Βαψτο μπλε και πέτα το στη θάλασσα

[ερεβος]

Στης σιωπής σου το νυχτέρι
στης ντροπής σου το τεφτέρι
αντάμωσες ανηφοριά και μόχθο

Θολές εικόνες η ζωή σου
όσα ξέχασες θυμήσου
Διώξε με κρασί τον φόβο

Μα για όλες της ζωής σου τις κατάρες
στρέψε στα ψηλά το βλέμμα
δάκρυσε και πες μια προσευχή

Στα ζάρια κι αν δεν έφερες εξάρες
κι αν ετρεξέ δειλά το αίμα
σκουπίσου και ξεκίνα απ την αρχή

Κάθε σκέψη που σε πίκρανε
κάθε πόνο που σε γλύκανε
βάψτα μπλε και πέτα τα στη θάλασσα...

[KOYPEAS]

Επιτακτικη αναγκη να απανντησω πρωτος...ωραιο το ποιηματακι!!

Αντε κ με μουσικη στην επομενη κιθαριση!!

Υπογραφη: ο μουσιος σου!!

[master of puppets]

ότι θα έγραφες εσύ...αισιοδοξους στίχους.....δεν το περίμενα....

[Maria_Adouaneta]

Ε λοιπον οτι τα μεγαλα πνευματα συναντιουνται το χα ακουσει...Κοιτα που μας επιασε το αιδιοδοξο μας και τους δυο..μωρε μπραβο...Κατα τ'αλλα δε θα σχολιασω..βαρεθηκα να λεω τα ιδια..αφου ξερεις

[Μαργαρίτα Π.]

Είχα ανάγκη να διαβάσω κάτι αισιόδοξο αυτή τη στιγμή Χρήστο! Σ' ευχαριστώ! Και είναι πολύ ωραίο! 

[Symeon]

Ωραίο εκτός από τον τελευταίο στίχο...

[FSL]

Εγώ λέω να τα βάψω κόκκινα να κάνει λίγο αντίθεση....ωραίο ερεβούλη αν και αισιόδοξο...

[Fusalida]

 άσε με πάλι να στο πω
 δίχως μια ρανίδα φως
 τη ζωή δε τη μπορώ
 
 άσε με να γίνω χώμα και νερό
 στην πληγή μου να χαριστώ
 με το πόνο μου να μισευτώ
 
 άσε με πάλι να στο πω
 δίχως νεράιδες τη ζωή δε τη μπορώ
 άσε με στο σ'αγαπώ σου ν' αφεθώ
 κι ύστερα πάλι ας καώ...

Αυτό μου έβγαλε...Τελικά ότι κι αν γράφεις είναι μια έμπνευση!
Ευχαριστώ Χρήστο...

[Stergios Kourou]

Φανταστικό!!!
και βέβαια βαψτα μπλέ και πέτα τα στη θάλασσα...

Αμ τι?
Βάλε ένα σεμεδάκι πάνω και άστα?

[pinelopi]

Ο τελευταίος στίχος ...καταπληκτικός!
(τι έγινε; σταματήσαμε να διαβάζουμε Γιαννόπουλο; )

[monalizagreen]

Μ'αρέσει πολύ!!!!! Έγραψες πάλι!!! Μπράβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
                                           

[pimami]

δεν ξέρω αν είναι αισιόδοξο ή τι κρύβει πίσω από αυτή τη φαινομενική αισιοδοξία (αν κρύβει) , αλλά απόλαυσα συν τοις άλλοις την ιδιόρυθμή σου ρίμα! Πολύ όμορφο Χρήστο!