Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: amfenster στις 24/11/06, 21:28
-
Ό,τι ξέρω, ό,τι θυμάμαι κι είχα πει
χάθηκαν, βέλη που δεν άγγιξαν το στόχο
μέσα στα μάτια που χτυπήσαν αστραπή
μα που δεν είδαν-και παράπονο σου το 'χω-
πως είμαι πια ένα στον άνεμο φτερό
ένας ανόητος και δίχως λύση γρίφος
πρόσωπο που είδε με καθρέφτη το νερό
ν' αλλάζει σχήματα και χρώματα και ύφος
χωρίς να θέλει ή να πρέπει και χωρίς
να 'ναι γραμμένη από το Θείο χέρι η μοίρα
που έτσι το θέλησε, μάταια και νωρίς
δρόμο να σκάψει στα δυό μάγουλα η αρμύρα.
Κι είναι σαν χτες που η ανυποψίαστη καρδιά
άνοιγε δρόμο μες στα κρίνα να περάσει
κι ούτε που το 'βαλα στο νου μου μια φορά
έτσι αγνή πως δεν της μέλλει να γεράσει
παρά θα ζήσει, κι ας απέμεινε μισή
με όλη τη λύσσα που καρδιές μαινάδων κρύβουν
γιατί πνιγμένες από ζήλια και ντροπή
δεν έχουν μάτια που μπροστά στο φως ν'ανοίγουν
μονάχα χέρια, μπράτσα, δάχτυλα σχοινιά
που γύρω απλώνοντας ζητάν μόνο ν'αρπάξουν
σύννεφα-σώματα, αγκαλιάσματα-πουλιά
που τρομαγμένα μακριά τους θα πετάξουν
όπως πετάς και φεύγεις κάθε μέρα εσύ
όταν τα χέρια μου απλώνω να σ'αγγίξω
και δεν το ξέρεις πως βαθιά μου ο πόθος ζει
σαν μια αρρώστια που παλεύω για να κρύψω
Κι έτσι όπως έμεινε η Άχαρη Καρδιά
σφιχτά κλεισμένη σαν τη σφαίρα στη θαλάμη
δεν αξιώθηκαν τα χείλη στα φιλιά
χάδια δεν τόλμησε η άπληστη παλάμη
έμειναν μόνο τα δυό μάτια ανοιχτά
που αν ήταν στόμα θα ούρλιαζαν "σε θέλω",
"μείνε", "κράτα με αγκαλιά"
μα δε μιλούν, νύχτα τα σκέπασε σα βέλο...
-
Μα που ησουν εσυ? και ηρθες ετσι στα ξαφνικα απο το "παραθυρο" και μας ..ξαφνιασες!!! Απιστευτος ποιητικος λογος, καλοδουλεμενος κι ετοιμος για μελοποιηση αλλα κυριως μεστος σε σταθερα σιγουρα βηματα εικονων και νοηματων.
Εκανα μια βολτα απο τα λημερια των στιχων του κιθαρα κι επεσα πανω σ αυτο που τοσο ακαρδα το λες αχαρη καρδια.
Καλως ηρθες στην παρεα μας Ποιητρια, βολεψου και δωσε μας κι αλλα δειγματα τετοιας γραφης, να ξερες ποσο ταχουμε αναγκη.
Νασαι καλα. :)
-
Το ποίημά σου μοιάζει απλό με την πρώτη ματιά! Με την 2η και 3η και 4η κλπ τα νοήματα ξεπηδάνε από παντού. Το φύλαξα στο πισί και πρέπει να το έχω διαβάσει πάνω από 30 φορές. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω, δεν βρίσκω μάλλον λόγια! Ενα αθώο και χωρίς πολλές φορές νόημα μπράβο από μας δεν ξέρω αν θα σε κάνει να χαρείς, καθώς βλέπω πολύ πόνο στα λόγια σου. Ισως όμως σε κάνει να αισθανθείς ότι δεν είσαι μόνη σου, ότι ο πόνος σου περνάει σε μικρά κομματάκια στον καθένα μας που ταυτίζεται με το ποίημα σου και στο τέλος ίσως λυτρωθείς, ίσως και μεις λυτρωθούμε, ποιος ξέρει...
-
Φιλενάδα δε μου τα χες πει αυτά.......
Είναι πάρα πολύ καλό και ενώ συνήθως βρίσκω ένα δυο στίχους να παραθέσω που μου άρεσαν πολύ σ αυτό δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιους γιατί μ αρέσει όλο.
Ελπίζω να βρεθεί κάποιος να το μελοποιήσει...
-
πολύ ωραιο...σαν να ειναι φτιαγμένο για τραγουδι..ενα απο αυτα τα έντονα, που σε αφηνουν αναστατομένο, που πατας το ρεπλαι, παλι και παλι...αν δεν υπάρχει αντίρρηση, θα το επιχειρήσω...
-
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και για την καλή πρόθεση. Αντίρρηση δεν υπάρχει, αν νομίζεις πως θα βγει κάτι καλό κάντο και θα χαρώ να ακούσω το αποτέλεσμα.
-
Αναμφίβολα πολύ ωραίοι στίχοι. Όπως είπε κι ο parlats το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται (και είναι) απλό, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί αρνητικό σχόλιο. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό παράδειγμα δομικής και συνθετικής απλότητας που όμως κρύβει τόσα πολλά νοήματα, ώστε να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο με κάθε ανάγνωση. Ίσως να χρειάζεται κάποιες μικροαλλαγές σε σημεία που υπάρχουν κάποιες παρρεκλίσεις από το σε γενικές γραμμές συμπαγές και συνεπές μέτρο, ειδικά αν επιχειρηθεί κάποια μελοποίηση (καλημέρα Βαγγέλη). Πιστεύω π.χ. ότι ο πρώτος στίχος ίσως θα ήταν καλύτερα αν άλλαζε σε "ό,τι θυμάμαι, ό,τι ξέρω κι είχα πει" το οποίο ταιριάζει καλύτερα στο ρυθμό. Η τελευταία στροφή επίσης χρειάζεται κάποιες αλλαγές. Στο δεύτερο στίχο νομίζω ό,τι αν έγραφες "στόματα" αντί για "στόμα", θα ταίριαζε καλύτερα τόσο μετρικά όσο και συντακτικά ("στόματα που ούρλιαζαν" και όχι "στόμα που ούρλιαζαν"). Πέρα από αυτά τα δύο τρία σημεία, το ποίημα είναι πολύ καλογραμμένο και ιδιαίτερα εύρωστο σαν σύνθεση και σαν σύλληψη. Συνέχισε να γράφεις, γιατί σίγουρα δεν παιδεύεσαι τζάμπα... ;)
-
Αναμφίβολα πολύ ωραίοι στίχοι. Όπως είπε κι ο parlats το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται (και είναι) απλό, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί αρνητικό σχόλιο. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό παράδειγμα δομικής και συνθετικής απλότητας που όμως κρύβει τόσα πολλά νοήματα, ώστε να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο με κάθε ανάγνωση. Ίσως να χρειάζεται κάποιες μικροαλλαγές σε σημεία που υπάρχουν κάποιες παρρεκλίσεις από το σε γενικές γραμμές συμπαγές και συνεπές μέτρο, ειδικά αν επιχειρηθεί κάποια μελοποίηση (καλημέρα Βαγγέλη). Πιστεύω π.χ. ότι ο πρώτος στίχος ίσως θα ήταν καλύτερα αν άλλαζε σε "ό,τι θυμάμαι, ό,τι ξέρω κι είχα πει" το οποίο ταιριάζει καλύτερα στο ρυθμό. Η τελευταία στροφή επίσης χρειάζεται κάποιες αλλαγές. Στο δεύτερο στίχο νομίζω ό,τι αν έγραφες "στόματα" αντί για "στόμα", θα ταίριαζε καλύτερα τόσο μετρικά όσο και συντακτικά ("στόματα που ούρλιαζαν" και όχι "στόμα που ούρλιαζαν"). Πέρα από αυτά τα δύο τρία σημεία, το ποίημα είναι πολύ καλογραμμένο και ιδιαίτερα εύρωστο σαν σύνθεση και σαν σύλληψη. Συνέχισε να γράφεις, γιατί σίγουρα δεν παιδεύεσαι τζάμπα... ;)
Μ' αρέσουν οι παρατηρήσεις... διορθώνομαι. Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις υποδείξεις. Συγχωρήστε μου τις όποιες ατέλειες, οι στίχοι γράφτηκαν "εν βρασμώ ψυχής". Περιμένω σχόλια και για άλλα πονήματά μου στο μέλλον.
-
Συγχωρήστε μου τις όποιες ατέλειες, οι στίχοι γράφτηκαν "εν βρασμώ ψυχής". Περιμένω σχόλια και για άλλα πονήματά μου στο μέλλον.
Αν το έγραψες αυτό εν βρασμώ ψυχής, φαντάζομαι τι θα δημιουργήσεις αν δουλέψεις το προϊόν της έμπνευσής σου λίγο περισσότερο.
Καλή συνέχεια...
-
καλώς όρισες! η κατάθεσή σου είναι η πιο ενδιαφέρουσα νέα είσοδος τον τελευταίο καιρό στο μωσαικό στίχων του kithara.. περιμένουμε την συνέχεια!
και πάλι καλώς ήρθες!
-
Μα που ησουν εσυ? και ηρθες ετσι στα ξαφνικα απο το "παραθυρο" και μας ..ξαφνιασες!!! Απιστευτος ποιητικος λογος, καλοδουλεμενος κι ετοιμος για μελοποιηση αλλα κυριως μεστος σε σταθερα σιγουρα βηματα εικονων και νοηματων.
Εκανα μια βολτα απο τα λημερια των στιχων του κιθαρα κι επεσα πανω σ αυτο που τοσο ακαρδα το λες αχαρη καρδια.
Καλως ηρθες στην παρεα μας Ποιητρια, βολεψου και δωσε μας κι αλλα δειγματα τετοιας γραφης, να ξερες ποσο ταχουμε αναγκη.
Νασαι καλα. :)
Επανέρχομαι για να απαντήσω στα σχόλια αν και λίγο καθυστερημένα (συγχωρήστε με καινούρια είμαι και δεν ξέρω τα "κόλπα" εδώ). Η υποδοχή των στίχων μου υπήρξε ενθουσιώδης και η χαρά μου απέραντη. Υπόσχομαι κι άλλες προσπάθειες στο μέλλον κι ελπίζω να τύχουν παρόμοιας υποδοχής.Ευχαριστώ θερμά.
-
επειδή είναι όμορφο πόνημα, επειδή ζήτησες αξιολόγηση και θα μελοποιηθεί:
άχαρη σημαίνει χωρίς χάρη ή άβαφη
τα μάτια χτύπησαν αστραπή ή τα μάτια χτύπησε αστραπή;
Πολύ δύσκολο σημείο (δύο φορές στον ίδιο στίχο η λέξη χωρίς ) Ο μισός στίχος πρέπει να κολλήσει στο (πρόσωπο) του προηγούμενου δίστιχου για να μην ακουστεί χωρίς να θέλει ... που έτσι το θέλησε
μπροστά στο φως (το ν δε χρειάζεται) ανοίγουν
(και παράπονο σου το 'χω) ...όπως πετάς και φεύγεις κάθε μέρα εσύ όταν τα χέρια μου απλώνω να σ' αγγίξω
και δεν το ξέρεις .... κι έτσι όπως έμεινε...
Για να μη φανεί χρονική μετάπτωση η στροφή πρέπει να είναι ονειρική
που αν ήταν στόμα θα ουρλιάζανε "σε θέλω" (και διορθώνεται και το μέτρο)
το Ν (τοΝ, δεΝ, κ.λ.π) δεν παραλείπεται μόνο μπροστά από Κ, Π, Τ (ΚαΠοΤα)
"μείνε", (αγάπη μου, πλανόδιε, ρεμάλι μου... τέσσερις συλλαβές ) "κράτα με αγκαλιά"
καλή επιτυχία, είμαι περίεργος ν΄ ακούσω το αποτέλεσμα.
-
"...στόματα που ούρλιαζαν..."
"στόματα πού ουρλιάζαν"
Με τους τόνους έτσι όπως τους έβαλα είναι το σωστό
εάν θέλουμε να κρατήσουμε το μεταβλητό μέτρο .
Γραμματικά δεν είναι σωστό ,
μετρικά όμως είναι .
Η μετάθεση τών τόνων είναι επιτρεπτή στην ελληνική ποίηση .
Ναι, καλέ μου Γιώργο . :)
Μικρό σχόλιό μου επάνω σ' ένα ποιήμα
που έχει πολύ γρήγορο ρυθμό ,
ίδιον με αυτόν που είχε το πρόσωπο όταν το έγραφε .
Σχεδόν με μιαν ανάσα .
-
" Ό,τι ξέρω , ό,τι θυμάμαι κι είχα πει
χάθηκαν, βέλη που δεν άγγιξαν το στόχο
μέσα στα μάτια που τα χτυπήσ' αστραπή
κι έτσι δεν είδαν
- τούτο παράπονο σου το 'χω -
Και είμαι πια ένα στον άνεμο φτερό ,
ένας ανόητος και δίχως λύση γρίφος ,
πρόσωπο που 'δε με καθρέφτη το νερό
ν' αλλάζει σχήματα και χρώματα και ύφος
χωρίς να θέλει ή να πρέπει και χωρίς
να 'ναι γραμμένη από το θείο χέρι η μοίρα ,
έτσι το θέλησε, μάταια και νωρίς ,
δρόμο να σκάψει στα δυό μάγουλα η αρμύρα.
Κι είναι σαν χτες που ανυποψίαστη η καρδιά
άνοιγε δρόμο μες στα κρίνα να περάσει
κι ούτε που το 'βαλα στο νου μου μια φορά
έτσι αγνή πως δεν της μέλλει να γεράσει
Θα ζήσει, όμως , κι ας απέμεινε μισή
μ' όλη τη λύσσα που καρδιές μαινάδων κρύβουν
γιατί πνιγμένες από ζήλια και ντροπή
δεν έχουν μάτια μες στο φως να τα ανοίγουν
Έχουν μονάχα χέρια, μπράτσα, και δάχτυλα σχοινιά
που γύρω απλώνονται ζητώντας να αρπάξουν
σύννεφα , σώματα, αγκαλιάσματα , πουλιά
που τρομαγμένα μακριά τους θα πετάξουν
Όπως πετάς και φεύγεις κάθε μέρα μου κι εσύ
όταν τα χέρια μου απλώνω να σ' αγγίξω
και δεν το ξέρεις πως βαθιά ο πόθος ζει
σαν μια αρρώστια που παλεύω για να κρύψω
Κι έτσι όπως έμεινε άχαρη η καρδιά
σφιχτά κλεισμένη σαν τη σφαίρα στη θαλάμη
δεν αξιώθηκαν τα χείλη τα φιλιά
χάδια δεν τόλμησε η άπληστη παλάμη
Ξέμειναν τα δυό μάτια ανοιχτά
που αν ήταν στόμα θα ουρλιάζαν πως σε θέλω ,
και μείνε και κράτα με αγκαλιά .
Μα δε μιλούν ,
νύχτα τα σκέπασε σαν βέλο...
Άλλαξα αρκετά , λέξεις και μέτρο .
Το είδα ως ποιήμα κι όχι ωσάν τραγούδι
όπως ίσως το φαντάστηκες εσύ ,
και σίγουρα έτσι το φαντάστηκαν άλλοι .
Να μη σε νοιάζει η επανάληψη .
Με την επανάληψη τονίζεται το νόημα
που θέλεις εσύ να δώσεις στις λέξεις .
Όμορφο περισσότερο απ' τις λέξεις
είναι το συναίσθημα που έχεις .
Μείνε σ' αυτό .
Οι λέξεις από μόνες τους
κούφιες και άδειες είναι .
Κι ας μη σε νοιάζει μήτε το να φτιάξεις τετράστιχα ομοιοκατάληκτα .
Άμα είναι καλό το ποιήμα τότε σ' αυτό θα ταιριάξει η μουσική
κι όχι σ' αυτήν το ποιήμα .
-
" Ό,τι ξέρω , ό,τι θυμάμαι κι είχα πει
χάθηκαν, βέλη που δεν άγγιξαν το στόχο
μέσα στα μάτια που τα χτυπήσ' αστραπή
κι έτσι δεν είδαν
- τούτο παράπονο σου το 'χω -
Και είμαι πια ένα στον άνεμο φτερό ,
ένας ανόητος και δίχως λύση γρίφος ,
πρόσωπο που 'δε με καθρέφτη το νερό
ν' αλλάζει σχήματα και χρώματα και ύφος
χωρίς να θέλει ή να πρέπει και χωρίς
να 'ναι γραμμένη από το θείο χέρι η μοίρα ,
έτσι το θέλησε, μάταια και νωρίς ,
δρόμο να σκάψει στα δυό μάγουλα η αρμύρα.
Κι είναι σαν χτες που ανυποψίαστη η καρδιά
άνοιγε δρόμο μες στα κρίνα να περάσει
κι ούτε που το 'βαλα στο νου μου μια φορά
έτσι αγνή πως δεν της μέλλει να γεράσει
Θα ζήσει, όμως , κι ας απέμεινε μισή
μ' όλη τη λύσσα που καρδιές μαινάδων κρύβουν
γιατί πνιγμένες από ζήλια και ντροπή
δεν έχουν μάτια μες στο φως να τα ανοίγουν
Έχουν μονάχα χέρια, μπράτσα, και δάχτυλα σχοινιά
που γύρω απλώνονται ζητώντας να αρπάξουν
σύννεφα , σώματα, αγκαλιάσματα , πουλιά
που τρομαγμένα μακριά τους θα πετάξουν
Όπως πετάς και φεύγεις κάθε μέρα μου κι εσύ
όταν τα χέρια μου απλώνω να σ' αγγίξω
και δεν το ξέρεις πως βαθιά ο πόθος ζει
σαν μια αρρώστια που παλεύω για να κρύψω
Κι έτσι όπως έμεινε άχαρη η καρδιά
σφιχτά κλεισμένη σαν τη σφαίρα στη θαλάμη
δεν αξιώθηκαν τα χείλη τα φιλιά
χάδια δεν τόλμησε η άπληστη παλάμη
Ξέμειναν τα δυό μάτια ανοιχτά
που αν ήταν στόμα θα ουρλιάζαν πως σε θέλω ,
και μείνε και κράτα με αγκαλιά .
Μα δε μιλούν ,
νύχτα τα σκέπασε σαν βέλο...
Άλλαξα αρκετά , λέξεις και μέτρο .
Το είδα ως ποιήμα κι όχι ωσάν τραγούδι
όπως ίσως το φαντάστηκες εσύ ,
και σίγουρα έτσι το φαντάστηκαν άλλοι .
Να μη σε νοιάζει η επανάληψη .
Με την επανάληψη τονίζεται το νόημα
που θέλεις εσύ να δώσεις στις λέξεις .
Όμορφο περισσότερο απ' τις λέξεις
είναι το συναίσθημα που έχεις .
Μείνε σ' αυτό .
Οι λέξεις από μόνες τους
κούφιες και άδειες είναι .
Κι ας μη σε νοιάζει μήτε το να φτιάξεις τετράστιχα ομοιοκατάληκτα .
Άμα είναι καλό το ποιήμα τότε σ' αυτό θα ταιριάξει η μουσική
κι όχι σ' αυτήν το ποιήμα .
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και για τα σχόλια. Οταν έγραφα αυτούς τους στίχους ούτε που μου πέρναγε απ΄το μυαλό όχι μόνο ότι θα μελοποιηθούν αλλά ούτε καν πως θα δημοσιευθούν και θα τύχουν κριτικής (και μάλιστα τόσο καλής) από ανθρώπους που γνωρίζουν πράγματα που εγώ αγνοώ εντελώς. Από μουσικές, ρυθμούς και μέτρα δεν γνωρίζω και γι' αυτό παρατηρείτε ατέλειες στην μορφή και τη δομή του ποιήματος (παράξενο μου φαίνεται ακόμα και που αποκαλώ έτσι αυτό που η ίδια έγραψα!). Τις αλλαγές που προτείνετε τις μελέτησα και καταλαβαίνω για ποιό λόγο. Ξεφεύγουμε βέβαια λιγουλάκι σε κάποια σημεία από αυτό που πρωταρχικά εγώ ήθελα να πω και που ένιωθα. Π.χ. "τα μάτια που χτυπήσαν αστραπή" που είναι καταφανέστατα γραμματικό λάθος και πιστέψτε με δύσκολα θα έκανα μια τόσο οφθαλμοφανή "πατάτα", είναι στην ουσία "τα μάτια που χτυπήσαν (σαν) αστραπή". Συμφωνώ απόλυτα πάντως πως οι λέξεις είναι μόνο το μέσο για να εκφράσουμε το σημαντικό που είναι το συναίσθημα. Κι όταν αυτό μας πνίγει ε, ξεχνάμε και τις ρίμες και τα μέτρα και όλα... Και πάλι ευχαριστώ θερμά και ζητώ συγνώμη για τη μακροσκελή απάντηση
-
Άκρως ενδιαφέροντα τα "εν βρασμώ ψυχής", τα οποία, κρατώντας χαμηλά τον τόνο, συνηθίζω να ονομάζω καλοπροαίρετα "παραληρηματικά". Υπάρχουν πολλά τέτοια ψήγματα σε αυτό το κείμενο, amfenster.
Φαντάζομαι αυτο το "εν βρασμώ" αναφέρεται σε μια διαδικασία διατύπωσης "μια κι έξω", οπότε λογικό να προκύπτουν οι όποιες τεχνικές ατέλειες. Εν τέλει, αμελητέες, θα έλεγα, απ' τη στιγμή που δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια από τις αυστηρές φόρμες, με πολύ συγκεκριμένους κανόνες (σονέτο π.χ.).
Ωστόσο θέλω να σταθώ στην τρίτη και στην όγδοη στροφή, που δείχνουν να έχουν καταγωγή από τον κλασικό λυρισμό, μάλιστα αποφεύγοντας τη μπανανόφλουδα της γλαφυρής καλολογίας. Ειδικά το τρίτο τετράστιχο άνετα στέκεται με ολοκληρωμένο νόημα και από μόνο του (μου έφερε στο νου τους λεγόμενους "αφορισμούς").
Εδώ έχεις κοίτασμα. ;) :)
"στόματα πού ουρλιάζαν"
Με τους τόνους έτσι όπως τους έβαλα είναι το σωστό
εάν θέλουμε να κρατήσουμε το μεταβλητό μέτρο .
Γραμματικά δεν είναι σωστό ,
μετρικά όμως είναι .
Με κάθε επιφύλαξη, έχω την εντύπωση πως για να στέκει εξ ίσου γραμματικά, αρκεί μια απόστροφος στο τέλος (ουρλιάζανε -> ουρλιάζαν', όπως έλεγαν-λέγανε-λέγαν' κτλ), αν και σπανίως χρησιμοποιείται πλέον.
-
"... Με κάθε επιφύλαξη, έχω την εντύπωση πως για να στέκει εξ ίσου γραμματικά..."
Καμμιά επιφύλαξη να μην έχεις Γιώργο μου , από εσένα όλα αποδεκτά . :)
Αυτή την απόστροφο έπαψα πια να τη βάζω στο τέλος τής λέξης .
Κανείς πια δεν τη χρησιμοποιεί .
Εάν ίσως έχεις προσέξει τη βάζω μονάχα στην αρχή , όπως π.χ στη λέξη : 'κείνο .
Κι αυτό μονάχα για να μην ξεχνιέται το φωνήεν που χάνεται
αλλά σε άλλες περιπτώσεις διόλου δε χάνεται και ξαναγίνεται : εκείνο .
Πάντα έχεις τη φιλία μου καλέ μου .
-
"...και ζητώ συγνώμη για τη μακροσκελή απάντηση..."
Μακροσκελής δεν ήταν η απάντηση αλλά όλη αυτή η μεγάλη παράθεση .
Θα έλεγα να μπεις και να την κόψεις , πιάνει πολύ χώρο .
Τέλος , δε χρειαζόταν να βάλεις δημοψήφισμα .
Από τα σχόλια τών μελών που δεν κολακεύουν
θα καταλάβαινες εάν αξίζει αυτό που έγραψες .
-
Να σε καλωσορίσω κι εγώ στην παρέα μας και να σου ευχηθώ καλή συνέχεια! :)
Θα χαρώ να το ακούσω και μελοποιημένο! :)
[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]
-
''...κι ούτε που το 'βαλα στο νου μου μια φορά
έτσι αγνή πως δεν της μέλλει να γεράσει...''
Καλώς όρισες! Και μη στέκεσαι ''στο παράθυρο''...μπες μέσα! :)
Ώρες ώρες κερνάμε ζεστό καφέ...
Monaliza
-
Χωρίς να αναφερθώ καθόλου σε δομικές ''ατασθαλείες'' ή μετρικά λαθάκια (μήτε καν έχω την απαιτούμενη γνώση για μια τέτοια αναφορά, οι γνωρίζοντες το έκαναν ήδη παραπάνω βοηθώντας σε ελπίζω) θα σου πω πως μου άρεσε πάρα πολύ γιατί ρέει αβίαστα στην ανάγνωση, είναι απλό χωρίς να είναι απλοϊκό, ''μιλάει'' σημαντικά και όχι με στόμφο και αυτό που στο τέλος μένει είναι μια τρυφερή γεύση.
Καλώς ήρθες σ' αυτήν την παρέα :)
-
καλησπερααααα
πολυ ομορφο αποτελεσμα βρασμου ψυχης ::)
να πω την αληθεια παρα την γραφη με μια ανασα ,την γρηγορη και σφιχτη ροη κλπκλπ
(μα τι επιστημων 8))
εμενα μου φαινεται σε κατι σαν θεατρικος μονολογος ,κατι σεξπηρικο ,με την νυμφη νεραιδα ναιδα η κατι τετοιο τελος παντων ,καθισμενη στη λιμνη να απαγγελει ,ενω ο ανεμος παρασερνει τα μακρυα μαλλια και το λιτο λευκο πεπλο προς τα πανω ,κανοντας τη μορφη της να τρεμει στο νερο ,να μην πω για το υφος και τη φωνη και παραφουσκωσει :P
επισης θα ηταν πολυ ενδιαφερουσα η μελοποιηση ιδιαιτερα απο τον vangeli
ΥΣ.τωρα βεβαια τα μεγαλα πονηματα εχουν δυσκολιες αλλα ας οψεται η μουσα
αντε και στα καλυτεροτερα
-
Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν ως τώρα στον κόπο να διαβάσουν και να σχολιάσουν τους στίχους αυτούς. Όταν τους έστειλα σε καμία περίπτωση δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση... Να πω ότι χαίρομαι, είναι πολύ λίγο. Θα πω όμως κάτι άλλο... Ήρθα απο δω περαστική και από περιέργεια (και μετά από τα τόοοοοσα που είχα ακούσει από την καλή μου Ιωάννα) και τελικά, λέω να μείνω! Α, και δυό στιχάκια του Λειβαδίτη, αντίδωρο για τα καλωσορίσματα: "κάνε λοιπόν Κύριε να'χει κανείς ένα φίλο, δως του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου γιατί χειμώνιασε Κύριε κι όσο πάει και σκοτεινιάζει..."
-
"...Α, και δυό στιχάκια του Λειβαδίτη ,
αντίδωρο για τα καλωσορίσματα :
"κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο ,
δως του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε Κύριε κι όσο πάει και σκοτεινιάζει..."
Αλήθεια , αυτό το amfenster από πού σού προέκυψε ?
Από τους γερμανούς Kraftwerk που είχαν φτιάξει ένα τραγούδι
με τον τίτλο αυτό ,
ένα τραγούδι σταθμό στην ηλεκτρονική μουσική ,
ή έτσι απλά από τα γερμανικά που προφανώς συμπαθείς ?
Όπως και να έχει , γράφεις πάρα μα πάρα πολύ όμορφα ,
μ' ένα συναίσθημα απλό στην έκφραση
και για τούτο όμορφο .
-
"...με όλη τη λύσσα που καρδιές μαινάδων κρύβουν..."
γιατί πνιγμένες από ζήλια και ντροπή
δεν έχουν μάτια που μπροστά στο φως ν' ανοίγουν..."
Τίποτα , άλλη μια παράθεση από κάτι που πάρα πολλά μού είπε ...
-
Καλωσόρισες !!!!
Εντυπωσιακή η εισοδός σου...... πολυ δυνατό το κομμάτι σου........... γέμισα απο εικόνες και αισθήματα....
Καλή συνεχεια :)
-
Ειναι μερες τωρα που το διαβαζω.. καθε μερα .. πολλες φορες...
προσπαθωντας να καταλαβω τι ειναι αυτο που μ'αρεσει περισσοτερο...
ο τροπος γραφης σου;
Αυτα που περιγραφεις;
οι εικονες που μου δινεις;
η μελωδια που το συνοδευει στο μυαλο μου;
... Δεν κατεληξα, αλλα μαλλον ειναι ολα αυτα!
Δεν εχω κατι να ξεχωρισω!
Να 'σαι καλα...!!!!!!! :)