συνέχεια...
Η συνεργασία τους συνεχίζεται με το Καθένας με τον πόνο του (1955), και το τραγούδι αυτό είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση όπου η γυναίκα χρησιμοποιείται σαν καμουφλάζ για να συγκαλυφθούν τα πραγματικά πολιτικά μηνύματα που υπάρχουν στους υπόλοιπους στίχους.
Στη μετεμφυλιακή κοινωνία, η αστυνομική παρακολούθηση και ο χαφιεδισμός είναι μια καθημερινή πραγματικότητα της κάθε στιγμής και ώρας
… Η πληροφοριοδότηση και η κατάδοση, έχουν γίνει συνηθισμένα επαγγέλματα...
…Ο Δερβενιώτης είναι ένας από τους αμέτρητους πολίτες που υφίσταται καθημερινή παρακολούθηση, ταπεινωτικές ανακρίσεις και αστυνομικές ταλαιπωρίες. Ο Καζαντζίδης κι αυτός παρακολουθείται, και πότε-πότε συλλαμβάνεται, γιατί κάποια τραγούδια που λεει θεωρούνται κομμουνιστικά!…
…Κομμάτια όπως το Η κοινωνία χάλασε (1956) ή το Κάνε κουράγιο, αγάπη μου (1957), είναι πολιτικά, έστω και μεταμφιεσμένα….
Το τραγούδι Μη με κλαίτε που έδωσε ο Δερβενιώτης στον Στέλιο (1955), κόπηκε από τη λογοκρισία που απαίτησε αλλαγή των στίχων του ρεφρέν: Αντί για το
Εγώ κι αν θα πεθάνω δεν θέλω να με κλαίτε
να κλάψετε τη φτώχια που ζει και τυραννιέται,
γίνεται:
Εγώ κι αν θα πεθάνω δεν θέλω να με κλαίτε
θα πάψει το κορμί μου σκληρά να τυραννιέται….
Αργότερα ήρθε η μεταπολεμική μετανάστευση. Οι Έλληνες ξενιτεύονται, όχι μόνο για να γλιτώσουν από τη φτώχια, αλλά κι από το ανελέητο κυνηγητό των κυβερνήσεων της δεκαετίας του 50. Ο Δερβενιώτης, που θεωρούσε τον εαυτό του εσωτερικό μετανάστη για λόγους επίσης πολιτικούς, γράφει μουσική για το Φεύγω να ξενιτευτώ, που έγινε το πρώτο «καθαρόαιμο» τραγούδι της μεταπολεμικής μετανάστευσης….»
Φυσικά συνέχεια υπήρξε με τα «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι», και το «Διαβατήριο», κομμάτια που ακόμα ακούγονται, και ειδικά στους έλληνες του εξωτερικού.
Με τα παραπάνω, δεν έχω σκοπό τη ‘θεοποίηση’ ούτε την ‘αγιοποίηση’ του Στέλιου Καζαντζίδη. Άλλωστε, ακόμα κι ο Θόδωρος ο Δερβενιώτης, είχε παράπονο από τον Στέλιο σε κάποιον τομέα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, κι όπως είδατε από τα παραπάνω αποσπάσματα, δεν τον εμπόδισε αυτό να τον αναγνωρίσει ως καλλιτέχνη.
Τώρα, ο Δερβενιώτης κι ο Καζαντζίδης, έχουν συναντηθεί κάπου εκεί ψηλά, απαλλαγμένοι πια από το κυνηγητό της εποχής και τα συμβόλαια των δισκογραφικών….
Ας τα βλέπουν αυτά κάποια παιδάκια σήμερα, που περνάνε από ένα Φέιμ Στόρι και νομίζουν πως έχουν πιάσει τον Πάπα απ τα αρχ….α.
Κι ας χαιρόμαστε, που σήμερα, ο καθένας μας έχει ελεύθερα το δικαίωμα να γράφει, να συνθέτει και να τραγουδά ό,τι του κάνει κέφι η ψυχούλα του, ας μην είμαστε αλαζόνες, κι ας μην κρίνουμε ελαφρά τη καρδία…
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.(classic)
Ευχαριστώ που ανεχτήκατε ένα τόσο μεγάλο ποστ.
Giteana.