Σελίδες:
  • #1 από giteana στις 19 Feb 2005
  • Οι παρακάτω στίχοι είναι δικοί μου, αλλά όπως έγραψα και στον τίτλο, "όχι δικοί μου". Είναι μια διασκευή στο κομμάτι "Το παιχνίδι της έμπνευσης", που τραγουδά ο Βαγγέλης Γερμανός, κι αν δεν κάνω λάθος είναι του Γιοκαρίνη.
    Ο λόγος που τους δημοσιεύω, είναι για να ξεκινήσω ένα θέμα με το εξής ερώτημα: Ποια είναι η άποψή σας για τις διασκευές; Το έχετε κάνει ποτέ, να "πατήσετε" δηλαδή σ' ένα ήδη έτοιμο κομμάτι και να γράψετε κάτι άλλο, δικό σας, είτε η διασκεύη αφορά τη μουσική, είτε τον στίχο;
    Το θεωρείτε "λάθος" ή "μισή έμπνευση;"
    Τέλος, αν είχατε την άδεια του δημιουργού τους, θα τα παίζατε εσείς λάιβ στη δική σας διασκευή;

    Ορίστε λοιπόν οι στίχοι, και περιμένω τις απόψεις σας στο θέμα, αλλά και την κριτική σας στους στίχους.

    Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις,
    τόσοι μήνες που δε γίνεται να υπάρχεις πια εσύ,
    μα υπάρχω πια εγώ, χωρίς εσένα.
    Κι ενώ ξέρω ό,τι πια δεν θα μπορείς,
    να μ' ακούσεις όπως τότε και να τρέξω να κρυφτώ,
    στα δυο χέρια σου, που είχες ανοιγμένα.
    Κι όμως πια δε θέλω να είμαι
    ένα κενό στο τίποτα
    Κι όμως πια δε θέλω να ψάχνω
    τα μάτια σου τ' απύθμενα
    Κι ενώ καλά το ξέρω, η λύση για μένα
    είναι πια να φύγω μακριά απο σένα,
    ακόμα τον παλεύω, τον άνισο αγώνα
    να καταφέρω μάτια μου να σβήσω τόσα χρόνια.
    Πως σ' αγάπησα το ήξερες καλά,
    κι ας μην μπόρεσα ποτέ τη λέξη αυτή να σου την πώ,
    εσύ ήσουνα εκεί πάντα για μένα.
    Όμως τώρα, να σ' αφήσω προσπαθώ,
    γιατί ξέρω πως αν ήσουνα αγόρι μου εδώ
    δε θα άντεχες τα μάτια μου κλαμένα.
    Γιατί πια δε θέλω να είμαι
    ένα κενό στο τίποτα.
    Γιατί δεν αντέχω να ψάχνω
    τα μάτια σου τ' απύθμενα
    Εσύ έχεις φύγει, κι εγώ για να ζήσω
    πρέπει να μπορέσω πίσω να σ' αφήσω
    γιατί στο χρωστάω, μονάχα για σένα,
    να χαμογελάω μπρος στα περασμένα...

    Προσωπικά είναι απο τους αγαπημένους μου στίχους, και καθόλου δε με πείραξε που "πάτησαν" πάνω σε κάτι έτοιμο.
    Ίσα ίσα, νιώθω χαρά και πως ήμουν τυχερή που υπήρχε ήδη κάτι τόσο όμορφο που μίλησε στην ψυχή μου, και με άφησε πάνω του να ξεδιπλώσω το δικό μου "παιχνίδι της έμπνευσης", βοηθώντας με να δώσω με λόγια αυτό που υπήρχε μόνο στην ψυχή μου ως εκείνη την ώρα...
    Οι παραπάνω στίχοι είναι αφιερωμένοι στη μνήμη ενός ανθρώπου που του χρωστάω οτι με ταξίδευε σ' έναν κόσμο, σ' ένα υπέροχο παραμύθι, όπου η αγάπη είχε βρει την πιο όμορφη μορφή της...
    Σ' ευχαριστώ, Χρήστο.
  • #2 από Ο Νέος Κιθαρωδός στις 20 Feb 2005
  • Συμφωνώ με αυτά που λες, ότι είναι ωραίο να "πατάς" πάνω σε στίχους που υπάρχουν και να δημιουργείς κάτι νέο. Έτσι προχωράει έτσι κι αλλιώς η κάθε τέχνη. Ο καθένας μάς, έχοντας ακούσει εκατοντάδες και χιλιάδες τραγούδια και στίχους, όταν πάει να γράψει κάτι μόνος του, ποτέ δεν είναι "άγραφο χαρτί", αλλά έχει, θέλοντας και μη, επηρρεαστεί από πολλά άλλα πράγματα, συνειδητά ή ασυναίσθητα.

    Βέβαια, αυτό προϋποθέτει, ότι ο αρχικός δημιουργός των στίχων δεν έχει πρόβλημα, και ότι είναι σχετικά θετικός στην διασκευή των στίχων του, αλλιώς η εμπλοκή είναι σίγουρη...
Σελίδες: