Σαν αμόνι

[ivikos]

Αντηρίδα νυχτιάς, του αγαπώ κραδασμοί,
φόβου γέρμα,
νυχτωθήκαν κορμιά, πουληθήκαν δεσμοί,
μ’ ένα κέρμα
 Και ξανά να μου λες: «για παλμούς ενοχών
 που είπαν μάγοι
 για αγάπες τρελές, των παλιών εποχών
 σε πελάγη

 Το κορμί δεν μου λες, που πουλάς,
κι ούτε βλέπεις καημό να ζυγώνει,
μοιάζεις τραίνο που αιώνες κυλάς
 δίχως ράγες, με λύπης βαγόνι.

Συγκυρία το χτες, που σε είχα αγκαλιά
 στο καράβι,
κι η αγάπη σβηστή, που με φλόγα παλιά
 δεν ανάβει.
Και ας λες θ’ ακουστείς, σαν σφυριών τη βοή
 σαν αμόνι,
αν δεν κόψει κανείς των καημών τη ροή,
ποιος γλιτώνει;

Το κορμί δεν μου λες, που πουλάς,
κι ούτε βλέπεις καημό να ζυγώνει,
μοιάζεις τραίνο που αιώνες κυλάς
 δίχως ράγες, με λύπης βαγόνι.