Παράτρεξη

[ερεβος]

Καλοκαιρι , ιδρωτας κι η αναπνοη βαριά
πεντε βαγόνια έσυραν στις ραγες τα όνειρά μου
έστησα δειλά τα πιόνια μου στην πόλη των Ανέμων
σε μια παρτιδά απ τη μοίρα της χαμένη

Φθινόπωρο, ξημέρωσε πισω στον κάμπο η ελπίδα
γι όλα αυτά που άφησα, και για όσα αυτά μ' αφήσαν
στα θολά νερα σου βούτηξα την ψυχη μου να εξαγνίσω
σαν χαδι τα πρωτα φύλλα μπλέχτηκαν στα σγουρα μαλλιά μου

Χειμώνας, τωρα πια ο ύπνος ολο πιο δύσκολα σιμώνει
στα όνειρα μου επέστρεψες και με καταδιώκεις
ξένος εδω μα και στον τόπο μου, αμα γυρίσω, ξενος,
της ζωης το τρένο σφύριξε, χανεται προς τα βουνα του Νοτου

Άνοιξη, χωρις λουλούδια, αμυγδαλιες, φωνες παιδιων στην εκκλησια
στα λαθη μου, δεν εμαθα, καινουρια λαθη χτιζω, με πετρα λαξευμενη
και περιμενω χέρι θεικο να τα συντρίψει
απο το χωμα την ψυχη μου ν' αναστήσει...

[FloatingPoint]

πολλή κατάθλιψη βλέπω φίλε καρντάσι από τη Σαλονίκη. έχεις δίκιο απόλυτο πάντως στο :ars longa vita brevis. ναι, η τέχνη ζει για πολύ αλλά η ζωή είναι μικρή. η Ζωή τα έχει μόνιμα με κάποιον Μήτσο ή Θανάση κι όχι με μας    καλά έγραψες πάντως