
"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους΄
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά΄
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στο νου σου να ’χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει΄
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ’βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τί σημαίνουν."
Γ.Σεφέρης
Ελένη
"... για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη..."
"... αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ’χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη."
-
Δυστυχώς στη συγκεκριμένη σελίδα υπάρχουν μόνο κάποια ενδεικτικά,οπότε δεν με καλύπτει...
Αν ήξερες καμία που να έχει συγκεντρωμένα όλα του Γιαννόπουλου π.χ.;;;
Τι!? Υπάρχουν κι άλλα ανάλογου περιεχομένου...? ::)
Δυστυχώς δε γνωρίζω που θα βρεις σελίδα με τα άπαντα του Γιαννόπουλου. Θα μπορούσες όμως να στείλεις ένα email στο Ελληνικό Μέτωπο και να τους ζητήσεις να εμπλουτίσουν την ενότητά του. Ε, είναι κρίμα να παρουσιάζουν μόνο δύο από τα εξαιρετικής αισθητικής και με βάθος περιεχομένου ποιήματά του.
-
Αυτά τα ποιήματα τα οποία όμως ειρωνεύεσαι τα έχουν εκθειάσει ποιητές όπως ο Κ.Παλαμάς κ.α....
Ενδεικτικά αναφέρω κάποιους στίχους του Λασκαράτου,:
"Δεν θάχη ειμή την άχαρην ελπίδα
Νάλθη άλλη γενεά με νοημοσύνη,
Νάν του κάμη μια μέρα δικαιοσύνη."
"
Απ'ότι φαίνεται δεν ανήκεις σε αυτή την γενεά.
και καλύτερα είναι άμα δε γνωρίζεις,να μη μιλάς...
-
Επίσης στο ίδιο άρθρο διάβασα αυτό:
Έγραψε κάποτε ο Ξενόπουλος πως "για τούς ιδεολόγους του μέλλοντος κάθε φράσις τού Γιαννόπουλου είναι ικανή να γεννήσει ολόκληρον βιβλίον."
-
Κι ο μέγας (επειδή είναι επίκαιρος ο τίτλος) Χατζιδάκις κάποτε αναφέρθηκε στο Φλωρινιώτη σαν να επρόκειτο περί σπουδαίου καλλιτέχνη και για τις ανάγκες μιας ταινίας συνέθεσε το "Νιάου νιάου βρε γατούλα...", μόνο και μόνο για να το αποκηρύξει αργότερα...δε φαντάζομαι πάντως πως κάποιος αμφιβάλλει για την αξία του Χατζιδάκι. Καταλαβαίνεις φαντάζομαι την αναγωγή...
Φυσικά λοιπόν και δεν μπαίνω στη διαδικασία να αμφισβητήσω την αξία ορισμένων εκ των ποιητών που υφίστανται στη σελίδα, αλλά μπορώ να αναφερθώ σε μέρος του έργου τους, χωρίς απαραίτητα να αφορίζω το όλον. Ουδείς καλλιτεχνικά άμεμπτος, είτε είναι εθνικός ποιητής, είτε κάποιος παραγνωρισμένος που ζει πουλώντας τα ποιήματά του σε μια γωνιά του ηλεκτρικού...όλοι έχουν γράψει και ανοησιολογήματα και κυρίως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το έχουν αποδεχτεί ως γεγονός πρώτα οι δημιουργοί τους.
Έπειτα ο τρόπος που χρησιμοποιούνται αποσπασματικά αυτά τα ποιήματα από το Ελληνικό Μέτωπο για να καταδειχτεί η εθνοκεντρική τους διάσταση που τόσο απορρίπτουν στα σχολεία σήμερα, είναι τουλάχιστον προκλητικός και κυρίως άδικος για το σύνολο του έργου και της ουσίας του αρκετών από αυτών.
-
Επίσης στο ίδιο άρθρο διάβασα αυτό:
Έγραψε κάποτε ο Ξενόπουλος πως "για τούς ιδεολόγους του μέλλοντος κάθε φράσις τού Γιαννόπουλου είναι ικανή να γεννήσει ολόκληρον βιβλίον."
Δε διαφωνώ...
Ειδικά η ποιητική του άποψη "...η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί!" θα μπορούσε να εμπνεύσει τον ιδεολόγο Bush Jr στη συγγραφή ολόκληρης εγκυκλοπαίδειας.
-
Και ο δικος μου αγαπημενος ειναι ο Καριωτακης αλλα και η Πολυδουρη....
λογω χωρου βαζω το πιο αγαπημενο μου...
[ΤΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕΝ ΕΔΩ...]
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.
Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.
Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά
-
Ο Ομηρος στεκει στην κορυφη ολων.Η Ιλιαδα ειναι το Ευαγγελιο των Ελληνων.Ξωπισω του στεκει επαξια ο ποιητης των μελλουσων γενναιων,ο Αλεξανδρινοσ Κωσταντινος Καβαφης.Εκατον εικοσι πεντε φωνες λεει ,του φωναζαν να γραψει Ιστορια.Δεν εγραψε ιστορια.Εγραψε ποιηση.Εγραψε τα λιγα για να σωσει τα πολλα.Δια μεσω της ποιησεως που ειναι οτι πιο ευγενικο προκαμε να κανει ο ανθρωπος πανω στη γη.Και ιδου τι μας φωναζει απτα βαθη τον χρονων................................. Αστοχα πραγματα και κινδυνωδη. Οι επαινοι για των ελληνων τα ιδεωδη. ------------------------------------- Γιατι τα σπασαμε τ' αγαλματα των γιατι τους διωξαμεν απ' τους ναους των, διολου δεν πεθαναν γι' αυτο οι θεοι, Ω γη της Ιωνιας, σενα αγαπουν ακομη, ------------------------------------- Αισθανομουν που ενωθη, χριστιανος, με τους δικους του, και που γενομουν ξ ε ν ο ς π ο λ υ ...... και παντα που ημουν ξενος.
-
Κι εγώ που μόνο την υγρή έκταση αγάπησα,
λέω, πως εσένα, θα μπορούσα να αγαπήσω.......
Ν. Καββαδίας
Είσαι ψυχή μου, η κόρη που την σβήνει ολοένα
κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς τα περασμένα.....
Κ. Καρυωτάκης
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια....
Μ. Πολυδούρη
-
Οσο Μπορείς
''Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θες
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις
μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική''
Κ. Καβάφης
Εγω που Επέζησα
''Το ξέρω βέβαια : τυχαία μονάχα
Επέζησα απ' όλους τους φίλους.
Μα απόψε στο όνειρό μου
άκουσα τους φίλους να λένε για μένα:
Οι δυνατοί επιζούν.
Και μίσησα τον εαυτό μου.''
Μπ. Μπρεχτ
και κάποια αποσπάσματα απο τον Τάσο Λειβαδίτη
'' ...όλα όσα αρνηθήκαμε - αυτό είναι το πεπρωμένο μας''
''...σαν τον τρελλό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε''
''Κι ο άντρας είπε : Θα ΄θελα να 'μαι θεός.
Κι η γυναίκα είπε : Θα γεννήσω σε λίγο''
''Να 'σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια..''
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα απ' τους τρεις σαν τον πιο αγαπημένο μου, είναι ξεχωριστοί, διαφορετικοί, μοναδικοί κατά την γνώμη μου.
-
Εκτος απο Καββαδία και Καρυωτάκη επιλέγω
Εdgar Alan Poe
στίχο ''ποτέ πια'' από ''το κοράκι''
μες στην αισιοδοξία είμαι τον τελευταίο καιρό :P
-
edgard alan poe
"γιατι η ζωη ειναι ονειρο κρυμμενο μεσα σ αλλο, ενα ονειρο ατελειωτο κρυμμενο μεσα σ αλλο..."
-
Διαβάζετε ποίηση;
Κι αν ναι ποιοί ποιητές σας αρέσουν περισσότερο και τι είναι αυτό που σας έκανε να τους ξεχωρίσετε;
Αν θέλετε γράψτε κάτι που το θεωρείτε χαρακτηριστικό δείγμα απο τα ποιήματά τους.
Για να μαθαίνουμε ;)
-
Βραδινές Σκέψεις
Έπρεπε ν’ ανακαλύψω γρήγορα το μυστικό –
ήταν μια υπόθεση σκοτεινή,μια συνομωσία
θα ‘λεγα, για την οποία όλοι απέφευγαν να
μιλήσουν,ακόμα κι ο ίδιος ο πατέρας μου μετά
το δείπνο άναβε τσιγάρο κι έμενε σιωπηλός,
εγώ ονειρευόμουν ένα λεωφορείο μία νύχτα
φθινοπωρινή,μια εκδρομή με παλιούς φίλους
στο χαμένο μας όνειρο ή άφηνα τις μύγες
πάνω στο πρόσωπο μου διότι λησμόνησα να σας
πω ότι είχα πεθάνει από καιρό, μόνο που έπρεπε
να το κρύβω, γιατί τι άλλο πιο επαίσχυντο από
συντρόφους που λιποτακτούν ή ακόμα χειρότερο που
επιμένουν να ονειροπολούνε. Κι ίσως, σκέφτομαι,
η Κόλαση είναι ένα παιχνίδι
Εκείνο
Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη
ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,
που ’φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουν παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη—και θέλεις να τη θυμηθής
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
Κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
Φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.
Τάσος Λειβαδίτης
-
εχουμε τοσο πλουτο ποιητων.. που για να αναφερουμε εναν ειναι αδικια.
εγω θα πω πως αυτο τον καιρο ξανα "επεσα" στον Καβαφη....
(δε το συνιστω σε μερικους μερικους)
ενα δειγμα της διαθεσης.. και ισως και μια προτροπη..
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.[/color]
-
Kariwtakis.........
"....8a mas do8ei to xarisma kai i moira na pame na pe8anoume mia nyxta sto prasino akrogiali tis patridas?...Glyka na koimi8oume san paidakia pou oli mera eklapsan kai apostasan..." ...apospasma apo to "Ypnos" - 1921.
P.S. Kai opoios pige sto mouseio Mpenaki prin kana mina stin ek8esi , 8a eide ta xeirografa toy ... kai to oplo me to opoio aytoktonise...!
-
Έτσι κι αλλιώς
"Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια."
Νίκος Δήμου απο τα "Ολιγόστιχα"
«Περνάω φάση πανικού, απόγνωσης και τρόμου,
μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ γιατί το ξέρεις,
το’ χεις διαβάσει στο φλιτζάνι του καφέ,
σου το’ παν τ’ άστρα και οι βαλέδες,
τα εννιά και τα σπαθιά της τράπουλάς σου.
Περνάω φάση πανικού, απόγνωσης και τρόμου,
μα δεν μπορώ να σου κρυφτώ γιατί με ξέρεις,
όταν με βλέπεις να κοιτάζω την βεράντα,
να λογαριάζω την απόσταση απ’ το χώμα
και να μετράω την ταχύτητα της πτώσης,
είναι που μπαίνω σ’ άλλη φάση
και θέλω να με λυπηθείς
να’ ρθείς και να μ’ αγκαλιάσεις
και να μου πεις “αν σκοτωθείς, θα σκοτωθώ”
και να με νανουρίσεις…
Να κόψεις τα μαλλιά σου σαν αγόρι,
σαν Ελληνίδα που πενθεί τον αδελφό της,
σαν από κάτεργο βγαλμένη,
να’ σαι για λύπη δηλαδή
και να γυρνάς ξενέρωτη τα σφαιριστήρια και τα μπαρ
ψάχνοντας για μένα και τη δόση σου.
Και να’ μια απών,
αλλά να ξέρεις πως σε σκέφτομαι,
να αισθάνεσαι την αύρα μου, να διακρίνεις τα ίχνη μου
στις πόρτες, στα σκαμπό και στα ποτήρια,
να λες “σίγουρα πέρασε από εδώ, κάθισε εδώ,
έσβησε το τσιγάρο της σ’ αυτό το τασάκι,
ήπιε καφέ, νερό, μια μπύρα,
έκλαψε κι έφυγε.
Άρα μπορώ να πάω για ύπνο…”
Γιάννης Κακουλίδης από την ποιητική συλλογή «Λούνα Λουνέρα»
"Είσαι ακοίμητη θάλασσα
στην υδρόγειο χούφτα μου.
Ανασαίνεις και με πλημμυρίζεις"
Μιχάλης Γκανάς απο "Τα μικρά".
-
Παρολο που ειναι πεζος ποιητης, εμενα μου αρεσει ο Καββαδιας.
Και συγκεκριμενα για ενα διστιχο που το ξεχωριζω απο ολα τα ποιηματα του
"..εκτος απο τη μανα σου κανεις δε σε θυμαται
σε τουτο το τρομακτικο ταξιδι του χαμου"
-
ποτε δεν ειναι αργα
κι οταν ακομα ολα
εχουν τελειωσει
όταν η ιδια η ζωη
σκια σκιας ονειρου,
και τοτε ακομη
αρκει να βρεις τη δυναμη,
μια καποια δυναμη, να ζησεις.
"γιαννης νεγρεποντης"
αληθινο ειναι ο,τι σπαταλιεται
διχως εμφανεις λογους
ο,τι εκσφενδονιζεται στο μηδεν
διχως ουρες και ιχνη
ο,τι υπαρχει απο συμπτωση
διχως να καυχιεται γι' αυτο
διχως να νοιαζεται αν θα μπορει
για παντα να μη καυχιεται γι' αυτο....
ο γιαννης αλλαζει
δεν σας χρειαζεται πια εναν εναν
ολους μαζι σας εχει
ολους μαζι σας εχει
ολους μαζι σας εχει
αναγκη...............
"γιαννης αγγελακας"
-
Γιαννης Αγγελάκας - Η εποχή των σκιών
Ειμαστε εδω
Χωρις να ειμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας
Πως μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου
Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε να αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δική μας εποχή των σκιών
-
Καβάφης, Καββαδίας...
-
Στάλθηκε από: Dastir Στάλθηκε στις: Χθες, στις 14:13:51
Καβάφης, Καββαδίας...
Dear Dastir, με πρόλαβες...
Είναι οι δυο αγαπημένοι μου ποιητές. :)
-
Thanasis Papathanasopoulos
Douleuei to rologi me tin mpataria synexws
(ws eksw akougontai
ta vimata tou leptodeikti)
ki automata to ksypnitiri energopoieitai.
Toswn eksartimatwn mataios moxthos
afou mesa sto spiti den yparxei xronos
gia na metrithei
oute n' afypnisthei yparksi zwsa.
De sygkineite to keno me samatades.
Mixalis Gkanas
*Ta logia einai san ta skagia.
Alla vriskoun to stoxo tous kai alla oxi.
Den ftaiei panta o kynigos.
*Plisiazei se mpoukali to mellon
kai me rwtoun:
-Adeio h' gemato?
Mauro, lew, paidia mou, mauro.
*Mono to fidi kserei ti tha pei
na allazeis to derma sou
gi' auto tou perisseuei to farmaki.
Dionysis Kapsalis
Sou grafw mes' apo parathyra kleista
egw pou giortasa poly me tous apeksw
ki ena pou esteiles apopse gia na paiksw
agapis fantasma, ti kosmo synista?
(...)Manteuw panw mou to sxima t' ouranou
kai sto dwmatio planatai kapoios ponos
- einai dikos h' mipws einai allounou?
Prin koimithw, se syllavizw epimonws,
Agni, Nastia, Karenina, Madame Arnou.
Pote den ematha na zw teleiws monos.
Nikos Karouzos
Kathe prwi ksafniazomai
ksypnwntas apotoma
- skeftomai liga deuterolepta
legontas yparxw loipon akomi.
Tetoios o tromos pou me
synexei apo liknou.
Kiki Dimoula
Me rwtise o xronos pou tonizomai
sto gernw h' sto gernw.
Anoisies. Oi treloi de gnwrizoun apo orthografia.
Tasos Leivaditis
(...)Giati oi anthrwpoi mono otan vlepoun ton eauto tous mesa sou,
vevaiwnontai pws ki esy yparxeis.
(...)Ton rolo mas ton dialeksame emeis - tin prwti mera
pou distasame na paroume mian apofasi h' pou stathikame eukoloi
se mian anavoli.
Katerina Gwgou
Kalimera giatrte mou.
Mi.
Mi sikwneste. Allwste den exw tipota sovaro.
Grapste valioum mantraks stenton triptizol - kserete twra eseis -
Kante me koinwniko proswpo (...)
Argyris Xionis
*Diolou tyxaio pou to xeri omoiokataliktei
me to maxairi.
Mazi sto fono kataligoun.
*H zwi exei tous kanones tis.
O polemos exei ta kanonia tou.
Ola kanonizontai.
...ktl...
-
Παλαμάς Κ.
"Σπαρασμός"
. . .Γύρω η μαυρίλα,
. . .μέσα η καρδιά μου.
. . .Στο πάτημά μου
. . .τρίζουν τα φύλλα.
. . .Νερό, αργοκύλα!
. . .Στολίδια γάμου
. . .ξεσκίδια χάμου.
. . .Ανατριχίλα.
. . .Μέσ’ το βιβλίο
. . .σκυμμένα μάτια,
. . .και δε διαβάζω.
. . .Σιωπή, ερμιά, κρύο.
. . .Πέρα; Παλάτια.
. . .Σκοινιά. Σπαράζω
sparazo kai ego kathe fora pou to diavazo...to vrisko exeretiko!!ayto kai tous ponous tis panagias tou varnali
-
Αφησε με να'ρθω μαζι σου.Τι φεγγαρι αποψε!
Ειναι καλο το φεγγαρι-δε θα φαινεται που ασπρισαν τα μαλλια μου.Το φεγγαρι
θα κανει παλι χρυσα τα μαλλια μου.δε θα καταλαβεις.
Αφησε με να'ρθω μαζι σου.
Οταν εχει φεγγαρι μεγαλωνουν οι σκιες στο σπιτι
αορατα χερια τραβουν τις κουρτινες
ενα δαχτυλο αχνο γραφει στη σκονη του πιανου
λησμονημενα λογια-δε θελω να τ'ακουσω.Σωπα.
........................
Το ξερω πως καθενας μοναχος πορευεται στον ερωτα,
μοναχος στη δοξα και στο θανατο.
Το ξερω.Το δοκιμασα.Δεν ωφελει.
Αφησε με να 'ρθω μαζι σου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
"Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ"
[/b] [/color]
-
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος με είχε συνεπάρει πέρυσι τέτοια εποχή, ειδικά όταν καθημερινά πρώτη ώρα απολάμβανα την ποιητική ανάλυση του καθηγητή μας στη Λογότεχνία Κατεύθυνσης... :)
-
"Μα, δεν ειναι περιεργο
ενας κυνικος σαν κι εμενα
να βασανιζεται απο αισθηματά?
Δεν ειναι αδικο?"
"και τωρα θα γινω δυσκολος.
και τωρα θα παψω να γονατιζω.
και τωρα θα γινω φτηνος.
και τωρα, ματια μου,
θα ξαναχωθω στην τρυπα μου."
" δεν υπηρξα ποτε μου δυστυχης.
συμβιω αρμονικως με την εμφυτη μελαγχολια μου."
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
-
Για να είμαι ειλικρινής δεν τα πάω καλά με την ποίηση.¨Εχω διαβάσει κάποια πράγματα(Λορκα και Μπλεικ) αλλά ποτέ δεν με άγγιξε(χοντράνθρωπος ;D) και έτσι δεν το πολυζόρισα.
Αλλά ρε παιδιά η μουσική που ακούμε ποίηση δεν είναι ??? ???
-
Από τα ωραιότερα:
Μαρία-Νεφέλη του Ελύτη...
-
Κάντε μια βόλτα κι από εδώ (http://forum.kithara.gr/yabbse/index.php?board=4;action=display;threadid=3234;start=0). Έχει ενδιαφέρον...
-
Καβαφης και Γκατσος......αυτο του Ριτσου μου αρεσε παρα πολυ με τι τιτλο μπορω να το ζητησω?
-
Από τα ωραιότερα:
Μαρία-Νεφέλη του Ελύτη...
πολύ καλά.....άγνωστο συγκριτικά με τα υπόλοιπα του ιδίου μα πολύ αξιόλογο.μήπως εχεις διαβάσει "τα ρω του έρωτα"?ακόμη δεν έχω καταλήξει αν μου αρέσει η αν είναι μία μπούρδα!? τσιρι-τρι τσιρι-τρο ::)
-
''Κι αν άφησα να με ταπεινώσουν ήταν για να σκεπάσω άλλα πράγματα
πιο σκοτεινά''
''...ακόμα και η ζωή μου αποκτά σημασία
όταν τη διηγούμαι σε κάποιον..''
''...σαν τον τρελλό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε''
''Κι ο άντρας είπε: θα 'θελα να είμαι θεός.
Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο''
Τάσος Λειβαδίτης
---------------------------------------------------
''Είμαι καλά, Μητερούλα...αυγή μου...
Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει....Μάνα
Τρεμούλα των χεριών...
Χρόνια που ξεφεύγετε απ' τη μπόλια....
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου....
Είμαι καλά.
Πρώτον, Μητερούλα...Υγείαν έχω
Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου
........................................
Δεν κάνει φτερά άλλη λέξη απο δω
Είμαι καλά
Μπορείς ακριβή μου να τη διαβάσεις και δίχως φως
.............................................
Είμαι καλά... αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι
Είμαι καλά...αφού μπορώ και το ψελλίζω
..............................................
Μανούλα εσύ....Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα
Εσύ που μιλάς τη γλώσσα των χεριών
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί
έτσι όπως έβρισκες, σαν ήμουνα παιδί, τον πυρετό μου...
Και διάβασε στ' άγραφο χαρτί (Σβήσε το ''καλά'')
Και διάβασε απ' την καρδιά μου:
Μάνα...Αχ....Μάνα, Μάνα...
..............................................
Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά
Είμαι καλά. Χτες κάψανε τα νύχια μου
Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου. Είμαι καλά
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά
Είμαι καλά. Αυριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω μιλιά να το φωνάξω
Είμαι καλά κι ας μην έχω χέρι να το γράψω
Γι' αυτό το σ΄κάβω, το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ' αυτόν τον ανεμοδαρμένο γρεμνό...
Σ' αυτό το τρελλό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του :
"ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!!"
Μενέλαος Λουντέμης
-
Από τα ωραιότερα:
Μαρία-Νεφέλη του Ελύτη...
πολύ καλά.....άγνωστο συγκριτικά με τα υπόλοιπα του ιδίου μα πολύ αξιόλογο.μήπως εχεις διαβάσει "τα ρω του έρωτα"?ακόμη δεν έχω καταλήξει αν μου αρέσει η αν είναι μία μπούρδα!? τσιρι-τρι τσιρι-τρο ::)
To exw diavasei, alla einai allo yfos... mallon to gnwsto yfos toy Elyti... (H Maria-Nefeli einai isws to pio asxeto me ta ypoloipa... alla m aresei!)
xxx
-
Π ού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!
-
Είχα την ποίηση στη μαύρη λίστα λόγω των ποιημάτων που κάναμε στο σχολείο αλλά όταν γνώρισα τι σημαίνει Καρυωτάκης,Ελύτης,Λειβαδίτης,Εdgar Allan Poe,Ρίτσος και η Σονάτα του Σεληνόφωτος άλλαξα γνώμη.Το ακόλουθο είναι αγνώστου ποιητή αλλά είναι από τα αγαπημένα μου.Είναι ελαφρώς μεγάλο αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο...
Όταν σε κοιτώ το υπόλοιπο τοπίο εξαφανίζεται
ο περιβάλλων χώρος μυρίζει μια παλια σιωπή
κι η λέξη τριαντάφυλλο γράφεται όλη κόκκινη.
Παράξενο θα πεις, αλλά διόλου.
Συχνά έχει συμβεί το ουράνιο τόξο να είναι μονο μαύρο
και η ευφάνταστη ζέβρα λευκή
κι άλλοτε γίνεται τα ρήματα
να κλίνονται σε χρόνους παρατατικούς
και τα ουσιαστικά να έχουν μόνο ενικό.
Οχήματα σταματημένα σ' ένα ξύλινο πάγο
προτομές ποιητών που συνομιλούν στο λυκόφως
και τα μαλλιά των γυναικών να μεγαλώνουν
προς τα μέσα.
Πρόκειται για μακάβρια οφθαλμαπάτη.
Φθάνω στην πηγή και είναι άμμος
αγγίζω το φυτό και πιάνω γλοιώδη φίδια.
Βλέπω μια πόλη ολόφωτη μα είναι μόνο τα μάτια σου.
Κάθαρμά, έρωτά μου σε μισώ.
Κομματιάζω την ανάμνησή σου
και ανασυνθέτω με τα μέρη της
στίχους φριχτούς που μοιάζουν με σιωπή
στις ρίγες απ' το φόρεμα της πρώτης μου αγάπης
και μια παρηγορητική παλιά σελήνη.
Φριχτή ειρωνεία.Γράφω μόνο για ό,τι
δε μου ανήκει.
Αμυντική γραφή, θα πεις.
Έτσι αμύνομαι, σε ό,τι δεν αγγίζω
πια.
Το ξέρεις υποθέτω.Η αφή δε χρειάζεται
ποτέ να γίνει λέξεις, κι αν γίνει
θα 'χει την ψευδομαρτυρία της μνήμης.
Με προσήλωση σε μισώ.
Εγκαταλείπω το είδωλό σου.
Σβήνω τις γραμμές που σε ορίζουν.
Δεν υπάρχεις.Υπήρξες, ναι, αυτό
είν' το πιο σημαντικό.
Μα τώρα είσαι μια υγρή φωτογραφία
που λιώνει μες στο μαύρο οξύ
πριν βρει την άκρη του χαρτιού
για να καθήσει.
Αμυδρά διασώζεσαι σαν σταγόνα
πάνω σε γυαλί - είναι το δάκρυ σου?
αμυχή οξιάς στο δέρμα σου
χαράζει τους χρησμούς, χάνομαι.
Περιπλανώμενος ανάμεσα σκιάς κι
άλλης σκιάς βρίσκω ένα κομμάτι
μαύρο φως στις διαστάσεις σου.
Μικρό είναι το ρόδο - καθ' ομοίωσή σου -
και σε μια χούφτα χωρά.Μα δε μυρίζεις.
Και πως να γίνει ανάμνηση χωρίς
άρωμα, πες μου.
Περίεργο που ο ήχος κλαρινέτου
μοιάζει στα μάτια σου.Ποια μάτια σου?
Τα ξέχασα.Πως κοιτάς?
Σε ποιο παλιό καθρέφτη το
βλέμμα σου μαθαίνει την αγρύπνια?
Σ' εδικούμαι, αλλά με λέξεις.
Μάταιο.
Η μόνη εκδίκηση να σε ξεχάσω.
Δε μπορώ.
Ίσως σε άλλους καιρούς περασμένους
το μπορέσω.
Και μ' εγκλωβίζει η βροχή
που δεν έρχεται - όπως εσύ - και μ'
εκβιάζει η ευάλωτη παρομοίωση
που πάλι θ' αδικήσει το χαμόγελό σου.
Τι να τα κάνω τ' αποθέματα του " σ' αγαπώ "
και που να τα ξοδέψω
για να μην τ' ακούσεις.
Πες "τέλος" να νυχτώσει ανελέητα,
ν' αποχρωματιστεί η ζωή που θα ζήσω
μακριά σου, να χαθεί η άγουρη
συνήθεια της ευτυχίας, μεγάλωσα.
Δε λέω γέρασα, γιατί με διατηρείς
νεκρό, χωρίς ο χρόνος να κυλά
μέσα στις φλέβες μου.
Πως αχρηστεύεις όλα τα ρολόγια.
Σ' αγαπώ, σε μισώ.
Κάποτε θα σ' ερωτευθώ, αυτό είναι σίγουρο.
Γεννήθηκες αίνιγμα, μαγάλωσες γρίφος.
Δε μπορώ να λύσω τίποτα από σένα,
παρά μόνο τα μαλλιά σου.
Να μεγένθυνα το αρνητικό των λέξεών σου
να τυπώσω τη σιωπή σου, να σε ακούσω
να υπάρχεις πουθενά - έρχεσαι, φεύγω -
αέναα με ξεναγείς στην απουσία σου.
Να κρατήσω τη φωνή σου για ξόρκι
να συντηρώ το βλέμμα σου κερί μισολιωμένο
για να φωτίζει τις νύχτες που έρχονται
χωρίς εσένα ,Κι η μνήμη του φιλιού
σου να θυμίζει πως το δέρμα μου ακόμα
υπάρχει.
Δεν υπήρξες,Νόμισα.Δε σε συνάντησα ποτέ.
Ήσουν ψευδαίσθηση και προσποιούμαι πως
σε ξέρω.
Κι αν κάνω ακόμα έρωτα με το φάντασμά
σου, είναι γιατί φοβάμαι να σε ξεχάσω.
Σ' εκδικούμαι υπάρχοντας.
Σε τιμωρώ να με θυμάσαι.
Ν' αποστηθίζεις και να ξανακούς στην
ερημιά, όσα ποτέ δε σου είπα.
Σ' αγαπώ, σε μισώ.
Είσαι η σκουριά της νοσταλγίας που
διασώζεται.Το όνειρο που κανείς
δεν έχει ονειρευτεί.
Ξαναφίλα με.
Μη μείνω για πάντα στο σκοτάδι
του τελευταίου σου φιλιού....
-
FSL einai ontos yperoxo... :'(
-
Παπ' ότι θεωρώ το Καρυωτάκη κορυφαίο στο είδος του, παρτε λίγο Δημήτρη Παπαρηγόπουλο(1843-1873), αμφιλεγόμενο ποιητή, αγαπημένο του Παλαμά και ισχυρή πένα σε πο΄λλά καλύτερη και απο το Καρυωτάκη.
Ο Φανός
του κοιμητηρίου Αθηνών
----------------------
(είναι τεράστιο γι αυτό παραθέτω αντιπροσωπευτικό απόσπασμα)
----
Θώπευε, θώπευε φανέ, την πλάκα των θανώντων,
Οπόσοι εκοιμήθησαν, χωρίς τινός θωπείας.
Πόσοι θα ήσαν σήμερον εδώ, εν μέσω ζώντων,
εαν εθώπευεν αυτούς έν βλέμμα συμπαθείας.
Αστήρ των τάφων θλιβερός, το φώς εκείνο, τρέμον
Φωτίζει την υστερινήν οδόν του διαβάτου,
Και πνευστιά εις την πνοήν την κρύαν των ανέμων.
Ώ φως, τί με παρατηρείς ως οφθαλμός θανάτου;
Δεν τον φοβούμαι, όρθιος προ του θανάτου βαίνω
Δεν ψάλλω την ισχύν αυτού αιτών αθανασίαν,
Το φίλημα του το ψυχρόν ατάραχος προσμένω.
Τίς την γαλήνην δεν ποθεί μετά την τρικυμίαν;
----------------
(και τελειώνει ως εξής)
Φανέ, όταν το έλαιον σε λείψη, τί θα γίνεις;
Τί; θα σβεσθής. Καλλίτερον. Αφού η μοίρ' αγρίως
Προώρισεν την λάμψιν σου, επί σποδού να χύνης,
Τί ωφελεί εις σε το φως και εις εμέ ο βίος;
-
"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω ...
Άλλα είναι εκείνα π'αγαπώ
γι'αλλού ξεκίνησα ...
Στ'αληθινά ,στα ψεύτικα
το λέω και τ'ομολογώ
σαν να ήμουν άλλος κι όχι εγώ
μες την ζωή πορεύτηκα .....
όσο κι αν κανείς προσέχει ..
όσο κι αν το κυνηγά ..
πάντα θα'ναι αργά ...
δεύτερη ζωή δεν έχει .... "
Οδυσσέας Ελύτης ....
Δεν θυμάμαι τον τίτλο.
Αν και πολλοί είναι αντίθετοι με την μελοποίηση των ποιημάτων ,αυτό το ποίημα έγινε ευρύτερα γνωστό από την μελοποίηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου με την ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ...
Το ποίημα βέβαια,μελοποιημένο ή όχι,αξίζει ...
-
Έχει πλάκα
να παρακολουθείς ένα θέατρο
στο οποίο πρωταγωνιστείς ο ίδιος
και ο ρόλος σου είναι
να προσποιείσαι
ότι μπορείς να προσποιηθείς
πως τελικά μπορείς να γίνεις
αυτό που είσαι...
Αν είσαι...
Δυστυχώς
όταν συμμετέχεις στη διαδικασία
- μια συνάρτηση δηλαδή -
είσαι πάντα η εξαρτημένη μεταβλητή
έρμαιο στα βίτσια της ανεξάρτητης
Ψ=f(Χ)
όπου Χ, βάλε αυτούς που Χαίρονται
όπου Ψ, εσένα που Ψάχνεσαι
και όσο για την f,
Φειδωλή Φορμαρισμένη Φενάκη
Φρένο στα Φρένα
Βαλ’ το καλά στο μυαλό σου μαλ**α
εσύ θα ζης
και οι άλλοι θα γελούν
όπως ακριβώς κι εσύ γελάς με τη ζωή τους...
Έτσι ήταν πάντα
έτσι είναι και τώρα!
Βρες τον όγκο της μονοδιάστατης σκέψης σου
τη γαλήνη της χαμένης ψυχής σου
και κλάψε
άσε τα ποτάμια που σε πνίγουν να βγουν από τα μάτια σου
δεν θα νιώσεις καλύτερα
θα έχεις κάνει, όμως, το χρέος σου
μέχρι να ξυπνήσεις
για να μπορέσεις ήσυχα
να συνεχίσεις
τον ύπνο σου...
Καλημέρα και όνειρα γλυκά
-
Ο Καρυωτάκης είναι ο αγαπημένος μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει ποίηση.Πήγα στην Πρέβεζα μόνο και μόνο για να δω το σημείο στην Παραλία που αυτοκτόνησε, βρήκα την κόρη της σπιτονοικοκυράς του που τον θυμόταν, στην Τρίπολη επισκέφτηκα το πατρικό του σπίτι, που πλέον χρησιμοποιείται ως γραμματεία του Πανεπιστημίου Πελοππονήσου και τέλος επισκέφτηκα το Α' Νεκροταφείο Αθηνών όπου βρίσκεται ο Οικογενειακός τάφος της οικογένειας Σκαγιάννη (το πατρικό όνομα της μητέρας του) συμπεριλαμβανομένου του ποιητή.Διατηρώ επίσης συχνή επικοινωνία με έναν ανιψιό του, γιο του αδερφού του, Καθηγητή Πανεπιστημίου στην Αμερική.Μήπως είμαι υπερβολική?Μαλλον ναι, θα έλεγα.Πιστεύω όμως πως όταν αγαπάς κάτι, το αγαπάς πολύ, παθιάζεσαι χωρίς περιορισμούς...
"Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών..."
Το πιο περιεκτικό site αφιερωμένο στον Ποιητή, αν και δυστυχώς δεν έχει ανανεωθεί καθόλου, για όσους ενδιαφέρονται : http://users.otenet.gr/~lost/
P.S. 4-strings, λυπάμαι πολύ που δεν είμαι από Αθήνα ώστε να μπορέσω να επισκεφτώ το μουσείο Μπενάκη και τη συγκεκριμένη έκθεση με τα χειρόγραφα και το όπλο που αυτοκτόνησε :-[ :-[ :-[
Για να ακολουθήσω τα βήματά του, έπρεπε να ταξιδέψω σε όλη την Ελλάδα...
-
καβαφης,δημουλα,πολυδουρη...
"κι αν για τον ερωτα μου δεν μπορω να πω-
αν δε μιλω για τα μαλλια σου,για τα χειλη,για τα ματια
ομως το προσωπο σου που κρατω μες στην ψυχη μου
ο ηχος της φωνης σου που κρατω μες στο μυαλο μου
οι μερες του σεπτεμβρη που ανατελλουν στα ονειρα μου
τις λεξεις και τις φρασεις μου πλαττουν και χρωματιζουν
εις οποιο θεμα κι αν περνω, οποιαν ιδεα κι αν λεγω"
καβαφης
-
Angy δεν ξέρω αν το χεις ακούσει αλλα ο μάλαμας έχει κάνει ένα εκπληκτικό τραγούδι με τους παραπάνω στίχους...
-
Angy δεν ξέρω αν το χεις ακούσει αλλα ο μάλαμας έχει κάνει ένα εκπληκτικό τραγούδι με τους παραπάνω στίχους...
κι εψαχνα να βρω ποιος ηταν ο ερμηνευτης!να 'σαι καλα! :)
-
1kariotakis
2kavadias
3lapathiotis
4agelakas
''patrida mou einai eku pou misisa kai me misisan perissotero apo opoudipote allou''
'' to xerw pws ftew pou den uparxeis pia.. ma tora borw na gelaw,na sopenw, na petaw me dio spasmena ftera, me dio dialimena ftera, na sagapaw kias min yparxeis pia''
(agelakas)
-
Θα πρωτοτυπησω και θα βαλω ξενο ποιητη...
William Blake (1757-1827)
Μilton: And did those feet in ancient time (excerpt)
And did the Countenance Divine
Shine forth upon our clouded hills?
And was Jerusalem builded here
Among these dark Satanic mills?
Bring me my bow of burning gold:
Bring me my arrows of desire:
Bring me my spear: O clouds unfold!
Bring me my chariot of fire
Ναι, ναι το 'χει κανει τραγουδι ο Dickinson...
Και το αγαπημενο μου...
Auguries of Innocence (excerpt)
To see a world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour.
Αν πει κανενας οτι ειναι απο το Tomb Raider, τον εσφαξα...
Aλλα δεν ηταν μονο ποιητης...
(http://thm-ar1r2.search.vip.scd.yahoo.com/image/379153900)
Θα την σβησω σε λιγο την εικονα... ;)
-
Θα πρωτοτυπησω και θα βαλω ξενο ποιητη...
William Blake (1757-1827)
Απιστευτο μου φαινεται οτι σου αρεσει και εσενα ο Blake.Συνηθως οι περισσοτεροι δεν τον γνωριζουν.
Να συμπληρωσω και Yeats και τον Γαλλο Mallarme.
Aπο Ελληνες ειναι πολλοι αυτοι που μου αρεσουν αλλα δυστυχως δεν πολυδιαβαζω ποιηση πλεον.Αν θα ξεχωριζα καποιον Ελληνα , τεινω προς τον Καβαφη περισσοτερο.Του εχω μια αδυναμια.Μου αρεσει πολυ ο τροπος σκεψης του.
-
Ο Blake δεν έχει γράψει τους "Γάμους του ουρανού και της γης"?
-
Κι εμενα μού αρέσει πολύ ο Blake, καθώς επίσης και ο Eliot και ο Frost...
-
καθώς επίσης και ο Eliot ...
Waste land και ξερό ψωμι! ;D
fsl AGAIN
''The Marriage of Heaven and Hell'' ηταν ο ακριβης τιτλος.
-
Prudence is a rich ungly old maid courted by incapacity.
W.Blake
"Η σύνεση είναι μια πλούσια άσχημη γεροντοκόρη που την φλερτάρει η ανικανότητα"
;)
Αλλά ρε παιδιά.Όπως ξαναείπα, όντας χοντράνθρωπος, δεν τον έκοψα για ποίηση τον Blake.Μάλλον πεζό, ή πεζό σε στοίχους.
-
Waste land και ξερό ψωμι! ;D
His vanity requires no response,
And makes a welcome of indifference
(And I Tiresias have foresuffered all
enacted on this same divan or bed;
I who have sat by Thebes below the wall
and walked among the lowest of the dead)
Bestows one final patronising kiss,
and gropes his way, finding the stairs unlit...
Kai ta myala sta kagkela...
-
Πηρα θαρρος και θα προσθεσω και αλλον εναν:
Samuel Taylor Coleridge (1772 - 1834)
I know 'tis but a Dream, yet feel more anguish
Than if 'twere true. It has been often so:
Must I die under it ? Is no one near?
Will no one hear these stifled groans & wake me?
Για να μην πω για το "Rime of the Ancient Mariner" η το "Kubla Khan" γιατι δεν θα μας φτασει ουτε ενα site...
One after one, by the star-dogged Moon
Too quick for groan or sigh,
Each turned his face with a ghastly pang,
And cursed me with his eye
In Xanadu did Kubla Khan
A stately pleasure-dome decree:
Where Alph, the sacred river, ran
Through caverns measureless to man
Down to a sunless sea
Δεν κρατηθηκα τελικα... ;D
-
His vanity requires no response,
And makes a welcome of indifference
(And I Tiresias have foresuffered all
enacted on this same divan or bed;
I who have sat by Thebes below the wall
and walked among the lowest of the dead)
Bestows one final patronising kiss,
and gropes his way, finding the stairs unlit...
Kai ta myala sta kagkela...
Εγω παλι τρελλαινομαι για το αποσπασμα Death by Water του ποιηματος αυτου:
Phlebas the Phoenician,a fortnight dead,
forgot the cry of gulls,and the deep sea swell
and the profit and loss.
A current under sea
Picked his bones in whispers.As he rose and fell
He passed the stages of his age and youth
Entering the whirlpool.
Gentile or Jew
O you who turn the wheel and look to windward,
Consider Phlebas,who was once handsome and tall as you..
Aυτο καποτε το ηξερα απ'εξω αλλα τωρα χρειαστηκα τον τομο της Αμερικανικης ποιησης για να τον ξαναθυμηθω :(
Ειδες τι κανει ο αγωνας για επιβιωση;Ξεχναμε πραγματα τα οποια καποτε μας ταρακουνουσαν.
-
When the doors of perception will be cleansed, things will appear as they trully are, infinite.....
-
When the doors of perception will be cleansed, things will appear as they trully are, infinite.....
William Blake - Και ο λόγος που οι The Doors ονομάστηκαν The Doors
-
ισως εχω ξαναμιλησει γι αυτο...
E d g a r A l l a n P o e
A Dream Within A Dream
ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ Σ' ΟΝΕΙΡΟ
Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
Αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.
Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.
Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.
Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο?
(μεταφραση ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ)
-
" Λαθρεπιβάτες στ όνειρο του κολασμένου
στ απελπισμένου τα ταξίδια ναυαγοί,
συνοδοιπόροι του έρωτα τ΄απελπισμένου
σκαστοί απ το μέλλον μας, βαραίνουμε τη γη "
Σπήλιος
-
θα πάρω κλιμακωτά τα 3 αγαπημένα μου..
3) Κι αν έσβησε σαν Ισκιος - Κ. Καρυωτάκη
Κι άν έσβησε σαν ίσκιος τ΄ονειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά
κι αν σέρνομαι στ΄ακαρθατα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
κι αν έχει πριν ανοίξει το λουουδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
το λευτερο που εσκεφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μεσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λεει καποιο γνώριμο ακρογιάλι
μου λέει για καποια που ζησα ζωή!
-
2) Πρέβεζα - Κ. Καρυωτάκη
Θάνατος ειναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοιχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμυδια..
Θάνατος οι λεροί, ασήμανοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους..
Θάνατος ο αστνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει, μια <<ελλιπή>> μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, ΄Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ ακούσουμε τη μπάντα
Επήρα ενα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
<<υπάρχω;>> λες, κι ύστερα: <<δέν υπάρχεις!>>
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως να έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτόυς, ένας επέθαινε απο αηδία...
Σιωπηλοί, Θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία..
----------------------------------------
αυτό για όσους γνωρίζουν:
[Υ.Γ]
"Και για ν΄'αλλάξουμε τόνο. Συμβουλέυω όσους ξέρουν κολύμπι να μήν επιχειρήσουνε ποτέ ν΄αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη τη νύχτα απόωε επι 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλα καθε τόσο χωρίς να καταλάβω πως, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως κάπωτε, όταν μου δοθει ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ"
r.i.p
-
1) Θα'ρθει καιρός.. Κατερίνα Γώγου
Θα΄ρθει καιρός,
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα..
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία
και αυτό ειναι το 1 για το μήνυμα του..
-
Jose Marti,Khalil Gibran,Nazim Hikmet,Μπερτολτ Μπρεχτ(πως γραφεται?),Jaime Sabines,τα σονετα τοu Shakespeare,Γιαννης Ριτσος,Κωστας Βαρναλης,Νικος Γκατσος,Νικος Καβαδιας κ καποια σκορπια ποιηματα(ελληνικα και μη).
-
Θα συμφωνήσω με τον 4-strings για το "Υπνος" του Καρυωτάκη-είναι από τα αγαπημένα μου.
Ας προσθέσω λοιπόν κι εγώ κάτι....
Ειναι νωρις ακομη μες στον κοσμο αυτον,μ΄ακους
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα, μ΄ακους
το χαμενο μου αιμα και το μυτερο, μ΄ακους
μαχαιρι
σαν κριαρι που τρεχει μες στους ουρανους
και τως αστρων τους κλωνους τσακιζει, μ΄ακους
ειμ΄εγω,μ΄ακους
σ΄αγαπω ,μ΄ακους
Σε κρατω και σε παω και σου φορω
το λευκο νυγικο της Οφηλιας, μ΄ακους
που μ΄αφηνεις,που πας και ποιος ,μ΄ακους
σου κρατει το χερι πανω απο τους κατακλυσμους
Οι πελωριες λιανες και των ηφαιστειων οι λαβες
θα΄ρθει μερα,μ΄ακους
να μας θαψουν κι οι χιλιαδες υστερα χρονοι
λαμπερα θα μας κανουν πατρωματα,μ΄ακους
να γυαλισει επανω τους η απονια, μ΄ακους
των ανθρωπων
και χιλιαδες κομματια να μας ριξρι
στα νερα ενα-ενα,μ ΄ακους
τα πικρα μου βοτσαλα μετρω,μ΄ακους
κι ειναι ο χρονος μια μεγαλη εκκλησια,μ΄ακους
οπου καποτε οι φιγουρες
των αγιων
βγαζουν δακρυ αληθινο,μ΄ακους
Οι καμπανες ανοιγουν αψηλα,μ΄ακους
ενα περασμα βαθυ να περασω
περιμενουν οι αγγελοι με κερια και νεκρωσιμους ψαλμους
πουθενα δεν παω,μ άκους
ή κανεις ή κι οι δυο μαζι,μ΄ακους
Το λουλουδι αυτο της καταγιδας και,μ΄ακους
της αγαπης
μια για παντα το κοψαμε
και δε γινεται ν΄ανθισει αλλιως,μ΄ακους
σ΄αλλη γη,σ΄αλλο αστερι,μ΄ακους
δεν υπαρχει το χωμα ,δεν υπαρχει ο αερας
που αγγιξαμε,ο ιδιος,μ΄ακους
Και κανεις κηπουρος δεν ευτηχησε σ΄αλλους καιρους
Απο τοσον χειμωνα κι απο τοσους βοριαδες,μ΄ακους
να τιναξει λουλουδι,μονο εμεις,μ΄ακους
μες στη μεση της θαλασσας
απο μονο το θελημα της αγαπης,μάκους
ανεβασαμε ολκληρο το νησι,μ΄ακους
με σπηλιες και με καβους κι ανθισμενους γκρεμους
Ακου,Ακου
ποιος μιλει στα νερα και ποιος κλαιει-ακους?
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους?
Ειμ΄εγω που φωναζω κι ειμ΄εγω που κλαιω,μ ΄ακους
Σ,΄αγαπω,Σ΄αγαπω, μ΄ακους
Οδυσσέασ Ελύτης-Μονόγραμμα
-
να συνεχίσω κι εγώ...
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.
-
Πριν καταθέσω και τη δική μου συνδρομή στο θέμα, να σας πω πόσο χάρηκα που βρήκα κι εδώ ανοιχτό ένα παράθυρο στην ποίηση. Ας το κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτό. Από δω η θέα είναι μαγευτική.
ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ
Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω--το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.
Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα :
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «Χαίρε Ποτέ» , εκδ. Στιγμή.
-
Πριν καταθέσω και τη δική μου συνδρομή στο θέμα, να σας πω πόσο χάρηκα που βρήκα κι εδώ ανοιχτό ένα παράθυρο στην ποίηση. Ας το κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτό. Από δω η θέα είναι μαγευτική.
ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ
Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω--το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.
Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα :
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «Χαίρε Ποτέ» , εκδ. Στιγμή.
Τι ακριβως σου αρεσει σ'αυτο το ποιημα?Μαλλον η μοδα της Κικης Δημουλα...Μοδα ειναι,θα περασει...θα γλιτωσουν και τα παιδακια απο τις βλακωδεις αναλυσεις στις πανελλαδικες...Αμην!
-
Αν κάτσω τώρα να πω τι μου αρέσει σ' αυτό το ποίημα, μάλλον θα καταλήξω σε καμιά ανάλυση απ' αυτές που χαρακτηρίζεις βλακώδεις και δεν θα το ήθελα.
Στην ποίηση σημασία έχει αυτό που σε εσένα λέει το ποίημα. Κι αφού το συγκεκριμένο ακόμα (λέω ακόμα, γιατί στο μέλλον σου σίγουρα για πολλά θέματα θα αλλάξεις οπτική, όλοι το πάθαμε) εσένα δεν έχει τίποτα να σου πει, απλώς προσπέρασέ το. Μην προσπερνάς όμως την ίδια την ποίηση.
Να 'σαι καλά!
-
Οχι πραγματικα θα με ενδιεφερε να ακουσω την αναλυση...Αλλωστε δεν εχεις δει τις αναλυσεις των βιβλιων του λυκειου οσον αφορα τα ποιηματα της κυριας Δημουλα...Τεσπα πιστευα οτι ηθελες να μιλαμε για ποιηση,αλλα μαλλον θα γινει προσωπικη αντιπαραθεση...αφου η απαντηση σου δοθηκε σε προσωπικο επιπεδο...Πως ξερεις σε τι στηριζω τις γνωμες μου,ωστε καποτε αυτες να αλλαξουν?Μην κρινεις τους αλλους με βαση τον εαυτο σου.Επισης:Φανηκε να εχω καμια ταση να εγκαταλειψω την ποιηση?Προς τι οι ευχες(ευχες?!)...?Μακαρι να μη σταματησεις να αναπνεεις... :P
-
Είσαι νέος--το ξέρω--και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το 'να πόδι σου έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις-δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ' το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα : ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, «Ο Μικρός Ναυτίλος» , εκδ. ΙΚΑΡΟΣ.
-
ΑΦΗΓΗΣΗ
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε.
προσκυνώ.
Από το «Ημερολόγιο Καταστρώματος, Α΄»
Γιώργος Σεφέρης, «Ποιήματα», εκδ. ΙΚΑΡΟΣ
-
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
(http://www.onarmusic.gr/up/D_02_DKK_074.jpg)
Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής.
-Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας μη με νομίζει κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
υπάρχουν μόνο στιγμές
συμπαντικές στιγμές
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου ‘λεγα
μωρό μου εκείνο το πρωινό
δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.
-Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.
Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος.
Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα
Ουχί Ασίμος-ουδεμία σχέση έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ
Τώρα θα μου πεις γιατί το “Άσιμος” με γιώτα
Γιατί όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής...” η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα. Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου”
-Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές
Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα
συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές,
πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή
Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο
Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που
δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες.
-Θα μπορούσα να ‘χα πράξει αλλιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλά το ξέρω τότε δε θα μπορούσα τίποτα να κανω.
Γιατί δε θα ήμουνα εγώ.
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους κάλπικους φονιάδες
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους
χέστες
Γιατί θα ήμουνα και εγώ σαν τους αριστερούς, σαν τους
“αναρχικούς” και τα πρεζόνια.
Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και τον μπαμπά
Γιατί θα ρούφαγα τους γύρω
Γιατί στα λόγια θα ‘μουνα ο πρώτος του χωριού ο
γκραντεπαναστάτης.
Γιατί θα ήμουν σαν και εσένα πού**η.
Γιατί θα ήμουν σαν και σένα φεμινίστρια κουφάλα
Γιατί θα τάθελα όλα και γω δικά μου
Γιατί θα μ’ ενδιέφερε να μη μου πέσει η μύτη
Γιατί θε να ‘χα το ‘να πόδι εδώ και τάλλο απ’ την άλλη
Γιατί στο πρώτο ζόρι θάχα να καταφύγω σ’ αυτούς που μου ‘ναι
ξένοι και δικοί.
Γιατί θα ήμουν κόσμος, κόσμος μες τον κοσμάκη
Γιατί δε θάμουνα εγώ
Το προτιμώ το χαμαλίκι
-Δεν έδωσα σε άλλον
τα κλειδιά
ούτε του σπιτιού μου
ούτε της καρδιάς μου.
Αρνήθηκες να τα πάρεις
Φοβήθηκες μήπως
σου ξεκλειδώσω
τη δική σου
καρδιά.
-
Ο χρόνος παραμορφώθηκε. Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις που θα με βρεις.
Εγώ ο φόβος. Εγώ ο θάνατος
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου.
Εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Θα πολιορκώ το ''κοίταζε τη δουλειά σου'' με την αγωνία μου
θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ' άσεμνα, φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν,
ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται
Εμένα δεν θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ οι μόνοι που θα καταλάβουν θάναι τα παιδιά
....................................
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών,
διορθώνοντας τα λάθη, σβήνοντας τα ψέμματα
....................................
σημαδεμένα απο την αστραπή τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ ναρθεί.
Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου,
όταν θ' αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου
με μόνο μια φούχτα φεγγαρόπετρες να μ' οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελλού γέλιου
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά
.........................................
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου,
ίσως εσύ θάχεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι΄, περήφανο δεντρί, στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ' όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου
........................................
και πια δεν θάχει μείνει τίποτα πια απο μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου.
Μα θάχω διαλυθεί σε όλους τους ποταμούς του κόσμου,
θάχω γράψει τ' όνομά σου σ' όλα τα χιόνια των γκρεμών
θάχω διασχίσει το σκοτάδι, που φοβόμουνα, ώς την άλλη όχθη
και το κορμί μου, ίσως νεκρό, μα πάλι ακέριο, θ' αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου και τη λιόλουστη ζωή
Ρένα Χατζηδάκη
-
Ρένα Χατζηδάκη
Το ποιήμα αυτό έχει μελοποιηθεί από τον Μ. Θεοδωράκη στα χρόνια της χούντας.
Μπήκε μαζί με άλλα ποιήματά της σε έναν δίσκο με τίτλο "Κατάσταση Πολιορκίας".
Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1970 αν θυμάμαι καλά.
Φυσικά στην Ελλάδα βγήκε μετά την πτώση τής χούντας.
Ναι και η ποιητική συλλογή της τον ίδιο τίτλο είχε : ''Κατάσταση πολιορκίας". Η έκδοση που έχω είναι του 1974 αλλά πιθανόν να υπήρχε και προηγούμενη. Ο δίσκος δεν ξέρω πότε ακριβώς κυκλοφόρησε.
-
Η θάλασσα είναι σα τον έρωτα
μπαίνεις και δε ξέρεις αν θα βγείς.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους-
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
μόνο και μόνο γιατί πνιγήκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται-ένας τη πληρώνει.
Ντινος Χριστιανόπολος-Η Θάλασσα
-------------------------------------------
στην αρχή διψούσε για τρυφερότητα
μετά για σκληρότητα
στο τέλος για χυδαιότητα
τώρα βολεύεται και με σκουπίδια
Ντινος Χριστιανόπολος-Ανώνυμο
--------------------------------------------
Θώπευε, θώπευε, φανέ, την πλάκα των θανόντων,
οπόσοι εκοιμήθησαν, χωρίς τινός θωπείας.
Πόσοι θα ήσαν σήμερον εδώ, εν μέσω ζώντων,
Εάν εθώπευεν αυτούς εν βλέμμα συμπαθείας!
....
Φανέ, όταν το έλαιον σε λείψη, τί θα γίνης;
Τι; θα σβεσθής. Καλλίτερον. Αφού η μοίρ' αγρίως
Προώρισεν την λάμξιν σου, επί σποδού να χύνης,
Τι ωφελεί εις σε το φώς και εις εμέ ο βίος;
Παπαρηγόπουλος Δημήτριος-Ο Φανός του κοιμητηρίου Αθηνών Απόσπασμα
-
Το Φίδι
Πέφτεις με λύσσα πάνω στην ομορφιά.
Και πόσες γυναίκες έκανες
Θύματα σου, τόσο σκληρά!
Την Εύα,την Ευρυδικη, την Κλεοπάτρα.
Κι ακόμη τρείς ή τέσσερις που ξέρω εγώ προσωπικά.
Η γάτα
Νά τι θέλω σπίτι μου.
Μια γυναίκα λογική,
Μια γάτα μες στα βιβλία μου να περπατά,
Φίλους σε κάθε εποχή-
που μόνο μ'αυτούς μπορώ να φτιάξω μια όπως την ονειρεύομαι ζωή.
Ο Λαγός
Μην είσαι λάγνος, ούτε φοβιτσιάρης
Σαν το λαγό και τον ερωτευμένο.
Μα το μυαλό σου να 'ναι
Σαν το λαγό - το θυληκό που πάντα συλλαμβάνει
το καυμένο.
Γκυγιώμ Απολλιναίρ- Η Ακολουθία του Ορφέα Απόσπασμα
Αφιερωμένο στις γυναίκες του Φόρουμ!
-
Ο,τι Πολύ Επιθύμησες
Ότι πολύ επιθύμησες, θα 'ρθη μια μέρα που θα το χάσεις
τόσο αναπάντεχα, τόσο άδικα, τόσο νωρίς
Μα αυτό θα σε πληρώνει τόσο ως μέσα σου,
θα σ' έχει κάνει τόσο πλούσιο, τόσον ώριμο,
θα σ' έχει φέρει τόσο μέσα στο όλο νόημα
της ζωής σου, της΄ζωής όλου του κόσμου,
που μια και κάποτε το απόχτησες, το αξιώθηκες,
σου μένει δώρο σου ακριβό, βαθειά αναφαίρετο,
και το κατέχεις εσαεί, σάρκα της σάρκας σου,
χωρίς ν' αφήνει ούτε μια πτυχή κενή
για την ενέδρα της φθοράς και της πικρίας.[/i]
Νάσος Δετζώρτζης (1911)
-
Καβάφης Κ.Π.
Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
-
Λατρεύω την ποίηση.Μου αρέσουν πολύ οι Καρυωτάκης,Ελύτης Καβάφης,Edgar Allan Poe,Kahlil Gibran,Μαρία Πολυδούρη και απο τις πλέον αγαπημένες μου είναι η Κατερίνα Γώγου.
Κά νω προ σπά θει α να "γράψω"
Του λόγου μου το αληθές,όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές
Θα΄ναι να΄χω πετάξει.
Στις αράδες μου μπλέκονται αγριογράουλες και βατομουριές
χιλιόμετρα που πέφτουν απάνω μου δεν μ'αφήνουν να προχωρήσω
Αυτός ο κατακερματισμένος μανδύας σκισμένος απο αέρηδες
κι απο βροχές αυτός ο άσπρος σταλαγμίτης το σώμα μου μπλέκεται μέσα στα ανυποδετα πόδια μου
εκθέτει την χωρίς ανθρώπινη ανταπόκριση ψυχή μου.
Κάνω προσπάθεια να γράψω...
Οι δρόμοι της πολυαγαπημένης πόλης μου,φίδια τώρα της γνώσης
μου παραδώσανε της πόλης τα κλειδιά με εκπαιδευσανε με μάθανε
όσο με σφίγγουνε ν'ανοίγομαι,τώρα με σφίγγουνε,ανοίγω...
Τώρα σε λίγο δε θα μπορέσεις να με πιάσεις πια,
αν μπορέσεις κυνήγα με δε θα με βρεις στους δρόμους της πια,
με προφυλάνε,με κρύβουνε,ανεβαίνω.
Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό ψηλά
θα΄μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω.
Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.
Είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω ευχαριστώ
κι αντί για πεφτάστρο που πρέπει να γίνω και να χαθώ
σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι
και θέλω ρόδο αγάπης να γίνω...
-
Αποσπάσματα απο ποιήματα που αγαπάω
''Ο πιο εύκολος τρόπος
να πληγώσεις τον εαυτό σου
είναι να πληγώσεις αυτόν που αγαπάς
Ο πιο απλός τρόπος
να πληγώσεις αυτόν που σ' αγαπά
είναι να πληγώσεις τον εαυτό σου'' Ν. Δήμου
-----
''Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθηση
επέστρεφε και παίρνε με'' Κ. Καβάφης
-----
''Τώρα θα έχω σιμά μου ένα λαγήνι
αθάνατο νερό
Θα 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου
που κλονίζει
Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται
ο έρωτας'' Οδ. ελύτης
-----
''Δεν βρίσκω ευκαιρία ούτε μια
να 'ρθω στη γειτονιά σου
Μακριά απο σένα ζω
- είμαι εξαναγκασμένος -
μα η καρδιά μου συνεχώς
σαν ίσκιος είναι κοντά σου'' Ανώνυμος (Ιαπωνία)
-----
''Ακροπατώ, ακροβατώ, ελπίζω στην ανάσταση
δίχως ταφή και θρήνο
χωρίς νεκροστολίσματα
Τον έδωσες τον τελευταίο ασπασμό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που με σκέπασες'' Γ. Γιαννούσης
-----
''Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω'' Γ. Ρίτσος
-----
''Κοντινή κι απόμακρη
Η θάλασσα πάλλεται με χαιρετά
έχει το σχήμα ενός τσαμπιού
ώριμης ηδονής
Χτες αγαπούσα κι ακόμη αγαπάω
τίποτα δεν αποδιώχνω
το παρελθόν μου είναι πιστό
στις φλέβες μου κυλάει ο χρόνος'' Π.Ελυαρ
-----
'' Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη.
Τα κλαδιά είναι ρίζες μες στον αέρα'' Ρ. Ταγκόρ
-----
Καληνύχτα
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω'' Κ. Δημουλά
-----
'' Έφερες πάλι τ' όνειρο
Άγνωστη θάλασσα, ανεξερεύνητη
θάλασσα δικιά μου
ηφαιστειογενές νησί
στοίχημα με το θάνατο.
Μη ξέροντας αν θα βουλιάξουμε ξανά
ή αν πιο ψηλά θ' αναδυθούμε'' Τ. Πατρίκιος
-----
''Πλάι σου το χέρι π' αγαπάς
και τ' άγγιγμά του να φοβάσαι.
Δικό μου ή ξένο; συλλογάσαι
κι όλο δισταγμό σιωπάς'' Ι. Καμαρινεα
-----
''Αβάσταχτο είναι
πικρό είναι...
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
κι όμως να μην είσαι ναυαγός
ούτε και σωτήρας
παρά μόνο ναυάγιο....'' Μ. Λουντέμης
-
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ
ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας
να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών
και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται,
και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω
απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα
των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση,
όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
1914-1953
-
25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Κατερίνα Γώγου
-
Κωνσταντίνος Καβάφης ..."Ιθάκη "...το αγαπημένο μου... και χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις .
-
ΘΑΛΑΣΣΑ
[/b][/color]
Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν.
[/color]
Τα σύννεφα γιγάντια φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως. σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.
Κ' είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της--μπλάβο εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο--
κάποια παράξενη θωριά.
Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,
πέρα, απ' του πέλαου τα φαρδιά,
τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,
μπατσίζουνε την αμμουδιά.
Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης
μες στο λιμάνι τις κρατεί.
μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια
μ' ένα χρυσόνειρο δετή.
Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει
με την ψυχούλα του νερού
και τήνε πάει ο άνεμος και τήνε πάει το κύμα
κ' είναι παιχνίδι του καιρού.
Κ' ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό σου
και χάνομαι με τον αφρό,
ύστερα, στο γαλήνεμα, την ηλιακή χαρά σου,
θάλασσα, δε θαν τη χαρώ.
(από την ενότητα : Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ)
Κ. Γ. Καρυωτάκης, «Τα Ποιήματα», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1992.
-
Η ΜΟΝΑΞΙΑ - Κατερίνα Γώγου
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι που**να στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ - Κατερίνα Γώγου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σουχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γ**ώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
-
Επειδή σαν σήμερα πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια έφευγε για το ταξίδι το δίχως επιστροφή. Κι ήταν αυτή του η αναχώρηση όπως ακριβώς δεν την ήθελε : στη στεριά, προσμένοντας το μπάρκο που ήταν να γίνει στις 10 ή 12 του Γενάρη του '75 και που είχε καθυστερήσει λίγο, χωρίς να προλάβει για μιά ακόμα φορά να σκίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων.
ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού--χίλιες οργιές--
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.
Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.
m/s Aquarius 1974
Νίκος Καββαδίας, Τραβέρσο, εκδ. Κέδρος 1987.
Για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στην ποίηση του Νίκου Καββαδία (έχω δει σχετικά post σε άλλο thread) πολύ καλά βιβλία είναι τα εξής :
1) Μήτσου Κασόλα, «Νίκος Καββαδίας/Γυναίκα-Θάλασσα-Ζωή», εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2004.
2) Guy (Michel) Saunier, « "Ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό..." - Έρευνα στον μυθικό κόσμο του Νίκου Καββαδία», εκδ. Άγρα.
-
ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ !!!!! "Με το μηδέν και το άπειρο ας συμφιλιωθούμε...."
Για όσους ενδιαφέρονται http://users.otenet.gr/~lost/
-
Διαβαζω τις τελευταιες μερες ενα βιβλιο με πιοιματα του Arthur Rimbaud το "Μια εποχη στην κολαση"
Πολυ καλο!!!
""Δεν προχωρουμε.Πισω παλι στους παλιους δρομους,φορτωμενους απο'το παθος μου,το παθος οπου φυτρωσε τουτες τις ριζες του πονου στα πλευρα μου απο την εποχη της λογικης-κι ανεβαινει στον ουρανο,με κατακερματιζει,με γυριζει αναποδα,με παρασυρει.
Η υστατη αγνεια κι η υστατη δειλια.Ειπωθηκε. Να μη φανερωνω τις αδυναμιες μου και τις αηδιες μου στον κοσμο.Εμπρος.Η πορεια ,το φορτιο, η ερημος,οργη και πληξη.
Σε ποιον να πουληθω;
Ποιο θηριο να λατρεψω;
Ποια ιερη εικονα καταπατιεται;
Ποιες καρδιες να συντριψω;
Ποια ψεμματα να ασπαστω;
Σε ποιο αιμα να τσαλαβουτησω;
Καλυτερα να μην μπλεξεις με την εξουσια.
Η αχαιρευτη ζωη, η τελεια αποχτηνωση,-με λιποσαρκο χερι να σηκωσω το καπακι της κασσας,να κατσω , να παω απο ασφυξια"
-
ένας ακόμα Κεφαλλονίτης ποιητής... έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του καπετάνιου Αλέξανδρου Μοντεσάντου με τα λιγοστά εναπομείναντα ποιήματά του...
πριν τα διαβάσω μου τον συνέστησαν σαν το άλλο Καββαδία... η ζωή του μια περιπέτεια όπως των περισσοτέρων ναυτικών... η αλληλογραφία του και τα καλλιτεχνικά χειρόγραφα του κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο Δαφνί έχουν σώσει τα λίγα αυτά ποιήματα.
-
Άλλος ένας ναυτικός ποιητής στα χνάρια του Νίκου Καββαδία είναι ο Τάσος Κόρφης. Ποιητικές του συλλογές έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ. Δύσκολα θα τις βρείτε, πρέπει να επιμείνετε πολύ, αλλά αξίζει τον κόπο.
Και κάτι άλλο : Τελικά πού γράφουμε ποίηση; Εδώ ή στο σχετικό θέμα του "Άνθρωπος και ζωή"; Για να μη γράφω σε λάθος σημείο, δηλαδή.
-
...Μα τιποτα ολ'αυτα 'ναι μπρος στο πως φαρμακι κλειεται
στα πρασινα σου ματια, ως με κοιταν,
λιμνη οπου τρεμει μου η ψυχη κι αναστροφα θωριεται...
Κοπαδι εκει τα ονειρατα μου παν',
κι η διψα τους μες στην πικρη την αβυσσο της σβηεται.
Και τιποτα μπρος στ'αγριο το θαυμα δεν αξιζουν,
του σαλιου σου της δαγκωνιας,
που διχως τυψη την ψυχη στην ληθη μου βυθιζει,
και διωχνοντας τον ιλιγγο μεμιας,
λιγοθυμη στου θανατου τις οχθες την λικνιζει!
Μπωντλαιρ-Το φαρμακι
...Το πικρο γελιο εκεινο
του νικημενου τ'ανθρωπου,τι βλαστημιες,το θρηνο,
τ'ακουω πανω στης θαλασσας το γελιο το μεγαλο.
Ποσο θα μ'αρεσες, Νυχτια, διχως αυτα σου τ'αστρα
οπου το φως τους μας μιλει με μιλημα γνωστο!
Εγω το σκοτος,το κενο,την ερημια ζητω!
Γιατι εχουν τα σκοταδια αυτα χαρη για μενα πλαστρα,
φερνουν χιλιαδες ζωντανα στα ματια μου μπροστα,
τα βλεμματα τα γνωριμα που δεν υπαρχουν πια.
Μπωντλαιρ-Εφιαλτης
-
geia se olous kai oles
lypamai gia ta greeklish alla eimai ameriki kai den exo prosvasi se ellinika fonts. :-[
ithela na rotiso an mporei kapoios edo mesa na mou thymisei ena poiima tou leivaditi apo tin poiitiki syllogi gia ti maria ti gynaika tou, pou xekinaei kapos gia to oti otan itan mikros koitaze exo apo to parathyro kai tin perimene...???
euxaristo para poly
:)
-
Hymn to Beauty (απόσπασμα)
" From Satan or from God, what does it matter? Angel or Siren,
what matter, if - velver-eyed fairy,
rhythm, perfume, gleaming, o my only queen -
you make the universe less hideous and the passing seconds
less heavy"
The Head of Hair (απόσπασμα)
"I will plunge my head, loving, enraptured,
Into this dark ocean where the other is enclosed;
And my subtle spirit, caressed by the rolling of the waves,
Will find you once more, o fruitful idleness,
Infinite rockings of perfumed leisure.
Blue hair, enclosing tent of darkness,
You bring back to me the blue of the measureless round sky;
On the fluffy edges of your twisted locks
I greedily breathe in the intoxicating,
Mixed smell of coconut oil, musk and tar.
For a long time, for ever, my hand, in your heavy mane,
Will sow rubies, pearls and supphires,
So that my desire may never find you deaf.
Are you not the oasis where I dream, and the gourd
From which I drink in long draughts the wine of memory?"
-
http://stings.opiatexposure.org/
έφυγε τόσο γρήγορα για το διάστημα....μα είχε κι άλλα πολλά να μας δώσει...
η μάρφυ...
-
Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Βάδιζα κατά μήκος της ακτής
μια βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό
τα κύματα γκρίζα κι ανατριχιαστικά
κύματα γκρίζα σκάζαν στην παραλία
μια δύναμη μ' έσπρωχνε να κάνω στροφή
ν' αρχίσω να περπατάω πάνω στα κύματα
μαύρες γάτες περπατούσαν πάνω στα γκρίζα
κύματα
και η ψυχή μου ήταν νεκρή.
Όμως ξαφνικά ένας ήλιος έσκισε τα
σύννεφα
η θάλασσα έγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι η ψυχή μου
κι εξακολούθησα τον περίπατό μου.
Μίλτος Σαχτούρης, «ΕΚΤΟΤΕ» , εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1996.
-
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΗ
Ο έρωτας λοιπόν κατεδαφίζει
το ετοιμόρροπο που συντηρούμε.
Λιγάκι πριν μαζί του σωριαστούμε
με άλλα υλικά μάς ξαναχτίζει.
Ευγένεια και βάθος μας χαρίζει,
σκληρότητα και ύψος που τρομάζει.
Σε άγνωστο τοπίο προβιβάζει
τον κόσμο και ξανά μας τον δωρίζει.
Τα μουδιασμένα μέλη μας αγγίζει,
δεκαδικά και συμμιγή και μόνα,
και παραβαίνοντας κάθε κανόνα
ακέραια τα κάνει και τ' αθροίζει.
Όνειρο η αρρώστια, θα περάσει
με μια ηχώ βλεμμάτων και μια ζάλη.
Η σιωπή σαν μύγα σε μπουκάλι
τη μουσική του κόσμου θα σκεπάσει.
Μετά την ταραχή του και το σάλο
αφήνει, εκεί στην άκρη των δαχτύλων,
σαν χνούδι τη χρυσή σκουριά των ήλων
και θέα σε παράθυρο μεγάλο.
Μια θέα Παραδείσου. τίποτ' άλλο.
Μιχάλης Γκανάς
(από την ποιητική συλλογή «Ανθοδέσμη» των Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη, Γιώργου Κοροπούλη και Ηλία Λάγιου, εκδ. Άγρα)
-
ΜΑΙΝΑΔΑ...
Είχες στα γόνατα συρθεί ως της Φρυγίας τη χώρα ,
μες στα άγρια φαράγγια της ,τα θυρσοδασωτά ,
μιά προσκυνήτρα στη γλυκειά της γέενας την ώρα
όσο πού αγρίμια λούφαζαν στ΄ όραμα τού μετά .
Φριχτή σιωπή κι ολόγυρα σε ακοίμητο καρτέρι
άπειρες μνήμες αστραπής καί πύρινων μορφών ,
σε ιερό κι επώδυνο της προσμονής νυχτέρι
ως την στερνή , φριχτή οιμωγή των θείων Του παθών .
Η καρπισμένη άγια γη βογγάει σε πόνους γέννας
καί στον γλιστρό τον τύμβο της ζωγριέται ο γδικιωμός ,
ως να σχιστεί της άβυσσου ο παρθενικός υμένας
κι απ το άπειρο να αναδυθεί γυμνός ο λυτρωμός .
Κι ήταν της Ανοιξης η αυγή κι ο χαλασμός της πλάσης .
Αρσενική ήταν κορασιά με χοχλαστό κορμί .
Κι εσύ απ την θεία Του θωριά κι απ τις αναθυμιάσεις
της διάπυρής του ανασεμιάς , ξεχείλισες ζωή .
Εσείστηκε συνθέμελα τού Σύμπαντος η ουσία
στην θέα τού αναδυόμενου ζωογόνου πυρετού
καί στο αγιοτόπι μέθυσε , με νάμα , η αθανασία ,
τού νιόφερτου αγριοσταφυλιού , τού ηλιοζευγαρωτού .
Τυφλώθης στα Επιφάνεια τού φύτρου της Σεμέλης
καί λάμψεις απ τα μάτια του σε κάψανε φριχτές
όσο πού εικόνες άρρητης αβυσσαλέας αγέλης
θεών σφαγμένων , σε έδιωχναν απ το νεκρό σου χθες .
Νύμφες τροφοί κλωθόφερναν τον Εύιο λικνίτη
καί Σάτυροι τραγόμορφοι με ξέφρενους χορούς
ραντίζανε την αύρα του με φως τού Αποσπερίτη ,
καί με αναγάλλια κλήματος καί θύρσους ιερούς ,
όταν στην μήτρα βρέθηκες της χθόνιάς Του μάνας
και τού άγιου έμβρυου στοργικά , με ήχους κανακεμού
καί τούλι αραχνούφαντο νιάς αστρικής αλάνας ,
στην έγνοια σου , τού χάρισες στιγμές αναπαμού .
Συνέφερες κι είχες ντυθεί αψιάν όψη Θυιάδας ,
μαινόμενη ακόλουθος στον θίασο των Βακχών .
Πανέμορφης , πήρες μορφή , οργιαστικής Μαινάδας ,
πηγή ιερών αλαλλαγμών κι αλόγιστων ιαχών .
Σκότεινος σε έντυνε , μακρύς καί πτυχωτός χιτώνας
καί μιά νεβρίδα ιρίδιζε , στους ώμους σου ριχτή .
Στα ξέπλεκά σου τα μαλλιά στεφάνι είχες κορώνας ,
απ το κορμί της όχεντρας πούχε κουλουριαστεί .
Σε νύχτα μεταλλάχτηκες , τη νύχτα να καρπίσεις ,
πού πνεύματα ανοιξιάτικα σε κύκλωσαν κι ευθύς
τούφες ελάτου σούστρωσαν καί σε έραναν με εκκρίσεις
τού ζώντος νιόφαντου θεού , στο δέος Του να χριστείς .
Απ την αχλή Του τρύγησες της έκστασης το μένος
την ώρα πού ξεσχίζονταν οι ουράνιες οροφές
κι ως τον πυρήνα ανοίγονταν ο γρανιτένιος Αίνος
στού Βρόμιου τις άπειρες , απόκοσμες μορφές .
Κι αλάλλαζες καί φρούμαζες , σαν το χρονιάρικο άτι
κάτω απ τον βροντερόβουο φλογάτο κεραυνό
καί με ένα απίδρομο γοργό στις όχθες τού Ευφράτη
βρίσκοσουν ξάφνου κι από κεί στης Θήβας το βουνό .
Σε μιά στιγμή πού κράτησε μαγιόπλαστους αιώνες ,
τραγίσιου φόνου γεύτηκες αίμα κι ολαχνιστό
στού Κιθαιρώνα τους τραχειούς , πυκνάνθιστους λειμώνες
με τού Ζωγρέα το κρασί , μεθώντας , το λιαστό .
Κι ήταν , παντού . Πανέμορφος στην θεία διαστολή Του ,
στεφανωμένος τούς καρπούς νωπής κληματαριάς
όσο οι στριγγές σου οι ιαχές τη φύση την άΰλή Του
σε μέθη μετουσίωναν καί ύμνους φλαμουριάς .
Απ τα άγια Θεοφάνεια ως τον διαμελισμό Του
νύχτα καί γης καρπίσανε καί θηλυκές σπηλιές .
Κι εσύ , ανταύγεια ερωτική στον θείο ιριδισμό Του ,
με διθυράμβους Τού άνοιγες πορτάρια κι αγκαλιές .
Στού σπαραγμού Του τα άνορα κι άχρονα κατευόδια ,
με την βαθιά Του ο Διόνυσος , γλυκόλαλη φωνή ,
καθώς με δάκρυ καί κρασί Τού ξέπλενες τα πόδια ,
Μαρία , σε ονομάτισε . Μαρία Μαγδαληνή .
Σ Παπαγιαννόπουλος
-
Δεν είναι ο Oιδίποδας
Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολώνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δωμάτια με τα νεκρά πουλιά
ο Aίγιστος το δίχτυ ο Kώστας
ο Kώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα που ανεμίζουνε
νεράντζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας σκοτωμένος
ο Oρέστης σκοτωμένος
ο Aλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας ο Oρέστης ο Aλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει από τον Oυρανό
τ' άλογα τ' Aχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουνε το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή τους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακλουθάνε στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Oιδίποδας
είναι ο Hλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Hλίας της λαχαναγοράς
Μίλτος Σαχτούρης
(από τα Ποιήματα 1945-1971, Kέδρος 1977)
-
ΕΠΩΔΥΝΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Ό,τι λες στην πένα το γράφει
σκέπτεσαι θυμάσαι νομίζεις αγαπάς υπαγορεύεις.
Μερικά τα αποσιωπάς.
Όχι πως είσαι υποκριτής αλλά
λιγάκι σα να ντρέπεσαι που είναι τόσο λίγα
και σα να κομματιάζεσαι τόσα πολλά που είναι.
Με αφοσίωση σε ακούνε οι λέξεις
σε αντιγράφουν και η πένα διψασμένη
ρουφάει όσο μελάνι αφήνουν πίσω τους
-σαν τις σουπιές- τα συνταρακτικά
θολώνει η σύλληψή τους.
Όπως σου υπαγόρευσε η μοίρα να τα ζήσεις
γραμμένα σε δικό της απορροφητικό χαρτί
έτσι ακριβώς και συ τα υπαγορεύεις
στην άγνωστη ποιότητα του μέσου που διαθέτεις.
Καμιά φορά όταν η πένα μπάζει κρύο
γιατί οι προφυλάξεις έχουνε πετσικάρει
απ' των δεινών την παλαιότητα
λίγο παραμορφώνεις την εικόνα-
αίσθημα που δριμύ χειμώνα δρέπει
το στρέφεις να μαζεύει χαμομήλια.
Και κάπως έτσι γλυκαίνει του κειμένου ο καιρός.
Όλα ετούτα και άλλα μαζί
τα παίρνει φεύγοντας ο χρόνος
σα να 'τανε δικά του.
Κάποια στιγμή τού τα ζητάς τ' ανοίγεις
θέλεις να δεις εάν θυμάται το χαρτί όσα
του υπαγόρευσες γιατί ακόμα
και της άψυχης εγγύησης η μνήμη
με τον καιρό κι αυτή αδυνατίζει.
Ταράζεσαι χλωμιάζεις βλέπεις
να 'χουν γραφτεί πράγματα που δεν είπες
τον εαυτό σου αγνώριστο
κι οι πράξεις του θρασύδειλες
να ενοχοποιούν άλλων την προδοσία
ενώ η δική σου σε ανύψωση
να θριαμβεύει ως θύμα
κι άλλα κι άλλα τερατώδη, επονείδιστα
που και νεκρός να είσαι
ντρέπεσαι να τα πεις
με το γυμνό όνομά τους.
Φρίττεις κι ερμηνεύεις -ίνα μη κριθής-
πως όλα είναι βγαλμένα
απ' της γραφής το άρρωστο μυαλό.
Σε λιγοστεύει σε ταπεινώνει να παραδεχτείς
πως όλ' αυτά τα ανίδεα που γράφουμε
γνωρίζουνε για μας περισσότερα
και πιο αβυσσαλέα
απ' όσα μισοξέρουν όσα ζήσαμε.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
(αντιγραφή από το περιοδικό «Η λέξη», τεύχος 183, με αφιέρωμα στην ποίηση 2005)
-
Κάποτε
Μου λες κλείσε τα μάτια,
άνοιξε τα χέρια σου
και περπάτησε στα σύννεφα.
Κάποτε, σου απαντάω,
γεννήθηκα στα σύννεφα.
Μου λες ξάπλωσε
στην καυτή αμμουδιά
και άσε τη θάλασσα
να σε χαϊδεύει και τα φύκια
να πλέκουν τα βρεγμένα σου μαλλιά.
Κάποτε, σου απαντάω,
ήμουν φίλη με τα κοχύλια του βυθού.
Μου λες πήγαινε στην άκρη του γκρεμού
με τον άνεμο να τρεμοπαίζει
στο κορμί σου
και άγγιξε το αγριολούλουδο
που αιωρείται στο κενό.
Κάποτε, σου απαντάω
ήμουν εγώ αυτό το αγριολούλουδο.
Μου λες σήκωσε ψηλά το κεφάλι
και κοίτα τον ήλιο στα μάτια,
ψάξε ανάμεσα στ' αστέρια
που είναι αυτοί που αγάπησες.
Κάποτε, σου απαντάω,
δεν χρειαζόταν να ψάξω
τους είχα μέσα στην καρδιά μου.
Μου λες αντίκρισε το βλέμμα σου
μέσα στα καθάρια νερά του ποταμού
και αναρωτήσου : και τώρα;
Κάποτε, σου απαντάω
το βλέμμα μου ήταν η απάντησή σου.
Μη μου λες πίστεψέ με....
Κάποτε μου έκλεψες την πίστη.
Ευερίνα Κατριτζόγλου
-
Μη σημαδέψεις την καρδιά μου
................................
Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι...
Καθώς θα ακουμπήσεις τ' όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
...Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις,
χτύπα με αλλού -
μη σημαδέψεις την καρδιά μου!
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θάθελα να το λαβώσεις.
Τάσος Λειβαδίτης
-
"και μόνο η ποίηση δεν είναι το ταξίδι αλλά ο πικρός γυρισμός..." (Λειβαδίτης)
ίσως γιατί...
"η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας..." (Αναγνωστάκης)
εντέλει...
"μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε..." (Καρυωτάκης)
(μαγεία...)
-
Εγω που δεν εχω χρονο για πολλων ποιητων ψαξιμο, αλλα διαβαζω τα απαντα του Ελυτη ψαχνω με κοπο να παραθεσω κατι και φοβαμαι μην υποτιμησω την επομενη λεξη απο ενα Ευαγγελιο...
-
Μη σημαδέψεις την καρδιά μου
................................
Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι...
Καθώς θα ακουμπήσεις τ' όπλο σου στη γωνιά, θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
...Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις,
χτύπα με αλλού -
μη σημαδέψεις την καρδιά μου!
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θάθελα να το λαβώσεις.
Τάσος Λειβαδίτης
αμαν... αυτο ειναι απο τα αγαπημενα μου.... :'( :'(
-
Καββαδίας
Καβαφης
Καρυωτάκης
Ελύτης
Ρίτσος
-
Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.
-
proswpika lew oti m'aresei h poihsh.
variemai omws ligo na thn diavazw..
m'aresei otan diavazeis kati gia ligo
kai einai san na se tyligei ena fws
ths apokalypshs gia kati pou les pws
den to skeftosoun oute mporouses na skeftheis
h poihsh alles fores exei rithmo
einai san mousikh mono me logia
mou fainetai pws tha mporousa na akouw
mia apaggelia se mia ksenh glwssa pou
den katalavainw, kai omws na thn apolamvanw.
h poihsh tha mporouse (opws leei kai h leksh)
na einai h kathe dhmiourgia me
eswteriko rithmo kai armonia
kai isws nohma.
logw katagoghs mou pio poly ksexwrizw dyo
rwsous poihtes, pou yphrksan syzhgoi
anna ahmatova kai nikolai gumilev
h poihsh tous fantazomai pws plhsiazei sto
pnevma ton karywtakh, kata ta alla einai
lyrikh, melagxolikh kai omoiokatalikth,
aplh kai mousikh.
na kai kati pou thymithika...
pws mporei kaneis na apolamvanei
metafrasmenh poihsh?
thymamai ena sxetika palio rwsiko tragoudi.
ta logia tou einai poihsh gia'mena,
par'olo pou tha peite oti oi stoixoi twn
tragoudiwn den einai akrivws to thema
toutou tou topic (toutoutou...)
m'aresoun ta poihmata pou apoteloun
apo mona tous mikres istories
pou mporeis na tis agaliaseis
me ena dakry :)
h sygkekrimenh istoria milaei gia to
fthinopwro pou emoiaze me mia
xrysh xorevtria, kai ena spiti palio
pou emoiaze na xorevei se rithmous
vals, me anoigmena parathyra,
eispneontas vathia ton katharo aera.
sto telos, otan oi hxoi tou vals
hsyxazoun, to fthinopwro klaiei gia ligo
me mia mikrh vroxoula
(kai poses fores exete akousei gia aftes
tis sygkrhseis - fthinopwro-xorevtria,
dakrya-vroxh - alla se diaforetiko
context as poume oi sygkrhseis aftes
apoktoun mia diaforetikh omorfia
eksisou shmantikh me kati pou den to
exeis ksanasynanthsei...)
einai omorfo pou sas aresoun omorfa pragmata :)
kai einai omorfo pou o kathenas antilamvanei thn
omorfia kai ligo diaforetika :)
-
Tini, κάποια από τα έργα του είναι :
''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας''
''Το εκκρεμές'' (διηγήματα)
''Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα''
''Βιολέτες για μια εποχή''
''Εγχειρίδιο ευθανασίας''
''Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο''
''Νυχτερινός επισκέπτης''
''Ποιήματα'' (1958-1963)
''Ποίηση Γ '' (1979-1990)
Φυσικά υπάρχουν και άλλα έργα του, ελπίζω να σου αρκούν αυτά για αρχή :)
Καλή ανάγνωση :)
-
[...]
Μετά, την όψη στρέφω στην Κυρά μου,
Με εδώ κι εκεί το νου μου σαστισμένο.
'Ελαμπε στη ματιά της τέτοιο γέλιο,
Που είπα πως τα μάτια μου, της χάρης
Το βύθος, και του Παραδείσου άγγιξαν.
Μετά, το πνεύμα που ήταν να το βλέπεις
Χάρμα και να τ' ακούς, λέει κι άλλα λόγια,
Που όμως δεν τα 'νιωσα καλά ως το βάθος
[...]
Από τον Παράδεισο, της Θείας Κωμωδίας, του Δάντη.
Γιατί κάποιες αξίες παραμένουν αξεπέραστες!
-
H Πόλις - Κ.Καβαφης
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
-
Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.
κορίτσι, ξεκίνα από το «αυτό το αστέρι είναι για όλους μας...»
θα το αγαπήσεις...
«σε μια στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...»
πισ΄τεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα που έχει γράψει... ξέρεις, μετά πόλεμος, αλλοτρίωση... το λειβαδίτη τον είπανε «άρρωστο για θεό»... παλεύει, ψάχνει το χαμένο του πρόσωπο... είναι πολύ τρυφερός ποιητής κατά βάθος....
πιστεύω θα τον αγαπήσεις κι εσύ!
καλή ανάγνωση και περιμένω εντυπώσεις!!!!! :)
-
H Πόλις - Κ.Καβαφης
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
:'( :'( :'( :'( :'(
-
Ήρθε
Η αγάπη ήρθε αργοπορημένη, μα το πήρε απόφαση πια να μείνει.
Και Δε θα φορέσει τα καλά της, αλλά εκείνη την κουρελού και το ψάθινο καπέλο με την κόκκινη κορδέλα…
Ήρθε. Και είναι ζωηρή, τρεμοπαίζει σαν τη φλόγα. Και με τα ξεσυμαζεμένα παιχνίδια της ζεσταίνει την παγωμένη θέληση μου.
Ήρθε. Με το γέλιο φορεμένο στο κεφάλι κι ένα μπουκέτο κρίνους αγκαλιά. Με βάδισμα πεταλούδας σε πολύχρωμες πατημασιές και μια λευκή σημαία υψωμένη.
Ήρθε. Και ντράπηκε ο ήλιος που είναι εκεί ψηλά. Ντράπηκε γιατί το δικό της φως και η ζεστασιά δίνουν ζωή στα μάτια μου.
Ήρθε. Με τα μικρά παιδικά της βήματα, διστακτικά με πλησιάζει κι εγώ γελώ… γελώ και δεν κρατιέμαι…
Ήρθε. Στολισμένη με αλήθειες και πείσματα. Ξυπόλητη και ανθρώπινη καλπάζει σε δρόμους χωμάτινους για να έρθει να μ’ ανταμώσει. Και ‘γω την καρτερώ με το ‘να φυλλοκάρδι μισάνοιχτο…
Κι ερωτώμαι: “Γιατί τη φοβάμαι; Γιατί κρατώ ακόμα τις αλυσίδες της πίκρας και του πόνου; Γιατί άφησα κλειδωμένο ο, τι προσπαθούσα να διατηρήσω ελεύθερο;”
Ήρθε. Φιγούρα ντυμένη μες τη φλόγα. Ψυχή δίχως περίγραμμα. Έτσι μα έμαθε να τη ζωγραφίζω. Και ‘γω της έδειχνα πώς να φτιάχνει μεγάλα χάρτινα πουλιά για να ταξιδεύει πάνω από τη θάλασσα…
Ήρθε. Και οι παλμοί της καρδιάς μου στάζουν μελωδία…
-Μα μη με φοβάσαι, άφησέ με να σ’ αγκαλιάσω…
-Μη! Θα γεμίσεις το πέπλο μου αγκάθια!
-Μα εγώ δε θέλω να σου κάνω κακό, σε χρειάζομαι…
-Μας τα είπαν κι άλλοι αυτά! Θέλω αποδείξεις.
Ήρθε. Και μου ‘κανε δύσκολο το βίος. Ήταν σκληρή αγάπη, επιφυλακτική, καχύποπτη…
Και ‘μένα Δε με φτάσανε τα χρόνια…
Αχ, αγάπη μου δυσεύρετη… που σαν σε βρήκα τελικά στο λεξικό της καρδιάς μου, η ανάγκη μου δεν ήταν αρκετή για να σε χαρώ…
Κι όλη σου η ανασφάλεια έγινε ο χειρότερος εχθρός μου… Γιατί;
Γιατί δε με κέρασες λίγη από τη δροσιά σου; Γιατί με άφησες να προσπαθώ ενώ εσύ με είχες ήδη εγκαταλείψει;
Έφυγε. Πιο νωρίς απ’ ο, τι νόμιζα. Ήθελα να ‘μαι φρόνιμος, να μην την τρομάξω. Ήθελα να της χαρίσω όλα μου τα όμορφα χρόνια τυλιγμένα σ’ ένα μαγικό χαλί…
Μα εκείνη, ξέκλεψε το περιτύλιγμα πριν από μένα κι έφυγε. Πήγε με το πλοίο που σάλπαρε για ξένα λιμάνια και πήρε την πνοή μου…
Αγάπη μου πλανεύτρα, αγάπη ξελογιάστρα…
Σ’ ευχαριστώ που έκανες την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατότερα λίγο πριν το τέλος…
Κι ας ήρθες σαν άνεμος κι ας έφυγες σα φουρτούνα…
Σ’ ευχαριστώ.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας... Χέρι που γράφει καθοδηγούμενο από άλλες δυνάμεις.. Το δικό μου το καθοδήγησε η αναζήτηση της αγάπης.. Το μεγαλείο της..
Ίσως και να εκφράζει μερικούς...
Αφροδίτη
-
Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.
κορίτσι, ξεκίνα από το «αυτό το αστέρι είναι για όλους μας...»
θα το αγαπήσεις...
«σε μια στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή...»
πισ΄τεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα που έχει γράψει... ξέρεις, μετά πόλεμος, αλλοτρίωση... το λειβαδίτη τον είπανε «άρρωστο για θεό»... παλεύει, ψάχνει το χαμένο του πρόσωπο... είναι πολύ τρυφερός ποιητής κατά βάθος....
πιστεύω θα τον αγαπήσεις κι εσύ!
καλή ανάγνωση και περιμένω εντυπώσεις!!!!! :)
Σε ευχαριστώ "Σαπφώ" για τις πληροφορίες.Θα ψάξω να τα βρω και θα σου πω εντυπώσεις :)
-
Με το μαχαίρι στα δόντια
Η αγάπη δεν κουβαλάει το φως,
καθώς σ' αδιέξοδους δρόμους τη συναντάμε,
μ' ένα πρόσωπο που χρόνια χτίζαμε
κι ένας σεισμός το ραγίζει
και φέγγουνε τα χάσματα, καίνε,
οι περιστάσεις το αφανίζουν,
πώς να σταθούμε
ενώ αυτή σχεδόν δε μας νιώθει,
φοβόμαστε μην πέσουμε
πρόσωπο με πρόσωπο
και τότε απελπισμένα
την αγκαλιάσουμε
με κλάμα αντρίκειο,
εμείς που πολύ αγαπήσαμε
και δεν μπορούμε να προδώσουμε,
εμείς που μείναμε μακριά
και δεν εγκαταλείψαμε τις θέσεις μας.
Λοιπόν
πώς να μιλήσω με το μαχαίρι
στα δόντια;
Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
-
Με το καφάλι θρύψαλα
απ΄τή μέγγενη των παζαριών σας
την ώρα της αιχμής και κόντρα στα ρεύματα
θ`ανάψω μια μεγάλη φωτιά
και κεί θα ριξώ όλα τα Μαρξιστικά βιβλία
ετσι που να μην μαθεί ποτέ η μυρτώ
τα αιτία θανάτου μου.
Μπορειτέ να της πέιτε
πώς δεν άντεξα την άνοιξει ή πως πέρασα με κόκκινο.
Ναι.Αύτο ειναι πιο πιστεύτο.
Με κόκκινο.Αύτο να πέιτε.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ.
-
Παρεπιπτόντως μπορεί να μου πει κάποιος ονόματα από συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη για να διαβάσω?Μου αρέσουν αυτά που διαβάζω εδώ, βρήκα κάποια και online αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να αποκτήσω δικές του συλλογές.
Υπάρχουν εάν θέλεις όλες οι συλλογές του σε τρεις τομους οι οποίοι δεν ειναι και πολύ ακριβοί,βέβαια μην του παρεις μαζεμένους.
Το καλό με τον Τάσο είναι ότι δεν τον βαριέσαι ποτέ,όσες φορές κι αν τον διαβάσεις.
Επίσης συνιστώ ν αγοράζεται βιβλία από "Πολιτεία",τις τιμές που έχει δεν θα τις βρείτε πουθενά αλλού.
Το πρώτο βιβλίο που μου δώσανε να διαβάσω από Λειβαδίτη ήταν "Τα Χειρόγραφα Του Φθινοπώρου"...και τρελάθηκα
clubs.pathfinder.gr/diavates (http://clubs.pathfinder.gr/diavates)
Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον ήμαστε κιόλας νεκροί
-
Θλίβομαι που, να! Σε λίγο
απ’ του Ηλιού το φως θα φύγω.
Μα η μεγάλη μου είναι θλίψη
που κι ο Ίσκιος μου θα λείψη!
Μη μου λες για το σκοτάδι!
Ξέρω πού οδηγεί στον Άδη…
Πες μου πού οδηγεί το φως;
Δεν απάντησε ο σοφός!
Στ’ ανθισμένο μονοπάτι
βλέπω μόνο ένα διαβάτη.
Στην οδό τη λασπωμένη
πλήθος βλέπω να διαβαίνη…
Μη με παρεξηγήτε, Μουσουργοί!
Το αυτί μου ταπεινά σας καταργεί
και μουσική του τέρψη μόνον έχει
το αηδόνι και το αφρόνερο που τρέχει…
Το άστρο μου δεν έλαμπε στον ουρανό,
δεν άστραφτε στα πέρατα του κόσμου…
Το άστρο μου ήταν φωτεινό μα ταπεινό
Έλαμπε μόνο εντός μου, μόνο εντός μου
Η δίψα της αλήθειας σ’ εξωθεί
και σε αχανές το χάος χάνεσαι αβύσσου…
ο, τι έχεις μάθει, ο, τι έχεις αισθανθή
σαν άχρηστη βαραίνει αποσκευή σου…
Πρόβλημά μου είναι τραχύ
που δεν το’ χω λύσει ακόμα:
Μες στο σώμα είναι η ψυχή;
ή μες στη ψυχή το σώμα;
Γνώση, πίνε φως και μάθε!
Όμως δεν θα ξεδιψάσεις!
Πάθε, εσύ καρδιά μου, πάθε.
Άλλο φως να με χορτάσης…
Τραγουδιστές αληθινοί αν είστε,
και για τους λίγους και για τους πολλούς
για το αιώνιον Άνθρωπο με αυλούς
πανάρχαιους κι αναιώνιους τραγουδήστε!
Τραγουδάκια της χρυσής
ώρας, πάσχετε κι εσείς
όταν, όσο κι αν κοπιάστε,
δεν μπορείτε να μ’ εκφράστε!
Πού να βρω την άκρη,
πού να βρω το τέλειο,
Γελαστό μου δάκρυ,
Δακρυστό μου γέλιο;
Γιώργος Αθάνας - Μονοκοντυλιές
-
Το καλό με τον Τάσο είναι ότι δεν τον βαριέσαι ποτέ,όσες φορές κι αν τον διαβάσεις.
Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον ήμαστε κιόλας νεκροί
[/i]
μαζί σου!
"ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"
-
Δε χορταίνω να κοιτάζω
τα βάθη του ορίζοντα.
Κάπου εκεί φέγγεις
και υπάρχω.
Κάπου εκεί σβήνεις
και χάνομαι.
Γκ. Δεπούντη
---------------------------
Μα εγώ σου έχω εκχωρήσει την σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα
και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.
Θ Κωσταβάρας
-
Μα εγώ σου έχω εκχωρήσει την σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ' άγραφα
και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.
Θ Κωσταβάρας
τι όμορφο...
-
Ο Νικόλας Άσιμος...
-
O Γκάτσος είναι φοβερός,
βλεπε Αμοργό...
-
Αδέρφια, διάβασα χτες το παρακάτω ποίημα και συγκλονίσθηκα!
Ήταν σα να βγήκε απ' την ψυχή μου, οι λέξεις ήταν οικείες, σαν επέστρεφαν από μακρύ ταξίδι πίσω στο θυμικό μου...Σας το παραθέτω κι ελπίζω να σας αρέσει εξίσου.
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν' έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!
Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ' τους φίλους του
Πού βρίσκονται σ' ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ' ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φαω ως να χορτάσω.
Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ' αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φαω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρωω και πίνω.
Θα 'θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.
Τ' αρχαία βιβλίο λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ' τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν' ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνιο ζω!
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ' το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Εσείς, που θ' αναδυθείτε μέσ' απ' τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ' η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.
Μπ. Μπρεχτ (μτφ. Τίτος Πατρίκιος), ''Στους μεταγενέστερους''
-
και επειδή -ασυγχώρητη παράλειψη - δεν έβαλα το ποίημα της ζωής μου...
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύκτες φορτωμένες
βαριές αναμνήσεις
Θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπότρεπτα
ταξίδια
Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι
σταμάτησε μέσα μου
Μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη μπορώ
να διακρίνω μια μάσκα χλωμή
κι ολότελα ξένη.
Θα 'ρθω μια μέρα, γυμνός απ' αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ' οδηγό τη σιωπή μου
και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα
τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.
MAΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο..μαρία...
-
Ας μη δεσμευτούμε, λοιπόν μ' επιστολές
η απόσταση μας χαρίζει ένα καινούριο πρόσωπο
Κι ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια
καθόλου ο ένας τον άλλον
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
-
Μην Αργείς
Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά
πως είναι ο χειμώνας, πως ειν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια
κι απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ' όνομά σου
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να 'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα, σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς.
Είναι γιομάτοι Φαίακες, είναι γεμάτοι πλάνεμα
οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς.
Γιατί ώσπου να 'ρθεις θα περπατήσω όλη
την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σα να πεθαίνω.
Γι αυτό : Μην αργείς.
Μ. Λουντέμης
-
"...Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να 'ρχεσαι..."
"...Γιατί να περιμένω είναι σα να πεθαίνω..."
Τώρα εδώ , δε θα έπρεπε να έχει αποφασίσει ο αγαπημένος "Μενέλαος"
τι από τα δύο ισχύει ?
Αλλά αυτός , έτσι κι αλλιώς , υπήρξε πολύ καλλίτερος ως συγγραφέας
παρά ως ποιητής .
:) :) :)
-
Ειδα εναν αντρα να πεφτει
μα δεν εκανα καμμια ευχη
-
Ηρθε η ψυχη μου κι επεσε στα ποδια μου:
-Λυπησου με! Απ' τον πονο λύτρωσέ με!
Μα εγώ, την αποπήρα, και την έδιωξα:
-Φυγε απο μένα! Είν' όμορφο να κλαίμε...
Ήρθε η ψυχή μου κι έπεσε στα πόδια μου:
-Αχ, πια μην αγαπάς! Πεθαίνω..φτάνει!
Μα εγώ,την αποπήρα,και την έδιωξα:
-Μακριά μου! Όποιος αγάπησε,ας πεθάνει...
...Πάω στην ψυχή μου και φιλώ τα πόδια της:
-Πονώ! Λίγη χαρά!Συχώρεσέ με!
Μα εκείνη με κοιτάζει σαν το μάρμαρο:
-Φύγε απο μένα!Είν' όμορφο να κλαίμε...
Πάω στην ψυχή μου και φιλώ τα πόδια της:
-Με σκότωσε η τρελή σου αγάπη..φτάνει!
Δε μου μιλάει - μα βλέπω,μες στα ματιας της,
γραμμένο: Όποιος αγάπησε,ας πεθάνει...
Ήρθε η ψυχή μου... - Ναπολέων Λαπαθιώτης
-
ελπίζω να μην το έχουν ξαναπαραθέσει...
ελύτης...
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
-
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.
V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά
Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ'αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.
VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές'απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας
Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητ'
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.
-
"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν ,
μ'ακούς ? ..."
Είναι νωρίς μόνο για σένα , κόρη τής Κύπρου .
Για τον Λαπαθιώτη δεν υπάρχει πλέον χρόνος , έχει προ πολλού λήξει .
Και για κάποιους άλλους ίσως και να είναι πολύ αργά .
Σε χαίρομαι όμως για το γεγονός ότι δεν κλείστηκες
στο μικρό εγωκεντρικό κυπραίικο κόσμο .
Αν και τόσο νέα , εσύ , θέλεις να πετάξεις .
Και τελικά το επιτυγχάνεις .
Μάσσαλά . :) :) :)
-
"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν ,
μ'ακούς ? ..."
Είναι νωρίς μόνο για σένα , κόρη τής Κύπρου .
Για τον Λαπαθιώτη δεν υπάρχει πλέον χρόνος , έχει προ πολλού λήξει .
Και για κάποιους άλλους ίσως και να είναι πολύ αργά .
Σε χαίρομαι όμως για το γεγονός ότι δεν κλείστηκες
στο μικρό εγωκεντρικό κυπραίικο κόσμο .
Αν και τόσο νέα , εσύ , θέλεις να πετάξεις .
Και τελικά το επιτυγχάνεις .
εμ, καταρχήν, οι στίχοι είναι από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη..
Λαπαθιώτη ακόμα να διαβάσω..!
όσο για τα υπόλοιπα τι να πω. νομίζω λάθος συμπεράσματα...μακάρι όμως.
-
"...εμ , καταρχάς , οι στίχοι είναι από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη..."
Ναι , μωρέ κόρη κι εσύ , μη φωνάζεις . :)
Πρόσεξα το λάθος μου απόψε .
Απλώς παρασύρθηκα από το Ρηνιώ που έγραψε ακριβώς από επάνω σου .
Αλλά τι σημασία έχει , κόρη ?
Δεν έχει και τού Ελύτη πια περάσει ο χρόνος ?
Το χώμα δεν τον φιλοξενεί κι αυτόν ?
Κι όσο για τα υπόλοιπα , ξέχασέ τα .
Λαλώ σου , ξέχασέ τα κόρη .
-
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να 'ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
MANOΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Ο Επίλογος αυτός είναι ο πρώτος του..
-
"...Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις...""
Έτσι , έτσι ακριβώς , κόρη . :)
-
Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 'Ομως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 'Εβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μιά γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Ορθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
Μανόλης Αναγνωστάκης
(και πάλι μανόλης.. δε γίνεται διαφορετικά)
-
ΣΚΥΦΤΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝΕ…
Σκυφτοί περάσανε και φύγανε, δειλοί, μ’ έναν ίσκιο
στα μάτια
Ούτε ένα μαντήλι ανεμίσανε –ξέραμε το χαιρετι-
σμό τους-
Η σκόνη μπήκε στα σπίτια μας από τα πέταλα
των αλόγων
Φτάνουνε τόσο μικρές οι εποχές που δεν έχουν τον
καιρό να φωτίσουν τη σιωπή μας.
Είναι που όλοι οι χειμώνες περάσανε και διαβα-
στήκαν όλα τα βιβλία
Σαν τις διαβατικές γυναίκες που παραλλάζουνε τ’
όνομα.
Εμείς πιστεύουμε εκεί που ένας άλλος θα τ’ από-
διωχνε σαν ένα όνειρο κακό
Σα μια νεροποντή που τον βρήκε στη μέση του κάμπου
Σα μια φρικτή περιπέτεια που ξεβιδώνει το λογικό
του
Η μνήμη τους είναι το πόδι που νοσταλγέι ο ανά-
πηρος
Είναι η σπασμένη θερμάστρα στο γεναριάτικο δω-
μάτιο
Είναι τα φύλλα που στοιβάζονται και ξεθωριάζουν
στο συρτάρι.
Ακούοντας τα παιδιά να τραγουδούν στο δρόμο ξέ-
νοιαστα
Σκεφτόμουν αν αυτό στ’ αλήθεια είναι η προϋπό-
θεση της γαλήνης
Μιας κάποιας ανάπαυλας με μόνη την ευθύνη της
αδιαφορίας
Ή μήπως όταν οι στρατιώτες επιστρέφουνε με τε-
λευταίαν ελπίδα
Ένα λευκό σεντόνι χωρίς αίμα, όταν ο ταξιδιώτης
Ακούει τα μακρυσμένα βήματα του γέρικου πιστού
του σκύλου.
Όμως μια μέρα φτάνουν όλα χωρίς την αρμονία
της διαλογής
Δεν προφταίνουμε ν’ αγαπήσουμε έναν άνθρωπο κι
ύστερα τον χάνουμε
Πεθαίνει μια μέρα και μαθαίνεις το θάνατό του
απ’ τις εφημερίδες
Φεύγει –«τέλειωσαν όλα»- κι εσύ δεν έχεις ακό-
μα γνωρίσει την αρχή
Ψάχνεις μια θύμηση μαζί του (…το τελευταίο βρά-
δυ που βρεθήκαμε στο καφενείο Φ…)
Δεν ξέρεις ποια ζωή σ’ αξίζει και ταξιδεύεις ά-
σκοπα.
Α! πώς ψεύτισαν όλα! Αφήσανε στους δρόμους
τα χαλάσματα δεν τα προσέχει πια κανείς
Σέρνονται τα παιδιά ξυπόλυτα ούτε που τα γνωρί-
ζουν οι μανάδες
Στους τάφους τα λουλούδια μαραθήκανε και τα
σαπίζει η βροχή
Τα σπίτια χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία
ξεδοντιασμένα
Δείχνουνε τις πληγές στα στήθια τους και ζητια-
νεύουν τα κορίτσια
Τα κάρα βούλιαξαν στη λάσπη και πεθάναν οι αμα-
ξάδες
Κι οι μαστροποί ποιητές βουβοί τρέμαν τις νύχτες
στα κατώφλια.
Μια μέρα φτάνουν όλα χωρίς την αρμονία της δια-
λογής
Αξίζει τέλος να σταθείς τύψη με τύχη
-Και, Θέ μου, πόσος λυρισμός μέσα στο ανέκφραστο
Κι είχα μέσα μου ακόμα τόσες εικόνες που ζητούσα
Φυλαχτά τόσων πολύτιμων κρυφών αναδρομών-
Δεν το ‘ξερα πως ήμουν πλασμένος να ‘ρθω μια
μέρα
Πίσω στα σκονισμένα μονοπάτια να κοιτάξω κα-
τάματα
Τη φλεγόμενη πόλη τα σωριασμένα κουφάρια στους
δρόμους
Να κλάψω κι εγώ για τους ανθρώπους που δε
γνώρισα
Για τις πικρές γυναίκες που δε φίλησα ποτέ μου
Για τα σπασμένα χέρια των παιδιών που με κλω-
τσούσαν
Να κάτσω στην πιο μαύρη πέτρα και να σκεπάσω
Το μαραμένο μου πρόσωπο με λιπόσαρκα χέρια
Να μάθω ξένα ονόματα και ξένες προσευχές
Να κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου λίγο χώμα
θυσίας.
(Πώς θα ζήσουμε με μια κατάμαυρη σκιά στη θύμηση επάνω;
Πώς Θα κοιμήσουμε τα είκοσι χρόνια μας στη θα-
λασσα της λησμονιάς;)
Άκουγα πάλι τη φωνή σου όταν γυρνούσα χτες
από το πληκτικό νοσοκομείο
Ανάμεσα στα βρώμικα πανιά και στα νερά τα μου-
χλιασμένα
Πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύουν την πτώ-
ση σου
Τα ξίφη διασταυρώνονται σε ματωμένες αστραπές
Ο θάνατος είναι κι αυτός μια περασμένη αφήγηση
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
«Με μια κατάμαυρη σκιά…». Κι εγώ σκεφτόμουν
πεδιάδες με μαύρα άλογα και πλοία λευκά στη
θάλασσα.
Κι εγώ σκεφτόμουν μια φευγαλέα μορφή που μου
‘χε γνέψει
Δεν ξέρω αν σ’ ένα χαμένο μου όνειρο ή στα παι-
δικά μου χρόνια.
να συνεχίσω να βάζω μανόλη ή τον βαρεθήκατε..;
-
Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο;Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;Αλλα είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις.[..]Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι...
Α!Θέλω να ρθούν τα στοιχεία που ξέρουν ν' αρπάζουν.Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση.Οταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικος ουρανός θα πάρει το χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας.
Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη απο τα μοναχικά τουτα λόγια!
ΙΙ
Ενα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής.Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.Η επιθυμία έχει μια πολυ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθύμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει.Φεύγει...
Κι ένας λαός απο χέρια προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα!
ΙΙΙ
Τι όμορφη!Εχει πάρει τη μορφή της σκέψης που την αισθάνεται όταν αυτή αισθάνεται πως της είναι αφιερωμένη...
ΙV Στ' αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.Ενας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ' άφησε κει δε ρώτησε.[...]
Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.
Κι όμως, πίσω απ' το αγνοημένο αυτο βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα.Δεν έχει δακρυα ούτε συνείδηση.
Δε φεύγει δεν επιστρέφει.
V. Ενα δίχτυ αόρατο συγκρατεί τον ήχο που αποκοίμησε πολλές αλήθειες.Ανάμεσα στα πορτοκάλια του δειλινού της γλιστράει η αμφιβολία.Φυσάει το αμέριμνο στόμα.Η γιορτή τκάνει να λάμπουν οι επιθυμητές επιφάνειες.Μπορείνα πιστέψει κανείς ως και στον εαυτό του.Να νιώσει την παρουσία της ηδονής ως μες στις κόρες των ματιών του. Των ματιών του που ρέουνε απο την πλάτη του έρωτα.Και βρίσκουνε την παρθενική τους ασέλγεια μέσα στη διάφανη δροσιά της πιο νυχτερινής χλόης μου.
VΙΙ [...]
Τότε θ' ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων.Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες.Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ' τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενω οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές.
Τότε θα δώσουμε
Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!
-
όμορφο γεωργιάννα!!
ΑΓΑΠΑΩ
Αγαπάω ό,τι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανή απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω
αγαπάω, και θα ‘θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά, που κυττάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο –ό,τι κλαίει
Γιατί μοιάζει μ΄ εμένα.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
(Ανέκδοτο)
-
http://www.arctech.net/greekpoetry/forum/
για όσους δεν το ανακάλυψαν!
-
Να, που πρέπει να γράψω λίγες γραμμές…
για να συμπληρώσω ένα κενό.
Κενό χώρου; κενό χρόνου; κενό αέρος;
Α, μπα το τελευταίο δε γεμίζει με τίποτα.
Ίσως οι λέξεις να μην είναι αρκετές.
Ίσως και να μην είναι οι σωστές.
Ίσως και να μην είναι καιρός για ίσως.
Όλα τρέχουν:
τα αυτοκίνητα, οι άνθρωποι και
τα άλλα ζώα,
το κενό που ζούμε μα τόσο αγαπούμε.
Μαζί μ’ αυτά τρέχει και η μοναξιά,
ψάχνει για ένα χαμόγελο,
προσπαθεί να βγει απ’ το κλουβί
όπου την έχουν εγκλωβίσει,
όλοι εκείνοι που είναι πολύ βιαστικοί
για να ’ναι μόνοι και ως εκ τούτου
είναι πιο μόνοι απ’ όλους.
Κάπου ανθίζει ένα μοναχικό λουλούδι,
αλλά, ποιος έχει χρόνο να σταθεί να το κοιτάξει;
Μόνο του θα ανθίσει και θα μαραθεί
όπως και τ’ αδέλφια του χρόνια τώρα, και
κάποτε θα πεθάνει,
αλλά θα πεθάνει μες στην ομορφιά,
όπως και έζησε,
όπως και δεν έζησαν οι ανθρώποι,
οι πολύ βιαστικοί για το τίποτα.
άγνωστος ο ποιητής...
-
Ξέρεις, κάθε ταξίδι απλώνεται στα περιστέρια,
Όλος ο κόσμος ακουμπάει τη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε απ’ τη συννεφιά του χρόνου
Από την άλλη όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοικτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος
[/b]
Ελύτης
Προσανατολισμοί
Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές Πάνω σε Μια Αχτίδα
-
"Έφερες πάλι τ' όνειρο
Άγνωστη θάλασσα, ανεξερεύνητη
θάλασσα δικιά μου
ηφαιστειογενές νησί
στοίχημα με το θάνατο.
Μη ξέροντας αν θα βουλιάξουμε ξανά
ή αν πιο ψηλά θ' αναδυθούμε''
Τίτος Πατρίκιος
-
Σχήμα της απουσίας I
Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
μονάχα.
Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―
Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
-
Επτα νυχτερινα επταστιχα
Οδυσσέας Ελύτης
1
Ονειρα κι ονειρα ηρθανε
Στα γενεθλια των γιασεμιων
Νυχτες και νυχτες στις λευκες
Αϋπνιες των κυκνων
Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα
Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο
Το ξαστερο συναισθημα
2
Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη
Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη
Ερωμενη
Αλλοτινων ηχων γοησσα
Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει
Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του
Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.
3
Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα
Ολα τα δαχτυλα
Σιωπη
Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου
Σιγα σιγα ξετυλιγεται
Η εξομολογηση
Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!
4
Ενας ωμος ολογυμνος
Σαν αληθεια
Πληρωνει την ακριβεια του
Στην ακρια τουτη της βραδιας
Που φεγγει ολομοναχη
Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο
Της νοσταλγιας μου.
5
Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες
Μαβιες
Κοκκινες
Κιτρινες
Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο
Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο
Τα ματια της σιωπη.
6
Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη
Βλεφαρο ανυσταχτο
Πριν βρει αναφιλητο καιγεται ο πονος
Πριν ζυγιαστει γερνει ο χαμος
Καρτερι μελλοθανατο
Σαν ο συλλογισμος απο τον ματαιο μαιανδρο
Στην ποδια της μοιρας του συντριβεται.
7
Το διαδημα του φεγγαριου στο μετωπο της νυχτας
Οταν μοιραζονται οι σκιες την επιφανεια
Της ορασης
Κι ο πονος μετρημενος απο εξασκημενο αυτι
Ακουσιος καταρρεει
Μεσ'στην ιδεα που αχρηστευεται απ'το μελαγχολικο
Σιωπητηριο.
-
μπείτε και εδώ..
αξίζει τον κόπο..
ώχου του παππούλη μου.. :)
www.costasmontis.com
-
Μου αρέσουν πολύ οι ξένοι ποιητές όπως William Blake, Edgar Allan Poe και άλλοι πολλοί...παραθέτω ένα τετράστιχο του William Blake που μου αρέσει πολύ και έχει βαθύ νόημα:
He who binds to himself a joy
Doth the winged life destroy
But he who kisses the joy as it flies
Lives in eternity's sun rise
...πως σας φάνηκε;
-
Kariotakis, gogou
Απόψε ειναι σαν όνειρο το δείλι...
-
Γ. Σεφέρης
Αρνηση
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.
Με τι καρδιά , με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας΄ λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
-
Μήνες!
Φέρτε την κόρη τη χρυσή,
μέσα σε κρίνα και σε ρόδα,
μέσα σ’ οβρυές, μολόχες και άγριες ορχιδέες!
Να περπατάει ξυπόλυτη στην άμμο
με τα μανιτάρια και τα όστρακα,
να τραγουδάει με τα πουλιά
και τα καμπανάκια των προβάτων,
να βλέπει χρώματα και πεταλούδες,
ζουζούνια! Που κουβαλούν τη γύρη,
σαν τον πατέρα της…
Κι αυτός να τη χαϊδολογάει·
να τη γεμίζει με φιλιά και δάκρυα χαράς,
να γίνει η άσπαστη η στάμνα του,
με το κρασί το διάφανο·
το ροζ με τα αρώματα!
Κι η μάνα της να χαίρεται…
Στον αργαλειό του κόσμου να υφαίνει
τα φορέματα και τα εσώρουχά της ...
Να την αγγίζει ο σκορπιός,
χωρίς να την πληγώνει,
να’ ναι το φίδι φίλος της
κι η αράχνη μοδιστρούλα!
Κι η μέλισσα σαν την θωρεί,
ανθών χυμούς να πίνει!
Άννα Καραγεωργιάδου.
-
Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Σ’ αγαπώ· δε μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρός στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.
Ω μελίσσι μου, πιές
απ’ αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Τα δύο χέρια μου, να!
σ’ τα προσφέρω δετά
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,
κι, η καρδιά μου σκιρτά
κι’ όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!
Και για στρώμα, Καλέ,
πάρε ακέριαν εμέ,
σβήσ’ τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ΄αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου…
Σ’ αγαπώ· τι μπορώ,
Ακριβέ, να σου πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;
Μυρτιώτισσα.
-
Κι όταν το Σύμπαν εκραγεί
και σβήσουνε τ' αστέρια,
εγώ εσένα θα φιλώ
που θα κρατώ στα χέρια.
...............................
...............................
Δεν είσαι τώρα πια εσύ
αυτό που ονειρευόμουν
είσ' ένα πρόσωπο σκιά
που πάντοτε φοβόμουν...
Σταύρος Βούτσινος
-
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ
Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγίς
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής !
Όσο κι' ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού
ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λειώνει από χτικιό
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
«Ποιος φταίει; ποιος φταίει;» κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !
-
ΟΝΕΙΡΟ ΝΥΚΤΟΣ
Ξέρω πως είμαι μόνο ένα κλαδί,
ένα έρημο δέντρο που τίποτα δεν έχω,
τίποτα δικό μου.
Όμως ένας θεός
έρχεται στ’ όνειρο τις νύχτες,
σπάει τον φλοιό μου,
στην ψύχα μου μπαίνει
και ΄όλο φωνάζει πως υπάρχει
και όλο εισχωρεί στου μηδενός μου τη γαλήνη.
Κάποια μέρα, ένα καλοκαίρι,
αυτόν τον φτερωτό θεό
που αστράφτει από φως και νύχτα
θα τον ερωτευθώ τόσο πολύ
που αβάσταχτα θα φοβηθεί.
Για πάντα θα με αφήσει.
Μακριά-μακριά θα φύγει.
Ούτε όνειρο ούτε κύμα.
Έτσι θα μείνω ένα ταπεινό κλαδί,
όπως από πάντα ήμουν.
Χωρίς καμία προσμονή.
Καμία καρτερία.
Αχτίδες ανέμων θα με τρέφουν
καθώς θα με τσακίζουν.
(Η ΕΥΦΥΪΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ)
ΛΕΤΑ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑ
-
ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ
Απόσπασμα από το <<Άσμα Ασμάτων>> του Σολομώντος
Από το 7ο και το 8ο Άσμα
Τι ωραιώθης και τι ηδύνθης
αγάπη, εν τρυφαίς σου;
Τούτο μέγεθός σου,
Ωμοιώθης τω φοίνικι
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν.
Είπα· αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού·
Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ’ εμέ η επιστροφή αυτού·
ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου,
και η δεξιά αυτού περιλήψεταί με.
Υπό μήλον αξήγειρά σε·
εκεί ωδίνησέ σε η μήτηρ σου,
εκεί ωδίνησε σε η τεκούσά σου.
Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου·
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως άδης ζήλος
περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός
φλόγες αυτής·
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
(Μετάφραση Χρήστος Σ. Γαρνάβος)
Πόσο ομόρφυνες και πόσο γλυκιά είσαι,
αγάπη, με τα χάδια σου!
Αυτή η υπέροχη κορμοστασιά σου·
μοιάζεις με το φοίνικα,
και τα στήθη σου με δύο τσαμπιά σταφύλια.
Είπα· θ’ ανέβω στο φοίνικα,
και στην κορφή του θα κτατηθώ·
Εγώ είμαι του αγαπημένου μου
κι ο πόθος του είναι προς εμένα.
Το αριστερό μου χέρι κάτω από το κεφάλι μου
και το δεξί μου θα με αγκαλιάσει.
Κάτω απ’ την μηλιά σε ξύπνησα·
εκεί που σε γέννησε η μητέρα σου,
εκεί που σε πόνεσε αυτή που σ’ έφερε στον κόσμο.
Βάλε με σαν σφραγίδα στην καρδιά σου,
σαν σφραγίδα στο μπράτσο σου,
επειδή είναι δυνατή σαν το θάνατο η αγάπη,
σκληρή σαν τον άδη η ζήλια
οι σπίθες της αγάπης είναι σπίθες
φωτιάς, φλόγες δικές της·
πολύ νερό δεν μπορεί να σβήσει την αγάπη,
και τα ποτάμια δεν μπορούν να την καταπνίξουν.
-
O Γκάτσος είναι φοβερός,
βλεπε Αμοργό...
Το παρακάτω εξαιρετικά αφιερωμένο στο Στέργιο αφού του αρέσει ο Γκάτσος. Ομοιοπαθείς είμαστε! :)
Ελλάδα Ελλάδα
Πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν οι μήνες, πού πήγαν τα χρόνια
Φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια
Ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα
Σε λίγο νυχτώνει, στην έρημη πόλη θ' ανάψουν τα φώτα
Κι άνθρωποι μονάχοι μες στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη
κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει
Μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι, σαν στρείδια, σαν βδέλλες
για ένα δυάρι, για λίγη βενζίνα, για μια φασολάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες
να σπάζουνε πύλες, να ρίχνουνε τείχη, ν' αλλάζουν τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μέρα λιακάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
-
Ε, μετά από αυτή την τόσο όμορφη κίνηση πως μπορώ να μην σου αφιερώσω κι εγώ μια Γκατσίλα;
Ορίστε λοιπον ένα απόσπασμα από την Αμοργό, με πολύ πολύ αγάπη γλυκιά μου Μαργαρίτα :-*
Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!
Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.
-
Είμαι λάτρης του Καββαδία, του Ελύτη, του Καβάφη(γιατί έχει επηρεάσει όλη την σύγχρονη ποιήση) κ του Σεφέρη...
-
ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ. Μια από τις αγαπημένες μου.
Στη νύχτα που έρχεται
Ξεκινάμε ανάλαφροι καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ΄τη γη
Μας βρίσκουν τ' ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κάματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα
Ωσότου, φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από πού ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ' όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο ακόμα μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο -να πει μια τρίλλια του
στη νύχτα που έρχεται- ένα πουλί.
-
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα ’ταν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
γρήγορα περνάει ο καιρός
δίχως τη δική σου αγάπη
είν’ ο κόσμος πιο μικρός.
_Νίκος Γκάτσος_
-
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ.
εδώ προσκυνάμε.
Γιατί βρισκόμαστε ατην επιτομή των ποιητών, στον μέγα αντι-εξουσιαστή, περιθωριακό (θες ν'ακούσεις την αλήθεια/για βγες απέξω απ'τη συνήθεια -λέει ο άσιμος), τρελό, αλλοπαρμένο, αντι-κοινωνικό, παρόλο που εξέδωσε μπροσούρες κοινωνικού περιεχομένου, δάσκαλο, ερμητικό, έζησε και πέθανε μες στη φτώχεια.
Από τη φρίκη του για τη χρήση των παιδιών του, των ποιημάτων του, από το σύγχρονο -τότε- ελληνικό κράτος, ανέβηκε στον υμηττό και συνέθλιψε το δεξί του χέρι σ'έναν βράχο. Σε κανέναν δεν αρέσει η παραποίηση των έργων του, ιδίως όταν πρόκειται για ένα έργο τόσο απροστάτευτο όσο τα ποιήματα ενός ποιητή, και κυρίως για λόγους ποταπούς της εκάστοτε κρατικής ιδεολογίας.....πρόσεξε το στίχο που λέει για το αιγαίο και την ποίηση, υποννοώντας τον ελύτη.....
ΟΤΑΝ
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα.
-
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ: "Ακαριαία"
ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ
Από δω έφυγε
η μισή πατρίδα
για τα ξένα.
ΔΙΑΦΟΡΑ
Τα δέντρα παρκάρουν εύκολα
χωρίς όπισθεν και μανούβρες.
ΤΥΦΛΟ
Σήμερα αύριο
το μέλλον ζυγώνοντας
κλείνει τα μάτια.
ΒΑΡΥΤΗΤΑ
Βαρύτητα λέμε το χέρι τ' ουρανού
που επιστρέφει τους αλεξιπτωτιστές.
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟ ΠΛΑΤΥΦΥΛΛΟ ΦΥΤΟ
Τις νύχτες φαίνονται οι πινέζες
που συγκρατούν το μαύρο ουρανό.
Έρχεται η βροχή ξυπόλυτη κι όλο πίσω από τζάμια.
Το κλάμα σου καλώδιο -- το πιάνω με βρεμένα χέρια.
Η φόδρα του φάρου σχίζεται κι ορμάει το σκοτάδι.
1. Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.
2. Τρένο παλιό τα λόγια μου, σου λέω,
βαγόνι το βαγόνι ξεδοντιάστηκα.
3. Θέλει κι η νύχτα μια γουλιά απ' το αίμα σου
για να σαλπίσει τ' άστρα της.
4. Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που
το κορμί σκοντάφτει.
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά,
μένεις απ' έξω.
5. Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν,
σαστισμένους λαγούς.
6. Περίπολοι της νικοτίνης.
Οι κάνες τόσων τσιγάρων
στραμμένες πάνω μας.
7. Έντομο ή βλέμμα!
Έντρομο φεύγει το καλοκαίρι,
παλιά μουσική μου τρώει τα δάχτυλα.
8. Η φωνή σου κάνοντας δεύτερη
η φωνή σου κόλουρος κώνος
η φωνή σου βοηθητικός φαντάρος Ι5.
9. Τριμμένο σακάκι, τριμμένο χέρι
μασχάλες ξηλωμένες.
Που θα φανούν στη σταύρωση.
10. Ζυγώνει το μέλλον, σφραγισμένη μποτίλια.
Αδειανή ή γεμάτη, ρωτούν οι γονείς.
Μαύρη, παιδιά μου, μαύρη τους λέω.
11. Ελλάδα '80Μοιάζεις επιπλωμένο οικόπεδο
με θυρωρό βεβαίως και γκαράζ.
12. Τραβάς την αλυσίδα κι ο ήχος του νερού
σα να το πνίγουν στη λεκάνη.
Η φτερωτή της μέρας παίρνει να γυρίζει.
13. Ο θάνατος παλιό μπροστογεμές.
Με όλες του τις αφλογιστίες,
πιάνει κάποτε.
14. Συντέλεια
Θα λάμπουνε ψηλά τ' αστέρια
τα μάτια των πουλιών
και πού και πού
η καύτρα ενός τσιγάρου.
-
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ.
Χάθηκε ο ήχος
από τα κύμβαλα
των αλόγων στο καλντερίμι
έμεινε η φωτογραφία
της θλιμμένης Παναγιάς
η καύτρα του τσιγάρου
στην ανεμοθύελλα.
Αλλάζουν τα κύτταρα
του κόσμου, αλλάζουν
μ’ ένα σακίδιο, χάκερ
πυρπολώ αισθήσεις
εξαντλητικά αναζητώντας
την περηφάνια των θνητών
άλλες εντυπώσεις προκαλώντας.
Τάσος Αιγιαλός
-
Σάρκινος Λόγος
Ι.
Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.
Αθήνα 18.11.80
Γιάννης Ρίτσος, από τα Ερωτικά
-
Άνασσα Πόλις
Για μένα δεν ήσουν ποτέ η Γυναίκα,
μα η Αλεξάνδρεια...
πατρίδα ξένη... η πατρίδα η δική μου...
θάλασσα που 'ρχεται και φεύγει στο σκαρί μου...
λιμάνι-φάρος για ταξείδια και καράβια...
Για μένα είσαι Πόλη-μυστήριο
στη ζέστη της ερήμου...
μ' ιδρώτα ονείρων... και τραγούδι νοτισμένη...
φώτα και σκόνη κι ιστορίες στολισμένη...
σκιών αχλή... η σάρκα η κρυφή μου...
Άνεμος σήκωσε τα πέπλα τ' ουρανού
μπροστά στην πύλη σου...
φέρνει σου δώρα από γιορτές επτά Αγγέλων...
στα πόδια σου αφρός...
οι αναμνήσεις των θυέλλων...
και τα σαπφείρια τους...
τα μάτια και τα χείλη σου...
Αλεξάνδρεια των χιλιάδων εραστών
της μιας και μιας ανάσας...
μες το φιλί σου κρύβεις έρωτες
με σκήπτρα και κορώνες...
για πρίγκηπες και ναυτικούς που σ' άγγιξαν
με τους αιώνες...
και τους χιτώνες άπλωσαν
για την καρδιά της Άνασσας...
Έκτωρ Έκτροπος
-
Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ
(Στη μνήμη του Βαγγέλη)
Μυριάδες άστρα λάμπουνε στον επουράνιο θόλο
ανάβουνε το σούρουπο και σβήνουν το πρωί.
Λένε πως είναι των παιδιών από τον κόσμο όλο
οι αθώες ψυχές, που φύγανε νωρίς απ’ τη ζωή.
Νύχτες και νύχτες ξάγρυπνος τα ψάχνω με αγωνία
να ξεχωρίσω τ’ άστρο σου, ψυχούλα αδερφική.
Όλα το ίδιο φέγγουνε κι έγιναν όλα μία
αγγελική κι αχώριστη ψυχούλα παιδική.
Κώστας Ριζόπουλος
-
μητέρα κι αδελφή
δως μου μια ελπίδα
δως μου μιαν ευχή
η αγάπη να απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή
μάνος χατζιδάκις_μητέρα κι αδελφή
-
Αφήστε με να γεννηθώ
μη με κοιτάτε
τάχα ήσυχα
τάχα αδιάφορα
μη χτίζετε το παράθυρό μου
αφήστε με
να προλάβω
αν αυτό ζητάτε
θα χορέψω
γύρω από την ακινησία σας
θ’ ανοίξω τις πόρτες μου
αφήστε με για το Θεό
να γεννηθώ
είμαι αθώα
Γιοβάννα
-
Κείνες
τις λίγες τις στιγμές
που η ζωή
μαζί μας ήταν,
τις πιάσαμε
τις κρύψαμε στα χέρια,
στα μάτια,
στην καρδιά.
Μόνο
να τις κλειδώσουμε
ξεχάσαμε!…
Κι’ όταν θελήσαμε
ξανά να τις ιδούμε,
ήταν τα μάτια αδειανά.
Τα χέρια κρύα, παγωμένα,
κι’ η καρδιά.
Κατερίνα Ζάχου Ζαφειροπούλου
-
Η ΜΑΡΙΑ
Ήρθ’ ένα βράδυ κλαίγοντας στο σπίτι μου η Μαρία
με τα μεγάλα μάτια της θλιμμένα και θολά
κι εκεί στην άκρη των χειλιών η μόνιμη απορία:
γιατί η ζωή σταμάτησε να μου χαμογελά;
Δεν βρήκα τίποτα να πω να την παρηγορήσω
ήταν ωραία στη λύπη της σαν κρίνο την αυγή.
Προτίμησα καλύτερα τη λάμπα μου να σβήσω
και να χαθούμε αμίλητοι στης νύχτας τη σιγή…
Κώστας Ριζόπουλος
-
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ
Άγνωστη κόρη κι’ όμορφη κοιμάται πλάι στη βρύση,
στ’ αντρειωμένου πλάτανου τον ήσκιο ξαπλωμένη.
Έχει τα μάτια σφαλιστά, μισάνοιχτο τ’ αχείλι
και το χιονάτο χέρι της στεφάνι στα μαλλιά της.
Έχει την όψη ατάραχη σαν το νερό της λίμνης
π ούτε ηλιαχτίδ’ απάνω της ούτ’ ήσκιος παιχνιδίζει۰
κι’ έτσι γλυκειά κι΄ασάλευτη και φωτεινή κι’ ωραία
μοιάζει με του παραμυθιού νεράιδα μαγεμένη.
Ποιος ξέρει μες τον ύπνο της τι κόσμος φτερουγίζει;
Mπορεί να βλέπει του έρωτα χαρές, ν’ ακούει τραγούδια,
μπορεί να παίζει στ’ όνειρο παιχνίδια της αγάπης.
Όμως μπορεί κι’ ο ύπνος της νάναι βαρύς και μαύρος
και τ’ όνειρό της σύννεφα και καταχνιά να φέρνει
στην τρυφερή καρδούλα της π’ ανήσυχα χτυπάει…
Αν ήξερα πως ήτανε θλιμμένο τ’ όνειρό της
θα την ξυπνούσα, η πίκρα της εγώ να σταματήσει.
Μ’ αν η καρδιά της χαίρεται και τα’ όνειρό της τρέχει
σαν το νεράκι της πηγής, γιατί να την ξυπνήσω;
Μπορεί και τίποτε απ’ τα δυό κι’ η κόρη να κοιμάται
παρθενικό τον ύπνο της και νάναι ευτυχισμένη…
Κώστας Ριζόπουλος
-
Αν και δεν ξέρω που παν τα 4 στη ποίηση, μ' αρέσουν οι στίχοι των τραγουδιών του Χατζηγιάννη. Τους γράφει η Ελεάνα Βραχαλη. Έχει φύγει από το ερωτικό περιεχόμενο πχ σ'αγαπώ, σε λατρεύω, αγάπη μου κλπ. Το για σενα για πχ είναι κάτι σαν δίδαγμα: Να ανεβείς ψηλά, να γελάς συχνά, να τολμάς ξανά, να ζείς. Ή το Όνειρο ζω που περιγράφει τα συναισθήματα σε σχέση με τη ζωή και όχι με μιά γυναίκα.
-
Άβελ και Κάιν
Ι
Φυλή του Άβελ, τρώγε, πίνε και κοιμήσου۰
ο Θεός σ’ εσένα γλυκά χαμογελά!
Φυλή του Κάιν, μες στη λάσπη σου κυλήσου
και ψόφα πάνω στην κακομοιριά.
Φυλή του Άβελ, το θυμίαμά σου ευφραίνει
των Σεραφείμ τη μύτη εκεί ψηλά!
Φυλή του Κάιν, η αγωνία που σε βαραίνει,
θενά τελειώσει εδώ καμιά φορά;
Φυλή του Άβελ, κοίτα: τα σπαρτά σου εσένα,
τα ζώα σου, πάν’ όλα κατ’ ευχή.
Φυλή του Κάιν, στ’ άντερά σου, λυσσασμένα
η πείνα ουρλιάζει, γέρικο σκυλί.
Φυλή του Άβελ, ζέσταινε συ την κοιλιά σου
στο τζάκι σου το πατριαρχικό.
Φυλή του Κάιν, σαν τσακάλι στη σπηλιά σου,
τρεμούλιαζε απ’ το κρύο το φριχτό!
Φυλή του Άβελ, ερωτεύου, γεννοβόλα!
Και το πουγκί σου όμοια γεννοβολά.
Φυλή του Κάιν, στην καρδιά σου φλόγα είν’ όλα,
μα απ’ τους μεγάλους πειρασμούς, μακριά!
Φυλή του Άβελ, όλο πλήθαινε۰ βοσκίζεις,
σαν πάνω στο σανίδωμα οι κοριοί!
Φυλή του Κάιν, σ’ έρημους δρόμους που γυρίζεις,
σέρνε τη φαμελιά σου που θρηνεί.
ΙΙ
Φυλή του Άβελ, το ψοφίμι το δικό σου,
θενά λιπάνει σαν κοπριά τη γη!
Φυλή του Κάιν, η δουλειά που ’χεις εμπρός σου,
για ’σε δεν έχει ακόμα τελειωθεί.
Φυλή του Άβελ, να ποια είναι η ντροπή σου:
το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι νικηθεί!
Φυλή του Κάιν, ως τα ουράνια ας φτάσει η οργή σου
κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη γη!
Κάρολος Μπωντλαίρ
-
Η ΛΕΣΒΟΣ
Μάννα ελληνορωμαϊκού ερωτικού βασιλείου,
Λέσβο, όπου τα φιλήματα, τρελά ή λιγωμένα,
σαν το καρπούζι δροσερά, πυρρά σαν φλόγα ήλιου,
τις νύχτες και τις μέρες σου στολίζουν ζηλεμένα·
μάννα ελληνορωμαϊκού ερωτικού βασιλείου.
Λέσβο, όπου τα φιλήματα μοιάζουν με καταρράχτες,
που άφοβα μέσα στ’ άπατα το βάραθρα χιμάνε
και τρέχουν γάργαρα, πηδούν, κλαίνε σαν πόνου κράχτες,
κι ορμητικά, βαθιά, κρυφά κι ως άμμος άμμετρα ’ναι·
Λέσβο, όπου τα φιλήματα μοιάζουν με καταρράχτες.
Λέσβο, όπου οι Φρύνες σου γλυκές αγκάλες ανταλλάζουν,
και πάντα έχει ανταπόκριση έρωτα όποιος γυρεύει,
όπως την Πάφο, έτσι κι εσέ, τα’ αστέρια σε θαυμάζουν,
κι η Αφροδίτη τη Σαπφώ δίκιο ’χει να ζηλεύει!
Λέσβο, όπου οι Φρύνες σου γλυκές αγκάλες ανταλλάζουν.
Λέσβο, ανθογή με τις ζεστές σου νύχτες, τις λαγγεμένες,
που κάνουν στους καθρέφτες σου μπρος τις ισκιομάτες κόρες
να ’ναι με τα ίδια τους κορμιά άκαρπα ερωτευμένες
και να χαϊδεύουν ώριμες τις νύμφιες τους οπώρες,
Λέσβο, ανθογή με τις ζεστές σου νύχτες, τις λαγγεμένες,
άσε το γέρο – Πλάτωνα τα φρύδια να σουφρώνει·
σου δίνουν τη συχώρεση τ’ αμέτρητα φιλιά σου,
ω ρήγισσα της ηδονής, ευγενική και μόνη,
κι εκείνα σου τ’ ατέλειωτα τα χάδια, τα λεπτά σου.
Άσε το γέρο – Πλάτωνα τα φρύδια να σουφρώνει.
Κάρολος Μπωντλαίρ
-
ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ - ΟΚΤΑΝΑ
Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμσυν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο ʼγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον ʼννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή ΟΚΤΑΝΑ!
-
Επέστρεφε-Κ.Καβάφης
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Αγαπημένη αίσθησις
Επέστρεφε και παίρνε με.
Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη
Κι επιθυμιά παλιά ξαναπερνά στο αίμα.
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
Κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
-
"Σήματα φωσφορικά"
στίχοι: Άλκης Αλκαίος
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Είχες μια φέτα φεγγαριού στα διάφανά σου χέρια
Και μες στα μάτια σου πουλιά
Που φεύγανε για το Νοτιά
Στο δρόμο σου εκατόφυλλα έστρωσα να περάσεις
Να δεις το φως τ' αληθινό
Να πιείς τ' αθάνατο νερό
Κι όλους να μας κεράσεις
Ύστερα ήρθαν δειλινά
Θολά και βουρκωμένα
Άλλος ξεπούλησε φθηνά
Άλλος αγόρασε ακριβά
Κι όσοι ακόμα αντέχουνε
Μες στο σκοτάδι φέγγουν
Σαν σήματα φωσφορικά
Σα νυχτωμένα φορτηγά
Τα αίωνια κακός μπελάς
Στα εφήμερα χρονοτριβώ
Κι εσύ στο αίμα μου κυλάς
Σαν δηλητήριο αργό... ... .. . . . .
-
ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ
(από τα δημοτικά τραγούδια)
Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.
Νάχα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής ναρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.
Νάχα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής ναρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργιώνει.
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
-
Γιατί αυτό το θέμα είναι στη "διασκέδαση" ??? ??? ??? ?? :-\ :-\
-
Και πρώτα απ'όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία?την πληροφορία,την τεχνική,το δίπλωμα εξειδίκευσης,που εξασφαλίζει γάμο,αυτοκίνητο κι ακίνητο,με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος,ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου,με τεχνική αναθεώρησης και ονειρικής δρομής,με αγωνία απελευθέρωσης,και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ'άστρα;......
Μάνος Χατζηδάκις
-
Daddy
You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.
Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time --
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal
And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.
In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend
Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.
It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene
An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.
The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.
I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You --
Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.
You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who
Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.
But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look
And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.
If I've killed one man, I've killed two --
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.
There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.
Sylvia Plath
-
Daddy
You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.
Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time- -
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal
And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.
In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend
Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.
It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene
An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.
The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.
I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You- -
Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.
You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who
Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.
But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look
And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.
If I've killed one man, I've killed two- -
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.
There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.
Sylvia Plath
-
ΓΚΡΙΖΑ
Κοιτάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια
που είδα· θάναι είκοσι χρόνια πριν…
………………………………………
Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγα, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πιά δεν ιδωθήκαμε.
θ’ ασχήμισαν – αν ζει – τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.
Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον ερωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΠΩ
Πώς να σε φωνάξω;
Σε φωνάζω με τα ονόματα
όλων των πραγμάτων.
Είσαι το καθετί.
Είσαι πιο πολύ δικός μου
κι από τ’ όνομά μου.
Πώς να σε πω;
-Ψυχή μου, ψίχα μου, που τη ζωή
αναδεύεις μέσα μου.
-Φως μου και μάτια μου
καθώς κι οι πιο παλιές του κόσμου
ερωτευμένες.
-Λατρεία μου, Θε μου και σπαραγμέ μου,
αλήθεια μου και φως μου,
να σμίξει το τραγούδι μου
με το μακραίωνο της γης
το ερωτικό τραγούδι.
Αγάπη μου κι εφτά φορές ψυχή μου
πώς να σε πω
που βούβανε τη λύρα μου
το θαύμα της Αγάπης;
Μάγια – Μαρία Ρούσσου
-
ΜΙΑ ΖΩΗ
Τι να την πρωτοκάνω
Θε μου τη μια ζωή.
Δε θα με φτάσει
να μαζέψω όλης της γης το θρήνο.
Κι έχω να σύρω πόρτα – πόρτα
και ψυχή – ψυχή
γονατιστή
και να ικετέψω για την καλοσύνη.
Κι αμέτρητα λησμονημένα βρέφη
να θηλάσω αγάπη.
Δε θα προλάβω
Κι είναι το καθετί τόσο μεγάλο
Κι είναι η μαγεία τόση και τόσες
οι ομορφιές
Κι η αγωνία μου τόση
Και τόσος πόνος διάχυτος.
Δε θα προλάβω
την τόση οδύνη να μερέψω
και δε θα σώσω να κοπάσω τον κατακλυσμό
κι αυτής της γης τον αέναο
θρήνο.
Μάγια – Μαρία Ρούσσου
[/b][/center]
-
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΓΙΑ
Μάγια – Μαρία,
τόσες μέρες, τόσες νύχτες έχουν περάσει
από τότε που εσύ αποχαιρετούσες τον κόσμο,
γελώντας με δάκρυα
κι ένα φύλλο τετραδίου στο χέρι.
Της ψυχής τα μαντήλια δεν έχουν στεγνώσει,
τα χέρια δε βρήκαν ακόμα το σχήμα,
μιάς σεμνής χειραψίας, για σένα
κι όλο ψάχνουν….
Ακίνητη φιγούρα οι αγκαλιές απομείναν,
τη στιγμή που απλώναν τα χέρια να φτάσουν,
το λευκό σου καράβι, που χανόταν.
Κι όμως είναι χρόνος που έχει περάσει,
τόσα φεγγάρια είναι, τόσες νύχτες,
νύχτες με ημισελήνους που δεν είδες.
Άνοιξα τα βιβλία σου απόψε.
Βρήκα στα <<χνάρια του λαβύρινθού>> σου
ένα φύλο φτέρης φυλαγμένο
κι ένα διάφανο άνθος, μία ορχιδέα,
στην τρίτη σελίδα.
Τα χρώματα μωβ με μπλε αποχρώσεις,
σκούρυναν στο χρόνο μαζί μ’ ένα δάκρυ.
Κυοφορία η βαθιά θύμηση σου.
Άκουσα τη φωνή σου σαν σε όνειρο ξύπνου.
Χαμογελάστε φίλοι, είπες.
Γιατί εγώ, καθώς σας αποχαιρετούσα,
πήρα ένα μπουκέτο ποιήματα μαζί μου, στον ουρανό.
Τα έβαλα στα πόδια ενός Αρχαγγέλου,
να τα προσφέρει αυτός στον θάνατο,
να του στολίσει το μέτωπο.
Να επανθίσει, να λάμψει ο θάνατος
που δε πεθαίνει ποτέ,
που είναι αβάσταχτα αθάνατος και λυπημένος.
Μην τον φοβάστε φίλοι τον θάνατο,
έβαλε φωτοστέφανο τα ποιήματά σας
και πήρε λίγο φως και λάμπει τώρα
μέσα στη σκοτεινή τροχιά του.
Εσείς γλυκά μου <<θρύψαλα των άστρων>>
να μου φυλάξετε τα ποιήματά μου.
Σας τα χαρίζω όλα εκτός από ένα,
εκείνο που δεν πρόφτασα , που το είχα στα χείλη
αλλά δεν πρόφτασα να γράψω.
Δεν έφταναν οι λέξεις,
δεν έφταναν οι αναπνοές να το τελειώσω,
εκείνο το ξεχωριστό, το πιο ωραίο μου ποίημα.
Ακούτε φίλοι μου
να μου φυλάξετε τα ποιήματά μου.
Να τα δώσετε σε στέρεα χέρια
και καθαρά πρόσωπα,
με ανοιχτή ματιά να τα διαβάζουν.
Η αγονία χάθηκε φίλοι εδώ.
Μόνο απόσταση.
Μια φωτεινή ρωγμή σ’ ένα βαθύτατο σκοτάδι.
Μόνο το τίποτα του απείρου.
Εδώ, έχεις φτερά που δεν τα βλέπεις, δεν τα νιώθεις.
Όμως πετάς εδώ! αιωρείσαι!
Σαν ένα όνειρο είν’ εδώ, που το έχεις ξεχάσει,
που όλο προσπαθείς να το φέρεις στο νου κι όλο φεύγει.
Εδώ μόνο αδιόρατη νοσταλγία.
Ευδαιμονία εδώ, μέχρι θανάτου.
Χρώματα ξένα εδώ, που δεν τα ξέρεις,
δε ξέρεις να τα πεις με τα’ όνομά τους.
Γι αυτό ήρθα, μυστικά, εκεί
και πήρα, ένα στεφάνι με δάκρυα και χρώματα,
και χαμόγελα δικά σας.
Να έχω κάτι εδώ.
Αν δείτε κάπου έν’ άγραφο χαρτάκι,
πεταμένο, πάρτε το ευγενικά,
πείτε πως είσθε, σεις εγώ
και γράψτε κάτι με τον γραφικό μου χαρακτήρα,
με τα δάχτυλά μου, πείτε πως παίζετε ένα παιγνίδι.
Γράψτε κάτι στην τύχη, όπως, πονώ….
ή ξεριζώθηκα από ανέμους δικούς μου…
ή σε αγαπώ!…
Τα λευκώματα….
Ω τα λευκώματα των σχολικών μας χρόνων!…
Νοστάλγησα τόσο πολύ, ένα χαρτί
κι ένα μικρούτσικο μολύβι.
Γλιστράω κρυφά σε μια γωνιά και σας θυμάμαι,
εσείς θυμάστε το χαμόγελό μου.
Εγώ σας αγαπώ περ’ απ’ το χρόνο
εσείς θυμάστε τη φωνή μου.
Δε με παγίδεψε εμένα ο θάνατος.
Εγώ είμαι όλη μέσα σας.
Δε σας αφήνω εγώ.
Είμαι σε όλους τους ήχους
σε όλους τους ρυθμούς που ακούτε.
Εγώ είμαι μέσα στις σελίδες των βιβλίων,
μέσα στις λέξεις.
Τις νύχτες δραπετεύω με άλλο σώμα
κι έρχομαι να σας συναντήσω.
Σας στέλνω απόψε από τον ουρανό, ένα ποίημα.
Εκείνο το άγραφο, το μισοτελειωμένο,
που πριν φύγω, κρεμόταν από την άκρη των χειλιών μου.
Μητέρα ξέρεις, εγώ αποδήμησα,
σε άλλο τόπο, αιώνια μακρινό!
Της κόρης μου τα δάκρυα θέλω να μου φιλήσεις.
Λέτα Κουτσοχέρα
-
ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ΛΕΤΤΑ
(Αυτοσχεδιασμός στη διάρκεια της εκδήλωσης του 3ου Αυγουστιάτικου Φεγγαριού στη Ζήρια Αιγίου, στον κήπο της Λέττας Κουτσοχέρα)
Λέττα, σαν σε λίγο πάλι φύγεις,
μην ξεχάσεις ν’ αφήσεις το καλοκαίρι σου
στη γειτονία μας.
Ν’ αφήσεις τις πόρτες διάπλατες
τις βρύσες να τρέχουν ολονυχτίς
τα φώτα πάντα ανοιχτά
τη φωτιά να μας καίει
και τις ζωγραφιές να μας χαμογελούν.
Κι όταν έρθει η βροχή
θάρθω κι εγώ γυμνός, σύννεφο γκαρδιακό
κι όλοι οι φίλοι εδώ
προσμένοντας τον χορό της άνοιξης.
Εδώ εγώ και η συκιά, η δάφνη κι ο Βασίλης,
η Ελένη, το γιασεμί, ο Κώστας, η μουριά η σκιερή,
η πηγή, ο Τάσος, ο Γιάννης και ο αποθρώσκων,
η Λιάνα και ο άνεμος
μ’ ένα αγιόκλημα στην αγκαλιά κι ένα πουλί στο ώμο.
Πέρα, η θάλασσα μας γνέφει
και στον αφρό φυλάει ένα κύμα της, το πιο ακριβό
και το στέλνει φυλαχτό.
Όμορφο βράδυ ποτέ δεν σε ξεχνώ
και θα σε καρτερώ σ’ αυτή τη μέρα.
Όμορφη Λεμονιά στ’ ορκίζομαι.
Ζήρια 17 Αυγούστου 1992
Ανδρέας Χιώνης[/b]
-
ΑΤΙΤΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ
Στης Ερεσού τη θάλασσα
έλουσα το κορμί μου,
στα κρυσταλλένια τα νερά
στο βότσαλο το γκρίζο.
Εδώ, ελούστει η Σαπφώ...
και ξύπνησε τη φλέβα!
Αυτή π’ ανοίγει το κορμί
κινεί και μου και σώμα·
κι αποζητά την ηδονή
σε θηλυκή ουσία.
Μια πέφτει μια τσακίζεται
σα βράχια και σε κύμα,
όπως τσακίζεται η ψυχή
στου Έρωτα τις πέτρες.
Όπως τσακίζεται ο νους
στα δύσβατα της ρίμας.
Κι εγώ, δειλά επόθησα
μες στα νερά τα λάγνα,
ποιήτρια ν’ αναδυθώ,
ζωής και να μεθύσω.
Και μία μήτρα να γινώ,
που να συσπάει στο όλο·
με οργασμούς απύθμενους
σε πέλαγο ηφαιστείου.
Άννα Καραγεωργιάδου
-
ΟΥΙΣΚΙ ΜΕ ΚΟΚΑ
Υπάρχουν κάποια ξεχασμένα,
λιωμένα απ’ την πολλή χρήση μολύβια,
που δέονται σε νεκρά περιστέρια,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ουίσκι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια ανείπωτα, ανερμήνευτα τηλέφωνα
σε σκονισμένες ατζέντες
που χτυπάνε επίμονα, αναπάντητα,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ρούμι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια σαπισμένα ζουμπούλια στο ανθοδοχείο
από τότε που ’φυγες,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, βότκα πορτοκάλι, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια ανέραστα σώματα
παιδεύονται από άρρωστα μυαλά,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ουίσκι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια παραμερισμένα όμορφα ακόμη παιδιά
που δέονται σε πεθαμένους θεούς,
ουκ έσονταί σοι οι θεοί έτεροι πλην εμού.
Πολλές, πάρα πολλές οι αμαρτίες μου,
δεν μετανιώνω, ουίσκι με κόκα.
Κώστας Μέγαρης
-
ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ
Εικόνες του Ναού
πλάθουν οι στιγμές
των διαφορετικών συναισθημάτων.
Ρέουν γλυκά
στ’ ακίνητα νερά του Κορινθιακού.
Γίνονται παιχνίδια τα καράβια.
Στα σκοτεινά δωμάτια του ναού
πέφτει ξαφνικά φως.
Τα μακρινά ταξίδια
γίνονται επαφή κι ανατριχίλα.
Έκσταση του Νου!
Στιγμές δικές του,
όμοιες δεν υπάρχουν!
Στην ακίνητη φωτογραφία
του νερού
η εικόνα των χρωμάτων
έντονη στην απόδοσή της
παίζει στα έκθαμβα
μάτια μου, την αλήθεια.
Πάνω η βάρκα.
Μια πινελιά.
Όλ’ αυτά, μια ματιά γύρω,
ένας ουρανός, μι’ αγάπη
όλα πλήρη, όλα ιδανικά!
Ελένη Σπανοπούλου
-
Η ΑΝΟΙΞΗ
Ι
Είδα την Άνοιξη
κάποια μέρα μουντή…
Έστεκε μπρος μου
η Άνοιξη αυτή…
ΙΙ
Όταν μου μίλησε,
κλαδί αμυγδαλιάς
τα στήθια μου φίλησε.
Όταν με κοίταξε,
κομμάτι ουρανού
το είναι μου φύλαξε.
Όταν με χάιδεψε
ραβδί μαγικό
τα μέσα μου άγγιξε.
ΙΙΙ
Ποιος μύθος την Άνοιξη έπλασε,
ποια δύναμη, ποιά, μαγική,
της έδωσε μορφή,
που αγάλματα τέχνης νικά
και καθ’ εποχής ομορφιά…
Μαρία Μύτη
-
Τα ποιήματα ετούτα,μ'όλες τις χοντροκοπιές,τις ανοησίες και τις συγχύσεις τους,κινήθηκαν απ'την αγάπη μου για τον θεό και τον άνθρωπο,κι αν δεν είναι έτσι,ας μην είμαι παρά ένας τρισκατάρατος βλάκας.
ΑΥΤΟΣ Ο ΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΚΟΒΩ
Αυτός ο άρτος που κόβω ήταν κάποτε το στάρι,
αυτός ο οίνος σε φυτό ξενικό
βουτηγμένος στον καρπό του.
Είτε άνθρωπος τη μέρα ή αγέρας της νύχτας
ποδοπάτησαν τα στάχια
και τσακίσαν του καρπού την ηδονή.
Σ'αυτόν τον οίνο κάποτε το αίμα του καλοκαιριού
στη σάρκα ξεχυνότανε που έντυνε τ'αμπέλι,
Σ'αυτόν τον άρτο κάποτε
το στάρι φχαριστιόταν τον αγέρα.
Τον ήλιο άνθρωπος τσάκισε και απ'τον αγέρα έχει γείρει.
Η σάρκα αυτή που κόβεις,το αίμα αυτό που χύνεις,
σπέρνουν στη φλέβα ερημιά.
Ήταν κάποτε καρπός και στάρι
βλαστάρια ρίζας και χυμός σαρκίου ζωντανού.
Τον οίνο μου πίνεις,τον άρτο μου δαγκώνεις.
Ντύλαν Τόμας
-
Μα όχι,ποτέ
Στο σπίτι αυτό με στιλέτο δεν θα μπεί
ο ανιψιός του θείου γερουσιαστή,
να μας σκοτώσει κι άλλον στρατηγό.
Κανείς τρελός την αίγλη σου δεν θα σκοτώσει
για να μας ρίξει σε πόλεμο ανελέητο:
στου τρόμου και του πένθους το σκοτάδι.
Το αίμα μη μου δείχνεις του σπιτιού σου,
δός μου τον καταρράχτη του μεγαλείου σου
φώς κατακόρυφο,εσύ,πατρίδα χιόνινη.
Δεν θα σε κάνει στάχτη ο εμπρηστής,
κι οι Χιλιανοί δεν θ'αλληλοσφαχτούνε,
γαλάζια μου αεικίνητη πατρίδα.
Ούτε οι σκάρτοι να σκοτώνουν τους καλούς
ούτε οι καλοί τους σκάρτους.
Εγώ είμαι ποιητής χωρίς ρητά,
μα λέω δίχως λύπη και συμπόνια:
θαρρώ καλός φονιάς πως δεν υπάρχει.
Πάμπλο Νερούντα
-
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά_Κατερίνα Γώγου
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στίς ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σέ καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν καί τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα νά κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στίς ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τίς ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται δμοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά τό ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δέν τούς αφήσατε σπιθαμή γιά σπιθαμή.
"Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε μέ μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε τό κόκκινο
γράφουνε σέ συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο γιά γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στά χέρια σας. Στό λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
-
Η ώρα,
εδώ και πενηνταεννιά ώρες,
είναι ώρα μοναξιάς.
--------------------------------------
Πάνω στο γραφείο μου,υπάρχουν έξι φωτογραφίες.
Μες το συρτάρι του γραφείου,υπάρχουν τρία γράμματα,ένα χαρτί κι ένα τσιγάρο.
Μες την καρδιά μου είσαι σύ
και στο δωμάτιο υπάρχει μοναξιά
----------------------------------------------------------------------------------
Σκέφτομαι λέει πολύ τετράγωνα.
Να με συγχωρείτε λοιπόν,αλλά ίσως
φταίει το σχήμα των κελιών
Μιχάλης Σαμπατακάκης
-
ΤΡΕΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Στα μαύρα σκοτάδια
της μοναξιάς μου
σαν πύρινος κομήτης
εμφανίζεσαι.
Κι ένα παράξενο φως
κατακλύζει
την ατμόσφαιρα
γύρω μου...
Μαζί σου κουβαλάς
μια συναυλία
από παράξενα ξωτικά
που παίζουν
μια μαγευτική μουσική...
και εσύ αρχίζεις
έναν παράξενο
αλλόκοτο χορό...
και καθώς βυθίζομαι
μέσα στην σαγήνη
του μαγευτικού
χορού σου
εξαφανίζεσαι...
βουτάς σε μια
φουρτουνιασμένη θάλασσα
και γίνεσαι Γοργόνα·
αρχίζεις το παλιό
παραμύθι...
χαροκαμένα φαντάσματα
ναυτικών συναντάς
και απεγνωσμένα Ρώτας...
όμως δεν στάθηκες
να με ρωτήσεις·
με προσπέρασες...
θα σου έλεγα την αλήθεια!
Φάντασμα έχεις γίνει κι εσύ...
δεν υπάρχεις...
Φάνης Μπακογιάννης
-
Σπηλιος Παπαγιαννοπουλος
ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Κι εγώ γιά σένα ,
στα υστερνά μου δεν εσήκωσα πανιά
γιά να ξεφύγω από το άθλιο ριζικό μου .
Στο καλοκαίρι σου ,βαριά ήμουν παγωνιά
γιατί δεν τόλμησα να βγω απ τον εαυτό μου .
Κι εγώ γιά σένα ,
ούτε μιάν ώρα δεν κατέβηκα στη γη
να γίνω το ένα με το χώμα πού πατούσες .
Μ ένα απ τα χνάρια σου να σμίξω κι όπου βγεί .
Nα βάψω πόρφυρα τα μαύρα πού φορούσες .
Κι εγώ γιά σένα ,
αντανακλάω από αποστάσεις αστρικές ,
πού η ύπαρξή σου πνίγεται στα σωθικά μου .
Αποτελούμαι από εικόνες μαγικές
κι ό,τι σού δίνω είναι φωτοαντίγραφά μου .
Κι εγώ γιά σένα ,
δεν ξεγυμνώθηκα στο φως να σού δοθώ .
Λαθραία αλήτεψα στης έγνοιας σου τους δρόμους .
Διάλεξα κάποιο αστερισμό να σταυρωθώ .
Nα εξαγνιστώ μπήκα σε βάλτους κι υπονόμους .
Κι εγώ γιά σένα ,
ήπια μι΄ ανταύγεια της μορφής σου , πριν χαθώ .
-
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
ιερός τόπος, μαγικός
επωάζει εκεί όλος
ο λαός, ιστορία
γεμάτη, πύλη τρομερή
μαρτυράει ετούτη
όλη την πυγμή
πλακόστρωτα δρομάκια
που οδηγούν εκεί
στην ανατολή και δύση
στην πιο δυνατή συγκίνηση.
τόσες ψυχές χάθηκαν
πολέμησαν εκεί
αιωρούνται στον αέρα
σαν περήφανοι αετοί
όσο μακριά κι αν
φεύγω πάντα θα
μένω εκεί
σε μια πόλη ιερή
μια πατρίδα μοναχική
'κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης
Μεσολογγίου'
Έλενα Καρανικολάου
-
Τις νυχτες, οταν στους βαθεις τους ουρανους
τ'αστερια μας γνεφουν τρεμοσβηνοντας και με τα φωτα μοιάζουν μιας πολιτειας αγνωστης
που πλέοντας τα πλοία τη βλέπουνε στο δρόμο τους
μα δεν την πλησιάζουν.
Πόσο μικρή είναι η μοναξιά του ανθρώπου μες στον κόσμο
η γη στενευει σαν κελι μιας φυλακης
και μπρος μου το αγνωστο ορθωνεται ως φρουρος βουβος
μυστηριωδης
κι ειναι οι στιγμες οπου κι αυτος μακραινει - ο εαυτος μου
Τι σπαραγμός για τις ψυχές που θέλουν ν' αγκαλιασουν
όλα μαζί ερωτικά, να μην μπορούν να πιάσουν τίποτα
κι αναπόκριτη η λαχτάρα τους να μένει
να μην βρισκεται κανείς να τις καταλαβαίνει
και πάντοτες να νιώθουνε σ' όποιους κι αν πάνε τόπους
τη μοναξιά την πιο φρικτή..κοντά εις τους ανθρώπους..
Κώστας Ουράνης
-
Ενα ξερό,κίτρινο χρώμα
Να ξέρεις οτι το τσιγάρο που καπνίζεις
με τον καιρό
θα αφήσει στο δεξί σου χέρι ανάμεσα
στα δάχτυλα
ένα ξερό,κίτρινο χρώμα που την ώρα
του φαγητού,την ώρα που βγάζεις
το εισητήριο στο στο λεωφορείο,την ώρα που
χτενίζεις τα μαλλιά σου στον καθρέφτη
θα σου δείχνει τις ώρες που έφυγαν
χωρίς ποτέ να μπορέσεις
να τις κρατήσεις.
Κι εσύ όλο να καπνίζεις
Όλο να καπνίζεις
Να καπνίζεις
Γιώργος Χρονάς
Τα Αρχαία Βρέφη
-
Μονογραμμμα
Θα πενθω παντα, μ' ακους;
Μονος, για σενα, στον Παραδεισο..
Να φωναζω απο σενα και να με χτυπα η φωνη μου
Να μυριζω απο σενα και ν'αγριευουν οι ανθρωποι
Επειδη τ'αδοκιμαστο και τ'απαλου φερμενο δε τ'αντεχουν οι ανθρωποι
κι ειναι νωρις μ'ακους;
Ειναι νωρις ακομη μες τον κοσμο αυτο αγαπη μου να μιλω για σενα και για μενα.
Ελυτης
-
Δημοτικό ά
Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους,
γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε.
Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί,
σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της.
Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε,
γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν.
Χώμα που γείραμε, άρπαξε την,
φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την.
Κι εσύ,ήλιε μου, που απ'το ανοιχτό παράθυρο
την έβλεπες στο κρεβάτι μας γυμνή,
πάρε,α,πάρε και τα δικά μου μάτια να της φέγγεις πιο πολύ.
Τάσος Λειβαδίτης
-
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε
Πόσο ωραίος είναι ο Κατσαρός..
-
Μάριος Μαρκίδης (1940-2003) ("γενιά" του '60)
Από τους "άγνωστους".
Δεν ήταν τ' όνειρο αυθεντικό
αλλιως γιατί, Χριστέ μου, σάπισε σαν πτώμα;
Το πρόσωπο της πολιτείας πολύ γλυκό
μια κούραση αβάσταχτη στο στόμα.
Ανόητες παγίδες φεγγαριού
τις γύρισε η άσφαλτος κομμάτια.
Ανέβα τ' άστρο του πνιγμού
με φλογισμένα απ' την αγρύπνια μάτια.
Ανέβα τ' άστρο του πνιγμού
αίμα αδέξια χυμένο
η νύχτα φύτρωσε παντού
άλλο μη λες: "Θα επιμένω".
[...]
Τα λόγια μείναν ανεκπλήρωτα
και τα ποιήματα κατάντησαν να λεν αντίο.
Αν είναι ν' αφήνεις τα μάτια σου ανοχύρωτα
στη μοναξιά, κλείσ' τα σα δύσκολο βιβλίο.
(Προσήλωση, 1966)
***
Σε σένα, μικρή μου Βεατρίκη, στηρίζει κάθε ποιητής τις ελπίδες του.
Εμένα προσωπικώς με φάγανε οι δρόμοι σου κι ούτε ένα ποιήμα.
(Λυρική Πλάνη, 1960/1970)
***
- Δεν θα ξαναϊδωθούμε πάνω στη γη
και το κορίτσι έκλαιγε
η βραδινή ψύχρα ακουμπούσε στο παγκάκι και το κορίτσι έκλαιγε
ο θυρωρός εμβρόντητος μέτραγε τα φιλιά
Τ' απελπισμένα είναι τα πιο καλά ποιήματα.
Νύχτες που κρύωνα ψάχνοντας τα μάτια σου
και τα μπαλκόνια έτρεχαν αφιλόξενα νερά
άραξα σ' αυτή την αμμουδιά
Νέους απελπισμένους ο τόπος δεν χωράει.
Πάνω στη γη δεν θα ιδωθούμε πια
οι μέρες γυρίζουν και μας αλέθουν
κολυμπάμε στους δρόμους παράλυτα μαλλιά
ονειρεύτηκα το σώμα σου στο φαράσι του Σεπτέμβρη.
(Ονειροκρίτης, Εις Ηλικίαν Μόλις Τριανταπέντε Χρόνων, 1975)
***
Βιάζονται Κύριε μου να γράψουν ποιήματα και να γιατρευτούν
δεν έπρεπε να βιάζονται. Τα χέρια σου
μας έχουν όλους
τα χέρια σου ορίζουν τα δάκρυα και τα ποιήματα.
Δεν ορίζουν το σήμερα τα χέρια σου ορίζουν το χτες
εκείνον τον τρελό από έρωτα που έσβησε το φως και μπήκε
μόνος του στον τάφο της Μυτιλήνης
τον πρίγκηπα που άφησε για το Θεό το θρόνο του
κι ύστερα έπεσε η νύχτα σαν κουβέρτα και τον έφαγαν τα πουλιά
- όχι εκείνο που λέμε με εκείνο που μας λέγεται.
"Πολλοί οι σκοτωμένοι πριν πεθάνουν"
πολλών ασπρίζουν τα μαλλιά και την άλλη μέρα πέφτουν
Ουρανία μαλλιά και Ουρανία χείλη και μαξιλάρια του Απρίλη
να τα κρατήσουν στη ζωή τα ονόματά μας
να πλύνουμε το αίμα με μελάνι
καθώς στα σκοτεινά η πληγή βαθαίνει
Βιάζονται Κύριε μου να φύγουνε στις λέξεις.
(Μέρες του 1978, Βιβλίο Παραπόνων, 1978)
***
Στα άγρια στα σκοτεινά
ο έλλην ξεσπαθώνει
στα άγρια στα σκοτεινά χτυπούν
των πεθαμένωνε τα δόντια
η αθάνατη ψυχή τους χύνει μαύρα δάκρυα
(ωχ αδερφέ, είπε ο Ιάγος, το σώμα κλαίει περισσότερο.)
(Ο Αχιλλέας στον Άδη, Ποιήματα Προτέρου Εντίμου Βίου, 1989)
-
(Μάριος Μαρκίδης)
Σκότος επί γης Αιγύπτου... Ζούμε στην εποχή
των παχειών αγελάδων.
Πάμε να δούμε, ρε παιδιά, το λύκο -
Ποιο λύκο ρε βλαμμένε λένε οι σύντροφοι,
ο μόνος κάπως λύκος που απόμεινε διάγει τις ημέρες του στην πρωτεύουσα νομού
πίσω απ' το συρματόπλεγμα πίσω απ' τον προβολέα
τρώει και κοιμάται τρώει και παχαίνει τρώει και δυστυχεί
δυο τσιγάρα απ' το Βελούχι
Ο λύκος θέλει νε πέσει χιόνι, θέλει να κρυφτούν τα πρόβατα
- θέλει να έρθει να πεινάσει
ο λύκος θέλει το κυνήγι
(Ο λύκος, Μεταξύ Σινά Και Αιλείμ, 1993)
***
Για να γίνουμε ταπεινοί θα πρέπει ν' αρκεστούμε στα εφηβικά μας σφαιριστήρια.
Στο γκαρσόνι Νίκος
στη θερινή Αρμονία όπου ο Τώνης Μαυρούδας σιγοντάριζε τον πασατέμπο
Μετά η στάση του λεωφορείου κι ο δυστυχής Μιχάλης της παρέας μας να χάνει για δευτερόλεπτα το τελευταίο
και να υποχρεούται ως εκ τούτου να βγάλει την αθεόφοβη ανηφόρα με ορθοπεταλιά -
[...]
Να λέμε παρών -
θέλεις στο Χαλάνδρι, θέλεις στο Θησείο, θέλεις στα Ψηλάλωνια
στο Λιμανάκι της Αγάπης που μια φορά χάσαμε το ρολόι μας
Να μη ζητάμε το λογαριασμό γιατί στο τέλος κι ακριβά
πληρώσαμε και ταπεινοί δεν γίναμε.
(Για να γίνουμε ταπεινοί, Ποιήματα Με Ημερομηνία Λήξεως, 1995)
***
Κάπως λοξός, ουζ ήττον όμως και δεινός στοχαστής
- έτσι σε εκλαμβάνουν οι σημερινοί αγιογράφοι -
Κλειστός άνθρωπος ο Άμλετ. Πνευματικά ασταθής.
Μιλάει για να ζει και ζει μόνο για να γράφει.
Προνόμια δικά μου καταχράται αυτός ο ποιητής.
Ονειρεύεται, μας λέει, διαρκώς τα ονειρά του
της φτηνής πραγματικότητας δήθεν αρνητής:
Ψέματα. Απλώς παρακμάζει η μπογιά του.
(Παράπονο του τρελού, Βαποράκια, 1999)
***
Τί πάει να πει, σε ρωτάω, "εμείς που απομείναμε";
Ποιοί ημιτελείς στίχοι
ποιά σκουπίδια του μέτρου
είμαστε δηλαδή εμείς;
Αρμενίσαμε στο άπειρον, ξεχάσαμε τις προθεσμίες, γλυτώσαμε.
Το ζάρι δεν μας θέλει.
Δεν τολμώ να σ' αγαπώ πια
με είδες
να ξερνάω ουίσκι κι ουτοπίες στους γάμους του Αινεία
Αχ εσύ που έπεσες στη δυσμένεια του χρόνου
θα σ' αρνηθώ εκ των πραγμάτων τρεις φορές όπως αρνούνται οι αφίσες την επόμενη της γιορτής τους
και περνάνε χρόνια και ζαμάνια άδοξα
Θα σ' αρνηθώ σαν το βρεγμένο παγκάκι
όπου καθήσαμε φαντάροι
να καπνίσουμε το τελευταίο μας καρέλια
- το τελευταίο του κόσμου σιωπητήριο [...]
(Έκπτωτος, Παρά Ταύτα, 2002)
-
ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ Η ΚΑΡΔΙΑ
Ένα παλικάρι ήτανε μια φορά,
που αγάπαγε με πάθος μια όμορφη κυρά.
Μια μέρα, όπως έπαιρνε τα λάγνα της φιλιά,
«ζήτα μου ο,τιδήποτε» τής λέει τρυφερά.
«Αν μ' αγαπάς» τού είπε, με νάζι και καημό,
«την καρδιά της μάνας σου εγώ επιθυμώ»
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, να πάει στο πατρικό του,
ποτέ του αυτός δεν πάτησε τον όρκο το δικό του.
«Δώσε μου μάνα την καρδιά, στα πόδια της ν' αφήσω»
«Αν είναι γιε μου για καλό, εγώ στηνε χαρίζω»
Κι έτσι της πήρε την καρδιά και χάθηκε στο δρόμο,
μα σε μια πέτρα σκόνταψε και δάκρυσε απ' τον πόνο.
«Χτύπησες μήπως γιόκα μου, ψηλό μου κυπαρίσσι;»
γυμνή η καρδιά τού μίλησε, προτού να ξεψυχήσει.
Με ματωμένα χέρια φτάνει στο σπιτικό της,
«να η καρδιά που γύρευες» και την αφήνει εμπρός της.
Μα αυτή καν δεν τον κοίταξε κι άρχισε να γελάει,
«μήπως θα 'ταν καλύτερο να μού τη φέρεις Μάη...»
Alice Tori
-
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να την φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάει μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!
Άγγελος Βλάχος
-
Απαρηγόρητη
Βγάλε μες απ'τη νύχτα το φεγγάρι
και τ'άστρα που'ναι μια παρηγοριά,
και δες τη νύχτα απαρηγόρητη.
Έτσι την είδα την ψυχή μου μια βραδιά,
κι έπεσα καταγής και προσκυνούσα,
μα η προσευχή μου ,δεν ακούστηκε..
Δεόμουν σαν να περπατούσα
σε μια απέραντη έρημο,
ρευστή και άηχη,
όπου σβήνουν δίχως να ακουστούν
τα βήματα του ανθρώπου.
Μην καρτεράτε
Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή,
μηδ'όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ ,αγαπήσει..
Φώτης Αγγουλές
-
Πόσο όμορφα νιώθω ζώντας μαζί σου, Κύριε!
Πόσο άνετα νιώθω να πιστεύω σε Σένα!
Όταν το πνεύμα μου λυγίζει και παύει να καταλαβαίνει,
όταν οι εξυπνότεροι άνθρωποι
δε βλέπουν πέρα από το τέλος της μέρας
και αγνοούν το τι θα κάνουν την επόμενη,
Συ μου στέλνεις την ξάστερη σιγουριά της ύπαρξής Σου
και της φροντίδας Σου,
για να μην κλείσουν όλες οι πόρτες του Καλού.
Φτάνοντας στην κορυφή της επίγειας δόξας,
στρέφομαι κι αντικρίζω με έκπληξη το δρόμο που διάνυσα,
και που ποτέ δεν θα είχα ανακαλύψει ολομόναχος.
Ένα δρόμο εκπληκτικό,
που μέσα από την απελπισία
με οδήγησε στον τόπο εκείνο,
απ’ όπου μπόρεσα να στείλω στην ανθρωπότητα
την ανταύγεια των ακτίνων Σου.
Και θα συνεχίσω να τις αντικαθρεφτίζω,
όσο τούτο είναι απαραίτητο.
Κι αν δεν έχω πια καιρό,
αυτό θα σημαίνει
πως θα αναθέσεις σε άλλους να το κάνουν.
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ
(Βραβείο Νόμπελ 1970)
-
Κι αν κάνω έρωτα…γιατί;
Γιατί η ανθρώπινη μου ύπαρξη
γίνεται ένας πλανήτης γη,
ποτάμια ρέουν στο κορμί μου,
χείμαρροι ποτίζουν τα βουναλάκια,
στα στήθη μου, την κοιλιά,
τα μπούτια μου, το αιδοίο...
Γιατί πρασινίζουν τα δαιδαλώδη
και άγρια δάση του μυαλού μου.
Γιατί αναβλύζουν μέσα μου ηφαίστεια
κι’ απλώνουν εύφορη ύλη.
Γιατί σεισμοί ταρακουνάνε τις πλάκες του εσώτερού μου.
Γιατί στρόβιλοι μουσσώνων λικνίζουν το κορμί μου.
Γιατί ψαράκια μου δαγκώνουν τις πατούσες…
Γιατί τραγάκια σκαρφαλώνουν
στις πέτρες μου και στα γκρεμνά μου,
να γευτούν, τα πιο τρυφερά κλαράκια των άκρων μου.
Γιατί λατρεύω όλα τα κύτταρά μου
και τα κύτταρά σου και μπορώ να τα νοιώσω,
να τα φάω, να τα γλύψω, να τα μυρίσω…
Γιατί μπορώ ν’ ανοίξω τόσο το κορμί μου, σε όλα·
σαν να είμαι άυλη και συνάμα, τόσο ηδονικά υλική.
Γιατί είμαι Θεός του εαυτού μου
και προκαλώ, μαζί σου ένα Θαύμα…
που κρύβει μέσα του χιλιάδες…
ΥΓ:…γιατί γίνεσαι πανέμορφος;
Άννα Καραγεωργιάδου
[/b]
-
ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ
Μη με ρωτάς
πότε γεννήθηκα
ή πόσο χρονών είμαι.
Έζησα μέρες πολλές
που είχαν χιλιάδες ώρες.
Ώρες βαθύτατες έζησα
που είχαν χιλιάδες μέρες.
Η αγάπη,
δε μετριέται η αγάπη.
Η αναμονή,
δε μετριέται η αναμονή.
Εκατομμυρίων χρονών
εγώ μπορεί να είμαι.
Γι’ αυτό μη σταθμίζεις το χρόνιο
με μαθηματικές πράξεις,
ρυτίδες
και ημερομηνίες.
Λέτα Κουτσοχέρα
[/b]
-
ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ
Τα μέρη ξαναβλέπω όπου έχω κλάψει-
λες κι είναι χαμόγελο αυτό το κλάμα.
Τα μέρη ξαναβλέπω όπου γελούσα-
το γέλιο αυτό,λες και με δάκρυ μοιάζει.
Giovanni Pascoli
-
ΗΝΙΟΧΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ
Και ο Ηνίοχος
με άπειρα μάτια
στο άγνωστο πέρας
το άρμα του οδηγεί.
Έχει στην άκρη των χειλιών
πίκρα του χωρισμού
νόστου το μειδίαμα.
Στα ωραία του μαλλιά δεμένη τη σιωπή.
Στις γλυφές του ενδύματος
κρυμμένη την ευγένεια των κινήσεων.
Στα γυμνά πέλματα
την σταθερότητα των βημάτων.
Ευλύγιστα δάχτυλα
αναζητούν αρμονίες διαστημάτων.
Ικέτιδα κόρη
τρέχει μπρος – πίσω
σε ακτινωτά μονοπάτια
σημεία ζητώντας
την αγνότητα να διαφυλάξει.
Και ο Κιθαρωδός Απόλλωνας
ανεβαίνει ήσυχα
μεσ’ από τις πτυχές
των μεταξωτών φορεμάτων
που καλύπτουν το σφριγηλό μυστικό σώμα.
Ω, ανοξείδωτες ώρες.
Ώρες αιώνων ανοξείδωτες.
Λέτα Κουτσοχέρα.
1ο βραβείο της Διεθνούς Ακαδημίας προς Διάδοση
του πολιτισμού (Ρώμη) στο Συνέδριο για τα 70 χρόνια από την ίδρυση της, στην ΟΛΥΜΠΙΑ 1996.[/b]
-
Διονύσης Καψάλης (1952- ) (τυπικά "γενιά του '80", ουσιαστικά νεολυρισμός)
Β'
Δεν ήταν πάντοτε έτσι:
η νύχτα να μοχθεί να γίνει μέρα
ο θάνατος της μέρας κάθε μέρα
τόσο φως που αυτοκτονεί μέσα στα μάτια
στον ύπνο κι έξω από τον ύπνο
με τη χρυσήλατη περόνη
το μέσα έξω τόση οδύνη, τόσο
κόκκινο εξόριστο σε μαύρες επιφάνειες
ν' αυτοβιογραφείσαι, τόσες
γράφοντας, ασώματες φτερούγες
τόσα σώματα που γίνονται μομφή
στο βύθος με τους μύθους άλλου κόσμου.
And Ezra Pound blind as a bat
broadcasting, with a broken mind
κι άπτερες νίκες μπήγονται
σε κάθε ράχη ολόμαυρη
οι σουβλερές φωνές.
Δεν ήταν πάντοτε έτσι:
χαϊδεύοντας τις λέξεις μην τρομάξουν.
(Βιβλίο Πρώτο, 1982)
Προσωρινό Τέλος
Κι έμεινες ανέκφραστος, σαν παρεξηγημένο οδόσημο
δεν πρόσεξαν τί έγραφε, την ξαφνική στροφή
πιο κάτω καθώς στένευε ο δρόμος στις κακοτοπιές -
δεν διέκριναν την πόλη που λάμποντας ανήγγειλες
πήγα να πω που ευαγγελίστηκες, στην καταχνιά
πήγαν αλλού οι προσκυνητές, βολεύτηκαν ή γύρισαν
να επανορθώσουν όταν πια είχε σβήσει τ' όνομα
η απόσταση, η ταχύτητα, η υπερβολή, το θράσος
και κάθε είδους διάθεση για παλιγγενεσία.
(Ακόμη Μια Φορά, 1986)
ΧΙΙΙ.
Προβάλλεις μέσ' απ' τη σιωπή του μέλλοντός μου,
μια τρυφερή περίπτωση ασυδοσίας,
σαρκαστικό υπόλοιπο της νοσταλγίας,
κι ό,τι δεν ζήσαμε μαζί αίτημα κόσμου.
Δώσε μια μικρή παράταση θριάμβου,
κάτι σαν πίστωση του αγνώστου, περισσεία,
ν' ασκούν τα μάτια σου κρυφή λεηλασία,
κι 'ο,τι φτωχαίνει να παιχτεί, ρυθμός ιάμβου.
"Μου λείπεις" έγραφες, "νιώθω μισή, σαν λάθος":
λέξεις φωνής υποτελείς σε κάποιο βάθος
ανεξαργύρωτο, έντοκη συνουσία·
χρεοκοπήσαμε και πρέπει να εξοφλήσω
το άλλο μισό σε τρέχουσα μυθολογία,
ιδίοις αναλωμάσιν να σ' αγαπήσω.
(Δίγaμα, 1988)
Κρυώνουμε, πατέρες, μας σαρώνουν
διατάγματα θανάτου· τις αργίες
τα σώματα πονούν και ζευγαρώνουν·
σε γάμους, σε βαφτίσια, σε κηδείες,
φοβόμαστε και μας κατευοδώνουν
στις παγερές του σύμπαντος βεγγέρες
κυρίες των δυνάμεων, μητέρες.
[...]
Στηρήχτικεν η κλίμακα στη γή μου
μα πέρασε τα σύννεφα κι εχάθη·
κι ανέβαινε τις σκάλες της πνοής μου
ο αγώνας των αγγέλων, που απ' τα βάθη
μετέφεραν τη φλόγα της ζωής μου·
κι έπεφτε αργά σαν στάχτη ή βασιλεία
των ουρανών στην άδεια πολιτεία,
και σκέπασε τις μέρες μου σαν φάσμα
η λύπη σας, πατέρες, κι η σοφία,
μα κράτησα για μια στιγμή στο χάσμα
του κόσμου που αποσύρθηκε με βία
μια δόξα που λαμπάδιασε σαν άσμα:
Θεέ, με δόσεις παίρνε με μαζί σου
στο φως του τεχνητού σου παραδείσου.
(Υπό Κλίμακα, 1991)
ΙV.
Ο έρωτας, λοιπόν, μας εξισώνει
απόλυτα, σαν να 'μαστε φαντάροι,
μονάχα προς τα πάνω, προς τη χάρη
του κόσμου που δεν πλάστηκε με σκόνη.
Μα όταν των μαλλιών σου την περόνη
θα βγάλεις, σαν ιππότης που 'χει πάρει
απ' το φιλί σου ξίφος και δοξάρι
κλίνω μπροστά στη γύμνια σου το γόνυ.
Το ξέρω πως συχνά η προδοσία
σαρώνει ό,τι τίμησε ο Πετράρχης,
σαν να περνούν στρατιές απ' την Ασία·
μα βλέπω, μες στα μάτια σου μονάρχης,
σε βάθος παραδείσου την αγχόνη
και σ' αγαπώ μ' αυτό που με σκοτώνει.
(Αισθηματική Αγωγή, 1993)
-
(Διονύσης Καψάλης)
1η Φεβρουαρίου 1993
μνήμη Χρήστου Βακαλόπουλου
Στον ουρανό θα χάθηκαν τα χρόνια,
πατημασιές θηράματος στα χιόνια.
Εκεί θα προσμετρήθηκαν οι μέρες,
για μια παρτίδα φως με τους αιθέρες.
Ο ουρανός θησαύριζε τις νύχτες,
τοκίζοντας τους μαύρους ωροδείχτες,
και ρήμαζε τη χώρα των ονείρων
με τάγματα αγγέλων και μαρτύρων.
Στον ουρανό πληρώνουμε το νοίκι
για μια ζωή που μόλις μας ανήκει,
και λίγο λίγο δίνουμε το σώμα
στον ουρανό, εικόνα, και στο χώμα.
Εκεί τα βράδια κάνουν περιπάτους
των φίλων οι σκιές με τα καλά τους,
κι από ψηλά κοιτάζουνε την πόλη,
ηλεκρικό, τις νύχτες, περιβόλι.
Στον ουρανό γυρίζουμε τα μάτια
για κάποια παιδικά μας μονοπάτια,
κι αθροίζουμε πιο αίθριοι στο φως του
σκοτάδια, προμηνύματα του αγνώστου.
Στο λίγο που μας δόθηκε εδώ κάτω
να καρτερούμε φως καλοσυνάτο,
μας ψηλαφεί τ' αδιάφορό του ύφος
το σώμα, την ψυχή, σαν τοκογλύφος.
Στον ουρανό, θα λέμε, πήγες, Χρήστο,
να ζήσεις εν κρυπτώ και παραβύστω·
μα το πρωί εκείνο στου Ζωγράφου
στην παγωνιά σωπαίναμε του τάφου.
(Ανθοδέσμη - Ποιήματα και τραγούδια για μια νύχτα, 1993)
XV.
Αυτό το δέντρο κι ο κρυφός κορυδαλλός του
κάτι πρεσβεύουν, προ καιρού συμφωνημένο·
μα εδώ που κάθομαι αιώνες, δεν προσμένω
κανένα μήνυμα φυγής ή κάποιου νόστου.
Ξέρω, δεν είναι λειτουργοί μεγάλου αγνώστου,
να προφητεύουν το κυρίως δεδομένο·
θάλλουν ανάμεσα στο ίδιο και στο ξένο,
εκεί που ο κόσμος επαφίεται στο φως του.
Μα εδώ στο δέντρο που μου δίνει τη σκιά του,
ο χρόνος όλος σαν παράδεισος απλώνει,
σε μια παράξενη αναίρεση θανάτου·
πέλαγος, ψίθυροι, πλαγιές, αγέρας, κλώνοι,
επαληθεύουν, κι επιτέλους ανταμώνει
ο προ αιώνων μελωδός τη δέσποινά του.
(Μέρες Αργίας, 1995)
Αυτοβιογραφία
Στον έρωτα νωρίς, αναφανδόν
κινδύνευσα κι εγώ να γίνω Δον.
Με μια μικρή βασίλισσα του Νείλου
μαθήτευσα στο ερώτημα του φύλου.
Οι νύχτες τότε έκαιγαν σαφώς
στα μάτια της με το δικό μου φως.
(Σε ποιά φωλιά συζυγική να κλαίει,
σπουδάζοντας του άλμπουμ της τα κλέη;)
Η Γιάννα, η Ελένη κι η Διδώ,
με κάτι απ' το καβαφικό "διδώ"
τις νύχτες μου σκορπούσαν στην κοιλιά τους,
ευλογημένο να 'ναι τ' όνομά τους.
(Γυναίκες που μας έφεραν στο αμήν,
η μέλλουσα, η τέως και η νυν.)
Καφενείο Α' Νεκροταφείου Αθηνών
Οι χάντρες σταματούν στα κομπολόγια,
και πέφτουν μαδημένα μόνο λόγια,
ή τίποτε. Γεμίζει τη σιωπή
ο θάνατος, ο φόβος, η ντροπή.
Φόβος γιατί 'ναι ο θάνατος μεγάλος,
ντροπή που ζεις και πέθανε ο άλλος.
Ρουφώντας το κονιάκη ή τον καφέ,
κάποιος θα ξεροβήξει, για εφέ,
και κάποιος εκ των γνώριμων Πιλάτων
μιλά περί ανέμων και υδάτων,
και κάποιος εκ των γνώριμων γνωρίμων,
μιλά περί θανάτου ως ειδήμων,
και κάποιος εκ των άφωνων κυρίων
κοιτάζει απλανώς μέχρι δακρύων,
και κάποιος ταλάντούχος νεανίας
λυπάται σε βαθμό λογοτεχνίας
("τον πήρανε, τον έραναν το βάρδο
οι μυροφόρες λίβανο και νάρδο".)
Σηκώνονται, φιλούν τους τεθλιμμένους,
με τρόπους φανερά συγκρατημένους:
"ήταν, πώς να σ' το πω, σαν αδερφός -
κι είναι σαν να μας έκοψαν το φως".
(Μπαλάντες Και Περιστάσεις, 1997)
Καρυδότσουφλα
κγ'
Ζω με το φόβο του θανάτου,
χρόνια στην άκαρπη σκιά του,
κοιτάζοντας λίγο πιο πέρα
να ξημερώνει κάθε μέρα,
και να χωρίζει απ' το σκοτάδι
το φως, σαν το νερό απ' το λάδι.
Ναι, όταν ήμουνα παιδί
κρατούσα μαγικό ραβδί
και μάγευα τη λύπη - τότε
που δεν υπήρχε Χάρυ Πότερ
και με την παιδική χημεία
η αγάπη θα γινόταν μία,
με υλικά του κάτω κόσμου,
ίδια στο φόβο και στο φως μου.
κστ'
Κλαίγοντας ήρθαμε, λυγμοί
ντύνουν την πρώτη μας στιγμή
εδώ, και πέφτουμε ένας ένας
στην ανθρωπότητα της γέννας
και στου φωτός τη θαλπωρή·
κι αν κάποιος μάς επιτηρεί
από το έμβρυο ως το γήρας,
γεννήτωρ μας και μαιευτήρας,
και αν κάποιος μάς παρηγορεί
όταν το φως υποχωρεί
και γέρνουμε όλοι προς το βράδυ
αργά γεμίζοντας σκοτάδι -
άδηλο· μένει η αναπνοή
κι ό,τι ο καθένας εννοεί.
(Από Λεπτότατη Οδύνη, 2003)
Υστεροφημία
Ω, ναι, τον ήξεραν - τον ήξεραν καλά
τον ποιητή που η πόλη σήμερα τιμά,
ήταν, πως να το κάνουμε, δικός τους,
γνωστός με τους γνωστούς και τους αγνώστους·
κυρτός και μάλλον άσχημος, με μύτη
γαμψή και ύφος λίγο σαν να πλήττει,
τον έβλεπαν συχνά στους περιπάτους,
ν' αναταποδίδει το μειδίαμά τους,
να υψώνει το καπέλο του, να χαιρετά,
την κοινωνία που συσχέτιζε κουτά,
δικός τους, ναι, μα ομολογουμένως,
κάπως στρυφνός κι απόμακρος σαν ξένος,
όχι πως ήταν ακατάδεχτος, μα να,
στα ωραία, μεγάλα μαύρα ή καστανά
μάτια του έπαιζε μια ειρωνεία,
σαν να 'βλεπε τον κόσμο υπο γωνία,
κι ήξερε ήδη τί κουμάσια ήταν αυτοί
που θα τον έστεφαν δικό τους ποιητή.
(Στον Τάφο Του Καβάφη, 2003)
-
Ο γυρισμός του ξενιτεμένου.
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
Χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω απο ξένους ουρανούς
μακριά απ’τον τόπο τον δικό σου.»
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια.
Κι όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω απ’τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος .»
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις.
Θ’ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμα σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ΄τον θόλο των πλατάνων.
Σιγά-σιγά θα’ρθουν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.»
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ’αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ’τον κισσό.
Γυρεύω την αρχαία κολώνα που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πως θες να μπώ σ’αυτή τη στάνη;
Οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους.»
«Παλιέ μου φίλε δεν ακούς;
Σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
Το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
Κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν.»
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
Σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λές
όσο μιλάς τ’ανάστημα σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεσαι στο χώμα.»
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου.
Σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
Η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
έξω απ’τη γης κι απ’τους ανθρώπους.»
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
Βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
Παράξενο πως χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανιφόρα.»
Γιώργος Σεφέρης
-
«Τάφος» του Κωστή Παλαμά
Αυτό το ποίημα με έκανε να ξεχωρίσω ακόμα πιο πολύ τον Παλαμά. Αφού το έγραψε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του μετά από τον θάνατο του μικρού Άλκη.
Ήσυχα και σιγαλά,
διψώντας τα φιλιά μας,
από τ’ άγνωστο γλιστράς
μέσα στην αγκαλιά μας.
Ως κ’ η βαρυχειμωνιά
μ’ αιφνίδια καλοσύνη
κ’ ήσυχη και σιγαλή
σε δέχτηκε κ’ εκείνη.
Ήσυχα και σιγαλά
σε χάϊδευεν ο αέρας
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας.
Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.
Ήσυχα και σιγαλά
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά του αυγερινού
και φως του αποσπερίτη.
Ήσυχα και σιγαλά,
φεγγάρια, ώ στόμα, ώ μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεβάτι.
Ήσυχα και σιγαλά
και μ’ όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ’ άγνωστο
μεσ’ απ’ την αγκαλιά μας.
Ήσυχα και σιγαλά,
ώ λόγε, ώ στίχε, ώ ρίμα
σπείρετε τ’ αμάραντα
στ’ απίστευτο το μνήμα.
Τα μαλλιά σου ολόχυτα
στο πρόσωπο σου γύρω
ξάπλωσαν στην όψη σου
μιας αγιοσύνης μύρο.
Και στο μετωπάκι σου,
μόλις η θέρμη εφάνη,
γίνηκαν ακάνθινο
μαρτυρικό στεφάνι!
Άφκιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω.
Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’ τη μανούλα σας,
μαλλάκια μεταξένια,
μήπως και του χάροντα,
καθώς θα σε κοιτάξει,
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει!
Στο ταξίδι που σε πάει
ο μαύρος καβαλάρης,
κοίταξε απ’ το χέρι του
τίποτα να μη πάρεις.
Κι αν διψάσεις μη το πιεις
από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιεις κι ολότελα
κι αιώνια μας ξεχάσεις
βάλε τα σημάδια σου
τον δρόμο να μην χάσεις,
κι όπως είσαι ανάλαφρο
μικρό σαν χελιδόνι,
κι άρματα δε σε βροντάν
παλικαριού στη ζώνη,
κοίταξε και γέλασε
της νύχτας το σουλτάνο
γλίστρησε σιγά κρυφά
και πέταξε εδώ πάνω,
και στο σπίτι τ’ άραχνο
γυρνώντας, ώ ακριβέ μας
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησε μας.
-
Εγώ γράφω ποίηση... Μπορείτε να βρείτε κάποια έργα μου στο "δικοί μας στίχοι και ποιήματα" ή στο http://alexvankuik.deviantart.com/gallery/
Γενικά μ'αρέσουν πολύ ποιητές, Έλληνες και μη, αλλά ξεχωρίζει ο Edgar Allan Poe.
-
«Στον ηρωικό Υποπλοίαρχο Παναγιώτη Αντ. Βλαχάκου που έπεσε στα Ίμια στις 31-1-1996»
από το βιβλίο ΜΑΝΗ Ο σκληρός τόπος με το αξεπέραστο μεγαλείο του Σταύρου Β. Μπόφου
Η ΜΑΝΗ, Μάνα στοργική, σ’ έχει στην αγκαλιά της
και η Ελλάδα αμάραντο στεφάνι σου φορά,
μαζί με τ’ άλλα αθάνατα ηρωικά παιδιά της,
που η δόξα την ανδρεία τους περήφανα κρατά.
Συνεχιστής παράδοσης, πιστός στα ιδεώδη
όπως εγαλουχήθηκες στη μητρική αγκαλιά,
στο αίσθημα καθήκοντος και στα μεγαλειώδη
τα πεπρωμένα της φυλής τα όσια κι ιερά.
Έκαμες μια ασήμαντη μικρή βραχονησίδα
να γίνεις μεγαλόνησος, στον κόσμο ν’ ακουστεί
κι έγινηκε περήφανη η ταπεινή πατρίδα,
η τόλμη κι η θυσία σου τη γέμισαν τιμή.
Στο γαλανό σε τύλιξε του Αιγαίου το σεντόνι,
θαλασσοπούλι και αητέ, αθάνατος να γίνεις,
του ελικοπτέρου να κρατάς αιώνια το τιμόνι
και σ’ όλους τους νεότερους παράδειγμα να δίνεις.
Για την πατρίδα ο θάνατος γίνεται γλεντοκόπι
και τραγουδιέται σε χαράς μεθυστικό γιορτάσι,
καθήκον και παλικαριά δένονται σταυροκόμπι
κι ανοίγουν τα παράτολμα φτερά που έχει η δράση.
Ο Χάρος είναι φοβερός τον συνοδεύει ο πόνος,
στους ήρωες χαρίζεται και γίνεται γλυκός
και τους αφήνει άφθαρτους ο δαμαστής ο χρόνος.
Φάροι γίνονται άσβεστοι π’ ανέσπερο έχουν φως.
Έπεσες, Υποπλοίαρχε, σαν γνήσιος Μανιάτης
των ιερών προγόνων μου λαμπρός συνεχιστής,
με την καρδιά ατσάλινη και την ψυχή γεμάτη
με τα ωραία ιδανικά της πατρικής μας γης.
Καλό ταξίδι όμορφο του Ταϋγέτου αηδόνι
που στην αυγή της νιότης σου σού πήραν την χαρά,
τη δόξα σου όμως τίποτα τώρα δεν την στομώνει
κι η Ιστορία σε κρατά σ’ ολόχρυσα φτερά.
Ίδιες ανήκουνε τιμές στους άλλους δυο γενναίους
που ο θάνατος σας έκανε ηρωική τριάδα,
και στον καθένα χάρισε το στέφανο του κλέους
που στο κεφάλι σας περνά περήφανα η Ελλάδα.
-
Δημήτρης Ραβάνης - Ρέντη <Ανώτατες Σπουδές>
Σταματήσανε τα μαθήματα
να κάνουν ανώτατες σπουδές στους δρόμους
Οι αρχιτέκτονες χτίζουν οδοφράγματα
οι γιατροί μαθαίνουν τον πόνο
οι νομικοί κάνουν πρακτικοί εξάσκηση στο δίκιο
οι μαθηματικοί μετρούν της δυνάμεις
οι μηχανικοί κατασκευάζουν χιλιοκύκλους
οι φυσικοί ελέγχουν την σύνθεση του αίματος
οι ζωγράφοι,
με το κααλέτο τους στημένο μπροστά στο τανκς,
ζωγραφίζουν τον θάνατο.
-
Παπ' ότι θεωρώ το Καρυωτάκη κορυφαίο στο είδος του, παρτε λίγο Δημήτρη Παπαρηγόπουλο(1843-1873), αμφιλεγόμενο ποιητή, αγαπημένο του Παλαμά και ισχυρή πένα σε πο΄λλά καλύτερη και απο το Καρυωτάκη.
Μερικές καλοπροαίρετες παρατηρήσεις.
Δεν είναι τόσο ο Παπαρρηγόπουλος αυτός καθαυτός που είναι αμφιλεγόμενος, όσο ολόκληρη η Ρομαντική "Σχολή" των Αθηνών (1830-1880), που ουδέποτε ανθισε στην Ελλάδα, της οποίας υπήρξε ακραίος εκφραστής (μαζί με τον Σπ. Βασιλειάδη). Είναι χαρακτηριστικό πως ελάχιστες αναφορές γίνονται γενικότερα στους ποιητές αυτής της γενιάς, διόλου παράξενο, μια και ακολούθησαν οι Παρνασσιστές, σαρώνοντας τα πάντα (ειδικά το φαινόμενο Παλαμάς).
Σε ό,τι αφορά τη σύγκριση με τον Καρυωτάκη, το γεγονός πως και οι δύο "συγγενεύουν" στο θέμα της διαλεκτικής του θανάτου, ελάχιστο βάρος θα μπορούσε να έχει, νομίζω, ώστε να μπουν στη ζυγαριά. Αυτό από τη στιγμη πως ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές εποχές (τους χωρίζει σχεδόν ένας αιώνας), με αποτέλεσμα να επεξεργάζονται με πολύ διαφορετικό τρόπο (αλλά και αφετηρίες) το θέμα "θάνατος". :)
Αλλά μια και μιλήσαμε για Ρομαντικούς, ας δούμε τον William Blake (μολονότι γενικότερα οι μελετητές θεωρούν πως δεν κατατάσσεται ως ύφος σχεδόν σε κανένα από τα μεγάλα "ρεύματα").
-
William Blake (1757-1827, UK) ("The Visionary")
If It Is True What the Prophets Write
If it is true, what the Prophets write,
That the heathen gods are all stocks and stones,
Shall we, for the sake of being polite,
Feed them with the juice of our marrow-bones?
And if Bezaleel and Aholiab drew
What the finger of God pointed to their view,
Shall we suffer the Roman and Grecian rods
To compel us to worship them as gods?
They stole them from the temple of the Lord
And worshipp'd them that they might make inspir'd art abhorr'd;
The wood and stone were call'd the holy things,
And their sublime intent given to their kings.
All the atonements of Jehovah spurn'd,
And criminals to sacrifices turn'd.
Infant Sorrow
My mother groaned, my father wept,
Into the dangerous world I leapt;
Helpless, naked, piping loud,
Like a fiend hid in a cloud.
Struggling in my father's hands,
Striving against my swaddling bands,
Bound and weary, I thought best
To sulk upon my mother's breast.
Now Art Has Lost Its Mental Charms
'Now Art has lost its mental charms
France shall subdue the world in arms.'
So spoke an Angel at my birth;
Then said `Descend thou upon earth,
Renew the Arts on Britain's shore,
And France shall fall down and adore.
With works of art their armies meet
And War shall sink beneath thy feet.
But if thy nation Arts refuse,
And if they scorn the immortal Muse,
France shall the arts of peace restore
And save thee from the ungrateful shore.'
Spirit who lov'st Britannia's Isle
Round which the fiends of commerce smile
The Tyger
Tyger! Tyger! burning bright,
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?
In what distant deeps or skies
Burnt the fire of thine eyes?
On what wings dare he aspire?
What the hand dare sieze the fire?
And what shoulder, & what art,
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand? & what dread feet?
What the hammer? what the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? what dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?
When the stars threw down their spears,
And water'd heaven with their tears,
Did he smile his work to see?
Did he who made the Lamb make thee?
Tyger! Tyger! burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Dare frame thy fearful symmetry?
The Sick Rose
O Rose, thou art sick!
The invisible worm
That flies in the night,
In the howling storm,
Has found out thy bed
Of crimson joy:
And his dark secret love
Does thy life destroy.
On Another's Sorrow
Can I see another's woe,
And not be in sorrow too?
Can I see another's grief,
And not seek for kind relief?
Can I see a falling tear,
And not feel my sorrow's share?
Can a father see his child
Weep, nor be with sorrow filled?
Can a mother sit and hear
An infant groan, an infant fear?
No, no! never can it be!
Never, never can it be!
And can He who smiles on all
Hear the wren with sorrows small,
Hear the small bird's grief and care,
Hear the woes that infants bear,
And not sit beside the next,
Pouring pity in their breast,
And not sit the cradle near,
Weeping tear on infant's tear?
And not sit both night and day,
Wiping all our tears away?
Oh no! never can it be!
Never, never can it be!
He doth give his joy to all:
He becomes an infant small,
He becomes a man of woe,
He doth feel the sorrow too.
Think not thou canst sigh a sigh,
And thy Maker is not by:
Think not thou canst weep a tear,
And thy Maker is not year.
Oh He gives to us his joy,
That our grief He may destroy:
Till our grief is fled an gone
He doth sit by us and moan.
The Smile
There is a Smile of Love
And there is a Smile of Deceit
And there is a Smile of Smiles
In which these two Smiles meet.
And there is a Frown of Hate
And there is a Frown of disdain
And there is a Frown of Frowns
Which you strive to forget in vain.
For it sticks in the Heart's deep Core
And it sticks in the deep Back bone.
And no Smile that ever was smil'd
But only one Smile alone.
That betwixt the Cradle and Grave
It only once Smil'd can be,
But when it once is Smile'd
There's an end to all Misery.
-
(και συνεχίζοντας με τους Αγγλους)
Alfred Tennyson (1809-1892) ("The Elegiac")
O Beauty, Passing Beauty!
O beauty, passing beauty! Sweetest sweet!
How can thou let me waste my youth in sighs?
I only ask to sit beside thy feet.
Thou knowest I dare not look into thine eyes.
Might I but kiss thy hand! I dare not fold
My arms about thee--scarcely dare to speak.
And nothing seems to me so wild and bold,
As with one kiss to touch thy blessed cheek.
Methinks if I should kiss thee, no control
Within the thrilling brain could keep afloat
The subtle spirit. Even while I spoke,
The bare word "kiss" hath made my inner soul
To tremble like a lute string, ere the note
Hath melted in the silence that it broke.
Ulysses
It little profits that an idle king,
By this still hearth, among these barren crags,
Matched with and aged wife, I mete and dole
Unequal laws unto a savage race,
That hoard, and sleep, and feed, and know not me.
I cannot rest from travel: I will drink
Life to the lees: all times I have enjoyed
Greatly, have suffered greatly, both with those
That loved me, and alone; on shore, and when
Through scudding drifts the rainy Hyades
Vexed the dim sea: I am become a name;
For always roaming with a hungry heart
Much have I seen and known; cities of men
And manners, climates, councils, governments,
Myself not least, but honoured of them all;
And drunk delight of battle with my peers,
Far on the ringing plains of windy Troy.
I am a part of all that I have met;
Yet all experience is an arch wherethrough
Gleams that untravelled world, whose margin fades
For ever and for ever when I move.
How dull it is to pause, to make an end,
To rust unburnished, not to shine in use!
As though to breathe were life. Life piled on life
Were all too little, and of one to me
Little remains: but every hour is saved
From that eternal silence, something more,
A bringer of new things; and vile it were
For some three suns to store and hoard myself,
And this grey spirit yearning in desire
To follow knowledge like a sinking star,
Beyond the utmost bound of human thought.
This is my son, mine own Telemachus,
To whom I leave the sceptre and the isle -
Well-loved of me, discerning to fulfil
This labour, by slow prudence to make mild
A rugged people, and through soft degrees
Subdue them to the useful and the good.
Most blameless is he, centred in the sphere
Of common duties, decent not to fail
In offices of tenderness, and pay
Meet adoration to my household gods,
When I am gone. He works his work, I mine.
There lies the port; the vessel puffs her sail:
There gloom the dark broad seas. My mariners,
Souls that have toiled, and wrought, and thought with me -
That ever with a frolic welcome took
The thunder and the sunshine, and opposed
Free hearts, free foreheads -you and I are old;
Old age hath yet his honour and his toil;
Death closes all: but something ere the end,
Some work of noble note, may yet be done,
Not unbecoming men that strove with Gods.
The lights begin to twinkle from the rocks:
The long day wanes: the slow moon climbs: the deep
Moans round with many voices. Come, my friends,
'Tis not too late to seek a newer world.
Push off, and sitting well in order smite
The sounding furrows; for my purpose holds
To sail beyond the sunset, and the baths
Of all the western stars, until I die.
It may be that the gulfs will wash us down:
It may be we shall touch the Happy Isles,
And see the great Achilles, whom we knew.
Though much is taken, much abides; and though
We are not now that strength which in old days
Moved earth and heaven; that which we are, we are;
One equal temper of heroic hearts,
Made weak by time and fate, but strong in will
To strive, to seek, to find, and not to yield.
A Farewell
Flow down, cold rivulet, to the sea,
Thy tribute wave deliver:
No more by thee my steps shall be,
For ever and for ever.
Flow, softly flow, by lawn and lea,
A rivulet then a river:
Nowhere by thee my steps shall be
For ever and for ever.
But here will sigh thine alder tree
And here thine aspen shiver;
And here by thee will hum the bee,
For ever and for ever.
A thousand suns will stream on thee,
A thousand moons will quiver;
But not by thee my steps shall be,
For ever and for ever.
-
Philip Larkin (1922-1985, UK) ("The Colloquial")
Whatever Happened?
At once whatever happened starts receding.
Panting, and back on board, we line the rail
With trousers ripped, light wallets, and lips bleeding.
Yes, gone, thank God! Remembering each detail
We toss for half the night, but find next day
All's kodak-distant. Easily, then (though pale),
'Perspective brings significance,' we say,
Unhooding our photometers, and, snap!
What can't be printed can be thrown away.
Later, it's just a latitude: the map
Points out how unavoidable it was:
'Such coastal bedding always means mishap.'
Curses? The dark? Struggling? Where's the source
Of these yarns now (except in nightmares, of course)?
To Failure
You do not come dramatically, with dragons
That rear up with my life between their paws
And dash me butchered down beside the wagons,
The horses panicking; nor as a clause
Clearly set out to warn what can be lost,
What out-of-pocket charges must be borne
Expenses met; nor as a draughty ghost
That's seen, some mornings, running down a lawn.
It is these sunless afternoons, I find
Install you at my elbow like a bore
The chestnut trees are caked with silence. I'm
Aware the days pass quicker than before,
Smell staler too. And once they fall behind
They look like ruin. You have been here some time.
This be the Verse
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Money
Quarterly, is it, money reproaches me:
'Why do you let me lie here wastefully?
I am all you never had of goods and sex,
You could get them still by writing a few cheques.'
So I look at others, what they do with theirs:
They certainly don't keep it upstairs.
By now they've a second house and car and wife:
Clearly money has something to do with life
- In fact, they've a lot in common, if you enquire:
You can't put off being young until you retire,
And however you bank your screw, the money you save
Won't in the end buy you more than a shave.
I listen to money singing. It's like looking down
From long French windows at a provincial town,
The slums, the canal, the churches ornate and mad
In the evening sun. It is intensely sad.
The Mower
The mower stalled, twice; kneeling, I found
A hedgehog jammed up against the blades,
Killed. It had been in the long grass.
I had seen it before, and even fed it, once.
Now I had mauled its unobtrusive world
Unmendably. Burial was no help:
Next morning I got up and it did not.
The first day after a death, the new absence
Is always the same; we should be careful
Of each other, we should be kind
While there is still time.
High Windows
When I see a couple of kids
And guess he's f**k**g her and she's (λογοκρισία στον κύριο Larkin, φίλτατο σύστημα αυτόματης διόρθωσης?)
Taking pills or wearing a diaphragm,
I know this is paradise
Everyone old has dreamed of all their lives--
Bonds and gestures pushed to one side
Like an outdated combine harvester,
And everyone young going down the long slide
To happiness, endlessly. I wonder if
Anyone looked at me, forty years back,
And thought, That'll be the life;
No God any more, or sweating in the dark
About hell and that, or having to hide
What you think of the priest. He
And his lot will all go down the long slide
Like free bloody birds. And immediately
Rather than words comes the thought of high windows:
The sun-comprehending glass,
And beyond it, the deep blue air, that shows
Nothing, and is nowhere, and is endless.
Maturity
A stationary sense... as, I suppose,
I shall have, till my single body grows
Inaccurate, tired;
Then I shall start to feel the backward pull
Take over, sickening and masterful -
Some say, desired.
And this must be the prime of life... I blink,
As if at pain; for it is pain, to think
This pantomime
Of compensating act and counter-act
Defeat and counterfeit, makes up, in fact
My ablest time.
-
Κώστας Μόντης
Ο στίχος είναι το ποίημα από μόνο του:
Όταν χαμογελά, ξεχνά η αυγή το σάνταλό της.
-
"...Να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω απο σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο
Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα...."
(απο το μονόγραμμα του Ελύτη)
-
Διονύσης Καψάλης
Μικρή Νυχτερινή Ιστορία (αποσπάσματα)
‘Half dead to know I shall die’
TENNYSON, In Memoriam
Ο ήλιος έλουζε το σπίτι
από το πλάι· στις κουρτίνες
έβλεπε να περνούν οι μήνες
κι έτσι ξεχνούσε ότι πλήττει.
Σπανίως έβγαινε τα βράδια
(και πού να πάει δίχως φίλο),
σ' ένα σκοτάδι ζούσε κοίλο
και ζούσαν μέσα του σκοτάδια.
Μπορεί και ν' άκουσε το νόμο
που ρύθμιζε το όντως όν,
κι ένας αέρας απ' το δρόμο
πλανόδιου ακορντεόν
ίσως του θύμισε ότι πλήττει·
κι όπως κατέρρεαν οι μήνες,
σάλεψαν λίγο οι κουρτίνες
και χάθηκε όλο το σπίτι.
[...]
Περνούν τα χρόνια της ζωής του,
δεν έχει τίποτε να πει·
βάσανα, έρωτες αλήστου
μνήμης γυρίζουν στη σιωπή.
Τον κούρασε πια τόσος κόπος,
ο δρόμος που δεν έχει βρει,
οι έγνοιες, ο καιρός, ο τόπος,
κι η θέληση του, τόσο αβρή-
τον κούρασαν· πέφτει βαρύς
στο λίγο που κοιμάται, κι όμως
δεν κατευνάζεται ο τρόμος,
ο θάνατος θα 'ρθει νωρίς.
-
Σημερα ειναι και η παγκοσμια μερα της αν δεν κανω λαθος...
-
Σημερα ειναι και η παγκοσμια μερα της αν δεν κανω λαθος...
Είχα την εντύπωση πως είναι την ίδια μέρα με την Εαρινή ισημερία (δηλ. χθες). Βολτάροντας στο Γούγλη όμως, βλέπω πως άλλες εκδηλώσεις τη γιορτάζουν σήμερα και άλλες τη γιόρταζαν χθες.
-
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης
-
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης
Α ρε κατακαημένη Ποίηση και στην μοιρασιά των εορτών της έλαχε ο κλήρος ο λειψός, για να παραφρασω κι εγω τον μεγάλο Ποιητη μας!!!!! Τέλος πάντων, τι σημερα, τι αύριο, τι τωρα,/ αφού δε γίνεται μαζί να ζήσουμε/Κι αφού μάς πήρε πια η κατηφόρα/ καλύτερα από τώρα να χωρίσουμε/ Αφού δε γίνεται μαζί να ζήσουμε, που λεει και ο Τσάκαλος στο γνωστο ρεμπετικο . ;D
-
Και αφού γιορτάζουμε σήμερα τους ποιητές μας, σπαρταριστός και αξεπέραστος Κώστας Μόντης:
ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ:
Δεν είχες τίποτα να πεις κύριε
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις;
Γιατί τις ηνώχλησες;
-
Γιάννης Ρίτσος - «Ποιητές»
Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς
εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη
-- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς
μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη
μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική,
ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ
τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί,
ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε
τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ
ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε.
Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς
γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας
σ' αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς
τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας.
-
(και συνεχίζοντας περί ποιητικής/ποιητών λόγω ημερών)
Γιώργος Σαραντάρης
Δεν Είμαστε Ποιητές
Δεν είμαστε ποιητές
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού
σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μας έγινε ξένη
ο θάνατος βραχνάς.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Ποιητική
- Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
- Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.
Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.
-
Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε δεχτώ!
Πάμπλο Νερούντα
-
Αντί για μας, η Ποίηση
Ό,τι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε
τόζησε τελικά η Ποίησή μας.
Ό,τι ακριβό και σπάνιο
δε μπορέσαμε να ζήσουμε
- ή δεν ήμασταν ικανοί να ζήσουμε-
τ' αφήσαμε σε Κείνη
Το πιο σίγουρο καταφύγιο
της καρδιάς είναι η Ποίηση
Ω Ποίηση!
Μαυσωλείο μεγάλων ονείρων!
Άνοιξε στο μέλλον τις πύλες σου
για να βρούνε τους πόνους μας
και τα πανάρχαια συναισθήματα
που γίναν ρυθμός, εικόνες, μουσική
σε στιγμές απελπισίας και μάχης.
Κώστας Κοβάνης
Υπαινιγμός
Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.
Ανδρεανή Ηλιοφώτου
Επίκληση
Ποίηση, δάκρυ και φωνή της καρδιάς μους
έλα κι απόψε να με συντροφέψεις
..............................
Κώστας Γάλλος
25η Ραψωδία της Οδύσσειας
..............................
μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
που μου μασήσαν τα πλεμόνια, το συκώτι,
την καρδιά
κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί
μερικά απομεινάρια
λέξεων
Τάσος Λειβαδίτης
Μότο
Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό
- εκτός κι αν τον υπηρετώ. Και την Ποίηση
- ακόμα κι όταν την υπηρετώ.
Τάσος Λειβαδίτης
-
Ηλίας Λάγιος (1958-2005) ("γενιά" του '80)
Η Έρωτας Κι Ο Θάνατος
Ο Άρπαγος, γουρούνος μες στους λασπολάκκους,
σκούζει φριχτά και κόβει τους καλούς ανθρώπους.
Γυρνά, μολεύει κι ασκημαίνει όλους τους τόπους,
παρέα με φθονερούς και μέλανας κοράκους.
Μα να τη η Αγάπη, με μακριά μαβιά φουστάνια.
(Της βάνει τάξη στα μαλλιά μια πασχαλίτσα.)
Στ' ανθούς χεράκια της κρατάει δασκάλα βίτσα
και κυνηγάει το εξάχρειο κτήνος στα μποστάνια.
Αυτό φεύγει, πολλά κακό και δειλιασμένο,
ξάφνου στρέφει, τα μαύρα δόντια του της δείχνει,
πάσκει (ματαίως) να την τρομάξη και της ρίχνει
αγριότατες ματιές· της λέγει "Σ' αναμένω"
για να σε φάω"· του κραίνει "Ξουτ! δεν σε γουστάρω.
Εσύ 'σαι αυτός που θα πεθάνης, παλιο-Χάρο".
Μπαλάντα Του Απερχόμενου Ντρίπλερ Του Καιρού Τούτου
Στη δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο
νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου
με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο.
Ένας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου
την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου
Έλληνος, που θα χτίσει Παρθενώνα.
Να θωρεί, με την πίκρα του αυτοκτόνου
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Θολωμένο και γύφτικο το μάτι
το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του
σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη.
Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου
στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του.
Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα
τον είδα: ήταν κακό το ριζικό του
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα
η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη
(κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα).
Μ' απόκαμε η ψυχούλα και της δίνει
παρηγοριά ψυχρή την κοκαϊνη.
Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα,
λέγοντας: "Ας χαρεί λίγη γαλήνη
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα"
Κυρά της μοναξιάς, μάννα του πλήθους,
κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάννα,
σταμάτα του αναθέματος τους λίθους.
Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα
μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Σπουδή Στον Α.Κ.
Και με φως και με θάνατο πάλι
δεν τολμώ να σηκώσω κεφάλι.
Κυκλοδίωκτος, πλην των ερώτων,
για σταυρό θα βουτήξω των Φώτων.
Μ' αρετήν και με τόλμη, με πάθος,
θα βουτήξω σ' αμέτρητο βάθος.
Μυρισμένα τα χείλη φιλούσι
της καλής μου - σπουδή στο γιουρούσι.
Και συμμέτρως χορεύουν, συμμέτρως
στην ακτή Τάκης, Χάρης και Πέτρος.
Μ' αρετήν, όπως είπα, και πάθος
θα 'χω πέσει - κι αυτό κατά λάθος.
Δεν Βλέπω Τίποτ' Άλλο
Άντε γaμήσου και χάσου,
ποuτανίτσα φτιαγμένη στο Γαίηλ.
Θα κτενίσω τη νύκτα με κοκταίηλ
μολότωφ τα μαλιά σου.
Χορεύουν σ' ένα βελόνι
τρεις μονόχειρες χωροφυλάκοι·
ανοιχτοί μάς προσμένουν δυο λάκκοι,
της χαράς μου τρυγόνι.
Ο συρφετός των αχρείων
μες στα ματάκια σου ανασαίνει.
Θα ζήσω λοιπόν τη ναρκωμένη
νύχτα των Εξαρχείων.
Κι όταν η μέρα ξυπνήσει
σε μια λαμαρίνα της Μεθώνης
θα με δει, θα σε δει, να κaυλώνεις
α! στουπί στο μεθύσι.
Ίσως και να 'χεις εφεύρει
τους πεθαμένους που μας κοιτάνε.
Ήσυχα θ' αποδημήσω και θα 'ναι
πρωινό του Νοέμβρη.
Θα 'ναι στα μπαρ του Παραδείσου
νυφούλα ραντισμένη με ρύζι
η ψυχή μου· κι εκεί να σφυρίζει
θε να βρει τη δική σου.
Το φως θ' ανάψει πνοούλα,
απαλή σαν το χάδι κι η μνήμη,
και θα μοιάσει όλη η νύχτα απ' ασήμι
και θα γίνεις δροσούλα.
Το Χέρι Με Τον Ορό
Πελώριο δέντρο σε θαυμάζω από το τζάμι
και, χέρι ο ορός, να μου κρατά σφιχτά το χέρι,
στους άλλους ουρανούς μου ανάβει μαύρο αστέρι,
αργά να μου μεταμορφώνει την παλάμη.
Είναι πηγή. Θα 'ρθούν να πιούν το μύθο αηδόνια
και θα λουστούν πρωταίτια ζώα κι ο μοσχομπάτης,
κι όλοι θα υπάρξουν προσφορά στην προσφορά της.
Και, λέει, ποτέ δε θα διαβάσουμε τα χρόνια.
Όλοι να μεταλάβουν πίκρα εκ του αίματός μου,
να ανθίση ο κόσμος άνοιξη για να 'συχάση
και να χορέψη, η πιο πανέμορφή μου η πλάση,
να σκύψη η πονηρή στ' αυτί μου λέοντας: "Δος μου,
ό,τι αγαπάς, ό,τι ποθείς, ό,τι πιστεύεις.
Σήμα επουράνιο - που όμως άσκοπα γυρεύεις".
-
Περιγραφή της Θοδούλας, από τον ΦΩΤΕΙΝΟ του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, γραμμένο το 1879!!
Δροσοσταλίδα της αυγής, χαρά! χαρά στα χείλη
που θα την πιουν μ' ένα φιλί! Χνούδι παρθένου κρίνου,
χαρά! χαρά στα δάκτυλα που το μαλάξουν πρώτα!
Χεχε...!!
-
Σαν μέσα απο παλιό καθρέφτη
Σαν μέσα απο παλιό καθρέφτη γνωρίζω τον κόσμο .
Πάνω σε ανήσυχο νερό ταξιδεύουν τα μάτια μου .
Απλώνω τα χέρια
ανοίγω τα μυστικά φεγγάρια
κολυμπάω μέσα σε μουσικά περιβόλια
κι ανακαλύπτω ξανά
τα θαλερά οράματα .
Απο άλλη γενιά μοιάζει να κρατάει ο φόβος .
Απο άλλους φόβους αναβλύζει το θάμπος .
Κι η ερημιά βέβαια πάντα .
Η ερημιά με τα στεγνά κι απόκρημνα βράχια
στη μέση της θάλασσας .
Γιατί όλα αλλάζουν, όλα θαμπώνουν και λάμπουν
γίνονται πάλι σκοτεινά κι ανεξήγητα .
Κι όμως μ' αυτά και μ' αυτά περνάμε τις μέρες μας
με τα μικρά και τα εφήμερα διανύουμε τη ζωή μας .
Κι ίσως πάλι μέσα στα ασύλληπτα και τα φευγαλέα
να είναι κρυμμένη μια μικρή ,μια αδύνατη
μια επίμονη σπίθα της αιωνιότητας.
Θανάσης Κωσταβάρας
-
είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ' εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει
με καταδιώκει
αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ' αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα 'χω παρά να πατήσω σ' αυτά τα μακριά
κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν' ανοιγοκλείσει μια πόρτα
------------------------------------------------------
αυτό το καλό
που τα μάτια δεν καλοείδαν
αυτό το καλό
που τα δάχτυλα άφησαν να φύγει
σφιξ' τα καλά
τα δάχτυλα τα μάτια
το καλό ξανάρχεται
καλύτερο
αυτό το κακό
που γνώρισε η καρδιά
αυτό το κακό που το κεφάλι έφτασε να σκεφτεί
κάνε τα
ν' αναστηθούν
το κακό ξανάρχεται
χειρότερο
----------------------------------------------
θα ήθελα η αγάπη μου να πέθαινε
θα ήθελα να 'βρεχε στο κοιμητήρι
και στα δρομάκια που διαβαίνω
κλαίγοντας αυτήν που πίστεψε ότι μ' αγάπησε
----------------------------------------------
τι θα 'κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο
χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή όπου κάθε στιγμή
χάνεται στο κενό στη λησμονιά της αλλοτινής της
ύπαρξης
χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
κορμί και σκιά καταβροχθίζονται
τι θα 'κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων
που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι' αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται
πάνω απ' τη σκόνη της σαβούρας του
τι θα 'κανα θα 'κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα
αγναντεύοντας απ' το φεγγίτη μου μπας και δεν είμαι
μόνος
να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ' όλη ετούτη τη
ζωή
σ' ένα χώρο μπερδεμένο
χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές
που είν' έγκλειστες μαζί μου
----------------------------------------------------
Από τα Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες του Σάμουελ Μπέκετ (1908 - 1989)
[...Ο Μπέκετ με τη δική του επαναστατική ποίηση καθιερώνει μια "νέα τραγωδία". Σε μια εποχή που είναι περισσότερο παρά ποτέ τραγική ο "τραγικός άνθρωπος" βρίσκει την έκφρασή του σε μια καινούρια αισθητική, βασισμένη στη γυμνότητα και στην απουσία. Απουσία δράσης, γεγονότων , συγκρούσεων και παθών. Διαβάζοντας Μπέκετ νιώθει κανείς την παράξενη φρίκη που πηγάζει από μια απόλυτη, ασφυκτική ερήμωση, από έναν ακίνητο θάνατο.
..........................
Ο χρόνος στον Μπέκετ είναι οποτεδήποτε. Ο χώρος οπουδήποτε, και οι ήρωές του οποιοιδήποτε. Το σκηνικό του είναι ένας αδιάφορος σιωπηλός κόσμος όπου η υπαρξιακή αγωνία καταλήγει σε μια θανατερή ανία, σε περιφρόνηση για οτιδήποτε μπορεί να λάβει υπόσταση μέσα σ' αυτόν τον κόσμο.
..........................
Το τραγικό στοιχείο αντικαθίσταται από το κωμικοτραγικό (γκροτέσκο). Η θεματολογία παραμένει η ίδια η γήινη μοίρα το νόημα της ζωής, η ελευθερία, ο θάνατος, ο έρωτας, το απόλυτο και ο άνθρωπος.
..........................
Αλμπέρ Καμύ]
-
Μετά
(από το Aργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, Kέδρος 1991)
Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.
Aθήνα, 16.1.1988
Γιάννης Ρίτσος
(O Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά την Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 11 Νοεμβρίου του 1990.)
-
Από τα Ερωτικά του Γιάννη Ρίτσου
Γυμνό Σώμα
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω. Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ᾿ τη γέννηση,
πέρα απ᾿ το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ᾿ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.
Τί να τα κάνω τ᾿ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Αθήνα 24.9.80
-
ΜΟΝΑΞΙΑ
Σα νύχτα αγρύπνιας πένθιμη κι ατέλειωτη, σα νύχτα
γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,
τι, που δεν έρχεται, να'ρθεί προσμένουμε ψυχή μου;
Περνάν βαριές από κενό και προσδοκία οι ώρες,
στ' αυτιά μου, που αφουγκράζονται, καμιά ηχώ δε σβήνει
και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.
Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα
δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,
που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται...
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα!
Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος!
Όλα μας απαράτησαν, ψυχή μου, - ως κι ο Πόνος.
Κώστας Ουράνης
-
Μάριος Μαρκίδης
Νεότερα από τον ποιητή Ευμένη
Μόλις ξεπεράσω το ρίγος των δικών μου ποιημάτων
θα ασχοληθώ με τον κόσμο των πραγμάτων.
Θ' ανοίξω γράμματα, θα ξεφυλλίσω βιβλία -
ανεξάντλητο απόθεμα για ειρωνεία.
Μακάρι να διέθετα περισσότερη ασέλγεια.
Εισπράττω μόνο του στιχουργού τα δικαιώματα
φαγώθηκα με τις παρομοιώσεις και τα χρώματα
μα υπελείφθην, λένε, σε ποιητική ενέργεια.
Ασφαλώς, έχω στην τέχνη κάποια σημασία.
Στις κρίσεις μου γενικά επιδεικνύω ανοχή.
Τί ν' απαντήσω: αντιδώρημα ή αντιπαροχή;
Οι αφιερώσεις μού προξενούν αμηχανία.
Ποιητής των άχραντών μας των μυστηρίων
(καθόλου τυχαία, κύριοι, η περίπτωσή μου)
αδικήθηκα φριχτά από τη νεύρωσή μου.
Εγώ, λογιστής απλώς των ερειπίων;
Να βρω έναν στίχο που δεν τον έχουν περπατήσει
- δεν με αποθαρρύνει της συνθέσεως η βραδύτης.
Η υψηλή έμπνευσή μου θα μιλήσει.
Είναι καλύτερος από μένα ο Ελύτης;
(άτιτλο)
"Να, εδώ! Στον αγώνα για το μεροκάματο..."
Ο ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ
Έρχεσαι σήμερα και μου λες: Ω παλιέ σαλπιγκτή των δι-
φθόγγων μας
ω θεωρητικέ του παιδομαζώματος
δεν σου πηγαίνουν οι νυκτωδίες.
Σε ξελόγιασε το τεκμαρτό εισόδημα
και το μπεμόλ.
Κι εγώ λοιπόν θα σε αποστωμώσω:
με πρόκοψε και το εωθινό.
Βρες μου εσύ τρόπο να ξαναπιάσω το ματζόρε
υπάρχει τάχα τέχνη
να καθαρίσει κανείς απ' τη φωνή του
τόσο καυσαέριο;
-
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ΄ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ΄ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ΄ το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι΄ αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν΄ της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ΄ αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
Πάμπλο Νερούντα
(Φεβρουάριος 2004-Μάρτιος 2006)
-
Σαν σήμερα το 1898 ,γεννήθηκε ο Φ.Γ.Λόρκα .
Παρακάτω είναι ένας -κατά την γνώμη μου-απο τους ομορφότερους μονολόγους που έχουν γραφτεί ..Η μετάφραση είναι του Ζαρούκα .
Δυστυχώς δεν έχω την αριστουργηματική μετάφραση του Γκάτσου ..
Μονολογεί το Φεγγάρι ,
στον Ματωμένο γάμο .
"Είμαι ο στρογγυλός κύκλος του ποταμού ,το μάτι των μητροπόλεων ,το χλωμό φέγγος μέσα απο τις φυλλωσιές .
Δεν θα ξεφύγουν!
Ποιός κρύβεται;
Ποιός κλαίει μ' αναφιλλητά
μέσα στους θάμνους της κοιλάδας;
Το φεγγάρι ,
αφήνει στον αέρα ένα μαχαίρι ,
που σαν παγίδα απο μολύβι αποζητάει να γίνει πόνος στο αίμα .
Αφήστε με να μπώ!
Φτάνω .
Παγώνω παράθυρα και τοίχους .
Στέγες και κόρφοι ,ανοίχτε να ζεσταθώ μέσα σας .
Κρυώνω .
Οι στάχτες απ' τα νυσταγμένα μου μέταλλα ,ψάχνουν να βρούν της φωτιάς
σε δρόμους μέσα και σε λόφους .
Πάνω στη ράχη μου απο ίασπη ,το χιόνι με μεταφέρει και με πνίγουν σκληρά και παγερά ,τα νερά που λιμνάζουν .
Ω , ναι ,θα χυθεί απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ 'τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα κατακκόκινο ..
Πουθενά μην πέσει σκιά ,
ούτε άνοιγμα στα δέντρα ,
γιατί δεν πρέπει να ξεφύγουν !
Θέλω να μπώ σ' έναν κόρφο και να ζεσταθώ εκεί μέσα .
Ζητάω μια καρδιά .
Για μένα μια καρδιά ζεστή .
Που θα απλωθεί πάνω στου στήθους μου τα βουνά .
Αφήστε με να μπώ .
Ω ,αφήστε με ,αφήστε με ..
Οχι ,δεν θέλω καμιά σκιά .
Πρέπει να φτάνουν οι αχτίδες μου παντού .
Ακόμα κι ως μέσα στους σκοτεινούς κορμούς θέλω να ψιθυρίζει η λάμψη .
Κι έτσι ,θα ' χω απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ' τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα γλυκό .
Ποιός κρύβεται ;
Είπα έξω να βγεί !
Οχι .Δεν θα μου ξεφύγουν .
Θα κάνω ν' αστράφτει το άλογο ,
σαν ενός διαμαντιού τον πυρετό .. "
-
3 Οκτώβρη του 1993 ,έφυγε η Κατερίνα Γώγου .
Ένα ποίημα απο την συλλογή " Με λένε Οδύσσεια "
ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΜΕΡΑΣ .4 ΚΑΙ 10'
Δεν κοιμάμαι .Στερητικά .Βαριά ." Ψυχολογική χαρμάνα " .
Η μητέρα μου ,δε σας το ΄πα ,είναι η Παναγία .
Κάνει πως κοιμάται ...
Σέρνομαι στο μπάνιο .Γι' αυτήν .Μόνο γι 'αυτήν .
Κάθομαι κάτω απ' το παγωμένο νερό .
Το στόμα μου έχει στραβώσει .Κοιτάω στον καθρέφτη .
Δε βλέπω .
Έχασα και την όραση .
Αυτό το ταξίδι ξέρω .Να πεθαίνω
και ν' ανασταίνομαι .
Συμβουλές να πάω σε πνευματικό ."Είμαι δαιμονισμένη "!
Μεσαίωνας .Είμαι γι 'αυτούς
που κάνανε τσάρκα τουριστική στο Σινά
και στ' Άγιον Όρος
Είμαι μάγισσα .Αχ θεούλη μου
ας με κάψουνε πρώτη .
Αλήθεια ,γιατί δεν γερνάω ;
Η αιωνία νεότης !Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ .
Τα κόκκαλα μου ;
Σαν να πλακώσανε όλοι οι ζητάδες Αθηνών και προαστείων .
-
Ο Κ.Π. Καβάφης και το ποίημα του "Ο Δεκέμβρης του 1903"
Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω
Επίσης και ο Γιάννης Ρίτσος με το ποιήμα του "Σονάτα υπό το σεληνόφως", το οποίο είναι αρκετά μεγάλο κ δεν μπορώ να το παραθέσω εδώ... Είναι όμως υπέροχο ποιήμα...
-
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
(Το λίγο του κόσμου, 1971)
Κική Διμουλά
Είναι από τα αγαπημένα μου ποιήματα. Υπάρχει άλλο ένα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ που θα παραθέσω άλλη στιγμή.
-
Μονοτονία
Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει......
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
ΛΕΕΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ
And your absence teaches
me what art could not
Daniel Weissbort
Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία από τη ζωή –
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.
Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-
Αποχαιρετιστήριο – Ναπολέων Λαπαθιώτης
Το γράμμα σου τ’ αποψινό με βρήκε λυπημένο
-μη λες πως ήταν αφορμή τ’ οργίλο σου γραφτό-
λες κι από πριν, κάποια φωνή, μου το χε ειπωμένο
δε θλίβομαι γι’ αυτό.
Έτυχε όμως η βραδιά τόσο βουβά να σβήσει
κι ο ήλιος μακριά, τόσο θλιβά να χάνεται μαζί
Τέτοιες βραδιές, η σκέψη μου, που νοσταλγεί κι εκείνη
δε θα θελε να ζει!
Εξάλλου, λες για πράγματα που εγώ δε βρίσκω βάση
λόγια γραμμένα βιαστικά με πείσμα και χολή
Εκείνος που τα λόγια σου τα πριν είχε διαβάσει
θα ξαφνιαστεί πολύ.
Μου λες πως «κυλιστήκαμε στο βόρβορο», φαντάσου!
Κι εγώ που το χα καύχημα κρυφό, τόσο καιρό
πως η καρδιά μου στάθηκε στα πλάνα βήματά σου
σαν άστρο φεγγερό!
Το γράμμα σου τ’ αποψινό με βρήκε λυπημένο
λες κι η καρδιά μου σαν ανθός για πάντα έχει σαπεί
κι όσο για κείνο που μου λες «μια άγνωστη θα μένω»
δεν ξέρω τι θα πει…
-
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».
Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...
Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...
Νίκος Καββαδίας
-
Το ποίημα που ακολουθεί δεν είχε εκδοθεί όσο ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν εν ζωή πρωτοπαρουσιάστηκε στην μουσική εφημερίδα "In Rock" τεύχος 44 του Δεκέμβριου του 95
Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας
Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου.
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα στην καθημερινή ζωή
μετά από κάπνισμα οπίου.
Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα.
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.
Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια.
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς
του τρόμου το ανεπαίσθητα τα σκοτεινά τα βράδια.
Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια.
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.
Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο.
Παντοτεινή η θύμιση και τόσο εντατική
που οδηγεί σ' έναν ξέφρενο ιδεαλισμό και φόβο.
-
Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
Δημουλά Κική
-
Απο ποιον να αρχισεις και που να τελειωσεις... δεν θα μπω σε αυτη την διαδικασια...
Ας ακουστει και αυτο, ετσι τυχαια...
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
-
K.Π.Καβαφης..
Μονοτονία
Την μια μονοτονη ημερα αλλη
μονοτονη, απαραλλακτη ακολουθει
θα γινουν τα ιδια πραγματα, θα ξαναγινουν παλι
οι ομοιες στιγμες βρισκουνε και μας αφηνουν
Μηνας περνα και φερνει αλλον μηνα.
Αυτα που ερχονται κανεις ευκολα τα εικαζει
ειναι χθεσινα τα βαρετα εκεινα
Και καταντα το αυριο πια σαν αυριο να μην μοιαζει
1908
Ο Δεκεμβρης του 1903
Κι αν για τον ερωτα μου δεν μπορω να πω
αν δεν μιλω για τα μαλλια σου για τα χειλη, για τα ματια
ομως το προσωπο σου που κραταω μες την ψυχη μου
ο ηχος της φωνης σου που κραταω μες το μυαλο μου
οι μερες του Σπτεμβρη που ανατελλουν τα ονειρα μου,
τις λεξεις και τις φρασεις μου πλατουν και χρωματιζουν
σ΄οποιο θεμα κι αν περνω, οποια ιδεα κι αν λεγω
1904
-
Σελίδες με ποιήματα της Σύλβιας Πλάθ
Λίγα στα Ελληνικά http://www.poeticanet.com/poets.php?show_cat=48
Πολλά στα Αμερικάνικα http://www.stanford.edu/class/engl187/docs/plathpoem.html
-
φερναντο πεσσοα :)
Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτάξει από όνειρα
τη μόνη ζωή που έχω;
Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
ή εάν όλα ανίδεα είναι.
Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ’ αεράκι
σαλεύει, μα δε με αγγίζει,
δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
ούτε αν επιθυμώ να είμαι.
-
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
-
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Τάσος Λειβαδίτης βέβαια R.E.S.P.E.C.T. :)
Και κάτι ακόμα από το "Ένοικοι της ματαιότητας"
"Αλήθεια, θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε; Όνειρα, φιλοδοξίες, επιθυμίες, φόβοι
μας κρύβουν απ' τον εαυτό μας και μάλλον μοιάζουμε με
ανώνυμα γράμματα που ξέρουν πολλά για μας
εμείς όμως δεν ξέρουμε ποιος τα έγραψε...
Και συχνά αποκοιμήθηκα το βράδυ νικητής
και ξύπνησα μέσα στη νύχτα νικημένος
ή άλλοτε μ' έπιανε πανικός,
"πρέπει να βρω μιαν απάντηση" σκεφτόμουν
"αλλιώς, είναι σαν να μην έζησα..."
-
Θα πενθώ πάντα —μ' ακούς;— για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο
Θα γυρίσει άλλου τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.....
Απο το μονόγραμμα....
-
Η διαθήκη μου
Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
Μιχάλης Κατσαρός
Με αφορμή την εθνική μας επέτειο ,το θυμήθηκα πάλι ..