Αθήνα – Βόλος

[ivikos]

Ζωγραφισμένα σ’ ένα πίνακα δυό χείλη,
παλιό κοχύλι,
και μια μορφή σου να φωνάζει: Σ’ αγαπώ,
την ταξιδεύω σ’ ένα τραίνο δίχως φρένα
χωρίς εμένα
που μ’ ένα γεια σου μ’ έχεις στείλει να κοπώ.
Τεμαχισμένα τα όνειρά σου σε μια νύχτα
σου λέγαν δείχτα
να δουν τον φταίχτη, στους γιαλούς που τώρα ζει
κι όλα τα βλέμματα τριγύρω απορημένα
και μαραμένα
που δεν σε βλέπουν στης χαράς το μαγαζί

Από την ώρα που είπες: «Τα όνειρα μαδώ»
κι έρωτες πιάνεις με ιστούς παλιάς αράχνης,
με χαρτορίχτρες, με βουντού, με οξαποδώ,
τη πεθαμένη μας αγάπη μη τη ψάχνεις

Πίνακα φτιάχνεις με μπογιά από την φλέββα
μου λες: « Ανέβα
στην πρώτη στάση θ’ ανεβούνε αναιδείς»,
σ’ ένα σταθμό βρίσκομαι , δεν καταλαβαίνω,
γιατί ανεβαίνω
αφού τα μάτια σου είναι αλλού, πώς να με δεις
Με άδεια μάτια μ’ ένα βλέμμα φευγαλέο
στο ξαναλέω
το σ’ αγαπώ, κι ένα φιλί σου δεν αρκεί
ίσως γκρεμίστηκε του έρωτα ο θόλος
κι Αθήνα – Βόλος
έναν αιώνα το ταξίδι διαρκεί

        4.11.09