Ψηφιακή μοναξιά

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Η θλίψη ξαναφάνηκε σαν γέρικη φιγούρα,
σε ένα προφίλ του μέλλοντος, σκιά του διαδικτύου,
αρρωστημένος άνεμος που κίνησε μια σβούρα
σε μια σελίδα εικονική ηλεκτρικού φορτίου.


Η θλίψη τώρα κάθεται σαν μύγα στην οθόνη,
σε πληκτρολόγιο απρόσωπο που δεν μιλά, μα γράφει,
η μοναξιά ξανάρχεται μ' άλλη μορφή σκοτώνει,
καλωδιωμένος θάνατος με μυρωδιά από θειάφι.


Τα όνειρα μπαγιάτισαν, τα μάτια πια δεν κλαίνε,
σ' ένα στημένο διάκοσμο ακίνητων εικόνων,
ατροφικά αισθήματα και οι καρδιές δεν καίνε,
τα λόγια μοιάζουν με άψυχες κραυγές των τηλεφώνων.


Τα οράματα σταυρώθηκαν σε ψηφιακούς δυνάστες,
υψώσαν τα παράσιτα δική τους βασιλεία,
ξεθάψανε και κάψανε αστούς και μετανάστες
σε νέα μέτρα φτιαξανε για πάντα τη φιλία.


Το μέλλον ξαναγράφεται σε άδεια μπαταρία,
αρρωστημένο κι άσχημο, δεμένο με καλώδια,
σαν διαρροή ο έρωτας με ηλεκτρική κυρία,
φαντάζει βραχυκύκλωμα σε ιδρωμένα πόδια.


Η θλίψη τώρα γράφεται με ασύρματη γραφίδα,
σε ένα παρόν που ελέγχεται σε αγορασμένη βάση,
ο κόσμος όλος ντύνεται με προστασίας ασπίδα
και ο φορτισμένος θάνατος σε ανεβασμένη τάση.

[Ιππέας]

Θλίψη , πόνος , εικόνες , αισθήματα , άνθρωποι... Άπαντες ηλεκτρονικά καλωδιωμένοι .  Εξαιρετικό  !!

[panixgr]

μπράβο φίλε χωριάτη, πολύ καλό!

[Βραζίλης]

Ωπ! πως μου ξέφυγε αυτο το ποίημα;

Μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί -εκτός από το ότι είναι καλογραμμένο- καταπιάνεται με ένα θέμα που με ενδιαφέρει, και πρωτοτυπεί με κάτι που δεν συνηθίζεται σε ποιήματα, ίσως γιατί οι περισσότεροι ποιητές είναι πιο "ρομαντικοί" και ασχολούνται περισσότερο με τα παλιά, το παρελθόν.
Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ζοφερό κοντινό μέλλον, τόσο κοντινό που ήδη αγγίζει το παρόν.  Είναι ένα μέλλον Κυβερνοπάνκ / Cyberpunk !