Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - (Κωνσταντίνος. Γ)

Σελίδες: [1] 2 3 4 5
1
Μια γραμμή το τέλος του κόσμου κι ακολουθώ... 
Εκείνο το νόημα πέρα απ’ τις θάλασσες,
την αλήθεια που κανείς δεν τόλμησε ν' αγγίξει...
Κι εσύ πάντα εκει...
πίσω απ’ τους αρχαίους αστερισμούς
να κρατάς κάτι απ' τη νύχτα...

...Στέγνωσε το δειλινό έξω απ’ το μικρό παράθυρο
   ...Δείλιασε το φως να πλησιάσει την ψυχή μου
      ...κι έτσι έμεινα νησί αχαρτογράφητο...!
παρήγορο βέβαια να στέκεις απέναντι στην ύπαρξη
σαν κάτι το άλυτο σε έναν κόσμο διαλυμένο......!

2
Πολύ ωραίο κορίτσι μου και να θυμάσαι, όχι τάχα, ευτυχώς, αλήθεια πετάνε...

3
Σας ευχαριστώ παιδιά για τα υπέροχα σχόλια και για τον πολύτιμο χρόνο σας, ειλικρινά σας ευχαριστώ.

4


Η πιο βαθιά εικόνα των ματιών σου κρατά τον ουρανό
Εκεί που τα χρώματα συγχέονται,
εκεί που τα χέρια ενός αγγέλου παίρνουν τη λάμψη ξυραφιού,
Πέρα απ’ το άγριο κύμα να σχίσουμε τα φώτα,
Εκεί που η ζωή δεν ξεχωρίζει απ’ την αλήθεια, την πόλη να γκρεμίσουμε.
Λίγο από νύχτα, λίγο από φως,
εδώ η ζωή κι ο θάνατος εδώ!
Ξημερώνει…
Στο πιο απέραντο τοπίο κατοικεί η γαλήνη,
Μήπως είναι η πόλη που κρατά την θλίψη;
Μήπως αν φύγω τώρα κάπου θα βρω τον ήλιο;
Γιατί στα νύχια των ματιών μου μπερδεύτηκε ο ορίζοντας.
Το πρώτο σχέδιο έρχεται πάντα απ’ την σιωπή,
Οι οικοδομές υψώνονται ως την νύχτα
Και νύχτα φέρνουν ως εδώ
Ξημερώνει…
Κι είμαι ακόμη εδώ, μάλλον για ώρες εδώ, απ’ το σπουδαίο βράδυ
στο παγωμένο παράθυρο, μα δεν το ξέρει κανείς
οι τόσοι άνθρωποι της ζωής μου…δεν το ξέρει κανείς.
Πιο ρολόι μπορεί να περιγράψει τον χρόνο;
Πια φλέβα να μιλήσει για ζωή;
Ξημερώνει…
Με το μάτι του Θεού πάνω απ’ την πόλη τυφλό
μέσα από σύννεφα άγρια το θαύμα της άγνοιας υπάρχει,
κοιτώντας προς την μεγάλη ερημιά του κόσμου,
τα παγωμένα τζάμια αγγίζω
κι ακολουθώ με τα δάχτυλα τα αστέρια που έσβησαν.
Το πρώτο φως, το άγιο φως,
η ένωση εντός μου.
Ξημερώνει…
μια καλημέρα προς τον κόσμο
πριν υψωθεί ο ήλιος ίσως για ν’ ακουστεί
ίσως μοναδική, ίσως μόνο σήμερα, κάτι να βρω με ουσία
στα πρόσωπα των δρόμων, στα κρύα χείλη
στα συρμάτινα λόγια που αμίλητα απορούν
κι όμως ξεκάθαρα ζητούν την φθίνουσα πορεία της εποχής.
Ξημερώνει…
κι εγώ μιλώ με την βροχή
που φέρνει γη από τις πιο μακρινές πατρίδες
ας φέρει απόψε κι ένα ίχνος πριν το τέλος,
έστω μια σωτηρία πριν την ανάσταση από γεμάτα καλοκαίρια
γιατί ο κόσμος στο μυαλό μου δεν έρχεται σωστά,
έμεινε μόνο ένας νεκρός προφήτης
από μια δικαιοσύνη άσχημη
έμειναν μόνο οι ακόλουθοι
μιας δικαιοσύνης άσχημης
μα  πάνω απ’ όλα
μια δικαιοσύνη άσχημη!   

5
Νυχτώνει εδώ και πέρα απ’ της πόλης
Στο άκουσμα της νύχτας οι κήποι ανασαίνουν
Τα νυχτολούλουδα…οι μυρωδιές… τ’ απόμερα ξωκλήσια,
πόσες αγάπες έκλεισαν τον κύκλο της ζωής,
το φως του φεγγαριού που μπαίνει απ’ τις γωνιές
και σέρνεται στο σώμα με λόγια κι υποσχέσεις
με έναν ψίθυρο βραχνό…για πάντα θα μ’ εδώ…

Στους δρόμους οι ρωγμές, μια δίψα για βροχή
Το  χρώμα που έδωσε φωνή στα χείλη των αγίων,
Τα κεραμίδια στις σκεπές κι ο χρόνος που τελειώνει
ενώνουν τους ανθρώπους με έκκληση στον Θεό…
…Θα περιμένουμε το φως σαν πρωτοχαράξει…
…Άλλη μια μέρα να μας δει…
…μια ακόμη τελευταία…
…Πριν μας προλάβει η πόλη…
…πριν μας πουλήσει ο χρόνος…

Νυχτώνει εδώ και πέρα απ’ της πόλης,
Μέσα στα στενά οι άνεμοι αγριεύουν
Χορεύουν με την σκόνη σε αχνά φώτα που καίνε,
Των δρόμων οι εικόνες και τα σκυλιά που ουρλιάζουν,
Ξυπόλυτα παιδιά που έταξε ο κόσμος να μείνουνε θλιμμένα,

Τα στέκια που βρωμάνε κι οι άνθρωποι που σβήνουν…
Τα κρύα πεζοδρόμια που σφίγγουν την ζωή μας…
Τα μακρινά εργοστάσια που έμειναν κρυμμένα…
Φωλιές για νυχτοπούλια στο φως του φθινοπώρου…

 Τα δάση σκιερά και ο χειμώνας πέφτει…

  Τ’ αγρίμια φοβισμένα κι η πόλη αναμμένη…

   Το πάθος στα σκοτάδια, του έρωτα η πνοή…

    Ο θάνατος στο κρύο και η ζωή στην άνοιξη…

     Τα νήματα που μ’ ένωσαν μ’ αυτήν εδώ τη νύχτα… 

     
      …….. Νυχτώνει εδώ….. και πέρα απ’ της πόλης…..!




Κωνσταντίνος .Γ

6
Φίλε μου spartinos, σ' ευχαριστώ απλά μέσ' απ' την καρδιά μου σ' ευχαριστώ.

7
Εμφύλιος λοιπόν...λυπηρό....αληθινό...
Καθαρό, δικής μας εποχής ποίημα, χρειαζόμαστε τέτοια πνεύματα, τέτοια μυαλά,
δεν θα σου πω πόσο καλό η πόσο άρτιο αισθητηκά μπορεί να είναι,
θα σου πω όμως για την ελπίδα που μου έδωσες διαβάζοντάς σε,
με γέμισες απο ελπίδες, με γέμισες απο αισθήματα του ότι δεν είμαι μόνος,
σ' ευχαριστώ λοιπόν και καμιά φορά να μου το θυμίζεις αυτό σε παρακαλώ...μόνο αυτό!

8
Ανδρέα φίλε μου μετά απο καιρό σ' ευχαριστώ ακόμη μια φορά.

maraua σ' ευχαριστώ κατ' αρχήν για τον χρόνο σου.
Η αλήθεια είναι πως εκφράζω κάτι καλύτερο προς τον χρόνο, προς το μέλλον, προς τη ζωή,
μέσα απ' αυτό το γραπτό έστω κι αν φαίνεται θλιμένο...έστω κι έτσι...πάντα για κάτι καλύτερο...

9
ok κοπέλα μου, χαίρομαι να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τον άνθρωπο
όπως του λόγου σου ειλικρινά μ' αρέσει αυτό, μ' αρέσεις κι εσύ,
μα άκουσε με λίγο αν θα ήθελες να με καταλάβεις,
δεν υιοθετώ την θλίψη σαν στάση ζωής αν με γνώριζες θα καταλάβαινες
μα σαν έναν υπαρκτό λόγο έμπνευσης και δημιουργίας
και μην ξεχνάς όπως κι εσύ είπες όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί
συμφωνώ με τις απόψεις σου μα στη ζωή μου έμαθα να σκέφτομαι και να δημιουργώ
σαν ξεχωριστή, μοναδική οντότητα όπως όλοι θα έπρεπε, έμαθα ν' αφήνομαι ελεύθερος και να μην φοβάμαι συναισθήματα και σκέψεις απλά να τα δέχομαι και να τα αντιμετωπίζω,
έμαθα να μην γελάω επειδή κι ο κόσμος γελάει η επειδή θα πρέπει να γελάω
ούτε να λυπάμαι αν ο κόσμος λυπάται, δεν δέχομαι κανένα κατεστημένο, καμιά μόδα,
λειτουργώ αυτόνομα κι έτσι όπως νιώθω, αν λοιπόν νιώθω θλιμμένος καλοδεχούμενο και υπέροχο
γιατί έτσι νιώθω ζωντανός κι αν χαίρομαι ισχύει το ίδιο.
Προς το παρόν αυτά τα λίγα Μαργαρίτα μου για μένα,
χάρηκα για τον διάλογο μας γιατί πιστεύω οτι είσαι αρκετά συγκροτημένο άτομο
με πόδια να πατάνε γερά στη γη, φαίνεται να πέρασες αρκετά στη ζωή σου και να τα ξεπέρασες
το ίδιο ισχύει και για μένα απλά εγώ δεν θέλω να τα ξεχνάω.

10
Οτι έχεις προοπτικές έχεις! μα επειδή είσαι σε μικρή ηλικία
θα σου έλεγα να προσέχεις λίγο τις σκέψεις σου,
η ποίηση είναι αγαθό έκφρασης και μόνο απο ανάγκη εσωτερική,
απόλυτα βαθιά δημιουργήτε.
πρόσεχε λοιπόν τα βάθη αυτά αν σκοπεύεις να συνεχίσεις να εκφράζεσαι έτσι.

11
Κορίστσι μου...υπέροχο το ποίημα σου, ξέρει ν' αγγίζει κι έτσι μ' άγγιξε...

12
Μαργαρίτα η συμβουλή σου έχει ξεχωριστώ βάρος για μένα θα την ακούσω
και που ξέρεις ίσως και να την προσπαθήσω...

φίλε μου Kli Klis σ' ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες στο γραπτό μου
τα σχόλια σου πραγματικά με κολακεύουν, σ' ευχαριστώ και θα αναμένω το σχόλιο σου.

13
Πηνελόπη σ' ευχαριστώ για τη στιγμή που αφιέρωσες στο γραπτό μου
και για της σκέψεις που μου άφησες αν και κάποιες θα έλεγα πως είναι
...αρκετά θλιβές...
(Γύρω μας υπάρχει απούσα αθωότητα και κενή και στείρα γνώση)
...μα αληθινές....

14
Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια σου και τον χρόνο σου.
Είναι πραγματικότητα πως η θλίψη για ορισμένους ανθρώπους
κρατάει το κλειδί για μια μεγάλη αλήθεια.   

15
Φεγγάρια ραγισμένα πλησιάζουν κι άπνοα οι νύχτες σιγούν
πίσω απ’ τα πρόσωπα μας, πάνω στα υγρά μας βλέφαρα
με λεπίδες κι ακόνια σκυφτά προσκυνούν,
δακρύζουν βροχερά κι αναμένουν να εξορκιστούν
σ΄ ένα κρύο αγκαθερό που όπως μες από δάση σκιερά
και από βουνά με ίχνη από ουρανό σαν φως σκιάς θα έρχεται.
Έχει δυο μέρες που ο χειμώνας πάτησε στη γη μου,
δίνοντας στους κήπους καινούργια πνοή
κι έναν μεγάλο θάνατο να ξεπλυθούν στους δρόμους
μ’ ένα καθρέφτισμα παγερό του ήλιου,
κι ήρθε καιρός με νυχιές και με δαγκώματα
να πλυθούμε κι εμείς σαν αντίμαχα θηρία
σαν δυο άγγελοι αδέσποτοι,
γλιστρώντας απ’ την κενή αθωότητα στην αχόρταγη γνώση
για έρωτα, για ένωση, για πόνο, μεταμορφώνοντάς μας
σ’ ότι πιο φωτεινό ο χρόνος θα φέρει στους τοίχους που υψώνουν…
στις όψεις που σφίγγουν…στις αποστάσεις που φώτισαν…
στους καθρέφτες που έσπασαν…στα όνειρα που τρόμαξαν…
στις γραμμές των χεριών μου που όπως άνοιξα την πόρτα σκότισαν…
Τέλος εδώ! για μια αρχή που θέλησα να ζήσω,
για έναν Θεό που θέλησα να δημιουργήσω,
για έναν δικό μου Θεό!
Παγωμένο το μέτωπο φωτίζω τώρα με λόγια και έννοιες,
Με ένοχες εκπνοές συνεχίζω να ζω κι έτσι θα ζω αιώνια,
να δημιουργώ σκοτώνοντας όνειρα κι αιτίες
για να μπορώ να θλίβομαι κι έτσι να υπάρχω καταφώτιστος
όσο ποτέ δεν θα μπορέσω να υπάρξω
και σελίδες λευκές ασήμαντες θα μετατρέπω σε φτερά
τρόπος μοναδικός για να βρίσκομαι ανάμεσα από αστέρια
εκεί που αχόρταγα βασιλεύει η σιωπή κι ήχος γήινος δεν φτάνει,
εκεί που η γαλήνη απροστάτευτη αγριεύει
τρέφοντας μας με ευχές.

Δική μου ευχή!
Να σβήσω από χάρτες, σύνορα και λίστες ανθρώπων
να ζήσω με τα σώματα του ουρανού
και έτσι να σβήσω καθαρός
κι ανέγγιχτος απ΄ τους ανθρώπους
πέφτοντας κάποια κρυστάλλινη βραδιά
σ΄ ακραίες εκτάσεις ανεξερεύνητων βυθών
και στη γη να υπάρξω μοναχά σαν έννοια
που ανέτειλε από ήλιους εξώκοσμους
κάποιου ποιήματος που ράγισε…



Κωνσταντίνος. Γ


16
Ιρώ κοπέλα μου μπορώ να πω οτι είναι ένα πολύ γλυκό, αισθαντικό ποίημα
και συγκεκριμένα λάτρεψα αυτόν τον στίχο,
(Γλυκό το χάρισμα σου να ξεχνάς Να λιώνεις αυτά που αγαπάς)
μ¨εκφράζει ιδιαίτερα,
χάρισμα λοιπόν το να ξεχνάς...αναρωτιέμαι...

17
Σας ευχαριστώ παιδιά, πραγματικά σας ευχαριστώ
Ανδρέα κάτι θα στείλω, μα περιμένω κι απο σένα το ίδιο.

18
Mogli φίλε μου αν δεν πέσεις δεν θα σηκωθείς ποτέ.

Geni δεν υπάρχουν δικαιολογίες εδώ έχουν σβήσει από καιρό, μόνο αλήθειες ανατέλλουν.

synnefaki έχεις δίκιο σ' αυτό η πτώση πολλές φορές είναι πιο δημιουργική μα και μετά από την πτώση αναμένεται η πτήση κι αυτό είναι ένα απ' τα πιο σπάνια συναισθήματα.

Ανδρέα γνωστή η συμβουλή, πίστεψε με την προσπαθώ......όμως...........!

Μαργαρίτα έχεις δίκιο στο " Όποιος κεφάλι έσκυψε το ριζικό δε φταίει" μα υπάρχουν στοιχειά που δεν δαμάζονται, υπάρχουν βοριάδες που δεν σιωπούν
γι' αυτό κι εγώ συνεχίζω ν' ακολουθώ το φως...!

Pinelopi " Ξεκινώντας από τη μελαγχολία πηγαίνω στη δύναμη μετά στην παραίτηση έπειτα στον κυνισμό " ...........λατρεύω τον τρόπο που μπορείς και μ' εξηγείς.

Monaliza το παιχνίδι αυτό ποτέ δεν τελειώνει μετατρέπεται, ελπίζει, σε λιώνει και σε χτίζει απ' την αρχή, τώρα ίσως είναι ώρα ν' αρχίσουμε το χτίσιμο.....
Και για πες μου τώρα που μ' ανακάλυψες τι θα κάνεις;

19
Ακολουθώ το φως, την τροπή που πήρε το πιο συμπαγές σύννεφο,
στο πιο φωτεινό περιγράφεται η ουσία του Θεού,
Περιγράφεται κι ένα παιδί να τρέχει δίπλα του  μέσ’ στους ουρανούς,
Το πίσω παράθυρο του δωματίου αντικρίζει νύχτα,
η μυρωδιά των παιδιών της, ξεσκίζει της αισθήσεις,
μέσα μου τα όρια γκρεμίζουνε την κοινωνία,
η επανάσταση μόλις ξεκίνησε.

Μπορώ κι ανάβω στο πιο βαθύ σκοτάδι,
μια ικανότητα για να ενώσω τ’ αστέρια το μόνο που με διακρίνει,
βλέποντας τον χρόνο να με σβήνει αστράφτω πιο βαθιά,
Οι έννοιες πια είναι στο έλεος μου,
θα κρατηθώ από ένα σκοτωμένο όνειρο…
και θα πετάξω.

Μην αφήνεσαι πάνω μου,
κοίτα με καλά…παραπατάω,
ίσως το να πέσω… είναι απλά θέμα χρόνου  … 





Κωνσταντίνος .Γ

20
Τι να σου πω ρε κορίτσι μου,
αυτό που διάβασα ίσως κλείνει μέσα του όλη την ουσία της Ποίησης
και μια μεγάλη αλήθεια για έναν Ποιητή.
Μπράβο σου μέσ' απ' την καρδιά μου!

21
Φίλε μου parlats δεν μου άρεσε ο τρόπος που είπες το οτι περι φιλίας και ναρκωτικών τα έχουμε χιλιοπεί και οτι δεν είναι κάτι καινούργιο. Εγώ θα σου έλεγα να πας σε ένα κέντρο απεξάρτησεις και να το πείς αυτό αν βέβαια απ' την ώρα που θα μπείς μέσα δεν σου κοπεί η μιλιά, είσαι και νέος άνθρωπος αυτά τα θέματα εμάς μας αφορούν άμεσα, μην γυρνάς την πλάτη γιατί ίσως κάποια μέρα αυτά τα πράγματα που έχουμε χιλιοπεί να βρεθούν σπίτι σου τι θα κάνεις τότε; όταν γυρνάς απο πόρτα σε πόρτα και ζητάς βοήθεια...

Εχω πάει σε πολλά κέντρα απεξάρτησης, κοιτα πάλι το προφίλ μου να δεις το επάγγελμα μου. Εφτασα σε ένα σημείο να αρχίσω να πιστεύω ότι ο ναρκομανής δεν είναι άρρωστος πραγματικά. Ξέρεις τα ποσοστά απεξαρτημένων που κατρακύλησαν και πάλι? Είναι μεγάλο και βαρέθηκα να ακούω τους ναρκομανείς ότι φταίει η κοινωνία για την κατάστασή τους, οι χωρισμένοι γονείς, η ανεργία κλπ.
Ζω σε μια περιοχή με πολλούς ναρκομανείς και μπορώ να σου πω ότι δεν τους βλέπω πλέον ως άρρωστα άτομα. Παιδιά 20, 22 χρονών να μου λένε να τους δώσω λεφτά ενώ δεν θέλουν καν οι ίδιοι να μπουν σε κέντρο απεξάρτησης ή στα τόσα προγράμματα μεθαδόνης! Αν ο έμπορος ναρκωτικών δεν έβρισκε υπόβαθρο, δεν θα είχε δουλειά! Οπως εσύ και γω και τόσοι πολλοί άλλοι δεν επιλέξαμε αυτό το δρόμο, έτσι και αυτοί δεν έπρεπε να το κάνουν. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν θέλουν να εγκαταλείψουν αυτό το δρόμο και ξέρεις με το ζόρι δεν γίνονται και πολλά πράγματα.

Δεν γύρισα την πλάτη σε αυτά τα άτομα, προσπάθησα και γω όσο μπορούσα δουλεύοντας εθελοντικά σε κέντρα απεξάρτησης, συμμετέχοντας σε πολλά αντιναρκωτικά σεμινάρια κλπ. Η πικρή αλήθεια είναι ότι κάποια άτομα δεν θέλουν να σωθούν. Για τους υπόλοιπους δουλεύουνε πολλοί ώστε να επανέλθουν! Για όλους αξίζει να δουλεύεις αλλά να έχεις και ένα καλό αντίκτυπο, όχι να γίνεται η δουλειά χωρίς αντίκρυσμα!

Οπως έγραψε ο akarayan αυτό το ποίημα, έτσι και πολλοί άλλοι μοιράζουνε φυλλάδια, ενημερωτικά έντυπα, κασέτες κλπ κλπ με μοναδικό στόχο έστω ένα παιδί να σωθεί. Αυτή είναι η ευχή όλων μας! Πόσο αντίκρυσμα έχουν όμως?


Κοίταξε φίλε μου τα ναρκωτικά είναι υπόθεση με άπιαστο βάθος και με δύχτια απλωμένα παντού δυστηχώς, το επάγγελμά σου δεν το ξέρω και νομίζω πως δεν έχεις σημασία, μιλάς για τα ναρκωτικά με μια φιλοσοφία εντελώς λάθος, μα πως είναι δυνατόν έναν άνθρωπο εξαρτημένο απο μια ουσία να μην τον θεωρείς ασθενή πιστεύεις οτι οταν δοκίμασε την ηρωίνη ήξερε τι έκενε; ε λοιπόν να σου πω εγώ, δεν είχε ιδέα που έμπλεξε είχε ακούσει μα δεν ήξερε πραγματικά που έμπλεξε και να πιστεύεις οτι αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξεκόψουν σκέφτηκες ποτέ σου οτι ίσως δεν μπορούν φίλε μου και ότι τα κέντρα απεξάρτησης που λες οτι έχεις δουλέψει δεν τους δέχονται και περιμένουν στην σειρά μήπως πάρουν κάποια θέση μέτά απο 1,2 η και 3 χρόνια για να μπούνε μέσα.
Μάλλον δεν τα ξέρεις καλά τα γράμματα εκεί που πας να μπείς υπάρχει σκοτεινιά και εσύ δεν έχεις το φως που χρειάζεται, άκου για να μάθεις κάποια πράγματα ακόμα και στα κέντρα απεξάρτησης χρειάζεται βίζμα για να μπείς γρήγορα και δεν είναι βέβαια σίγουρο ότι θα γλυτώσεις, το ότι ξανά κυλάς σ' αυτόν τον βούρκο είναι πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο, υπάρχει η περίπτωσει να είσαι σε κύκλωμα το οποίο να μην σ' αφήνει να φύγεις κι αυτό πίστεψε με συμβαίνει το ξέρω, έπειτα τα ναρκωτικά αλλοιώνουν την προσωπικότητα και δεν έχεις την διαύγεια και την θέληση
να μπορέσεις να το πολεμήσεις έτσι απλά, όπως εσύ το θεωρείς, το θέμα είναι πολύπλοκο, απο τους τοξικομανείς μόνο το 3% ξεφεύγει μια και καλή οι υπόλοιποι ξανα πέφτουν και κόβουν μετά απο πολλές προσπάθειες όμως τα καταφέρνουν γιαυτό χρειάζεται υπομονή και το 60% φυσικά βρίσκει τον θάνατο.
Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι φίλε μου κι ας μην βγαίνουμε σε συμπεράσματα βιαστικά, το όλο θέμα είναι κομμάτι ενός πιο μεγάλου σχεδίου πολιτικού και χρηματικού με το να κάνουν κάποιους νέους να δημιουργούν την γνώμη που έχεις εσύ κερδίζουν το παιχνίδι αυτοί που δεν πρέπει και ενω εσύ υποχωρείς ακόμα ένα παιδί χάνεται. Ας κάνουμε λοιπόν υπομονή μην γυρίζεται την πλάτη μ' αυτόν τον τρόπο δεν είναι απλά τα πράγματα...κράτα το μυαλό σου ανοιχτό.
Υπάρχουν κι άλλα τα οποία δεν είναι η στιγμή για να τα πούμε, κάποια άλλη φορά ίσως.
Πρέπει να αναθεωρήσεις φίλε μου.

22
Σ' εμένα πάντως μου αρέσει το συγκεκριμένω επειδή αγγίζει θέματα που καίνε με τρόπο τελείως κατανοητώ και λιγο παιδικό θα έλεγα.

Όσον αφορά το οτι είναι κοινότυπο θέμα θα έπρεπε να μας θλίβει διπλά, εδώ το μόνο που γίνεται είναι να γυρνάμε αλλού τα μάτια και να λέμε οτι είναι κοινότυπο,

Φίλε μου parlats δεν μου άρεσε ο τρόπος που είπες το οτι περι φιλίας και ναρκωτικών τα έχουμε χιλιοπεί και οτι δεν είναι κάτι καινούργιο. Εγώ θα σου έλεγα να πας σε ένα κέντρο απεξάρτησεις και να το πείς αυτό αν βέβαια απ' την ώρα που θα μπείς μέσα δεν σου κοπεί η μιλιά, είσαι και νέος άνθρωπος αυτά τα θέματα εμάς μας αφορούν άμεσα, μην γυρνάς την πλάτη γιατί ίσως κάποια μέρα αυτά τα πράγματα που έχουμε χιλιοπεί να βρεθούν σπίτι σου τι θα κάνεις τότε; όταν γυρνάς απο πόρτα σε πόρτα και ζητάς βοήθεια...

Ας τα πούμε λοιπόν εκατομμύρια φορές ίσως έτσι αυτοί που πρέπει ν' ακούσουνε-
να μας ακούσουνε! και που ξέρεις μπορεί κάποιο παιδί να σωθεί.

23
Έτσι νιώθω κι εγω geni, σ' ευχαριστώ κορίτσι μου

Ιρώ δεν σε παρεξηγώ ότι κι αν πείς, απ' ότι φαίνεται εγώ τελικά δεν κατάλαβα καλά.

24
Ναι φίλε μου πράγματι προτότυπη η απάντηση κι εμένα μου αρέσει αυτό το τραγούδι.
Σ' ευχαριστώ ρε Ανδρέα.

Μαργαρίτα....πάντα θα υπάρχει...

25
Αχ ρε Ανδρέα μπαίνεις σ' ένα νόημα που με σπάει, το παρελθόν, μια θλίψη φθινοπώρου, κίτρινα φύλλα...είμαι στα νερά μου κι έτσι εκφράζομαι...(όπως θα μ' αγγίζει ο χειμώνας...όπως μόνο αυτός ξέρει.)

Σελίδες: [1] 2 3 4 5