Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: dora στις 06/09/04, 23:00
-
Στρεφω το βλεμμα μου ψηλα
η νυχτα πλησιαζει
Τα ορη παιρνω τα βουνα
τιποτα δεν με νοιαζει
Θελω κι αποψε να βρεθω
στου ουρανου το στρωμα
εσενα παλι αναζητω
με την ψυχη στο στομα
[ρεφρ]
Σαν αστερι που πεφτει
εφυγες απ τη ζωη μου
ποσο μου έλλειψες ψυχη μου
ποσο θελω να σε δω
Εν' αστερι που πεφτει
ψαχνω μες την ταραχη μου
ξαναλεω την ευχη μου
<<Θεε μου μονο ας την δω>>
Κοιταζω πια τον ουρανο
οι σκέψεις με τυλιγουν
σε ποιο αστερι μακρινο
τα ξωτικα σε κρυβουν
σε μονοπατια μακρινα
σε δρομους διχως πισω
χωρις τα ματια σου τα δυο
πως θες να προχωρήσω
[ρεφρ]
χι χι χι!!!!!!παρακμηηηηηηηηηηηη.....
-
Σπάνια το έμφυτο ενός ποιητή του επιτρέπει να γράφει υποφερτούς στίχους !
Δε θα αποτελούσες εξαίρεση, πιστεύω !
Τι διαφορά με την "παγίδα " σου !
Φιλικά
Σπήλιος
-
Μπράβο...πολύ καλό!
Μπορεί από στίχο να είναι η μέρα με την νύχτα (η νύχτα ειναι αυτό εδώ ;D) με το άλλο που ανέβασες (την παγίδα), αλλά προσωπικά ό,τι στίχο δώ τον "ακούω" με την αντίστοιχη μελωδία που μου έρχεται την στιγμή που τον διαβάζω.
Και αυτό εδώ μου ακούγεται σαν ένα ωραίο ρεμπέτικο (έστω και αν δεν είχες κάτι τέτοιο στο μυαλό σου όταν το έγραφες, είμαι σίγουρος). Η παρακμή που λές έδωσε μια χαρά αποτέλεσμα για το συγκεκριμένο είδος μουσικής :D
CU...=Clapton=
PS. Το άλλο βγαίνει μια φοβερή μπαλάντα.
-
...σας ευχαριστω
αυτο ξεκινησε απο μια αστεια φραση που μου ηρθε στο μυαλο,δεν περιμενα καλυτερο αποτελεσμα
παντως τωρα που το ξαναβλεπω δεν ειναι και για πεταμα..