2o Review: The Mars Volta - De-Loused In The Comatorium (2003)

[Kli Klis]

Αρχικά να αναφέρω κάτι που ξέχασα στο προηγούμενο review: Αν οποιοσδήποτε δεν μπορεί να βρεί για κάποιον λόγο το εκάστοτε album, ας μου πεί να του στείλω link σε pm 

Επίσης, είναι υπερβολικό ή όχι να γράφω 1ο, 2ο, 3o review κ.ο.κ.?   Δεν είμαι καν σίγουρος γιατί το κάνω 

Για σήμερα λοιπόν, έχουμε το...




2001: Η εκρηκτική, "post-hardcore" (όπως ορίζεται συνήθως) band At The Drive-In διαλύεται λόγω καλλιτεχνικών διαφορών, και δύο κολλητοί, ο Cedric Bixler-Zavala και Omar Rodriguez-Lopez, λατινοαμερικανοί με χαρακτηριστικά afro μαλλιά, επικεντρώνονται στο μέχρι τότε πειραματικό side project τους, De Facto (καμία σχέση με το ελληνικό ομώνυμο  ). Το συγκρότημα παίζει dub, και συνδυάζει στοιχεία electro, latin (αγαπημένο είδος των δύο μουσικών), jazz και άλλων, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα μίξη που όσο προχωράει ο καιρός αναπτύσσουν.

Λίγο μετά, καλούν φίλους οι οποίοι τους πλαισιώνουν μουσικά σε ένα καινούριο project που γεννήθηκε μέσα απο τα sessions και τα live των De Facto, και παίρνει το όνομα The Mars Volta. Volta, εκ του μεγάλου σκηνοθέτη Fellini ο οποίος είχε δημιουργήσει αυτόν τον όρο για την αλλαγή σκηνών και ροής μέσα στην ταινία και Mars λόγω του πάθους τους για επιστημονική φαντασία καθώς και την σύνδεση που πολλές φορές αποκτά με τον σουρρεαλισμό (κάτι που όπως θα αναλύσω αργότερα είναι παντού στους στίχους). O Cedric συνεχίζει τον ρόλο που είχε στους Drive ώς τραγουδιστής και στιχουργός, ενώ ο Omar αναλαμβάνει τα χρέη κιθαρίστα παρ' όλο που ήταν και είναι μπασίστας... Βγάζουν το Tremulant EP στις αρχές του 2002 το οποίο πηγαίνει μάλλον άπατο και ξεκινάνε τα πρώτα live, βοηθούμενοι απο την φήμη των cult πλέον At The Drive-In. Σύντομα δείχνουν και έτσι την αξία τους, αφού τα ποσά ενέργειας που βγάζουν ζωντανά ήταν και μέχρι σήμερα είναι τεράστια, με ιδιαίτερα χαρακτηριστική την κινητικότητα των δύο βασικών μελών (Cedric και Omar) επί της σκηνής, συνδυάζοντας επιπλέον ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς και φτιάχνοντας κολοσσιαία medleys κομματιών τους.

2003: Έχοντας αλλάξει κάμποσους μουσικούς, ηχογραφούν το πρώτο full length album τους σε παραγωγή (-άρα) Rick Rubin. Λόγω μη σταθερότητας των μελών, βοηθάνε διάφοροι φίλοι και guest μουσικοί, βασικότεροι των οποίων ο John Frusciante και Flea (Red Hot Chili Peppers). Το De-Loused In The Comatorium κάνει μπάμ και η μπάντα αποθεώνεται απο τους πιο πολλούς, παρ' όλο που αποκτάνε και φανατικούς πολέμιους του όλου παρανοϊκού χτίσματος, που το θεωρούν πειραματισμό για τον πειραματισμό και γενικότερα, πολύ κακό για το τίποτα... Τι έχει όμως τελικά κανείς στα χέρια του?...

[Kli Klis]

To De-Loused είναι μια δημιουργία που αντικατοπτρίζει πιστεύω τα μουσικά δρώμενα της μετα-2000 εποχής... Έχουν παιχτεί τόσα πολλά, έχουν δημιουργηθεί, εφευρεθεί, επανεφευρεθεί, δοκιμαστεί τα πιο ακραία, τα πιο μινιμαλιστικά, έχουν συνδυαστεί όσο δεν πάει άλλο ένα τεράστιο πλήθος μουσικών ειδών, απο ένα τεράστιο πλήθος καλλιτεχνών σήμερα, που το να έχεις μια πρωτότυπη ιδέα και δημιουργία είναι αδιανόητα δύσκολο. Και τις φορές που γίνεται, μπορεί τελικά το αποτέλεσμα να είναι τόσο περίεργο ή απρόβλεπτο που να κατηγορηθεί εξίσου φανατικά με το να αποθεωθεί. Όπως και πολλές φορές αποδεικνύεται οτι το απλό και ανθρώπινο και μουσικό είναι η καλύτερη λύση...

Είναι ένας δίσκος που βγάζει ενέργεια, πειραματισμό, σουρρεαλισμό και ανατροπή... Οι Mars Volta καταφέρνουν να ακουστούν ανανεωτικοί και χαρακτηριστικοί μέσα στο ξέφρενο beat του drumming ξεσπάσματος, το απόλυτα και καθαρά δομημένο παίξιμο του Flea στο μπάσο, στις ηχητικές ακροβασίες της κιθάρας με τα ατελείωτα effects και το αντισυμβατικό παίξιμο, στα πανύψηλα γεμάτα πάθος φωνητικά του Cedric που μπορεί να τραγουδάει με τον πιο συναισθηματικό και δυνατό τρόπο τα πιο ακαταλαβίστικα πράγματα (εκ πρώτης τέλος πάντων όψεως) όπως "Exosceletal junction at the railroad delayed" ή "dolls wreck the minced meat of pupils cast in oblong arms length" σε σημείο που προσωπικά καταλήγω να τα προσεγγίζω πολύ πιο ακουστικά παρά νοηματικά, που άλλωστε πιστεύω πως έχει περισσότερο σημασία στους TMV.

To album ξεκινάει με την ημι-pop-και-εγώ-δεν-ξέρω-τι-άλλο εισαγωγή με το Son Et Lumiere, όπου τα vo-coded φωνητικά και τα κοφτά γυρίσματα μαζεύουν ενέργεια για το απόλυτο ξέσπασμα μετά απο ένα λεπτό του Inertiatic ESP και το παθιασμένο κάλεσμα του Bixler ("Now I'm lost...") ώς Cerpin Taxt -όπως λέγεται ο πρωταγωνιστής των στίχων-, με τις συνεχείς αλλαγές, ρυθμικές πολυπλοκότητες και γενικά ένα συγκρατημένο χάος που τις πρώτες φορές μπορεί να σε ταρακουνήσει, διότι σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο ή και εντελώς εύπεπτο... Η τεχνική των κυρίων, όπως απο τα συμφραζόμενα γίνεται φανερό είναι σε κορυφαία επίπεδα και ούκ ολίγες φορές σκαλώνεις μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι μόλις έγινε ή έκανε κάποιος τους.

Τα στοιχεία prog, latin, jazz, indie, noise και ο,τιδήποτε άλλο τους χώνεται στο μυαλό και αποφασίζουν την εκάστοτε στιγμή να γράψουν οι τύποι, οι άκυρες δομές των κομματιών και η απόλυτη ψυχεδέλεια που βρίσκεται διάσπαρτη και παντού εναλλάσονται, μπλέκονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε ένα ξέφρενο κράμα που τελικά αποκτά μοναδικό χαρακτήρα και δημιουργεί ένα φοβερά δεμένο σύνολο που ακούγεται, και όχι μόνο ακούγεται, αλλά κολλάει στο μυαλό σου και ακούς στο κεφάλι σου ξανά και ξανά φράσεις, ειδικά τα φωνητικά ξεσπάσματα του Cedric και κομμάτια των υπερρεαλιστικών στίχων - ευρημάτων του, που συνεχίζουν να είναι το ίδιο αμφιλεγόμενα όπως ήταν τότε... Ο τρόπος με τον οποίο γράφει και δομεί φραστικά είναι παρμένος απο το τεράστιο και ιδιαίτερο λεξιλόγιό του, τις εμπειρίες που έζησαν με τον Omar όταν ακόμα έμεναν στο El Paso, ασήμαντες λεπτομέρειες και φυσικά τα trip-αρίσματα του και τους πειραματισμούς του με ναρκωτικά, τα οποία έμελλαν να παίξουν πολύ μεγάλο ρόλο στην ζωή των δύο γενικά και να στιγματίσουν το ξεκίνημα του δρόμου τους. Το album κυκλοφόρησε αρχικά με ένα limited βιβλιαράκι-συνοδεία, γραμμένο πάνω κάτω στο ίδιο στύλ, σε πεζό όμως... Διαβάζοντας, νομίζω γίνεται φανερό οτι αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς ως παραληρήματα στην στιχουργική του, είναι τελικά εικόνες δοσμένες αλληγορικά ή απλώς με ένα εντελώς εκκεντρικό περιγραφικό ύφος, στο οποίο συμβάλλουν φυσικά οι ακραίες λεξιλογικές επιλογές, που σχεδόν δίνουν την εντύπωση άσκησης...

Κοιτώντας λοιπόν κανείς, ανακαλύπτει οτι το album είναι εντός κάθε απροόπτου concept, και αφηγείται την ιστορία του Cerpin Taxt, ενός τραγικού χαρακτήρα που στην ουσία είναι διήγηση για τον Julio Venegas, στενού φίλου του Cedric, ο οποίος αφού έκανε απόπειρα αυτοκτονίας παίρνοντας ουσίες που κατέληξε σε κώμα, ξύπνησε ύστερα απο χρόνια για να βρεί πλήρως εκμηδενισμένη την ζωή του και να κάνει το οριστικό βήμα πηδώντας σε κεντρική λεωφόρο απο αερογέφυρα.

Ενώ λοιπόν το όλο background είναι εντελώς καταθλιπτικό, αυτό δεν αντικατοπτρίζεται παρά ελάχιστα ώς ξεκάθαρα τέτοιο παρά μόνο στο συγκλονιστικό Televators, το κύκνειο άσμα κατα κάποιον τρόπο (αν και ακολουθεί άλλο ένα κομμάτι) πριν κάνει ο Taxt τα τελευταία του βήματα στην άσφαλτο. Γενικώς αυτό που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα είναι ένταση, και μια αποπνικτικότητα έως ενός σημείου, που θα μπορούσε να αντιστοιχεί ακριβώς σε μια ιδέα της πίεσης που ένιωθε ο πρωταγωνιστής ανάμεσα στο περιβάλλον του. Και ενώ οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη, έτσι και ο ακροατής κάνει ένα ιλιγγιώδες ταξίδι ανάμεσα στην κυκλοθυμία, και ταυτόχρονα σταθερότητα, στην συνεχή εξέλιξη των αναζητήσεων που αποτελεί το δημιούργημα αυτό.

Εν τέλει, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος δίσκος, χωρίς όμως να σημαίνει οτι δεν είναι κάτι που δεν αξίζει να δοκιμάσει κανείς να ακούσει ή να πιεστεί λίγο, διότι το αποτέλεσμα όταν θα το βρεί θα τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα: Το album είναι μια εμπειρία που ελάχιστα συγκροτήματα καταφέρνουν να δημιουργήσουν. Και αν τελικά για κάποιους το έχασαν στην συνέχεια (πολλοί θεωρούν τους υπόλοιπους δίσκους απλά αδύνατο να ακουστούν επειδή ξεφεύγουν εντελώς δομικά και μουσικά), είναι κοινώς αποδεκτό οτι ο δίσκος αποτελεί αμάγαλμα της σύγχρονης μουσικής που πειραματίζεται και δεν φοβάται όρια, αλλά πάνω απ' όλα μένοντας στο πλαίσιο ενός αισθητικά παραπάνω απο άρτιου αποτελέσματος που θα συνοδέψει για αρκετό καιρό όποιον ασχοληθεί μαζί του...

Just as he hit
The ground
They lowered a tow that
Stuck in his neck to the gills
Fragments of sobriquets
riddle me this
three half eaten corneas
who hit the aureole
Stalk the ground
Stalk the ground

You should have seen
The curse that flew right by you
[...]

[Kiratzoharris]

Τα ειπες ολα μαλλον και δεν εχω κατι να προσθεσω πανω σε αυτο εκτος του οτι οι mars volta αποτελουν την αιχμη αλλα και τη βασικη κινητηριο δυναμη αυτου του υποδιωματος που αποκαλουν νεο-prog και συνανταται στην Αμερικη με διαφορες μπαντες με πιο ποπ-προγκ ή οχι προσεγγιση.

Επισης προσωπικα ηταν το πρωτο αλμπουμ που ακουσα απο mars volta αρκετο καιρο τωρα και αυτο που εντελει αγαπησα περισσοτερο με κομματαρες οπως inertiatic,cicatriz,televatorsThis apparatus must be unearthed κλπ. και φυσικα το καταπληκτικο artwork.

Στην Ιταλια τους ειδαν με 25 ευρώ...Εδω θα τους δούμε στο reunion τους σε καποια μικρη σκηνη του rockwave...

Επισης πληροφοριακα εχουν βγαλει αλλα 3 αλμπουμς
-Frances the mute
-Amputecthure
-Bedlam in goliath(το φετινο) οπως επισης και ενα λαιβ το οποιος δεν εχω ακουσει αλλα οι κριτικες που ειχα διαβασει δεν ηταν ενθαρρυντικες.

Και ενα βιντεο να νιωσετε!

http://www.youtube.com/watch?v=KPeSbITit5U