Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Φεύγεις
« στις: 10/12/07, 22:13 »
Φεύγεις
Εξόριστος ο χρόνος στα στέκια του χαμού. Όλη σου η ζωή μια δυνατή κραυγή, μα εσύ σωπαίνεις. Όλη μου η αγάπη, φυλακισμένη στα μάτια σου.
Φεύγεις. Ζοφερές οι αναμνήσεις παλινδρομούν στα χέρια μου, καθώς αγγίζουν τα δικά σου. πώς να δεχθώ μια αλήθεια που με θυμώνει. Αν μπορούσες να μετρήσεις τις στιγμές που σου χάρισα, αν το ήθελες…
Φαρμακωμένα τα ακατάδεκτά σου χείλη. Σακατεμένο το πάθος σου. αν μπορούσα να σε μισήσω, θα το είχα ήδη κάνει. Μα εγώ, νιώθω ένοχη που σε θαυμάζω ακόμη πιο πολύ. Εγκλωβίζω τα δάκρυα στα μάτια μου. Δε θα ήθελα να αντικρίσεις την μοναξιά μου.
Φεύγεις. Δε θα πω αντίο κι ας μην έρθεις ξανά. Γύρω φωνές, σκιές σε μια πόλη που πάντα θα σε θυμίζει. Αγέρωχη η μορφή σου με προσπερνά. Αγέρωχη κι η θλίψη που μου χαμογελά. Οι αναμνήσεις συντροφιά μέχρι το τέλος. Το υπέρτατο τέλος σε αυτή την σιωπή. Άλλες όμορφες κι άλλες φθηνές, σχεδόν ανέραστες στιγμές που όμως πάντα θα θυμάμαι.
Σκέψεις που χάνονται μες στης βροχής τον ήχο.
Κι εγώ, στο κάστρο των ονείρων μου, με την βροχή να απλώνει επάνω στο κορμί μου, σε ακολουθώ…
Η φυγή σου, δική μου πια φυγή…
Εξόριστος ο χρόνος στα στέκια του χαμού. Όλη σου η ζωή μια δυνατή κραυγή, μα εσύ σωπαίνεις. Όλη μου η αγάπη, φυλακισμένη στα μάτια σου.
Φεύγεις. Ζοφερές οι αναμνήσεις παλινδρομούν στα χέρια μου, καθώς αγγίζουν τα δικά σου. πώς να δεχθώ μια αλήθεια που με θυμώνει. Αν μπορούσες να μετρήσεις τις στιγμές που σου χάρισα, αν το ήθελες…
Φαρμακωμένα τα ακατάδεκτά σου χείλη. Σακατεμένο το πάθος σου. αν μπορούσα να σε μισήσω, θα το είχα ήδη κάνει. Μα εγώ, νιώθω ένοχη που σε θαυμάζω ακόμη πιο πολύ. Εγκλωβίζω τα δάκρυα στα μάτια μου. Δε θα ήθελα να αντικρίσεις την μοναξιά μου.
Φεύγεις. Δε θα πω αντίο κι ας μην έρθεις ξανά. Γύρω φωνές, σκιές σε μια πόλη που πάντα θα σε θυμίζει. Αγέρωχη η μορφή σου με προσπερνά. Αγέρωχη κι η θλίψη που μου χαμογελά. Οι αναμνήσεις συντροφιά μέχρι το τέλος. Το υπέρτατο τέλος σε αυτή την σιωπή. Άλλες όμορφες κι άλλες φθηνές, σχεδόν ανέραστες στιγμές που όμως πάντα θα θυμάμαι.
Σκέψεις που χάνονται μες στης βροχής τον ήχο.
Κι εγώ, στο κάστρο των ονείρων μου, με την βροχή να απλώνει επάνω στο κορμί μου, σε ακολουθώ…
Η φυγή σου, δική μου πια φυγή…