Ποίηση

[x-versous]

Το ποίημα που ακολουθεί δεν είχε εκδοθεί όσο ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν εν ζωή πρωτοπαρουσιάστηκε στην μουσική εφημερίδα "In Rock" τεύχος 44 του Δεκέμβριου του 95

Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας

Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου.
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα στην καθημερινή ζωή
μετά από κάπνισμα οπίου.
Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα.
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.

Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια.
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς
του τρόμου το ανεπαίσθητα τα σκοτεινά τα βράδια.

Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια.
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.

Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο.
Παντοτεινή η θύμιση και τόσο εντατική
που οδηγεί σ' έναν ξέφρενο ιδεαλισμό και φόβο.

[pinelopi]

Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

Δημουλά Κική

[.:°:. Apollon .:°:.]

Απο ποιον να αρχισεις και που να τελειωσεις... δεν θα μπω σε αυτη την διαδικασια...
Ας ακουστει και αυτο, ετσι τυχαια...

                  Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[alexandra*]

K.Π.Καβαφης..

                Μονοτονία
Την μια μονοτονη ημερα αλλη
μονοτονη, απαραλλακτη ακολουθει
θα γινουν τα ιδια πραγματα, θα ξαναγινουν παλι
οι ομοιες στιγμες βρισκουνε και μας αφηνουν

Μηνας περνα και φερνει αλλον μηνα.
Αυτα που ερχονται κανεις ευκολα τα εικαζει
ειναι χθεσινα τα βαρετα εκεινα
Και καταντα το αυριο πια σαν αυριο να μην μοιαζει

1908


                  Ο Δεκεμβρης του 1903
Κι αν για τον ερωτα μου δεν μπορω να πω
αν δεν μιλω για τα μαλλια σου για τα χειλη, για τα ματια
ομως το προσωπο σου που κραταω μες την  ψυχη μου
ο ηχος της φωνης σου που κραταω μες το μυαλο μου
οι μερες του Σπτεμβρη που ανατελλουν τα ονειρα μου,
τις λεξεις και τις φρασεις μου πλατουν και χρωματιζουν
σ΄οποιο θεμα κι αν περνω, οποια ιδεα κι αν λεγω

1904

[Sts_Ikaros]

Σελίδες με ποιήματα της Σύλβιας Πλάθ

Λίγα στα Ελληνικά        http://www.poeticanet.com/poets.php?show_cat=48

Πολλά στα Αμερικάνικα  http://www.stanford.edu/class/engl187/docs/plathpoem.html

[missionary]

φερναντο πεσσοα

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτάξει από όνειρα
τη μόνη ζωή που έχω;

Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
ή εάν όλα ανίδεα είναι.

Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ’ αεράκι
σαλεύει, μα δε με αγγίζει,
δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
ούτε αν επιθυμώ να είμαι.

[echo]

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

[amfenster]

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Τάσος Λειβαδίτης βέβαια R.E.S.P.E.C.T. 

Και κάτι ακόμα από το "Ένοικοι της ματαιότητας"

"Αλήθεια, θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε; Όνειρα, φιλοδοξίες, επιθυμίες, φόβοι
μας κρύβουν απ' τον εαυτό μας και μάλλον μοιάζουμε με
ανώνυμα γράμματα που ξέρουν πολλά για μας
εμείς όμως δεν ξέρουμε ποιος τα έγραψε...
Και συχνά αποκοιμήθηκα το βράδυ νικητής
και ξύπνησα μέσα στη νύχτα νικημένος
ή άλλοτε μ' έπιανε πανικός,
"πρέπει να βρω μιαν απάντηση" σκεφτόμουν
"αλλιώς, είναι σαν να μην έζησα..."

[argentina]

Θα πενθώ πάντα   —μ' ακούς;— για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

                                             

Θα γυρίσει άλλου τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

 

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.....



Απο το μονόγραμμα....

[juliad]

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
 Ελευθερία.
 (........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.


Μιχάλης Κατσαρός

Με αφορμή την εθνική μας επέτειο ,το θυμήθηκα πάλι ..