Στο κεντρο του κοσμου

[ε?]

*ενα μακρινο ταξιδι εκει που ο θανατος συνανταει την ζωη
σε μια στιγμη
μοναχικη.
και ακαταλληλη.



Μια φιγουρα λεπτη
ποσο μοιαζει μαζι σου
ειναι η φλογα αυτη
μια σκια στο κορμι σου...

Κοκκινη χαραυγη
στις καμπυλες σου απανω
το μουνι σου πληγη
και εκει πεθανω

των ματιων σου να δω
το λευκο να γεμιζει
σε ενα σωμα κλειστο
την ζωη να ανθιζει

δυο φυλλα δειλα
να μου ανοιγει οπως πρωτα
στον λαιμο σου κυλα
μια σταγονα του ιδρωτα

κι οπως γλυφω απαλα
τον ζεστο ερωτα σου
νοιωθω τοσο καλα
να πεθαινω αγκαλια σου...

Στην λεπτη σου κλωστη
του οργασμου σου την ζεστη
πως μπορει να πιαστει
ο ακροβατης και πεφτει

στον υμενα που σπαει
και ανοιγει το τελος
χτυπημενος τραβαει
του ερωτα σου βελος...

Και ο πονος αυτος
ειναι οτι θα μεινει
ενας ορκος κρυφος
απο αυτον και απο εκεκεινη...

Μια μονο στιγμη
στο μυαλο μου δεμενη
η εικονα σου αυτη
στο σκοταδι αφημενη

τα λυτα σου μαλλια
κατακοκκινα χειλη
ματωμενα φιλια
να βρισκα το μαντηλι

που νεραιδα φωτια
θα σε κανει δικια μου
πριν σκορπισει η βραδια
και πεταξεις μακρια μου...

Αυτη η λεπιδα η λεπτη
ποσο μοιαζει μαζι σου
με την φλογα αυτη
που αναπνει το κορμι σου...