Τ'ΑΣΤΕΡΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΕ Ο ΚΡΥΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ.....(......κ......)

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Ισσοροπώ μές'τους ορίζοντες απ'το παραθυρό μου
πίσω απ'τους βρώμικους καιρούς μπροστά απ'τους αιώνες
σάν σχοινοβάτης στο απύθμενο και άρρωστο κενό μου
τα όνειρα που σκότωσα χαρίζω στούς χειμώνες

Θα περπατήσω στα καυτά στ'άδυτα καλοκαίρια
στο μακρινό κι απέραντο του νότου μονοπάτι
τώρα ο ουρανός πού τρόμαξε και πάγωσε τ'αστέρια
είδα τη νύχτα να γεννά την πιό μεγάλη απάτη

Μέσα στα πέτρινα στενά στήν κρύα ομορφιά σου
εσένα που αγάπησα πόλη των ποιητών
τί κι'άν σε βλέπω σκυθροπή ξέρω την ανθρωπιά σου
γιατί φτερά μου έδωσες περήφανων αητών

Κι αυτή που τόσο λάτρεψα με άφησε να λιώσω
πίσω απ'του τρένου της γραμμές αδύναμος βραχνός
γιά τα όνειρα πού σκότωσες μ'αγάπη θα σου δώσω
τ'αστέρια αυτά που πάγωσε ο κρύος ουρανός..................Κ...............