ΣΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ

[tinios]

          ΣΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ




Στις αποβάθρες του κόσμου, γυρνάς,
μ’ έναν καημό, δυναμίτη στα χείλη.
Οι αναμνήσεις σε σφίγγουν, βραχνάς,
και η αγάπη, φωτιά στο φυτίλι.

Με εισιτήριο, για μια διαδρομή,
το τρένο παίρνεις, και όπου σε πάει.
Μέσα στο χρόνο, ανοίγεις ρωγμή,
τους δολοφόνους να ψάξεις, του Μάη.

Πάνω στις ράγες κυλάς, των καιρών,
όσα σου πήραν, να βρεις περιμένεις.
Για μια στιγμή, σταματάς στο παρόν,
μια ανάσα παίρνεις, και πάλι πεθαίνεις.

(Ρ)

Χαμένη, πάντα, μεσ’ στων τρένων, τους σταθμούς,
στ’ άγνωστο πλήθος, τριγυρνάς, μόνη και ξένη.
Με μια βαλίτσα, φορτωμένη με λυγμούς,
και μιάν ανάγκη στο λαιμό, να σε βαραίνει.

[MISTREATED]

Αξεπέραστη μαστοριά στον στίχο - τραγούδι μόνο του - φαίνεται σε κάθε σου στιχούργημα, ότι το έχεις με το παραπάνω το ταλέντο. Θαυμάσιο !