Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 06/08/09, 13:20
-
Το σ' αγαπώ να ‘χει σαλπάρει στ’ ανοιχτά
και το φιλί, σαν πετρωμένο μεσονύχτι,
με τη νυχτιά, μιας λησμονιάς κελί που ανοίχτει,
πως να μην φαίνονται τα όνειρα φριχτά
Και με κερκίδες δίχως ένα θεατή
πως λες το έπαθλο σε σένανε ανήκει
πως το κορμί μου να το πάρεις δίχως νίκη
αφού με ανίκητο δεν μοιάζεις πειρατή
Σε όποια πελάγη και να βγεις με τόσα λάθη
χωρίς εμένα, ναυαγός θα πας στα βάθη
Με το φιλί να μοιάζει πάχνη του χιονιά
δίχως μια μάχη, με δραπέτη τ’ όνειρό σου
πως να συλήσω της αγάπης τ’ οχυρό σου
πως στα πελάγη σου να βγω δίχως πανιά
Κι όταν στις πέτρινες σιωπές μάτια λυγούν
με τ’ απροσάρμοστα τα χρώματα της δύσης
πως της αγάπης τα πεδία ν’ αναλύσεις
που ιεροφάντες του καημού μας κυνηγούν
Σε όποια πελάγη μόνη κι άδεια τριγυρίζεις
θα σπέρνεις άνεμους, και πίκρες θα θερίζεις
6.08.09
-
..."Κι όταν στις πέτρινες σιωπές μάτια λυγούν
με τ’ απροσάρμοστα τα χρώματα της δύσης
πως της αγάπης τα πεδία ν’ αναλύσεις
που ιεροφάντες του καημού μας κυνηγούν
Σε όποια πελάγη μόνη κι άδεια τριγυρίζεις
θα σπέρνεις άνεμους, και πίκρες θα θερίζεις"
Είσαι απίστευτα ευρηματικός, θαυμάζω πάρα πολύ το λεξιλόγιό σου!!!Φοβεροί οι στίχοι αυτοί...
-
Γεωργία μου
τα σχόλιά σου υπέρμετρα με τιμούν....η συμβολή σου ευπρόσδεκτη....
και η εκτίμησή μου στα γραπτά σου αμοιβαία.........
Να 'σαι πάντα καλά καλή μου φίλη!!!!!!!!!!!!