ονείρου δρόμος

[Χρήστοςφλ]

Μπήκα κι απόψε στην αυλή των εσπερίδων
πορτοκαλόφλουδα ο αέρας πως  μυρίζει!
κι έπιασα το μυαλό μου πίσω να γυρίζει
δίχως την συνδρομή αστρολάβων και πυξίδων

Είδα του κύκλωπα να με κοιτά το μάτι
και του ψιθύρισα στ’ αυτί, είμαι ο κανένας
έπαψα πια να είμαι δυο κι έγινα ένας
όπως  με ένωσα, κομμάτι το κομμάτι

Και καθώς μάκραινα απ’ τις άγριες  συμπληγάδες
κάποια Μικρά Ασία γη κι ύδωρ μου δίνει
τείνει το χέρι ν μ’ αγγίξει η Μυτιλήνη
και κύκλο σχηματίζουν γύρω μου οι κυκλάδες

γυναίκες που συλλέγουν κίτρινο, άγριο κρόκο
με  καλοδέχονται  σαν να μουνα ο μνηστήρας
σε μια τοιχογραφία παλιά της νήσου Θήρας
που του  ηφαιστείου τη σεβάστηκεν ο κρότος

κάποιες πολύχρυσες με καρτερούν Μυκήνες
και κάποια Πύλος έχει ανοίξει το παλάτι
τα τείχη γκρέμισε για να περάσω η Σπάρτη
μαζί με όλα μου τα  τρόπαια απ’ τις μνήμες

βγήκα από  πύλη, αμελώς μανταλωμένη
κι από του ύπνου μια ρωγμή στο δρόμο ονείρου
κι ως έγινα  ένα με το άπειρο του απείρου
ένιωσα λίγο την ψυχή γαληνεμένη