Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Καλή Ανάσταση.

« στις: 02/04/10, 10:37 »

Είπα και γω να ευχηθώ, σ' όλους Καλή Ανάσταση
μα, γράφοντας, μου  εκδηλώθηκε, ποίησης επανάσταση...

και σκέφτηκα, πως στο kithara  θα τα πω και θά' ναι μελάλο κρίμα
αν θα τα γράψω έτσι απλά και δεν θα έχουν  ρίμα...

ΠΑΣΧΑ ΚΑΛΟ  σας εύχομαι, όπου και να βρεθείτε
και προσοχή με το αρνί, να μην παρεκτραπείτε...

Νάν' το δικό σας το αυγό που θα νικήσει τ' άλλα
κι από τη μαγειρίτσα σας, μη μείνει ούτε μια στάλα...

Μα πιο πολύ σας εύχομαι νά' χετε το προνόμιο
να σας ζεστάνει την καρδιά, το πιο γλυκό εγκώμιο...

 

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ιστορικόν...

« στις: 02/03/10, 15:37 »

δε θα σε χαρακτηριζα ανιστορητο...αλλα καποιες σελιδες, θα μου επιτρεψεις να σου πω οτι παρελειψες να τις διαβασεις...
την ιστορια δεν τη μαθαινουμε μονο απ τα βιβλια αλλα ειναι μια υποθεση που ερχεται σε μας μεσα απο πολλες διαδικασιες. δεν αρνουμαστε τα γεγονοτα αλλα μπορουμε να εξεταζουμε και να αμφισβητουμε ενεργειες και σκοπιμοτητες. δεν αναφερω τον αλεξανδρο αλλα τα χρονια του, την εποχη του. μεγαλουργω δε σημαινει μονο αφηνω ενα εργο, οδηγω ενα λαο, αφηνω το στιγμα μου σε μια επιστημη. αλλα και ειμαι αυτος που ειμαι, δεν αλλοτριωνομαι,  δεν ενδιδω σε προκλησεις και δεν προδιδω τις αξιες μου που εχω σαν ανθρωπος και που μου εχει εμφυσησει η οικογενεια μου...

πολλα θα μπορουσα να γραψω αλλα ας μην καταχραστω...

θα αναφερθω μονο στο "παραδοθηκα"... ποσο αμεσα μπορουσε να αντιδρασει ο ραγιας οταν ηξερε οτι ο χειροτερος εχθρος του ηταν ο κοτσαμπασης και ο φαναριωτης?
εχεις δικαιωμα να αντιλαμβανεσαι και να βλεπεις τα πραγματα οπως θελεις. το ιδιο και γω, ομως...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ιστορικόν...

« στις: 02/03/10, 14:07 »

αν ηταν "ενταξει" και "οπως πρεπει", θα ηταν ενας διθυραμβος, μια απλη αναδρομη σε ιστορικα γεγονοτα. μα δε γινεται αναφορα  μονο σε εξωτερικους "εχθρους"… και ισως αυτοι να ειναι οι πιο ακινδυνοι.
αναπροσδιοριζω σημαινει  ξαναβλεπω  τα πραγματα από την αρχη, απο αλλη σκοπια, εχω νεα δεδομενα, ανακαλυπτω αλλες πτυχες, αλλα στοιχεια και ξανασκεφτομαι, προβληματιζομαι και, τελικα, αποκτω μια αλλη αποψη και θεση. οταν, ομως, μεγαλωνεις γνωριζοντας  πως ο δυνατος τρωει τον αδυνατο, ο αδικος υπερισχυει του δικαιου, η αναξιοκρατια εχει παρει τη θεση της αξιοκρατιας εχεις ξεκαθαρες θεσεις  "πολεμας τα θηρια", οχι σαν "καημενος" αλλα πεισμωμενος, οχι σαν "ρομαντικος πατριωτης" σαν αλλα ρεαλιστης πολιτης…

η ελλαδα δεν αναφερεται  εδω σαν χωρα η σαν ελληνικο εθνος, η ελλαδα ειναι οι ελληνες, ολοι οι ελληνες που διαμμορφωσαν την ιστορια και που αμελουν να ριξουν μια ματια προς τα πισω για να μην επαναλαμβανουν τα ιδια λαθη. το ιστορικο γιγνεσθαι και η κατανοηση του δεν εχει να κανει με ηλικιες αλλα με βιωματα και νοοτροπιες, με τη μελετη της ιστοριας και στην παρασκηνιακη της μορφη, που μας χαρακτηριζουν και μας αναγκαζουν να σταθουμε, να αναλογιστουμε και να παρουμε θεση ακομα και στα πιο ασημαντα, ακομα και στα πιο καθημερινα, σ  αυτους που προσπαθουν να μας πεισουν και να μας επιβαλλουν οτι ειμαστε ανωριμοι για να μας χειραγωγησουν πιο ευκολα και στο βαθμο που αυτοι θελουν…αναφερομαι στους εσωτερικους "εχθρους", που ειναι πιο επικινδυνοι  και ειναι αυτοι που ωραιοποιουν  και καλυπτουν το παρελθον…

αλλα εμεις, λεφτεροι, κλεινουμε τα ματια στις ψευτικες υποσχεσεις και περπαταμε στα ονειρα μας…

εχεις δικιο, rakenditos, δεν ειναι η σωστη παρουσιαση της ιστοριας γιατι δεν ειναι, καν, παρουσιαση ιστοριας αλλα η παρουσιαση λαθεμενων χειρισμων μιας ιστοριας...
                     

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το φως των φαναριών...

« στις: 01/03/10, 19:59 »

anagnostis και Ν.Κ., σας ευχαριστω...

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ιστορικόν...

« στις: 01/03/10, 19:57 »

δεν ευχαριστησα αμεσως και οχι απο αδιαφορια...ειναι που δεν μπορω να πιστεψω αυτα που μου γραψατε...

ευχαριστω ολους σας...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το φως των φαναριών...

« στις: 26/02/10, 12:34 »

Εκείνα τα μάτια…

Σαν με το κάρβουνο ζωγραφισμένα
από ζωγράφου άγνωστου το χέρι…
Το χέρι, τόσο μικρό κι ας μου ζητούσε
να χωρέσει όλου του κόσμου την ελπίδα
στην παλάμη του…

Στην παλάμη που ικέτιδα γινόταν
μα ήταν κι ανήμπορη να κλείσει μέσα της
μια υπόσχεση…
Και, ποια υπόσχεση θα ήταν αυτή
που θα τρυπούσε τον καμβά, τον ξεφτισμένο,
αναλαμπή να γίνει στα μάτια…

Σ’ εκείνα τα μάτια που, σαν από κάρβουνο
ζωγραφισμένα, σ’ άτεχνο πορτρέτο,
στον καθρέφτη τους αντανακλούσαν
ένα φως…

Το φως των φαναριών… 

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ιστορικόν...

« στις: 04/02/10, 20:53 »

Γεννήθηκα στο ξέφωτο του δάσους,
μια μάνα σπαρτιάτισσα αγκάλιασε με βιάση,
δεν πρόφτασε να με καλοσκεπάσει
κι έφτασα και μεγάλωσα στου Αλέξαντρου τα χρόνια…

Πήγα σχολειό με του ρωμαίου το φόβο,
παιδούλα εγώ, στα γράμματα τα πρώτα,
πήρα τη δύναμη και των παλιών τα φώτα
κι έδωσα όρκο πως θα τα διαδίδω αιώνια…

Μαγεύτηκα απ’ του Βόσπορου το κύμα,
Σ ένα Βυζάντιο που, αργά, ορθοποδούσε,
σε μια επανάσταση που με καθοδηγούσε,
έφηβη, πια, με το σπαθί για προσκεφάλι…

Με καλοπάντρεψαν με Φράγκο ιππότη,
δεν τον αγάπησα κι ας είχα πάρει την καρδιά του,
μια νύχτα έφυγα τρεχάτη, μακριά του,
για να ριχτώ σε περιπέτεια μεγάλη…

Γυναίκα, πια, όμορφη σαν νεράιδα,
ένας σουλτάνος μ ερωτεύτηκε με πάθος,
του παραδόθηκα κι ας ήξερα πως ήταν λάθος,
του υποκρίθηκα γιατί έπρεπε να ζήσω…

Μα τον ξεγέλασα και μ' άφησε να φύγω,
ήμουνα λέφτερη να ορίσω τη ζωή μου,
να διαφεντέψω αυτή τη μοίρα τη δική μου,
να ονειρευτώ πως απ΄τη λήθη θα ξεφύγω…

Κατάφερα να ζήσω από πολέμους,
κράτησα μακριά μου όσους μπορούσα,
όλα τα όρνεα που πλησίαζαν, χτυπούσα,
μα αντιγύριζε το χτύπημα σε μένα…

Να΄ μαι μπροστά σου ολοζώντανη σαν ήλιος,
μ΄ ένα μπαστούνι να στηρίζω το κορμί μου,
ένα χαμόγελο στην άφθαρτη ψυχή μου,
μα, με τα χέρια μου σφιχτά δεμένα…

Γεννήθηκα στο ξέφωτο του δάσους,
ένας καθάριος ουρανός μου έριξε ένα βλέμμα,
έζησα αιώνες τυλιγμένη μ΄ ένα ψέμα,
πως, τάχα, λέφτερα θα ήταν τα παιδιά μου…

Πάλεψα με τα θεριά του μίσους,
βρέθηκα δέσμια σε πλάνες υποσχέσεις,
δε ζήτησα ανταμοιβή για τις καλές προθέσεις,
μα, σου ζητώ να περπατήσεις στα όνειρά μου…

8

Κάδος ανακύκλωσης / Απ: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ.

« στις: 31/01/10, 18:06 »

τα σεβη μου, κυριε ποιητα, το δημιουργημα σας
το εχω μεσα στην καρδια, πολλα τα ταλαντα σας...
υπεροχο και θεικο, τελειο, μεγαλειωδες
( λιγο μονο σου ξεφυγε και εγινε γλοιωδες )

μα τι δομη, τι ομορφια και πως τα λετε ετσι,
( χα, ηταν σαν να ετρωγα ενα ορφανο γιουβετσι )
αφανταστα σας εκτιμω και μ εχετε σκλαβωσει,
( μα πως τα λεω, η ατιμη, λες και μ εχει λαδωσει )

τι εμπνευση, τι συλληψη και ο ρυθμος πως πεφτει,
( μηπως, αντι για ποιημα να πιανες καναν κλεφτη? )

                     -------

μα τι μου λες? υπονοεις πως ταλαντο δεν εχω
και απο το λεξοδιαλεγμα καθολου δεν κατεχω?
τολμας να λες πως ασχετη ειμαι και, καπως, ψωνιο,
δεν εχω στοφα ποιητη και ριμας  το δαιμονιο?

ποιος εισαι εσυ που σαν κριτης εμενα θα με κρινεις?
νομιζεις εισαι ποητης και συμβουλες μου δινεις?

               -------

εδω και αρκετο καιρο, μου γαργαλαει το χερι,
το ποσο θελω να τα πω, ενας θεος το ξερει...

εχετε δικιο, η κριτικη ειν εργο προσεγμενο
να μη χαιδευει τα αυτια, ( τα ματια εν προκειμενω )

να μη στοχευει τα νερα, αταραχα ν αφησει
και να πλαναται ο κριθεις πως θα μεγαλουργησει...

την καθε μας αποπειρα ας μην τη λεμε ποιημα
και κανουμε την ποιηση να φαινεται σαν θυμα...

καλη συνεχεια....

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Λυκος.

« στις: 31/01/10, 17:55 »

την ξερω την ιστορια του λυκου...
την εμαθα οταν στα εφτα μου  σε μια πλατεια ορεινου χωριου, εφερε ο νταης το θηριο, δεμενο γερα και καμαρωνε
που επιασε τον εχθρο που κατεστρεφε το βιος του. το θηριο πετροβοληθηκε, τρομοκρατηθηκε και βασανιστηκε απο
τον οχλο, οχλος ηταν, μεχρι που αφησε την τελευταια του πνοη...
τα ματια του, δε θα ξεχασω ποτε τα ματια του...ενα ζωο περηφανο που δεν καταλαβε τι ειχει κανει και αξιζε αυτης
της συμπεριφορας απ τον αφεντη ανθρωπο...
τα βραδια, ζηταω συγνωμη απ το λυκο και προσπαθω να τον πεισω οτι δεν εκανε κακο, ηθελε, απλα, να ζησει...
τρεμω τη στιγμη που  θα σταματησω να κανω γιατι τοτε θα ειμαι και γω ο οχλος...

συγνωμη για την πολυλογια, ειναι η πρωτη φορα που τολμω να το γραψω αλλα, rakenditos, η δυναμη του νοηματος του δικου σου "λυκου" με συνεπηρε ...

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: H γειτονιά μου...

« στις: 31/01/10, 17:46 »

Αλκιβιαδη, εκτιμώ το ενδιαφερον σου αλλα κανοντας αυτο το ταξιδι στο μελλον,
εκατο χρονια μετα και δεχομενη την πραγματικοτητα της ανυπαρξιας μου, ερχομαι πισω
και ανεβαινω ακομα περισσοτερο...χαιρομαι ακομα περισσοτερο την τωρινη "γειτονια" μου
που ειναι ακριβως το αντιθετο...
λυπαμαι αν σου εδωσα αυτη την εντυπωση, μακαρι να επασχαν ολοι απο τη δικη μου"καταθλιψη"...

Παρατηρητη, ετσι πραττει ο ποιητης...αλλα δεν ειμαι ποιητρια ( και οπως ολα δειχνουν δεν προκειται να γινω ),
αρα εχω το ακαταλογιστο...συνηθως, ενα παιχνιδιασμα χαρας εκφραζει την αντιθεση του στη λυπη, για να κανει
τη χαρα πιο υπαρκτη,πιο σταθερη, πιο γνησια και πιο επιθυμητη...

σας ευχαριστω...

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / H γειτονιά μου...

« στις: 29/01/10, 09:01 »

Στη γειτονιά μου δε θα βρεις παιδιά χαρούμενα να παίζουν
σε μια πλατεία που ο ήλιος τη φωτίζει…
Ούτε εφήβους να περνούν πιασμένοι χέρι χέρι με μάτια λαμπερά…
Δεν έχει δέντρα με τον κορμό τους γραμμένο
από ερωτευμένων το σουγιά και λόγχη φαντάρου…

Τα πουλιά δεν έρχονται να οικοδομήσουν το σπιτικό τους
κι ούτε πορείες διαμαρτυρίας κάνουν οι κάτοικοι…

Στη γειτονιά μου δεν έχει δρόμους που να οδηγούν
και να σε βγάζουν στον προορισμό σου…
Δεν έχει όνειρα να πλανώνται στον αέρα
ψάχνοντας μια πραγμάτωση…

Ούτε θα συναντήσεις περαστικό που χάθηκε
να σταματήσει σε σταυροδρόμι με αγωνία…

Στη γειτονιά μου αέρας δε φυσά
κι ούτε η βροχή το χώμα κάνει νοτερό και τ΄ αυλακώνει…

Ούτε και μένα θα με βρεις να λογαριάζω το χρόνο
που χαμένος μου χτυπά την πόρτα
και με τραβάει να γίνω μια άλλη φωνή,
ένας άλλος μάταιος αλαλαγμός…

Έχω πεθάνει...

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Παλιό μου παλτό.

« στις: 25/01/10, 16:59 »

αν ημουν το παλιο και ζεστο σου παλτο
θα παθαινα κριση...
μα ειμαι ενα ματι με ψυχη και μυαλο
και εχω δακρυσει...

πολυ ομορφο, ισως να ειναι το δεσιμο με το παλιο σου παλτο...αλλα, ισως, λεω παλι, να ειναι
και μια ματια στο μελλον...ερχονται δυσκολα χρονια...

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο ηχος του αερα (Το τραγουδι του Ζουλιεν)

« στις: 25/01/10, 16:53 »

ομορφο το λεξοδιαλεγμα, ασταματητος ρυθμος, δυνατο και τρυφερο ταυτοχρονα...λιγο παραπονιαρικο, οσο πρεπει, ομως...

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Οι σκιες....

« στις: 25/01/10, 16:49 »

καπου με ξενιζει το ρημα...( δεν ειναι η σχεση μου ιδια με το ρημα και τη ριμα. με τη δευτερη, δεν τα παμε καλα... )

ισως ειναι παραπανισιο? αλλα, σ ευχαριστω...

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 16:46 »

ακομα κι ενα ξεσπασμα, εχει δικαιωμα να εκδηλωθει, εστω κι αν μετα κληθει απ τον ξεσπασαντα να επιστρεψει και να παροπλιστει...

σαν ξεσπασμα, επιτηδευμενο η οχι, δε χανει την αξια του, το σκοπο του και την αναγκη της υπαρξης του, εστω κι ετσι...ποσα εινια αυτα στη ζωη μας που μας φαινονται αδικα αλλα δεν εχουμε τον τροπο να τα πολεμησουμε? ποσοι ειναι αυτοι που "φαινονται" αλλα δεν ειναι και μας αναγκαζουν να ειμαστε η πιτα κι αυτοι το μαχαιρι?

αςεχει η πιτα, λοιπον, ενα......στολισμα...

16

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 09:51 »

πολυ ομορφο το.....στολισμα...

κριμα που θα χαθει κι αυτο μεσα με μια ασημαντη καθημερινοτητα...

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το Τρυφερό

« στις: 24/01/10, 12:36 »

κι ομως...ετσι ειναι, οπως τα λες...

και πρεπει να λεμε και τις αληθειες οσο κι αν θα θελαμε να ηταν "ψευτικες"....

18

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Άλλος εδώ, άλλος εκεί...

« στις: 24/01/10, 12:34 »

αληθινο, αποκαλυπτικο και κατηγορηματικο.... μου αρεσε, μου αρεσε γιατι λεει αληθεια, την πιο απλη αληθεια...

19

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο..... ποιητής...

« στις: 24/01/10, 12:32 »

σας ευχαριστω που διαθεσατε το χρονο σας....ευχαριστω...

20

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Οι σκιες....

« στις: 24/01/10, 12:31 »

Άργησε να πέσει το σκοτάδι…

Στις κόγχες οι σκιές περίμεναν να βγουν,
να λεηλατήσουν τους περαστικούς…
Καραδοκούσαν, ακόμα, λιγνεμένες
κι ύφαιναν τον ιστό μ’ υπομονή αλλά και φούρια…

Αργούσε να πέσει το σκοτάδι…

Οι μελίχρυσες εικόνες πάλλονταν
και θέριευαν σαν ξέπλεκα μαλλιά γοργόνας που,
ναρκισίζουσα, καθρεφτίζονταν στο νερό…

Κι ήρθε η ώρα που το σκοτάδι έπεσε…

Άρχισε ο χορός της αγωνίας
σαν οι σκιές σφυροκοπούσαν από τοίχο σε τοίχο
το απλό σαρκίο τους…

Μέχρι το ξημέρωμα…

21

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Της αγάπης το μεράκι

« στις: 12/01/10, 09:45 »

Μακάρι να ήμουν συνθέτης...

22

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο..... ποιητής...

« στις: 12/01/10, 09:43 »

“Θέλω να γίνω ποιητής”, είπε το βατραχάκι
“και να σκαρώνω ποιήματα με τέχνη και μεράκι…

Μα πρώτα απ’ όλα, βασικό για την αρματωσιά μου,
ένα κουστούμι πράσινο που την ιδιότητά μου,

θα δείχνει και θα διαλαλεί, μαζί με τη γραβάτα
που ανέμελα θα κρέμεται σαν μια τεμπέλα γάτα

και θα ταιριάζει sτο μαλλί που αχτένιστο θα γέρνει
όταν στα χείλη το φτερό, το χέρι μου θα φέρνει”…

Το είπε και το έκανε, απ’ όπου κι αν περνούσε
“βάτραχε, είσαι ποιητής”? καθένας τον ρωτούσε…

Με ύφος περισπούδαστο και στοχασμό στο βλέμμα,
περιδιαβαίνει ολημερίς και χαιρετάει στο ρέμα…

Μα ένα μικρούλι, τόσο δα, βατράχι ηλιοκαμένο,
τον ποιητή ρεζίλεψε, τον… περι - σπουδασμένο…

“Πες μας, μεγάλε ποιητή, ένα δικό σου ποίημα
Να σε χειροκροτήσουμε, όσο θα σαι στο βήμα”

Ίσιωσε τη γραβάτα του, κούνησε το φτερό του,
εσούφρωσε τα χείλη του, ξύνει το κούτελό του…

Και τότε συλλογίστηκε πως, όλη τη φροντίδα
την είχε δώσει στο….φτερό και όχι στη γραφίδα…


 

23

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ο κολλυβιστης...

« στις: 30/10/09, 12:03 »

ψαχνοντας για επαγγελμα τα, προς το ζην, να βγαζω,
μου περασε απ το μυαλο κι αρχισα να διαβαζω,

πως θα γενω κολλυβιστης, πολυ πετυχημενος,
ονομαστος και πλουσιος και κοσμοξακουσμενος...

ζητησα απ τους γειτονες, κολλυβα να μου φερουν,
ετσι, να κανω δοκιμη κι αν θα τα καταφερουν

οι οποιες ικανοτητες ειχα να επιδειξω,
πριχου σ αυτο το επαγγελμα με παθος να τις ριξω...

ολοι τους με βοηθησαν, μου εκαναν τη χαρη,
μου γεμισαν το σπιτι μου, κολλυβα και σιταρι...

ουτε που το φανταστηκα, δεν ειμαι δα και μαγος....
κι ετσι, αντι κολλυβιστης, βγηκα.....κολλυβοφαγος...

24

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ανεξάρτητα...

« στις: 30/08/08, 10:19 »

Λευτερωμένη η σκέψη
ψάχνει το δρόμο της φυγής…
Το σώμα, ανήμπορο να την κλείσει μέσα του…

Παράμερα, η απόφαση
παίζει με μια ζωντανή, ερωτευμένη,
αναπάντεχα ευτυχισμένη, μικρή καρδιά…

Α! ναι…
Κι ένας τοίχος
που ορθώνεται ανάμεσά μας,
γερά χτισμένος, νοερά χτισμένος,
που μοιράζει στα δυο
την ίδια απόκριση,
την ίδια υπόσταση,
μας κάνει δυο υπάρξεις,
απροσδόκητα απλές,
σίγουρα ανικανοποίητες

και μας χωρίζει σε δυο σώματα,
α ν ε ξ ά ρ τ η τα μεταξύ τους…

25

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σιωπή...

« στις: 25/08/08, 15:31 »

           
Κι ύστερα, ρώτησα τον άνεμο
που πέρασε σφυρίζοντας,
-λες κι είχε χαρά μικρού παιδιού-
ανάμεσα απ’ τα μεστωμένα στάχυα
που λύγιζαν στη δύναμή του…

Μα προσπέρασε αδιάφορα,
κρατώντας την απάντηση
που τόσο πόθησα,
στον απόηχο της σιωπής του…

Τι  κι αν ήταν θρόισμα, σφύριγμα, κεραυνός…
     
Ήταν η Σιωπή
απέραντη κι ανελέητη,
τρελή και πλανεύτρα,
ανέμελη κι απόλυτη…

Ήταν η Σιωπή…