Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Άντε και να περίσσευε ένας στίχος στο τραπέζι εκείνο με τις καλησπέρες της Κυριακάτικης μάζωξης . Χίλιες κουβέντες αχνιστές και τόσα τρύπια θαύματα , χωρούσανε σε ένα ζεστό καρβέλι . Κι ήταν και εκείνο το κρασί που ‘χε παλιώσει στα χέρια μας , κάθε γουλιά και ένα τραγούδι ασπρόμαυρο .
«Γεια μας» φωνάζαμε κι υψώναμε τα ποτήρια μας στους ουρανούς για να πετούνε ελεύθερα . «Γεια μας» κι όλο μεθούσαν οι στιγμές που ‘χαν φορέσει οι κορνίζες του δρόμου μας . «Γεια μας» και βρίσκαμε στις τσέπες μας χαμόγελα τσαλακωμένα και φοβισμένα να αντικρίσουνε βλέμματα .
Ανοίγαμε τα παράθυρα αγκαλιάζαμε τους ανέμους και κλείναμε τη δροσιά τους στα στήθια μας . Παίρναμε μια χούφτα χώμα και ξέραμε πως μύριζε αλλιώς , όπως ο κόσμος που θέλαμε να ανθίσει στην αυλή μας . Κι είχαμε δανειστεί από τον ήλιο τις αχτίδες του για μαχαίρια να καίνε τις πληγές πριν να τις κόψουν .
Ούτε που θέλαμε πολλές μπουκιές ζωή για να χορτάσουμε .
Άντε και να περίσσευε ένας στίχος σε τούτο το τραπέζι το Κυριακάτικο . Ίσα για να γραφτεί το βράδυ που γύριζες σπίτι με τα βήματά σου για συντροφιά μονάχα .
Το περιστέρι πρέπει να ‘φτασε μεσάνυχτα μαζί με τη βροχή πάνω στο τζάμι . Τούτες τις ώρες ανταμώνουν οι ψυχές και τραγουδάνε . Εκείνο σιωπηλό κρατούσε μες το ράμφος μια ελπίδα . Μέσα στα μάτια του οι θάλασσες του κόσμου που αψηφούσε . Δεν ήθελα να το ρωτήσω για ταξίδια , εγώ που ‘χα μάθει να φοβάμαι τα σύννεφα . Μονάχα κοίταζα την πέτρινη πληγή που είχε στην ουρά του . Στο κόκκινο του αίματος που βλέπεις έχω μαζέψει συλλαβή προς συλλαβή τις προσευχές σας , μου ψέλλισε . Πριν λίγο προσπέρασα τις Συμπληγάδες του κόσμου σας . Ξέρεις αυτές που ‘χτισαν τα γυμνά σας χέρια με τσιμέντο . Και τότε εγώ άπλωσα τις παλάμες στη βροχή να μου ξεπλύνει τη σιωπή που ‘χα φορέσει . Εκείνο ήξερε .
Το περιστέρι σκέπαζε κάτω απ’ τα φτερά του τον ήχο του βοριά και τη ζωή που ‘χα ξεχάσει έξω απ’ το παραθύρι . Στο πόδι του δεμένο με αλυσίδα και φωτιά ένα γαλάζιο μήνυμα . Μεγάλα γράμματα και φωτεινά που ‘χαν ξεμείνει απ’ του παραμυθιού το ψέμα . Για σένα μου ‘πε θα το φύλαξε ο καιρός για να στο στείλει . Και τότε εγώ του έδειξα τους άδειους τοίχους γύρω μου και τις ρωγμές της νύχτας στο κορμί μου. Του έδειξα το τίποτα που περιμένω όταν ρουφώ τις πρώτες της αυγής αχτίδες . .
Εκείνο κατάλαβε και με ένα χάρτινο αντίο πέταξε ξανά προς το φεγγάρι .
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω πως ο Παναθηναικός σε τρία παιχνίδια που ήταν πολύ καλύτερος από τους αντιπάλους του (ΑΡΗ , ΑΕΚ , ΠΑΟ ) και εξαιρώ τον αγώνα με την ΚΑΒΑΛΑ που ήταν όντως κακός κατάφερε να έχει συγκομιδή μόλις δύο βαθμών . Πέρα από τα όποια λάθη έκανε ο Νιόπλιας νομίζω δεν είναι σκόπιμο τώρα να του αποδωθεί το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης . Αυτοί που πρέπει πραγματικά να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών είναι οι διοικούντες οι οποίοι εδώ και δυομιση χρόνια αναζητούν στόπερ ηγέτη και συνεχίζουν παρόλαυτα να αγωνίζονται με τα χθεσινά στόπερ που μια μπαλιά 50 μέτρων μπορεί να τους περάσει στην πλάτη . Σχεδόν για όλους τους βαθμούς που έχει χάσει ο Παναθηναικός φέτος ευθύνονται οι κύριοι που αγωνίζονται στα μετόπισθεν . Και η διοίκηση συνεχίζει να πουλάει φούμαρα για ποιοτικό στόπερ που ψάχνει και δεν βρίσκει.'Ημαρτον...
Ήρθα μου είπες , κι ας μη θυμόμουν πως υπάρχεις εδώ πέρα . Ήρθα και έχω μια θάλασσα στη χούφτα για να ξεπλύνεις όση σκόνη σου φορούν . Μέσα στην τσέπη μου είπες , αναπνέουνε δυο σπόροι όνειρο για να φυτέψεις ένα δέντρο στο μπαλκόνι . Κι ίσως μέσα στον ίσκιο του να κρύβεσαι να μη σε βλέπουν φωτεινές ματιές , να μη σε καίνε .
Ποιος δρόμος μυστικός να σ’ είχε φέρει εδώ , χάμω από τον κόσμο και στης φυγής τα σύνορα ; Ποιο παραμύθι να ‘χες ντύσει με τις ευχές που ‘χα αγγίξει ένα βράδυ κοιτάζοντας τα αστέρια ; Ποια μουσική ψιθύριζες που ‘χε φυλάξει ο καιρός στο εφηβικό εκείνο το μεθύσι ;
Άλλαξες μου είπες , έχεις ντυθεί με βλέμμα ξένο και γέμισες ρυτίδες την καρδιά . Κι έχει η ανάσα σου τη γεύση Κυριακάτικης βροχής που τιμωρεί τις στέγες γέρικων σπιτιών . Μη φοβάσαι μου είπες , έχω κρατήσει χίλια χρώματα για σενα να ζωφραφίσω κάθε βήμα σου . Κοίτα στον καθρέφτη μου φώναξες , άφησα έναν ήλιο να ανθίσει τα χρόνια εκείνα που κοιμόσουνα κατάκοπος με ανοιχτά τα μάτια προς τον ουρανό .
Και τότε κρέμασες ένα χαμόγελο αληθινό από τη λάμπα τη σβηστή . Ήρθα μου είπες και έχω φορέσει ανοιξιάτικο φουστάνι να περπατήσουμε μαζί στα ανοιχτά του κόσμου μονοπάτια . Ήρθα μου είπες μα εγώ είχα κιόλας φύγει .
Καταρχάς να σας πω με απόλυτη ειλικρίνια πως δεν περίμενα με τίποτα ένα τέτοιο αποτέλεσμα με τόσες αξιόλογες συμμετοχές που υπήρχαν σε αυτό τον διαγωνισμό . Και είναι αλήθεια πως διάβασα πάρα πολλά γραπτά που με ενθουσίασαν !Οπότε οφείλω να πω πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες γιατί όλοι το αξίζουν . Επίσης να δώσω συγχαρητήρια στην οργανωτική επιτροπή(kuiper, Neikos ,Aganipi) για την διεκπαιρέωση με απόλυτη επιτυχία μιας τέτοιας διαδικασίας καθώς και για τη δυνατότητα που μου έδωσαν να συμμετέχω και εγώ σε αυτή . Και βέβαια να ευχαριστήσω όσους συμμετείχαν απλά βαθμολογόντας , αλλά αυτό δεν ήταν κάτι απλό βέβαια καθώς επί της ουσίας ήταν και οι ίδιοι ενεργά μέλη του διαγωνισμού διαμορφώνοντας τα αποτελέσματα . Τέλος αξίζει να ευχαριστήσουμε και τους τρεις πολύ σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων(κ. Αυγερινό Ανδρέου,κ. Άννα Μοσχονίδου,κ. Νικόλα Κολοκοτρώνη) που με την παρουσία τους και μόνο αύξησαν κατα πολύ το κύρος του διαγωνισμού .
Για τα σχόλια των παιδιών τώρα , σας ευχαριστώ πολύ και τους τέσσερις . Φίλε rakenditos με τιμάς με τα λόγια σου και είναι μεγάλη μου χαρά που θεωρείς για μένα κάτι τέτοιο . Μιας και είσαι από τους ανθρώπους που εκτιμώ πολύ και τη γραφή τους αλλά και τη γενικότερη άποψη τους . Όπως επίσης ευχαριστώ και τους Xolidoxos και Νeikos και θα συμφωνήσω κιόλας μαζί τους ότι ο έμμετρος στίχος εμπεριέχει μεγαλύτερη δυσκολία στην έκφραση μιας και σε πιέζουν οι κανόνες του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας . Αυτός είναι και ο λόγος που τον έχω αφήσει τον τελευταίο καιρό στο περιθώριο μιας και έψαχνα ένα πιο ελεύθερο τρόπο να εκφραστώ . Σας υπόσχομαι όμως ότι θα προσπαθήσω να επανέλθω , ή μάλλον βασικά να δοκιμάσω να γράψω έτσι . Να σαι καλά φίλε Χωριάτη αλλά πιστεύω πως όχι μόνο τα δέκα αλλά και πολλά ακόμα ήταν υπέροχα .
Παιδιά θα ήθελα να πω και άλλα , αλλά φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ . Οπότε θα αρκεστώ σε ένα πολύ μεγάλο ( αν και το είπα πολλές φορές σε αυτή την απάντηση ειλικρινά το εννοώ) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους !
Μάλλον έχεις δίκιο φίλε μου και δεν υπάρχει όσο μελωδικότητα θα ήθελα και εγώ ! Προσπαθώ βλέπεις άλλα έτσι μου βγήκε ! Πάντως σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και την παρατήρηση σου ! Να σαι καλά !
Σε ευχαριστώ φίλε μου για την επίσκεψη σου και για το σχόλιο σου ! Τα όνειρα μας πάντα είναι ιδιαίτερα , μακάρι και τα μυαλά μας να είναι πάντα ανήσυχα να εντοπίζουν τις αλήθειες μας . Να σαι καλά !
Μισή αλήθεια λέγανε τα συνθήματα στους τοίχους . Άλλη μισή είχε κρυφτεί κάπου στ’ αστέρια . Εκεί ψηλά που στέλνεις τη ματιά σου κι όλο κοιτάς δειλά μήπως σε πρόσεξε κανείς . Δεν έπρεπε να ξέρουν οι καιροί πόσο ψηλά μπορούμε να κοιτάξουμε πριν φέξει . Κι είναι το φως τόσο πολύ τα μεσημέρια που σε θαμπώνει και ξεβάφει τα τραγούδια . Μα σαν βραδιάζει ζωντανεύουνε οι δρόμοι και ξαγρυπνούν για να ακούν τα βήματά μας να ανεβαίνουν ρυθμικά στους ουρανούς . Μες την παλάμη μας ένα γυάλινο όνειρο κρατάμε . Το σφίγγουμε πολύ , ίσαμε να ματώσουμε . Μετά μ’ αυτό το θυμωμένο αίμα ξεπλένουμε τις προσευχές μας . Κι ανασαίνουμε . Κι αναζητούμε . Και προχωράμε . Ερειπωμένο μυστικό τούτες οι διαδρομές που ‘χαν προσεχτικά φυλάξει τα βλέμματά μας για να μην ραγίζουν . Κι εμείς όλοι εμείς ψηλαφίζουμε τα λόγια μας στους τοίχους κι ύστερα ταξιδεύουμε στα αστέρια . Εμείς μονάχα εμείς που τις νύχτες ζούμε αληθινά και τις μέρες χαμογελούμε ψεύτικα .
Εμενα πάντως με εντυπωσιάζει η αμεσότητα της γραφής σου και η μελωδικότητα της . Συνδυάζεις τον ελεύθερο στίχο με έναν εντυπωσικαό εσωτερικό ρυθμό . Και αυτό το γραπτό σου μου άρεσε πολύ . Αυτά !
Φίλε ivikos σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου χαίρομαι πολύ που σου άρεσε ! Φίλε παρατηρητή αυτό το για το ποια είναι νοηματικά το "για το ποια από τις δύο" δηλαδή ποια από τις δύο θα νικήσει στη μεταξύ τους μάχη . Από την άλλη δεν ξέρω ίσως να έχεις δίκαιο και να είναι πλεονασμός .Απλά αυτό ήθελα να εκφράσω . Ίσως να μη φαίνεται ξεκάθαρα πάντως . Όπως και να χει σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου !
Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που πετάω κόκκινα χαλίκια στα σύννεφα μήπως και πάψει να κρύβεται η χλωμάδα της σελήνης από τα όνειρά μας . Ξέρεις για κείνες τις νύχτες μιλάω με το βιαστικό βήμα της βροχής να παλεύει να ισορροπήσει στις στέγες μιας γειτονιάς που αποκοιμήθηκε νωρίς . Τα αποτυπώματα των χειλιών σου ακόμα ζωντανά στο μισοάδειο ποτήρι δεν έχουν κάτι να πουν . Κι η φωτιά που θέλω να με ζεστάνει δε χωράει στα σκόρπια βιβλία που βαριανασαίνουν πληγωμένα στο πάτωμα . Δυο γενιές παλεύουν εδώ γύρω μεταξύ τους για το ποια θα ελπίζει . Μα δεν ελπίζει κανείς κι ούτε κρυώνει σαν φύτρωσαν τούτα τα κάγκελα στο μπαλκόνι . Μεγάλα κάγκελα ανθιστά για να μας προστατεύουν . Κούφιες ζωές που κάνουν να γελάσουνε πριν κλάψουν .
Καταλαβαίνεις τώρα πως χτυπάει ο παλμός του ρολογιού κι απόψε ; Έτσι κι εγώ παίρνω μουτζουρωμένα χαρτιά και πλάθω τον εαυτό μου . Εκείνος με κοιτά και δε δειλιάζει . Μονάχα ταξιδεύει στους καιρούς και κόντρα στους καιρούς . Εκείνος μονάχα νιώθει και ζει .
Ξέρεις για κείνες τις νύχτες μιλάω που μέσα στα σκοτάδια γεννιέμαι . Κι ύστερα κάθε αυγή πεθαίνω χαρούμενος .
Μακάρι να ναι έτσι Λάμπρο γιατι αν ισχύει σημαίνει ότι βελτιώνω τον τρόπο γραφής μου και τον τρόπο που κυρίως προσπαθώ να εκφραστώ . Όπως και να χει σε ευχαριστώ πάρα πολύ φίλε μου για το σχόλιο σου . Να σαι καλά ! Malezyanni χαίρομαι πολύ που σου άρεσε . Σε ευχαριστώ !
Ο κλέφτης μπήκε από την πόρτα με το κλειδί που έκρυβε η σκιά μου , εκεί δίπλα στη γλάστρα - καιρούς ατέλειτωτους - . Δίχως να φοβηθεί τον ήλιο άνοιξε τα σφαλισμένα παράθυρα και κάπνισε το τσιγάρο που καιγόταν ακόμα αγέρωχο στο τασάκι . Ήπιε το ποτήρι με το αλμυρό νερό σαν δάκρυ που στεκόταν πάνω στο τραπέζι για να ξεδιψάσει . Μετά έπιασε δουλειά κι άρχισε να μαζεύει σε μια πλαστική σακούλα στεναγμούς . Κι έψαξε σπιθαμή προς σπιθαμή για να συλλέξει όσα κομμάτια μπορούσαν να συνθέσουν εδώ γύρω μια ζωή . Ύστερα ξεκρέμασε το κάδρο το αδειανό που ίσως περίμενε μια αυριανή φωτογραφία να χωρέσει . Έριξε μια γκρίζα ματιά στα κλοπιμαία . Αυτά ήταν όλα .
Τον συνάντησα ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια δυο αιώνες πιο κάτω . Αύριο θα λείπω ξανά , του ψέλλισα χαμογελώντας .
Ζωγράφιζαν τα χνώτα μου στο τζάμι την πολιτεία τούτου καιρού . Μισά χαμόγελα που κοντοστέκονται να πουν μια καλημέρα φευγαλέα , σε εκείνες τις βιτρίνες που τραγουδάνε ακόμα τις χαρές τους . Μα τόση γιορτή πώς να τη μοιράσουμε στα ίσια ; Κι οι πλαστικές σακούλες οι πολύχρωμες , που βόλταραν μαζί με τις ζωές μας δε φτάναν για να μας λυτρώσουν ούτε απόψε . Ύστερα είπες πως τον είδες . Το λερωμένο πανωφόρι του έμοιαζε ακόμα κόκκινο . Κόκκινο αλλιώτικο , από τις πληγές των παιδικών χεριών που έμειναν άδεια γιατί και εκείνος έμαθε να λησμονεί τούτα τα χρόνια . Κάτω από τα ψαρά του γένια δεν άνθιζαν τώρα ευχές μονάχα σιωπή ατέλειωτη . Κι ο σάκος που με δυσκολία κρατούσε στην πλάτη δε χώραγε ούτε μια αλήθεια αυτού του κόσμου . Θα γέρασε μου πες , γι αυτό ξεχνάει τα ραντεβού με τα όνειρα μας . Θα γέρασε μαζί με τις καρδιές μας . Μα το κομμάτι του γλυκού που του φύλαξα θα περιμένει αιώνια . Κι όταν θα ‘ρθουν τα παιδιά με τα παγωμένα πρόσωπα και τα ζεστά μάτια να μας πουν τα κάλαντα , θα κουνήσουμε συγκαταβατικά το κεφάλι δίχως να πιστέψουμε τίποτα από όσα λένε ή θέλουν να μας πουν . Έτσι ομορφαίνουνε οι μέρες τούτες .
Ζωγράφιζαν τα χνώτα μου στο τζάμι παραμύθια , μελωδίες κι ουρανούς . Πίσω από το τζάμι εγώ που κοιτάζω ακόμα το δρόμο σαν κάτι να περιμένω .
Θα συμφωνήσω και εγώ με τον Ωριώνα γιατί και εγώ παρόλο που σταμάτησα να δημοσιεύω εδώ στιχουργήματα μου(ή έστω προσπάθειες για κάτι τέτοιο), διαβάζω ποιήματα σαν τα δικά σου και θεωρώ πραγματικά ότι ο λυρισμός και το ταλέντο που συνηπαρχουν στην πένα σου αξίζουν ευρύτερης και πανελλαδικής αναγνώρισης . Συνέχισε φίλε μου είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος θα σε δικαιώσει μόνο και μόνο γιατί σου αξίζει !
Οι κιτρινισμένες εφημερίδες που ‘χαν σκοπό να κατακάτσουν στα συννεφιασμένα συρτάρια , δίπλωσαν ξαφνικά και πήραν σχήμα άλλο για να ακολουθήσουν τα παιδικά χαμόγελα που με ανέστησαν . Δε θα με πίστευε ο βοριάς όταν θα του ‘λεγα να ανεβάσει στον ώμο του μια σαΐτα με φυλαγμένο μυστικά στα φτερά της κάποιο πρωτοσέλιδο χθεσινό . Εκείνος λησμονούσε ουρανούς που είχαν γεύση άλλη . Κι ήξερε πως με τόσες ακάθαρτες ανάσες δε θα μπορούσε να πετάξει μακριά ένα όνειρο . Ήταν και το κύμα που θα πρόδιδε ένα τέτοιο ταξίδι αφού ήταν δύσκολο πολύ να βαστάξει η κίτρινη βαρκούλα με τα τσαλακωμένα γκρίζα γράμματα και τις άδειες ελπίδες . Το κύμα αυτό που ξυπνούσε τούτο το χάραμα κατάπινε αχόρταγα σωρούς από ηττημένους δρόμους . Τα παιδικά χαμόγελα δε θα με συγχωρούσαν αν έκλεινα ξανά τα μάτια . Μα πως αλλιώς μπορούσε να αναστηθεί κανείς σ’ αυτά τα ξένα χρόνια ,τα δικά μας ; Άκουσα το ρολόι στον τοίχο να σφυρίζει δήθεν αδιάφορα . Ο λεπτοδείχτης μόνο με αγριοκοίταξε σαν με προσπέρναγε για πολλοστή φορά .
Αλήθεια μου είπανε , δεν είναι πια στιγμές να γίνεις άλλος . Έκλεισα πεισματικά τα μάτια , όπως ήξερα . Όταν τα άνοιξα οι κιτρινισμένες εφημερίδες είχαν διπλωθεί τόσο καλά ,για να χωρέσουν ίσα -ίσα στο καλάθι των αχρήστων .
Οι τελευταίοι φίλοι αποκοιμήθηκαν νωρίς στο γδαρμένο πάτωμα του ξενώνα . Δεν ήξερα πως θα τους συναντούσα εκεί , να ξεμακραίνουν απ’ τον ύπνο μου λαθραία . Κάτω από το χαλί είχα αφήσει τα ξύλινα κλειδιά που ανοίγουν ετούτη την πόρτα . Εκείνοι κατάκοποι καθώς ήταν δε σκέφτηκαν να ακολουθήσουν το φως που δραπέτευε από τη χαραμάδα . Και να που βρέθηκαν στο μέρος που φιλοξενούσα τις περαστικές σκιές μου . Έκλεινα τα αυτιά μου για να μην ακούω φωνές που δυνάμωναν εκεί πέρα με κάθε βήμα μου . Κι είχα αδειάσει κάθε πιθαμή του δωματίου από μένα . Πόσες χθεσινές , κουρελιασμένες κουβέντες μπορούσε να χωρέσει επιτέλους ένας ξενώνας ; Τώρα βουβές ανάσες και υγρές σιωπές διαχέονταν σαν ηχώ στο σεντόνι μου . Τα τελευταία αδέρφια μου θα ‘ταν που με κερνούσαν ότι τους είχε απομείνει . Κρατούσα κλειστές τις γρίλιες στα γύρω παράθυρα γιατί φοβόμουν μη τυφλωθεί κανείς . Έτσι συνέχιζα τις σκοτεινές μου βόλτες σε μια πελώρια καλύβα που ο καιρός την έχτισε δυο ορόφους ψηλότερα από τη γη . Καμιά φορά διψούσαν τα χαμόγελα που ‘χα φυτέψει σε μια γλάστρα κρυμμένη στο ντουλάπι . Τότε έρχονταν εκείνοι απρόσκλητοι συνδαιτυμόνες κρατώντας κάτω από τη μασχάλη ένα πρωτοβρόχι για δώρο . Κάποτε στρώναμε ένα γιορτινό τραπέζι που δε χωρούσε να στριμώξουμε τα κομμάτια του εαυτού μας . Έτσι μοιραζόμασταν τις ευχές που ‘χαμε κάνει κάποια ξάστερα βράδια . Ξάφνου ακούστηκε να διπλοκλειδώνει η πόρτα . Εκείνοι είναι , οι τελευταίοι φίλοι που αποκοιμήθηκαν για πάντα στο γδαρμένο πάτωμα του ξενώνα μου .
Το Σάββατο δραπέτευαν από την πόρτα του ψυγείου σκουριασμένα πουκάμισα . Μας έπαιρναν αγκαλιά και χωρούσαν μέσα τους εκείνες τις ζωές που ‘χαν κρεμάσει οι μανάδες μας στον τοίχο για να τις καμαρώνουν . Μας έσφιγγαν πολύ ίσα να μην αναπνέουμε , ίσα να χαμογελάμε στη νύχτα που περίμενε απ’ έξω να μας οδηγήσει σε μια φωταγωγημένη Εδέμ των πολλών λυτρωμένων . Διάσπαρτες μουσικές μας σκουντούσαν επίμονα στην πλάτη για να τις προσέξουμε . Μεταχειρισμένα τραπέζια άλλαζαν ιδιοκτήτες για να ακούνε τις ίδιες χιλιοειπωμένες ιστορίες με άλλα χρώματα , ζωγραφισμένα στους χάρτες μιας γειτονιάς . Ζαλισμένοι χοροί προσπαθούσαν αδιάκοπα να ελέγξουν τα βήματά τους για να φτάσουν σε δυο σταγόνες στερημένης ελπίδας . Θα πιούμε μια σειρά ακόμα ; Κίτρινος ιδρώτας στο μέτωπο , μισόκλειστα βλέμματα που σε λίγο θα σβήσουν για απόψε μονάχα . Το φεγγάρι κρυφοκοίταζε από ψηλά , μα δε μίλαγε . Ούτε και εμείς . Δανεικό φως για ένα βράδυ στα ασχημάτιστα πρόσωπα . Μέσα στα γυάλινα ποτήρια η ελευθερία μας . Μεσα στους μεθυσμένους καπνούς τα σύννεφα μας . Μέσα στις κουρασμένες φωνές εμείς . Ναι , θα πιούμε μια σειρά ακόμα . Το δικαιούμαστε να τρεκλίζουμε στους έρημους δρόμους ξεχνώντας προσωρινά τις μέρες μας . Η πρώτη αχτίδα του δικού μας του ήλιου θα σημάνει ένα ηρωικό τέλος . Πριν ξημερώσει τα σκουριασμένα πουκάμισα επέστρεφαν στο ψυγείο για να χορτάσουν παγωμένες εικόνες μέχρι να δραπετεύσουν ξανά κάποιο Σάββατο .
Εμφάνιση μηνυμάτων