Αθηναικός μύθος.

[ε?]

Έχουν φωνή οι φυλακές,
τραγούδι τα ποτάμια.
Τα σπίτια πόρτες μυστικές
κι ο έρωτας πλοκάμια.

Όσοι χαθήκαν στα βουνά
ή ζουν στο μαύρο χώμα
σκιές στου μύθου τη σπηλιά
η ιδέα από σώμα.

Την ηρεμία τα θεριά
την βρίσκουνε στην πέτρα-
τόσο ψυχή να μη χωρά
πηγάδι δύο μέτρα.

Ξοπίσω τρέχει συννεφιά,
στεγνές οι καμινάδες
μένει του κόσμου η ρετσινιά
κι ο πόνος στις μανάδες.

Μία φωνή οι φυλακές,
ακούς μες στα σχολεία
στων στρατοπέδων τις βολές
και στα νοσοκομεία.

[Lo.Lee.Ta]

Πρέπει να είχες έμπνευση -ε?-

Ρολόι που έχεις μια φορά
άλογου φουντωτή ουρά
τρέχεις και δε σε φτάνω
όλο στο τάβλι χάνω

Σε έπαιξα στον ιππόδρομο
μα έχει η ζωή παλιόδρομο
παλιόρουχα που πέταξα
τι κι αν παλάτια σ' έταξα

Πα σε μια πέτρα σκεφτικός
να 'ναι τα Κύθηρα ή η Κως
με εξόρισε η μοίρα μου
που αμάρτησε η χείρα μου

Τα χαλινάρια να τραβώ
κι όλο τους δείκτες να κοιτώ
σα το γυαλό βλέπω στραβό
τις ώρες που σ' αναζητώ.

[Ο Νέος Κιθαρωδός]

Και οι δυο πολύ καλοί ;-)