ΚΡΑΥΓΗ

[Μιχάλης13]

Όλα να ξέρεις ξεκινάνε όταν ανθίζει μέσα σου
εκείνη η κραυγή, χρόνια χαμένη μες την ξεγνοιασιά
της λήθης.
Και έπειτα στέκεται εκεί δίπλα και μέσα σου
προσμένοντας μια ύστατη δικαίωση
σαν αποπαίδι που δεν έζησε
το πατρικό του χάδι.
Εσύ τη νιώθεις, την ακούς να γιγαντώνεται
να συναντά τους πιο παλιούς σου φόβους
κι όμως να μη δειλιάζει
κι όμως να συνεχίζει
γεμάτη μόνο με της λευτεριάς το όνειρο
όπως μετρούν τη μοίρα τους σκλάβοι και εξεγερμένοι.
Τότε καταλαβαίνεις πως δε χωράει άλλη πια σιωπή
στα ξεραμένα χείλη
γεννιούνται λόγια που πρέπει να ειπωθούν
σκέψεις ζεστές στη θέρμη της αλήθειας
πράξεις που κέντησαν το πορφυρό τους όραμα στο στήθος.
Καρποί καινούριοι, ολοζώντανοι
που λάμπουνε στο άγγιγμα του ήλιου
και σφίγγουν μέσα τους τη γεύση της ελπίδας
γεννήματα μίας κραυγής που ολοένα μέσα σου ανθίζει.

Κι όταν ανοίγεις το παράθυρο να δεις τον κόσμο
που κάποτε σου σμίλεψαν στο βλέμμα,
όλα μοιάζουν αλλιώτικα πιο σκοτεινά, πιο ξένα
κι οι άνθρωποι κοντύτεροι απ’ το μπόι τους
κρυμμένοι μες τον ίσκιο που τους πρέπει.
Ύστερα πια μπορείς να διακρίνεις καθαρά
κείνες τις θλιβερές ρωγμές στο κάδρο της προόδου
που οι δάσκαλοι με περηφάνια περισσή
είχαν κρεμάσει στην αίθουσα της τάξης.
Μα πιότερο είναι πως νιώθεις να μη φτάνει
όλο το φως των επιβλητικών κτιρίων
όλη η χαρά των ετερόφωτων προσώπων
όλο το θρόισμα μιας τσάντας πλαστικής
για να ζεστάνει όσους στρίμωξαν τη νιότη τους
γύρω απ’ τη θαλπωρή μιας αυτοσχέδιας σόμπας.
Ναι τίποτα πια δε φτάνει, τίποτα δεν αρκεί
όσο οι γκρίζες γειτονιές δεν ξεκουράζονται τις νύχτες
εγκλωβισμένες στην αυγή που τις προσμένει
ξάγρυπνες και σκυφτές στους στεναγμούς τους.
Τίποτα δε μπορεί να γίνει αποδεκτό
όσο τα μεροκάματο γερνάει σε στιγμές αμφιβολίας
κι ούτε που περισσεύει,
για να ανασύρει ένα χαμόγελο κλεφτό
πάνω απ’ το οικογενειακό τραπέζι.
Τίποτα, τίποτα βέβαια δεν υπάρχει
όσο υπάρχουν όλοι αυτοί που
χτίζουνε στα λαβωμένα πεζοδρόμια της σήψης
δίπλα από κάδους με υπολείμματα ζωής
την επιβίωση τους.

Και συ που τώρα όλα τούτα ξεκαθάρισαν στα μάτια σου
τώρα που αρχίζεις και καταλαβαίνεις
(σα μαθητής που μόλις έμαθε ανάγνωση)
βλέπεις την πολιτεία να ανοίγεται μπροστά σου
δίχως να ‘χει φορέσει το πιο θολό της πέπλο.
Τώρα οι χάρτινες εικόνες γκρεμίζονται απ’ το πρίσμα σου
σβήνουνε μέσα στα κενά θεμέλια τους
και αφήνουν πίσω τους την πιο ειλικρινή τους στάχτη.
Μα ο αέρας που κάποτε αδιάφορα απολάμβανες
σα να ‘γινε λιγότερος, σα να ‘γινε πικρός
σκορπώντας μες σε κάθε σου πνοή
ασφυκτικές ανάσες.
Κι όμως το μόνο πια που θες, το μόνο που σου απέμεινε στο στόμα
είναι μια ατέλειωτη κραυγή
να φτάσει, να σκεπάσει όλη τη ρυπαρή βουή
που ορθώνεται τριγύρω.

Και έτσι με τούτη την κραυγή όλα πια ξεκινήσαν.
 
 

[Lo.Lee.Ta]

Μα σαν κουράζεται η κραυγή, μ' ένα μηνιάτικο καλό, βλέπει το σκότος για αυγή κι όλα πάλι απ΄την αρχή.
Γεια σου Μιχάλη με το ωραίο γράψιμό σου.