ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

[Μιχάλης13]

Μοίρασα στα δύο τη φωνή μου μες στο χλωμό της ήχο
να καθρεφτίσω ένα τραγούδι βραχνό.
Ζύγισα με ένα μονάχα άγγιγμα το βάρος που ‘χουν
μέσα τους οι λέξεις που προφέρω:
μια μελώδια απόμεινε για μένα και χίλια λόγια καταφατικά
να γνέφουν στους ανθρώπους.
Σαν δίκαιη πολύ φαντάζει τούτη η μοιρασιά
στα μάτια όσων διακυρήττουνε τους νόμους.
Μα αυτή την πράξη τη γενναία, ποτέ της
δεν τη χάραξε στο μαυροπίνακα η δασκάλα,
όταν μου μάθαινε τον κόσμο.
Κι όλο μεγάλωνα και χώραγα στο στόμα
κύματα, βλέμματα ερημικά κι αστραπές.
Γεύση πίκρας ατέλειωτης, τριγύρω
από τα χείλια και πίσω από το νου.
Και μία γλώσσα ατσάλινη και μόνη, που ‘θελε
να δραπετεύει στο κάθε βήμα της.
Ένας φυγάς που κρίθηκε παράνομος προτού παρανομήσει.
Αυτή η γλώσσα μου κι αυτά τα χείλια μου
κι αυτή η πίκρα που γίνηκε δική μου.
Κι ύστερα εγώ.
Που όλο μεγάλωνα αδιάκοπα.

Κι άξαφνα ήρθαν όλοι αυτοί για να με συνεφέρουν.
Μια μέρα γκρίζα διάβηκαν στο χώρο μου
από την πίσω πόρτα που άφηνα ξεκλείδωτη.
Φορούσαν καθωσπρέπει καλημέρες γελαστές
και ένα νάυλον άρωμα κρεμόταν στο λαιμό τους.
Είμαστε οι νικητές του παιχνιδιού, είπαν.
Είμαστε οι γνώστες της ζωής, είπαν.
Είμαστε αυτό που θες να γίνεις, είπαν.
Η μάνα έστρωσε το τραπεζομάντηλο το λευκό
που χρόνια φύλαγε μέσα στις προσευχές της.
Κι ύστερα τοποθέτησε τριγύρω από τα πιάτα
όλες τις συμβουλές τους, μία-μία.
Ένιωσε τη γαλήνη της γυμνή να τρέχει ανάμεσα μας.
Κι ήταν σαν πάντα να τον πρόσμενε αυτόν τον ερχομό τους.
Εκείνοι σπρώξανε τη ματιά μου σε τούτο
το παράθυρο που ατένιζα τις νύχτες.
Ύψωσαν τους δείκτες των πέτρινων χεριών τους
και μου ‘δειξαν το δρόμο που ‘χε βαφτεί
με φωτεινές επιγραφές και μία ψύχρα ακόρεστη.
Τούτος λοιπόν είναι ο δρόμος που θα πάρεις,
ο δρόμος ο σωστός, ξανάπαν.
Μονάχα για να πορευτείς θα αλλάξεις τη φωνή σου.
Οι ήχοι σου θα πάλλονται όμοια με των άλλων.
Κι οι στίχοι σου νεκροί.
Η μάνα το ‘ξερε κι έγειρε δουλικά σ’ αυτό το πρόσταγμα τους.
Εκείνοι το ΄ξεραν ότι δεν είχαν πια άλλο λόγο να πουν.
Και το ‘ξερα και γω ότι τα πόδια μου δεν τη βαστούσαν άλλη ελπίδα.

Έχω μια φωνή σπασμένη και μοιρασμένη ανάξια.
Τώρα βαδίζω μια διαδρομή με οδηγίες χρήσεις
γραμμένες στην παλάμη.
Μαζί μου μεγαλώνει κάθε τόσο και η σκιά μου.
Όμως τζογάρω πια για να κερδίσω δυο γουλιές εκτίμηση.
Μετά συλλέγω χειραψίες που μοιάζουν πειστικά γεμάτες φως.
Κι όλο κρατώ τα λόγια εκείνα της κατάφασης μέσα στο πορτοφόλι.
Εγώ όμως το αποφάσισα να γίνω από
αυτούς που όλο νικούν στου κόσμου το παιχνίδι.
Μα σαν γυρίζω πίσω θα βρίσκω ένα τραγούδι να με κοιτά δειλά.
Έτσι να μου θυμίζει πως προχωρούσε κάποτε σιμά μου.
Ίσως και να μπορώ να ενδίδω στα κρυφά στον πειρασμό του.
Μια μελωδία που αρκεί να με λυτρώσει και μια φωνή απρόσωπη
να υψώνεται μπροστά μου, δίχως υπομονή.
Αυτός ο ήχος που ειν’ ακόμα τόσο διαπεραστικός για μένα.
Κι ας μοιάζει για τους άλλους μακρόσυρτη σιωπή.

[ivikos]

....Έχω μια φωνή σπασμένη και μοιρασμένη ανάξια.
Τώρα βαδίζω μια διαδρομή με οδηγίες χρήσεις
γραμμένες στην παλάμη. .........
 
Μ'αρέσει πολύ να σε διαβάζω φίλε Μιχάλη!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Έχεις έναν έξοχο τρόπο να αιχμαλωτίζεις τον αναγνώστη!!!!!!!!!!!!!!
ΕΥΓΕ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!

[pimami]

Μιχάλη η "ενηλικίωση" ξεχειλίζει από αυτό που δε χωράει στα 25 (όντως 25;) χρόνια σου και η λογοτεχνική δραστηριότητα είναι ένας τρόπος να εκφράσει κανείς την αντίδρασή του στον κίνδυνο να υποταχθεί στα πολλαπλά είδη συμβάσεων που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη κοινωνία. Έτσι πρέπει να το βλέπει ο νέος άνθρωπος. Σαν υποταγή, σαν κίνδυνο.. Η ιστορία σου έχει εκπληρώσει απόλυτα την αποστολή της.
Όμως μας δείχνει και κάτι παραπάνω. Πως έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που η ενασχόλησή του με το Λόγο είναι κάτι παραπάνω από αντανακλαστικό, και πως το σφυράκι του "γιατρού" έχει χτυπήσει φλέβα με μέλλον...


Δεν θα κάνω καμιά παρατήρηση, αν θες να το κουβεντιάσουμε στείλε μου π.μ.
Να σαι καλά.

[kuiper]

 Καλησπέρα
Εμείς τα έχουμε ξαναπεί Μιχάλη και δεν το βλέπω σωστό να επαναλαμβάνεται το μπράβο σε κάθε γραπτό που δημοσιεύεις εδώ.
 
Με αφορμή την πρόταση του Δημοσθένη, τι θα λέγατε, Μιχάλη, Δημοσθένη, Θανάση, για μια συνάντηση στην Αθήνα για καφέ;

[Μιχάλης13]

Θανάση σε ευχαριστώ πολύ!Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε! 
Pinami όντως είμαι 25 και συμφωνώ ακριβώς με τα λεγόμενα σου! Αυτή η αίσθηση της ενηλικίωσης και του καθωσπρεπισμού στα πλαίσια της κοινωνίας είναι αυτή που με τρομάζει! Ξέρεις αυτή η ένταξη στα καθιερωμένα πρότυπα. Αν έχεις το χρόνο και τη διάθεση φυσικά επιθυμώ με χαρά να ακούσω τις παρατηρήσεις σου.
Κύριε Γιάννη σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Θα το ήθελα να συμμετέχω σε μια τέτοια συνάντηση αλλά μένω μόνιμα στα Ιωάννινα, οπότε προς το παρόν το βλέπω κάπως δύσκολο να βρεθώ στην Αθήνα στο επόμενο διάστημα. Όμως σίγουρα με την πρώτη ευκαιρία που θα μεταβώ εκεί, θα σας ενημερώσω με ένα π.μ. ώστε να το κανονίσουμε!


Να είστε όλοι καλά! Σας ευχαριστώ ξανά!

[koznina]

μπράβο...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Δυνατές σκέψεις,
μπράβο και από μένα

[gas-13]

Το τυπωσα ,γιατι σαν old fashioned που ειμαι ,ηθελα και να το πιανω ,τοσο πολυ μου αρεσε.Θαυμασιες λεξεις ,σκεψεις και φρασεις. Μπραβο σου!!!!!!!!!!!!!!!!!
gas-13 και για τους φιλους Γιωργος

[gkou]

Κάποτε σου είχα πει ότι σε προτιμώ στον έμμετρο λόγο κι ότι εκεί θα ήθελα να συνεχίσεις. Αλλά εκεί που έφτασες εσύ με τον  ελεύθερο στίχο  σου , με κάνεις και μετανιώνω Θα χαρώ πολύ να μάθω ότι εξέδωσες συλλογή!

[Μιχάλης13]

koznina να σαι καλά!Παναγιώτη σε ευχαριστώ πολύ χαίρομαι που σου άρεσε!
Γιώργο λοιπόν, και 'γω προτιμώ να σου πω την αλήθεια το χαρτί! Σε ευχαριστώ πολύ επίσης!
Γεωργία το θέμα είναι νομίζω να βρίσκουμε τρόπους να εκφραζόμαστε! Κι αν παρέκκλινα της συμβουλής σου είναι γιατί με τον ελεύθερο στίχο νιώθω πως εκφράζομαι καλύτερα! Για τα υπόλοιπα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα!


Παιδιά να είστε όλοι καλά!

[Neikos]

συγχαρητήρια για άλλη μια φορά. πέρασα μετά από πολύ καιρό από το φόρουμ, και βλέπω πως δεν έχει χαθεί η παλιά δυναμικότητά του.

Καλησπέρα
Εμείς τα έχουμε ξαναπεί Μιχάλη και δεν το βλέπω σωστό να επαναλαμβάνεται το μπράβο σε κάθε γραπτό που δημοσιεύεις εδώ.
 
Με αφορμή την πρόταση του Δημοσθένη, τι θα λέγατε, Μιχάλη, Δημοσθένη, Θανάση, για μια συνάντηση στην Αθήνα για καφέ;

ελπίζω να χωράω στην παρέα σας!