Μηνύματα

51

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΝΟΙΞΗ

« στις: 02/09/09, 14:12 »

Την είδα μου είπες , την Άνοιξη μας .
Ήταν εκεί , στη στάση του λεωφορείου σαν την ποδοπατούσε
το πλήθος με τα σκισμένα παπούτσια και το ομόηχο βουητό
της διπλανής σιωπής .
Τη γνώρισα μου είπες , αμέσως .
Κι ας πέρασαν από πάνω της οι αχνές γραμμές
κάθε ματωμένης παλάμης .
Στα μαλλιά της είχε πλέξει στεφάνι τα λουλούδια
που ‘χα αφήσει απότιστα στο βάζο .
Στα χέρια της κρατούσε το ξεραμένο κερί ,
το σχεδόν λαβωμένο από τη λειτουργία της Ανάστασης .
Στην αγκαλιά της κοιμόνταν οι έρωτες
που ξάπλωσαν κάποιο βράδυ στα ιδρωμένα χορτάρια
για να θαυμάσουν τα αστέρια .
Την ένιωσα μου είπες , πως πονούσε .
Κάποτε ερχόταν συντροφιά με τους καιρούς
για να ανταλλάξει τις μυρωδιές της , με καλημέρες
που ‘χαν σβήσει τη βραχνάδα από τον ήχο τους .
Φορούσε τότε εκείνα τα απογεύματα
που ξελόγιαζαν τον ήλιο και τον έκαναν
να δροσίζει το βλέμμα του .
Κι εμείς που δεν μπορούσαμε να της αρνηθούμε τίποτα
ταξιδεύαμε σε βόλτες που ‘ταν τόσο κοντά στα σπίτια μας
και τόσο μακριά από τον κόσμο .
Τις μέτρησα μου είπες , τις πληγές της .
Ήτανε που δεν έφερνε πια μυρωδιές
και που τα χείλη ξέχασαν να προφέρουν καλημέρες .
Ήτανε που ο ήλιος ήθελε να μας κάψει σε κάθε του άγγιγμα
και που εμείς μάθαμε να της λέμε όχι .
Πεθαμένα δέντρα βάφουνε τώρα τις ρίζες τους με τσιμέντο .
Όλοι εμείς σκυφτοί σε ένα γραφείο
που ‘χουμε αφήσει στα συρτάρια του , τους παλμούς μας .
Εχθές νομίζω πως πέρασε εκείνη και μου χτύπησε το τζάμι .
Μα εγώ δεν της χάρισα τη ματιά μου γιατί δεν έπρεπε να την ανταμώσω .
Την είδα μου είπες , την Άνοιξη .
Κι αφού δεν είναι πια δική μας ,
έγινα ένα μου είπες , με το πλήθος που άφηνε πάνω της
τα σημάδια του Χειμώνα του .

52

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΠΑΙΔΙ

« στις: 01/09/09, 13:06 »

Έτσι είναι φίλε μου χαίρομαι που αισθάνεσαι ότι και εγώ . Σε ευχαριστώ πάρα πολύ . Να σαι καλά !

53

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το πρώτο γράμμα (μολυβένιος στρατιώτης)

« στις: 31/08/09, 14:09 »

Πολύ ωραίο με παρέσυρε στο ρυθμό του ! Μπράβο σου φίλε μου !

54

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΑΙΔΙ

« στις: 30/08/09, 12:53 »

Το παιδί που έμεινε τιμωρία δυο ζωές
γιατί λησμόνησε τα λόγια του δασκάλου
έψαξε να με ‘βρει εχθές ακολουθώντας
τα ξεβαμμένα χνάρια μου .
Εγώ σκάλιζα σε ένα παγκάκι με το λαβωμένο
σουγιά του παππού , τα αρχικά μας .
Θα θυμηθούν οι ηλιοκαμένοι Μάηδες 
ότι κοντοσταθήκαμε εδώ πέρα  βουβοί περαστικοί ,
σε ένα πρώτο ραντεβού που το ‘χαμε ξεχάσει .
Το παιδί μου έδειξε τις μελανιές που ‘χε φορέσει
στα χέρια για να το γνωρίσω .
Δεν είπα τίποτα .
Ίσως σε λίγο να φανείς μαζί με τους άλλούς
που παίζανε πόλεμο με τις κομματιασμένες σφεντόνες
στην πλατεία που γκρίζαρε άξαφνα .
Μη ντραπείς που οι καιροί λερώσανε
το πιο άσπρο σου φόρεμα .
Μη λυπηθείς που ο ήλιος
δεν αντιφέγγει πια στα μαλλιά σου .
Μη φοβηθείς που σουρουπώνει
και θα αργήσεις να γυρίσεις .
Το παιδί με ρώτησε αν στερεώθηκε ο κόσμος
που ‘χα για πόστερ στο δωμάτιο μου ,
πάνω από το κρεβάτι με τα κύματα .
Δεν είχα τίποτα να πω .
Σε λίγο θα πέσω από το μονόζυγο
για να τρέξει από τα γόνατά μου αίμα ατόφιο , καθαρό
που θα δροσίσει τις πληγές μου τις ξένες .
Οι άλλοι που θα γυρίσουν από τον πόλεμο τους
με νεκρές τις σφεντόνες σε κάποιο κλειδωμένο συρτάρι
και ζωντανά τα τραγούδια τους
θα ‘ρθουν κοντά μου για να δροσιστούνε και εκείνοι .
Ίσως φτάσεις και εσύ
με το ξεραμένο μαντηλάκι  και τη χλωμή φωνή σου
για να με σώσεις από το αγορίστικο τρέξιμο μου
στα σύννεφα .
Το παιδί μου ζήτησε να παίξουμε
για τελευταία φορά κρυφτό .
Έκλεισα τα μάτια κι άρχισα να μετράω
τις ερειπωμένες νύχτες για να προλάβει
να αποτραβηχτεί στη γνωστή του κρυψώνα .
Όταν τα άνοιξα ξανά ,
το παιδί είχε κιόλας γεράσει . 

55

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΟΠΑΔΟΣ

« στις: 28/08/09, 21:36 »

Φίλε μου να σε ευχαριστήσω για ακόμη μία φορά . Είσαι ένας από τους ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζω τη γραφή τους . Οπότε ένα τέτοιο σχόλιο από σενα με τιμά πραγματικά . Να σαι καλά !

56

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΟΠΑΔΟΣ

« στις: 26/08/09, 22:31 »

Σε ευχαριστώ πολύ να σαι καλά !

57

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΟΠΑΔΟΣ

« στις: 25/08/09, 23:29 »

Έδεσα στο λαιμό μου σφιχτά το κασκόλ
των πιο απλών μου ιδεών για να υπερασπιστώ
τα κατακάθια τους , πρώτη φορά .
Κλώτσησα φρενιασμένα σωρούς από βιαστικές πέτρες
που ξεπετάχτηκαν στο διάβα μου .
Οι άλλοι άργησαν στο στιγμιαίο ραντεβού μας .
Θα ‘ρθουν και θα θυμίζουν
την αντίθετη όψη του καθρέφτη μου .
Μα τούτη τη φορά το φανατισμένο έμβλημα
που έραψε ο χρόνος στη μπλούζα μου ,
δε θα δεχτεί να απαλύνω τα βήματά μου .
Μέσα στις σφιγμένες γροθιές στριμώχτηκαν κύματα ερημικά
που πνίξανε κάποια νύχτα σκουριασμένα ημερολόγια .
Και να που τώρα ήταν έτοιμα να ξεβράσουν
εκείνα τα ξεχασμένα ναυάγια .
Οπαδισμός αλλόκοτος ξεχείλισε από τις γκρίζες φλέβες μου .     
Κι αφού το μουσκεμένο τεραίν με απόδιωξε για το τίποτα μου,
είπα πως  θα παλέψω πια στις πήλινες κερκίδες . 
Οι άλλοι κατέφθασαν ήδη .
Κι είχαν ντυθεί με τα αντίθετα χρώματα ,
εκείνα που φοβόμουν να αντικρίσω .
Θα υπερασπιστώ  τις ιδέες που αντανακλούν
σαν τύψεις στα ματωμένα μάτια τους .
Στα μάτια όλων αυτών,
 που μοιάζουν με μένα και έγιναν άλλοι
στο πέρασμα τους από τη σκονισμένη διασταύρωση .
Θα αφήσω μια λαβωμένη χαρακιά στο γυαλί .
Φανατισμένος θεατής που δικαιώθηκε ,
κερδίζοντας μια αναπνοή στην παράταση .
Μετά ανακουφισμένος θα τυλίξω πιο σφιχτά
το κασκόλ στο λαιμό μου .
Κι ως γνήσιος πια οπαδός των πιο απλών μου ιδεών
θα τραγουδήσω ένα σύνθημα
που θα μοιάζει με θρήνο . 

58

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΒΟΥΝΑ

« στις: 24/08/09, 15:32 »

Το πήραμε απόφαση εχθές να υψώσουμε βουνά ,
με τα γυμνά μας χέρια και τα πικρά μας στόματα μονάχα .
Βουνά ψηλά , καμαρωτά όπως εκείνα 
που ανακαλύπταμε παιδιά κάτω από το μαξιλάρι
μαζί με τις σκόρπιες διδαχές των πατεράδων μας .
Πευκοδάση σκαρφάλωναν στο διάβα τους
για να ξαποσταίνουν κοπάδια από αγρίμια
στην πρόστυχη σκιά τους .
Κι εσύ κρυμμένη στον κορμό ενός δέντρου  ,
να παραφυλάς με το λερωμένο φόρεμα και τα ξυπόλητα πόδια σου ,
προσμένοντας να πέσουν οι πρώτες χλωμές ψιχάλες .
Η πηγή με το αλμυρό νερό μολύνθηκε άξαφνα
από τα τραγούδια των κυνηγών που μας προσπερνούσαν την αυγή .
Εμείς που θέλαμε μονάχα να αναπνέουμε
απολαμβάναμε την κόκκινη δροσιά .
Το βράδυ όμως ήταν αλλιώς .
Ανέβηκαν τα τριζόνια στα κλαδιά κι εμείς χορεύαμε
μέσα στις μελωδίες , πιασμένοι σφιχτά χέρι- χέρι .
Χορεύαμε και ζούσαμε .
Όταν κουραστήκαμε διπλά ,
διασχίσαμε το φεγγαρόλουστο μονοπάτι που ‘χε ανοίξει ο ουρανός
σαν κοιμόμασταν , για να κατακτήσουμε δειλά την κορυφή .
Από κει μπορούσαμε να ατενίσουμε περήφανα
το μετέωρο τίποτα που βρισκόταν από κάτω μας .
Κι έτσι να επιστρέψουμε ήσυχοι πια
για να ξαπλώσουμε ανάσκελα στα πέτρινα κρεβάτια
που ‘χαμε φτιάξει πρόχειρα πάνω στα ξερά χόρτα .
Κοιτάξαμε ψηλά , πολύ ψηλά
ώσπου να συναντηθούν οι ματιές μας
και να μοιραστούν το κουράγιο τους .
Ύστερα άρχισε να ξημερώνει και δε σε είχα βρει ακόμη .
Μη κρύβεσαι πια στον κορμό του δέντρου .
Χθες αποφασίσαμε να υψώσουμε βουνά
μα αύριο θα τα γκρεμίσουμε

59

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 23/08/09, 15:22 »

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο σου !Να σαι καλά !

60

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΜΠΡΟΥΤΖΙΝΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

« στις: 21/08/09, 12:03 »

  Βάγια δε θα προσπαθήσω να σου κάνω μια ανάλυση του δικού μου κειμένου αλλά θα προτιμήσω όπως λες και εσύ να το κατανοήσεις και με βάση τις δικές σου ιδέες και απόψεις . Τώρα το αν τείνει περισσότερο προς πεζό νομίζω ότι μία προσπάθεια ελεύθερου στίχου δεν μπορεί να αποκτήσει εύκολα τη μελωδικότητα που έχει η έμμετρη ποίηση και θα αιωρείται πάντα μεταξύ των δύο ίσως και προσεγγίζοντας περισσότερο προς το πεζό . Όπως και να 'χει σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες σε αυτή μου τη δημοσίευση (4 φορές και επανέρχεσαι )και φυσικά για το σχόλιο σου και τις παρατηρήσεις σου ! Να σαι καλά !
  XoLiDoXoS φίλε πραγματικά με κάνεις να κοκκινίζω με τα τόσο τιμητικά λόγια σου .  Δεν ξέρω αν είναι τόσο όμορφα όπως λες αλλά επί της ουσίας προσπαθώ να χρησιμοποιώ πολλές παρομοιώσεις γιατί έτσι για μένα μπορεί να αποκτήσει ένα κείμενο μελωδικότητα  αλλά και μέσα από τους συμβολισμούς μπορείς να διευρύνεις τα νοήματα του . Εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός οποιασδήποτε ποιητικής προσπάθειας : με λίγα λόγια να εκφράζεις πολλά . Τώρα έρχομαι να συυμφωνήσω με την παραπάνω άποψη σου μιας και ούτε εγώ μπορώ να δω δυστυχώς τα πράγματα αισιόδοξα . Δεν υπάρχουν πια ιδέες για να συνασπίσουν τους ανθρώπους ή μάλλον δεν υπάρχουν άνθρωποι ( ή έστω ελάχιστοι) για να τις υπερασπιστούν .Η εξουσία και το χρήμα είναι οι αξίες που συντηρούν το μηχανισμό . Και δυστυχώς μεγαλώνουν γενιές αποσκοπώντας σε αυτά τα δύο . Οι μπρούτζινοι σωτήρες είναι αυτοί που κρατούν ως σκήπτρο την εξουσία και υπόσχονται την οποιαδήποτε ανέλιξη . Δραπέτευση από τη μιζέρια υπόσχονται και οι άνθρωποι μην έχοντας να ελπίζουν αλλού , τους ακολουθούν . Και αυτό για τη σύγχρονη κοινωνία είναι υγειές . Εν πάσει περιπτώσει φίλε μου ας μη βαρύνουμε άλλο την κουβέντα απλά να σε ευχαριστήσω πραγματικά για το σχόλιο σου τα καλά σου λόγια αλλά και την άποψη σου που παραθέτεις και είναι εφαλτήριο για πολλές συζητήσεις ! Να σαι καλά !

61

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΠΡΟΥΤΖΙΝΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

« στις: 20/08/09, 21:31 »

Οι μπρούτζινοι σωτήρες της γενιάς μας ,
έφταναν με τους μεταξένιους τους χιτώνες
κάθε που φθινοπώριαζε στη γειτονιά . 
Ένα χαμόγελο γυάλινο δένανε προσεχτικά
κόμπο στη γραβάτα τους .
Γέμιζαν με ξύλινους πάτους τα τρύπια τους
παπούτσια για να μοιάζουν  ψηλότεροι
από τις σκιές μας .
Κι είχανε χτίσει στον πιο κάτω δρόμο
τον παράδεισο που μας στέρησε η νύχτα .
Μονάχα όταν τους έσφιγγες το χέρι
σου άφηναν ένα σκονισμένο αποτύπωμα .
Εμείς προσμέναμε τις καταιγίδες 
για να ξεπλυθούμε από κάθε άγγιγμα .
Κι έβρεχε πολύ σ’ αυτά τα μέρη τα υπόγεια .
Στα κουρασμένα καφενεία αποκοιμόνταν
όσοι περίμεναν να τους σώσουν εκείνοι .
Κάποιοι άλλοι άπιστοι κρατούσαν συλλογή
με τα εισητήρια των τραμ της πρώτης αυγής .
Μα έπρεπε να πιστέψουμε πως ο κόσμος γυρίζει
και πως οι μεγάλες λιακάδες θα σταθούν
στο κατώφλι μας .
Όσο πιο πολύ πιστεύαμε τόσο περισσότερη σκόνη
τυλιγόταν στο κορμί .
Το περιστέρι που γύρισε από τον πιο κάτω δρόμο
είδε μόνο γκρίζα γιαπιά και ραγισμένα θεμέλια .
Εκείνοι συνέχιζαν να φορούν στο κεφάλι το στεφάνι
με τα μάλλινα αγκάθια και τα διψασμένα αρώματα ,
φορτωμένοι με τα κρίματα των ονείρων μας .
Αμετανόητες παραβολές μας χάριζαν
για παιδιά που παίζανε ξέγνοιαστα σε πλατείες
και για λουλούδια που χρωμάτιζαν τα μπαλκόνια μας .
Και συνεχίζαμε να πιστεύουμε στις καταιγίδες .
Σωτήρες βέβαια , μπρούτζινοι σωτήρες .
Με τόση περίσσια αυταπάρνηση
ώστε να μας καμαρώνουν από μακριά
καθώς ανεβαίναμε κάθε πρωί σε ένα Γολγοθά 
που μας ύψωναν αυτοί τα βράδια . 

62

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κουβαλάς μια καταδίκη...

« στις: 17/08/09, 12:04 »

Πραγματικά με εντυπωσιάσε ! Πάρα πολύ καλό σε όλους τους τομείς (ρυθμό , μέτρο ,ομοιοκαταληξία και φυσικά νόημα ) . Μπράβο σου φίλε !

63

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 14/08/09, 21:35 »

Δημήτρη ένα ακόμα ευχαριστώ για τις επισκέψεις σου στις δημοσιεύσεις μου και τα σχόλια σου !
 Malezyanni επειδή πάντα δίνω βάση στις παρατηρήσεις και επίσης μου αρέσει να πειραματίζομαι σου υπόσχομαι πως θα δοκιμάσω μία αφαίρεση της στίξης για να κατανοήσω αυτό που λες . Σε ευχαριστώ ακόμη μία φορά !

64

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 13/08/09, 16:26 »

Καταρχάς φίλε μου να σε ευχαριστήσω για το σχόλιο σου . Χαίρομαι επίσης πολύ που σου άρεσουν όπως λες οι δημοσιεύσεις μου . Δεν ξέρω για το θέμα της στίξης εσύ το είχες αναφέρει ξανά , απλά νομίζω ότι δεν κερδίζουν κάτι οι στίχοι αν παραλειφθεί .
Όσο για την έλλειψη αναφοράς ήταν λάθος που το διόρθωσα αφού το εντόπισες ! Να σαι καλά !

65

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 11/08/09, 15:05 »

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ ειλικρινά . Είναι τιμή μου ένα σχόλιο από δημιουργούς τόσο αξιόλογους όπως εσύ !Να σαι καλά !

66

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

« στις: 10/08/09, 22:09 »

Η πινακίδα στην άκρη του δρόμου σου έγραφε :
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ .
Μια κίτρινη ειρωνεία που στοιβαζόταν σε λέξεις .
Συνταιριάζoνταν καμιά φορά οι δρόμοι μας ,
σαν στένεψαν απότομα και οι δύο.
Και από τότε μονάχα διαβάτες
με λασπωμένο στόμα και κατακόκκινα μάτια
περνούν από δω ,  κατά λάθος .
Φωτισμός ανύπαρκτος :
τους τελευταίους πυλώνες της λάμψης σου ,
τους είχε καταπνίξει μια αλμυρή βροχή
που ‘χες φορέσει για να δροσιστείς .
Και το ‘χες λησμονήσει πως ήταν δύσκολο πολύ ,
διψασμένες αυλές και γαλάζιοι γείτονες να κοντοσταθούν
στα ορισμένα σύνορα σου.
Άχρωμες γάτες μονάχα σου ψιθύριζαν
πως μπορούσαν να αναπλάσουν το σκοτάδι
και να βαφτίσουν τις αλήθειες με ονόματα απλά
που δε φοβίζουν .
Μα σαφώς εκτελούνται έργα .
Εργάτες θορυβώδεις πάλεψαν πάνω σε χάρτινες σκαλωσιές
για να κατεβάσουν πιο χαμηλά τα άστρα .
Κι άλλοι θέλησαν να φυτέψουν πλαστικά τριαντάφυλλα
στο χώμα που σου ‘χε απομείνει να μετράς .
Φάλτσες μελωδίες άρχισαν να ακούγονται από λεωφορεία
που ξεμπάρκαραν τις ενοχές τους σε μια στάση
κάπου εδώ κοντά .
Κι ύστερα σε είδα φτιασιδωμένο με λογής γιαπιά
που περίμεναν να υποδεχθούν
τους πρώτους γυάλινους ενοικιαστές τους .
Μα σαφώς εκτελέστηκαν έργα .
Δε θα συνταιριαστούν πια οι δρόμοι μας .
Ο δικός μου είναι ακόμα τόσο στενός όσο τον θέλω .
Ούτε πινακίδα δε χωράει να σταθεί .

67

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ

« στις: 08/08/09, 20:23 »

Είναι που βλέπω να ξεπετάγονται τα βήματά μου
πάνω στις ταράτσες αποκοιμισμένων σπιτιών .
Ύστερα σέρνομαι για να αποφύγω μια πτώση στα σύννεφα .
Έχει ένα βάρος περίσσιο ο ουρανός
σαν προσπαθείς να τον σφίξεις στην παλάμη σου .
Δεν ήθελα να χαμηλώσω τη ματιά μου .
Σπαρακτικές φωνές όλο συμπόνοια
και ήχοι από κενά κουφάρια ,
προσμένουν το θέαμα μιας πτώσης . 
Είναι πολύ ψηλά εδώ πάνω .
Κρατά και ο αέρας μια παράξενη γεύση
που στεγνώνει τις λέξεις , τις μυστικά φυλαγμένες
για μία κρυφή ευχή .
Πλήθος βλεμμάτων βρίσκονται κάτω από τα πόδια μου
για να διαρρηγνύουν ακαταπόνητα
το έδαφος που πατώ .
Θα τριγυρίζω εδώ για να συλλέγω
τις νυσταγμένες Κυριακές που εκπνέουν οι καμινάδες .
Κι αφού φουσκώσω τα πνευμόνια μου
με μια μισοπεθαμένη ανία
θα φυσήξω δυνατά για να αναπνεύσουν όλοι
τους κόκκινους κόκκους της άμμου ,
που δεν επισκέφτηκαν ποτέ τα ματωμένα τους πέλματα .
Εκδικούμαι λοιπόν την προσπάθεια μου
να μην παραπατήσω στο κενό του κόσμου .
Εκδικούμαι και τους απρόσωπους θιασώτες
που αναφωνούν σε κάθε κίνηση μου
προσμένοντας να σπάσει η πυξίδα μου.
Εκδικούμαι και μένα .
Όμως οι ταράτσες δέχονταν απροκάλυπτα
το καταπονεμένο γέλιο μου που το φορούσα στα ρεσάλτα
κάθε τρύπιας ανάσας μου .
Κι έτσι ξεκίνησα να ισορροπώ αέναα
μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω .
Μετά συγκεντρώθηκε από κάτω μου
εκείνο το πλήθος των θρυμματισμένων βλεμμάτων .
Τους έκλεβα μια ηδονική μυρωδιά κουράγιου
που δεν ήθελαν να μου χαρίσουν .
Εκείνα ζητούσαν να κυριεύσουν τα χνώτα μου .
Κι αφήναμε τον ήλιο να διασχίζει αδιάφορα τις όψεις μας .
Κάποια στιγμή θα πέσω βέβαια , επίτηδες  .
Και τι έγινε ;
Ένας ακροβάτης λιγότερο .

68

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟΠΙΟ

« στις: 07/08/09, 14:50 »

Γεωργία σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με διαβάζεις και να ξέρεις είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να πειραματίζομαι . Αυτό δε σημαίνει ότι έχω σταματήσει να γράφω έμμετρα και πολύ σύντομα θα ανεβάσω και τέτοια στη σελίδα . Σε ευχαριστώ ειλικρινά που με διαβάζεις και που παραθέτεις ελεύθερα την άποψη σου !
Γιώργο σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου . Το να διαθέτει ένα κείμενο ελεύθερου στίχου μελωδικότητα είναι πολύ σημαντικό . Μακάρι να ναι όπως λες !

69

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΦΛΟΓΑ

« στις: 04/08/09, 12:45 »

Θα ανάψουμε φωτιά σε τούτο το ξέφωτο
του τσιμεντένιου δάσους .
Πρέπει να ζεσταθούμε αυτή τη νύχτα
μιας και βρέθηκαν πολλοί με ένα παγωμένο γέλιο στο στήθος ,
ενθύμιο των καιρών .
Θα φέρω για προσάναμα τα απομεινάρια
του χωματένιου δρόμου μου .
Και έχω ποτίσει σωρούς από πλανεμένα χειρόγραφα
που ανθίζουν στο πάτωμα μου ,
ειδικά για μια τέτοια περίπτωση σύψης .
Θα ζωντανέψει μια φλόγα λυτρωτική και αδηφάγα .
Θα λαμυρίζουν τα πρόσωπα μας καθώς θα κειτόμαστε
γύρω από τη φωτιά εκστασιασμένοι επιζώντες
της καθημερινότητας μας .
Τα μάτια μου έχουν θολώσει .
Φταίει αυτός ο καπνός που τα επισκέπτεται
και φορά το γνώριμο άρωμα ξεπεσμένων αναμνήσεων .
Είδα πως πετάξατε και εσείς τα κόκκινα σημάδια σας
για να χορτάσετε τη φλεγόμενη ελπίδα μας .
Χαρείτε την προσωρινή θαλπωρή αυτής της κάθαρσης .
Κοιτάξτε ψηλά : τούτο το ξέφωτο αγκαλιάζει τ’αστέρια .
Τέτοιες στιγμές χάραξα κρυφά στο κορμί
για να μην μπορώ να λησμονώ .
Από τις υπόλοιπες θα απομείνει η αποψινή τους στάχτη ,
για να με τυφλώνει .
Απρόσμενη ζέστη , επιπόλαια .
Τα λαβωμένα μαντήλια που κρεμάσαμε τριγύρω
άρχισαν να στεγνώνουν από τις πληγές τους .
Κίτρινες σπίθες χορεύουν κυκλικά και μέσα μας ,
προστάζοντάς μας να ενώσουμε τα χέρια .
Αναστενάρηδες οι ίσκιοι μας περπατούν γενναία
για πρώτη φορά στα αποκαϊδια των ιστοριών τους .
Ίσως να περάσει κι ο άνεμος
για να μας αφήσει μια υγρή καλησπέρα .
Μην τον ρωτήσετε όμως μες την αγένεια των παλμών σας ,
για την εξάπλωση αυτής της επιβίωσης μας .
Πάει καιρός που οι πυρκαγιές έπαψαν να τρομάζουν
τα τσιμεντένια δάση . 

70

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟΠΙΟ

« στις: 03/08/09, 14:42 »

Κοίτα τα χέρια μου πως είναι μπογιατισμένα .
Πριν από λίγο ζωγράφισα στο ταβάνι ,
δυο ουρανούς και μία συννεφιά .
Θυμάσαι το τοπίο που ‘χες καρφιτσώσει
ψιθυρίζοντας στο μαξιλάρι μου ;
Τη σκιά του αντέγραψα μονάχα .
Και αφού δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν ονειρεύομαι ,
ξύπνησα νωρίς χθες το βράδυ και δίχως να το καταλάβεις
ανακάτεψα με χρώματα τον κόσμο σου .
Θα το συνηθίσεις , θα δεις .
Το γάβγισμα ενός σκύλου και το φως που δεν νιώθει ,
είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο
αφού έτσι έμαθες να ξεχωρίζεις την αλήθεια
των προσώπων μας .
Το ασπρόμαυρο κρασί που ξεχάστηκε
για πολυ καιρό στο κελάρι , κάντο ρυάκι στο πάτωμα .
Εσύ θα σηκώνεις ψηλά τη ματιά σου
και θα ταξιδεύεις πια .
Κράτα σφιχτά το λερωμένο χέρι μου
θέλω να πάμε μια βόλτα στις ζωγραφιστές επιθυμίες μου .
Θα με ρωτήσεις βέβαια για τα λόγια
που μετράνε οι μπογιές μου .
Εμείς , τα μάτια σου και οι ουρανοί μόνο .
Κι η συννεφιά ;
Μα η συννεφιά ειναι μοναδική , στην απεραντοσύνη των βημάτων
που την ακολουθούν ξέγνοιαστα . 
Μη σε ενοχλούν αυτά περπάτησε μόνο
στο γαλάζιο μονοπάτι που σου χάραξα .
Δε θα ζεσταθούμε μιας και ο ήλιος βασίλεψε νωρίς
στη μουδιασμένη παλέτα μου .
Μόνο τα σημάδια του ξέχασε να αντανακλούν
στις χλωμές παλάμες των χεριών μου που βάφτηκαν
με ξένα χρώματα .
Είναι όμορφα όταν προσπερνάς τείχη
χωρίς να χρειαστεί να τα γκρεμίσεις .
Ας αναπνεύσουμε λοιπόν την καθαρότητα
του μπογιατισμένου αέρα .
Ας απολαύσουμε τη φωτεινότητα
που διασχίζει τα βλέμματά μας .
Κι ας ελπίσουμε να μη συννεφιάσει άλλο.
Λίγες ψιχάλες αρκούν ,
για να ξεβάψουν τέτοια τοπία .

71

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΕΑΥΤΟΙ

« στις: 01/08/09, 20:09 »

Τσαλακωμένες πτυχές του εαυτού μου
στοιχειώνουν τη ντουλάπα μου .
Πρόσωπα διαφορετικά , λόγια αντίθετα
τυλιγμένα με ένα άρωμα ναφθαλίνης ,
Πρέπει να ντυθώ κατάλληλα για σας
και για τις προδοκίες του χρόνου που με προσπερνά.
Έχει αρχίσει να βάζει ψύχρα .
Κάτω από το πουλόβερ μου
θα χωρέσω τις πιο ζεστές λέξεις .
Έτσι θα ζεσταθούμε όλοι .
Έμαθα λοιπόν να ακολουθώ από παιδί
τα χνάρια των ανθρώπων .
Όσοι προσπάθησαν να διασχίσουν γυμνοί το χάρτη μας ,
έγιναν θηράματα αυτοκινήτων που τρέχανε
με ιλιγγιώδη ταχύτητα .
Εμένα όμως μου ‘χε ψιθυρίσει στο αυτί μυστικά ,
ο θόρυβος της πόλης
κι ήξερα να προφυλαχθώ από τις παγίδες της σκέψης μου .
Μπορούσα έτσι να ανέβω βαριανασαίνοντας
τα σκαλοπάτια του κόσμου
κι ας κρατούσα κρυφά την ελπίδα μιας ελεύθερης πτώσης .
Μπορούσα να αγγίξω την επιβεβαίωση
ενός χαμογέλου
κι ας μάτωνα στο άγγιγμα του .
Μπορούσα να νιώσω τη θαλπωρή
της  λάσπης
κι ας έτρεμα καθώς ήμουν μόνος .
Πρέπει να ντυθώ κατάλληλα για όλους σας .
Καμιά φορα κουράζομαι από τους ρυπαρούς
διαλόγους με το χώμα .
Βγαίνω στο μπαλκόνι μου και καμαρώνω τη λευκότητα
που ορίζουν τα σύννεφα .
Κάποτε είχα ακολουθήσει τα σημάδια του ουρανού
μα κάπου δεν ισορρόπησα καλά και βρέθηκα εδώ πέρα
που δεν ισορροπεί κανείς .
Ίσως να φταίνε και αυτά τα χάρτινα ρούχα για όλα .
Χωρίς αυτά ίσως  και να πατούσαμε καλύτερα στα πόδια μας .
Οι χτύποι του ρολογιού είναι ακόμα οι ίδιοι
και εγώ έχω πλάσει ήδη τις ιστορίες που θα πω
στο τζάμι του παραθύρου .
Δε φταίω εγώ που έμαθα από παιδί
έμαθα να ακολουθώ τα χνάρια των ανθρώπων .
Πριν από λίγο μου είπες πως μ’ αγαπάς .
Πρέπει να ντυθώ κατάλληλα για σένα .

72

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Γ .

« στις: 25/07/09, 13:19 »

Εγώ ήμουν ο χτύπος στην πόρτα σου την  αυγή .
Πέρασα από τον ύπνο σου , για να σου φέρω
την αλήθεια που σου στέρησε
ο λερωμένος άνεμος του καιρού μας .
Κοιμόσουν αγκαλιά
με τη λιμνάζουσα όψη των κόπων σου ,
έχοντας ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή επίτηδες .
Ανέπνεες από το άρωμα του αυριανού παζαριού
κι είχες ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στον καθρέφτη σου.
Πόση ευτυχία στέκεται
στην επαναλαμβανόμενη πορεία σου προς τ’αστέρια ;
Έπρεπε να μάθεις όλα εκείνα ,
που ‘χες κρύψει με προσοχή κάτω από το κρεβάτι σου .
Μα η καμμένη λάμπα του δωματίου σου ,
σε βοηθούσε να βλέπεις ήσυχα όνειρα .
Κι είχες επιλέξει το ασφαλές σκοτάδι του κόσμου σου .
Εγώ όμως τούτο το ξημέρωμα έγινα μια πέτρα
που χτύπησε στοργικά το τζάμι σου .
Και συναρμολόγησα από την αρχή
τα κομμάτια του ξηπνητηριού που βρήκα πεταμένα
στα μονοπάτια σου .
Έπρεπε να καταλάβεις τη βραχνάδα της φωνής μου .
Έπρεπε να νιώσεις την καταιγίδα στο μέτωπό μου .
Έπρεπε να ζήσεις την αλήθεια που σου ‘φερα .
Τίποτα .
Κουράστηκα και το βαλα στα πόδια
κρατώντας τη γεύση της θάλασσας στο στόμα .
Σίγουρα θα με άκουσες με τόσο θόρυβο
που έκαναν τα μάτια μου .
Μα ακόμα και να ξύπνησες για μια στιγμή ,
προτίμησες να σε νανουρίσει η νύχτα σου .

73

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟ ΠΑΛΤΟ

« στις: 20/07/09, 11:39 »

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ συννεφάκι !

74

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟ ΠΑΛΤΟ

« στις: 19/07/09, 16:49 »

Φόρεσα βιαστικά το παλτό του πιο διάφανου κύρους μου
για να διασχίσω συζητήσεις αδιέξοδες
και εφηβικούς εφιάλτες .
Παρατηρούσα στους δρόμους γκρίζους περαστικούς
καθώς κρατούσαν ταυτότητες προς ένδειξη
απύθμενης φιλίας , μοιράζοντας σκόρπιες καλημέρες .
Πλησίασα με σκοπό να αποκτήσω
ένα γυάλινο ενδιαφέρον .
Σκοτείνιασα .
Ύψωσα την ομπρέλα μου προς τα αστέρια
μήπως και προστατευθώ από τις παγωμένες στάλες
που μύριζαν καυσαέριο .
Δε νομίζω πως θα γλιτώσω σήμερα .
Το απορριματοφόρο φρέναρε απότομα μόλις με είδε .
Δίχως να το πολυσκεφτώ ,
του φόρτωσα τα λόγια μιας αξιέπαινης πορείας .
Ανακουφίστηκα .
Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη
και είδα να με πλησιάζουν μανιασμένα ορδές από τύψεις
για τα κομμάτια του αύριο που μόλις είχα καταστρέψει .
Τρόμαξα.
Το ξέρω πως δε θα γλιτώσω σήμερα .
Άρχισα να τρέχω , όπως πάντα προς τη λάθος μεριά της γης
και έφτασα ως το χείλος των πιο μπερδεμένων μου ονείρων .
Ήμουν μόνος πια .
Τώρα μπορούσα ελεύθερος να επιστρέψω 
στην πολύβουη αλήθεια μου .
Γέλασα .
Ούτως ή άλλως δε θα γλίτωνα ποτέ .
Καθώς νύχτωνε τριγύρω ,
δε μπορούσα πια να αναγνωρίσω κουρασμένες χειραψίες ,
μονάχα τα μάτια μπορούσα να ψηλαφίσω .
Χάρηκα .
Ήμουν μόνος και ελύθερος πια .
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής
συνάντησα έναν από τους επαίτες των ευκαιριών του χώματος .
Σίγουρος πια , του χάρισα εκείνο το παλτό
του διάφανου κύρους μου .
Κρύωσα .
 

75

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΓΛΕΝΤΙ

« στις: 16/07/09, 14:25 »

Λοιπόν απόψε , θα γελάσουμε δυνατά για ν’ακουστούμε
σε κάθε απόμακρη και σκοτεινή γωνιά των ουρανών μας .
Θα κάτσουμε όλοι μαζί γύρω από το τζάκι
και τότε εγώ θα πετάξω με μανία στη φωτιά ,
τα θλιμμένα παραμύθια της γιαγιάς ,
που ‘χα φυλάξει για καιρό στη φόδρα
του χιλιοφορεμένου μου τζιν παντελονιού .
Και από τη στάχτη τους θα φτιάξω τα βήματα ,
για τους καινούριους δρόμους που θα περπατήσουμε ,
από αύριο .
Κι ίσως ξεγελάσω τις ρυτίδες που στριμώχτηκαν
στα μάτια μας , για να βλέπουμε τα χρώματα αλλιώς .
Θα είναι όλα τόσο αστεία , θα δείτε .
Έπειτα θα σας σερβίρω εκείνο το κρασί
που πρωτοήπιαμε στις παρυφές της εφηβείας μας .
Ναι εκείνο που μας ζάλιζε δίχως λόγο ,
με το έντονο άρωμα και τις υποσχέσεις
που χωρούσαν σε κάθε γουλιά ,
για μια ζωή ολόκληρη που είχαμε μπροστά μας .
Μη φοβάστε δε δε θα μας ζαλίζει πια ,
μετά από τόσα βράδια στο ίδιο τοπίο
ξεθύμαναν οι γουλιές μας  .
Μονάχα τα μεγάλα λόγια στον πάτο του ποτηριού
έχουν απομείνει , εφιαλτικά όνειρα
που κατατρώνε τα φεγγάρια μας .       
Αφού πιούμε αρκετά θα τραγουδήσουμε βέβαια
αφού δανειστούμε τους ήχους των διαδρομών μας .
Κι ας διαλέξει ο καθένας ένα τραγούδι
για τη δικαίωση της μέρας του και τον ήλιο
που ανατέλει μαζί του τις χαραυγές .
Και θα κουβαλάει κάθε μελωδία τις ιστορίες
που ζωγραφίζουμε στα θολωμένα τζάμια τις νύχτες .
Έτσι θα ενωθούν τα τραγούδια μας ,
με τους καπνούς που επιβιώνουν στο γεμάτο τασάκι .
Μα είδατε πόσο αστεία είναι όλα ;
Μόνο προσέξτε δεν πρέπει να δακρύσει κανείς .
Συμφωνήσαμε όλοι πως απόψε ,
θα γελάσουμε δυνατά .