Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Μουσικά νέα και συζητήσεις => Μήνυμα ξεκίνησε από: Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood στις 03/09/07, 21:04
-
Καταρχάς, πριν πέσετε να με φάτε...Είναι και λίγο θερμό το κλίμα αυτές τις μέρες..
Να διευκρινήσω: Και γώ παιδί του ωδείου είμαι όπως ξέρει ένας αριθμός μελών εδω.. Και αν δεν τους πιστεύετε ούτε αυτούς, να ψάξω να βρώ το βιβλιάριο σπουδών (μόνο αν υποσχεθείτε να μην γελάσετε με τη φωτό..)
Το ωδείο έχει ως λειτουργία, τη φοίτηση σπουδαστών στους χώρους του μέ ότι αυτό συνεπάγεται. Παρόλα αυτα παρατηρείται το εξής φαινόμενο:Ατομα τα οποία ξεκινούν τη μουσική εκπαίδευση απο μικρές ηλικίες, να αρχίσουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ταλεντάρες.
(Απο αυτό το τσουβάλι, δεν βγάζω τον εαυτό μου, αν και ξεκίνησα στα 12-13 μου.Ευτυχώς είχα τη τύχη να δώ κάποια πράγματα τα οποία μου δώσαν μια ευγενική κλωτσια στο πισινο, 497ms πριν πέσω απο το καλάμι...)
Μιλώντας εκ των έσω, πιστεύω οτι έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το γεγονός οτι μιλάμε για ιδιωτικό τομέα : "Και το βλαστάρι σας είναι ο νέος Μοτσαρτ! Δακρύζω κάθε φορά που μου έρχεται διαβασμένος!!!"
Παρόλα αυτα, τί πιστεύετε οτι ισχύει για την εκπαίδευση εκεί?Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, που να αλλάζει τη κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου?
Επίσης υπάρχει και το ψηλομυτέ...Δεν ξέρω αν είναι μάθημα ωδείου, δεν τα ΄'εχω παρακολουθήσει όλα, αλλα για κάποιο λόγο, δεν υπάρχει ενθάρρυνση στα παιδιά να συμμετάσχουν σε εξ-ωδειακές μουσικές δραστηριότητες. Αντιμετωπίζονται,σαν και γω δεν ξέρω τι.. Λες και θα κολλήσουν τίποτα? Η αποκόλληση απο τα φουστάνια της δασκάλας?
Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα σύνολο μουσικών οι οποίοι:
Ξέρουν τη θεωρία, αλλα δίχως χαρτί μπροστα τους κομπλάρουν (παρών! κάποτε τουλάγχιστον..)
Μηδαμινή εμπειρία απο εμφάνιση σε κοινό (Αν και στο ωδείο μου είχα τη δυνατότητα κάθε 2 χρόνια να παίζω ένα κομμάτι...)
Και παρόλα αυτά με μια μετρίως δικαιολογημένη αίσθηση υπεροχής...
Δεν μιλάω για κανέναν συγκεκριμένα (εκτός ίσως απο εμένα), ούτε έχω σκοπό να προσβάλλω. Απλά θίχτηκε ένα θέμα, το οποίο έχω ζήσει, και τώρα ξυπνα... :o :o :o :o
-
Αν και δεν εχω φοιτησει σε ωδειο ποτε...ειχα συχνα την εμπειρια να συναναστρεφομαι με αρκετα παιδια του ωδειου.Το φαινομενο..δεν μπορω να παιξω χωρις παρτιτουρα το συναντησα και μου φανηκε πολυ κουλαμαρα.Το φαινομενο του ψωνιου επισης το συναντησα.Ολο θεωρια ακουγα..αλλα οταν ακουσα διαπιστωσα οτι το στομα μερικων παιδιων σιγουρα ετρεχε περισσοτερο απο τα δαχτυλα τους.Απο κει και περα..δεν ξερω αν ειναι θεμα ωδειου.Και το ωδειο ειναι μια μικρη κοινωνια.Θα εχει και τα ψωνια του..και τα πραγματικα ταλεντα του..τους σκραπες τους κλπ.Το μονο σιγουρο που μπορω να πω ειναι οτι μεχρι στιγμης τα περισσοτερα παιδια που εχω γνωρισει που μαθαν κιθαρα εκτος ωδειου(αυτοδιδακτοι η με δασκαλο) ηταν πολυ πιο ευελικτα απο αυτα του Ωδειου.Το ωδειο υποθετω εχει κολλησει το ελληνικο μικροβιο.Οπισθοδρομηση...
-
Κι εγω παιδι ωδειου ειμαι. Και μαλιστα απο τα 8 μου χρονια σχεδον! Ειμαι λιγο κολημμενος με την κλασσικη παιδεια και θα υποστηριξω την αξια της εαν βρεθω αντιμετωπος με τον σκοταδισμο πολλων "βαριεστημενων", ομως αυτο δεν σημαινει πως δεν μου εχουν τρεξει τα σαλια και τα δακρυα οταν βλεπω ερασιτεχνες να παιζουν και να συνθετουν καλυτερα απο οποιοδηποτε σπουδαγμενο ;)
-
Τα ωδεία θα πρέπει να τα διαχωρίσουμε σε 2 κατηγορίες: ιδιωτικά & δημόσια.
Με σαφές προβάδισμα για μένα των ιδιωτικών.
Ίσως είναι η ύπαρξη μοντέρνων οργάνων (drums, σαξόφωνο, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο) που κάνουν τη διαφορά μεταξύ τους!
Στα δημόσια επικρατεί ακόμα το δόγμα της κλασικής μουσικής (πάνω από κάθε είδος).
Επίσης, για μένα υπάρχει κάτι σημαντικότερο ακόμα: συνήθως στα μοντέρνα ιδιωτικά ωδεία, οι καθηγητές ασχολούνται παράπλευρα με τη μουσική, σε μπάντες, παίζουν live κοκ.
Δεν ξέρω, μάλλον το δημοσιουπαλληλίκι διείσδυσε κ στα δημοτικά ωδεία!
Ο καθηγητής μου δούλευε στο ωδείο, κ στο μουσικό σχολείο της πόλης!
Πού χρόνος για εξωσχολικές δραστηριότητες;
-
Καλυτερα να μην πεις και ποιος ειναι ο καθηγητης σου, γιατι θεωρειται διπλοθεσιτης ;)
-
ρε παιδια εγω αναρριωτιομουν αν το επιπεδο των ελληνικων ωδειων φτανει -αν γκαζωσει λιγο-αυτο των ξενων..... απο την αρμονια π κανω εδω κ καποια χρονια μ φαινεται λιγο απαρχαιωμενο συστημα αν κ μπορει απλα να ειναι μονο η ιδεα μ.......
-
Προσωπικη πειρα απο ωδεια δεν εχω.Σκοπευω να αποκτησω συντομα αν ολα πανε καλα.
Ο καλυτερος μου φιλος 26-27 χρονων που ηθελε να παρει ενα χαρτι στη jazz/μοντερνα θεωρια και πηγε σε ενα πολυ γνωστο ιδιωτικο, μου μετεφερε ενα γενικοτερο σνομπισμο των περισσοτερων καθηγητων απεναντι σε μοντερνους κιθαριστες(ειναι και ο ιδιος πολυ καλος κιθαριστας).
Χωρια απτο ''κραξιμο'' και τα χαζογελακια που του ριξανε μολις τους πηγε υλικο του-παιζει neoclassical κιθαριστικα πραγματακια-θυμαμαι πολυ καλα την εποχη που ο Vai ειχε ερθει για live πριν κανα-δυο χρονια και θυμαμαι οτι μου ελεγε σε ποσο χαμηλη υποληψη εχουν τετοιους παιχτες οι πιο πολλοι καθηγητες του.Νομιζω οτι στους καθηγητες των ωδειων υπαρχει μια ελιτιστικη νοοτροπια.
Παρολα αυτα θα ηθελα να σημειωσω οτι μου ελεγε τα καλυτερα για τους καθηγητες του και οτι τωρα που τελειωσε δεν εχει γενικα δυσαρεστες εντυπωσεις απτο ωδειο.
-
Με χαρτι φουγκας στην Ελλαδα, θεωρεισαι καλος μουσικος σε καποια πανεπιστημια της Ευρωπης. Δυστυχως η ποιοτητα των μουσικων σπουδων σε ο,τι αφορα τα οργανα ειναι τραγικη, οποτε δεν ειμαστε και σε τοση εκτιμηση στο εξωτερικο
-
Το κακό (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) με τα ωδεία ή καλύτερα την κλασσική παιδεία, είναι ότι σε βάζουν μέσα σε μια μέθοδο και πολλές φορές σου κολλάνε την ιδέα ότι αν περικλίνεις έστω και ελάχιστα δεν θα μάθεις σωστά, θα καταστρέψεις τα δάχτυλά σου και άλλα τέτοια. Υπάρχει πιθανότητα έτσι να αποτραπεί κάποιος από το να ασχοληθεί με οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής εκτός από την κλασσική.
Όταν προ αμομνημονεύτων ετών έψαχνα δάσκαλο για να μάθω κιθάρα (είχα ήδη κλασσικές σπουδές πέντε χρόνια στη φλογέρα) είχα μιλήσει και με δάσκαλο κλασσικής και με "μοντέρνας " μεθόδου. Σε κάποια φάση ρώτησα το δάσκαλο της κλασσικής "αν ξεκινήσω να μαθαίνω να παίζω με πένα, θα μπορέσω κάποια στιγμή να μάθω και με τα δάχτυλα" και η απάντηση ήταν ένα μονολεκτικό "όχι". Με το δάσκαλο που έμαθα τελικά, μέσα σε ένα μάθημα μου έμαθε να παίζω κάτι απλά ακόρντα με τα δάχτυλα (προς Θεού δεν έμαθα να παίζω Σεγκόβια και Φλαμένγκο αλλά μπόρεσα να παίξω κανα δυο ρεμπέτια και το tears in heaven του Clapton).
Για μένα ο ιδανικός τρόπος για να μάθει κανείς κάποιο όργανο είναι να ξεκινήσει με την κλασσική παιδεία και κάποια στιγμή να μπορέσει από μόνος του να "απαγκιστρωθεί" ας πούμε από αυτή και να ασχοληθεί με οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής που πιθανόν να του αρέσει.
Τρανά παραδείγματα και μέσα από το forum, ο Θανάσης στα πλήκτρα και ο Κώστας Βρετός στην κιθάρα.
Btw το "κόλλημα" με τους κλασσικούς και τις παρτιτούρες το έχω συναντήσει και εγώ αρκετές φορές.
-
Καλυτερα να μην πεις και ποιος ειναι ο καθηγητης σου, γιατι θεωρειται διπλοθεσιτης ;)
Μα αυτή η νοοτροπία έχει μπει στα δημοτικά ωδεία!
Κάθε πρώτη του μηνός τα λεφτά, κ έργο μηδέν, μόνο στην αρχή που το έχουν μεράκι, μετά δημόσιοι υπάλληλοι!
-
Εγω μπορω να πω πως ειμαι απολυτα ευχαριστημενος απο το ωδειο που πηγαινω ;) Και ειναι και δημοτικο και εχω κανει τεραστιες προοδους σε πολλα θεματα.
-
οντως το καλυτερο ειναι αν αρχισεις απο ωδειο..... σωστη σταση σωματος κ σωστα πατηματα π οδηγουν στη μεγιστη αποδοση....
-
ασχετος ωδειου γενικα
προσπαθω να μαθω μερικα
τραγουδια στο μπαγλαμαδακι
για να μου φευγει το μερακι
άλλα ... έχω μια ανηψιά 16 ετών η οποία έχει τελείωσει αρμονία ενώ παίζει πιάνο
εδω και κάμποσα χρόνια όπως και κάποια άλλα παιδάκια εδώ,σε ιδιωτικό ωδείο νομίζω,
πέρσι λοιπόν , ενέδωσε στην επιθυμία της να παίξει με μια κλασσική (κάρβουνο) που έχω και με το μπαγλαμαδάκι μου , αφού με έβλεπε να τυρανιέμαι να "βγάλω" τη βασική μελωδία από ένα τετράδιο με παρτιτούρες
αφου της έδειξα τις νότες στην ταστιέρα και ορισμένα βασικά για τα δάχτυλα (τρομάρα μου για δάσκαλος) ,τα περιεργάστηκε λίγο τα όργανα, τα ξεκούρδισε
τα κούρδισαμε και δοκίμασε να παίξει για πρώτη φορά , το τονίζω
λοιπόν μέσα σε 2 ώρες έπαιζε 5 κομμάτια σχεδόν άψογα διαβάζοντας πάντα παρτιτούρα, ενώ εγώ έκανα 2 μήνες όχι ώρες ( ισως να κανω και μερικα χρόνια ακόμα άλλα δεν έχει σηναμανασία)
αυτά τα ολίγα για το ωδείο γενικά και όχι δεν έχω δει εξωγήινους ακόμα ::)
-
εγω παλι απο τη μικρη μου εμπειρια σε ωδεια πιστευω πως σε προχωρανε καπως αργα. ειδικα αν εισαι σε γκρουπακι με αλλα ατομα ειναι πιο δυσκολο να προσαρμοστει στις αναγκες του κα8ε σπουδαστη αφου (στην δικια μου περιπτωση τουλαχιστον) μπορει να υπαρχουν ατομα που "δεν τραβανε"...
-
Καταρχάς, πριν πέσετε να με φάτε...Είναι και λίγο θερμό το κλίμα αυτές τις μέρες..
Να διευκρινήσω: Και γώ παιδί του ωδείου είμαι όπως ξέρει ένας αριθμός μελών εδω.. Και αν δεν τους πιστεύετε ούτε αυτούς, να ψάξω να βρώ το βιβλιάριο σπουδών (μόνο αν υποσχεθείτε να μην γελάσετε με τη φωτό..)
Το ωδείο έχει ως λειτουργία, τη φοίτηση σπουδαστών στους χώρους του μέ ότι αυτό συνεπάγεται. Παρόλα αυτα παρατηρείται το εξής φαινόμενο:Ατομα τα οποία ξεκινούν τη μουσική εκπαίδευση απο μικρές ηλικίες, να αρχίσουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ταλεντάρες.
(Απο αυτό το τσουβάλι, δεν βγάζω τον εαυτό μου, αν και ξεκίνησα στα 12-13 μου.Ευτυχώς είχα τη τύχη να δώ κάποια πράγματα τα οποία μου δώσαν μια ευγενική κλωτσια στο πισινο, 497ms πριν πέσω απο το καλάμι...)
Μιλώντας εκ των έσω, πιστεύω οτι έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το γεγονός οτι μιλάμε για ιδιωτικό τομέα : "Και το βλαστάρι σας είναι ο νέος Μοτσαρτ! Δακρύζω κάθε φορά που μου έρχεται διαβασμένος!!!"
Παρόλα αυτα, τί πιστεύετε οτι ισχύει για την εκπαίδευση εκεί?Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, που να αλλάζει τη κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου?
Επίσης υπάρχει και το ψηλομυτέ...Δεν ξέρω αν είναι μάθημα ωδείου, δεν τα ΄'εχω παρακολουθήσει όλα, αλλα για κάποιο λόγο, δεν υπάρχει ενθάρρυνση στα παιδιά να συμμετάσχουν σε εξ-ωδειακές μουσικές δραστηριότητες. Αντιμετωπίζονται,σαν και γω δεν ξέρω τι.. Λες και θα κολλήσουν τίποτα? Η αποκόλληση απο τα φουστάνια της δασκάλας?
Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα σύνολο μουσικών οι οποίοι:
Ξέρουν τη θεωρία, αλλα δίχως χαρτί μπροστα τους κομπλάρουν (παρών! κάποτε τουλάγχιστον..)
Μηδαμινή εμπειρία απο εμφάνιση σε κοινό (Αν και στο ωδείο μου είχα τη δυνατότητα κάθε 2 χρόνια να παίζω ένα κομμάτι...)
Και παρόλα αυτά με μια μετρίως δικαιολογημένη αίσθηση υπεροχής...
Δεν μιλάω για κανέναν συγκεκριμένα (εκτός ίσως απο εμένα), ούτε έχω σκοπό να προσβάλλω. Απλά θίχτηκε ένα θέμα, το οποίο έχω ζήσει, και τώρα ξυπνα... :o :o :o :o
δν εχω παει ποτε μου σε ωδειο κ δν μπορω να συμφωνησω με αυτα που λες.θελω να πω ομως οτι δν συγκρινεται η μουσικη ενοσ ανθρωπου αυτοδιδακτου που εχει κοπιασει μονος να μαθει το οργανο που λατρευει κ που εχει βαλει το δικο του συναισθημα κ την προσωπικη του σφραγιδα με αυτη καποιου που πηγε απο 7 χρονων σε ωδειο κ ακολουθουσε κανονες κ πραγματα που δν τον αφηνουν να βγαλει το προσωπικο του στυλ.συμφωνεις?
-
Συγνώμη, αλλα οι κανόνες που αναφέρεις συγκροτούν μουσικές και μουσικές..
Το θέμα που έβαλα δεν αφορά την τεχνική τους εκπαίδευση, η οποία δύσκολα συγκρίνεται, αλλα το πόσο φουσκώνουν κάποια μυαλά εκει μέσα...
-
λοιπόν από τα 5 μου πήγαινε σε εθνικό ωδείο. αυτό που θυμάμαι σαν ανάμνηση ήταν: "τι κακοί άνθρωποι που είναι!" .Ήταν πάρα πολύ αυστηροί ακόμα και σε ένα παιδάκι που καλά καλά δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα. Επέστρεφα κλαίγοντας στο σπίτι κάθε φορά. Όσο θυμάμαι αυτές τις πλισε φούστες που μας έβαζαν να φοράμε και τα άσπρα πουκάμισα με τους μεγαλους στρογγυλούς γιακάδες με πιάνει ναυτία. Σε πρόσβαλαν με το παραμικρό λάθος και σου τόνιζαν ότι στο εθνικό ωδείο οι μαθητές δεν κάνουν λάθοι. Μετά βίας άντεχα εκεί μέσα. Το μεγαλύτερο βασανιστήριο βέβαια ήταν ότι δεν μας άφηναν να παίξουμε τραγούδια μη κλασικά. Ποτέ δεν καταλαβα τον λόγο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να παίζαμε κανένα κομματι του Μαρκόπουλου, Θεοδωράκη. Επίσης μία άλλη μεγάλη αλήθεια είναι ότι υπάρχει δυσκολία στο να παίξεις κανείς χωρίς παρτιτούρες. Ακόμα και τώρα θέλω να έχω μπροστα μου ένα χαρτί με οδηγίες, σημειώσεις, νότες. Δεν λέω μάθαμε να παίζουμε καλά και να γνωρίζουμε θεωρία, από την άλλη πάλι θεωρώ ότι ήμασταν απλά παπαγάλοι... :-\
-
Συγνώμη, αλλα οι κανόνες που αναφέρεις συγκροτούν μουσικές και μουσικές..
Το θέμα που έβαλα δεν αφορά την τεχνική τους εκπαίδευση, η οποία δύσκολα συγκρίνεται, αλλα το πόσο φουσκώνουν κάποια μυαλά εκει μέσα...
και επειδή στην προηγούμενη απάντηση μου αναφέρθηκα στην τεχνική
θέλω να συμπληρώσω ότι μπορεί τα όσα καταλογίζεις στο πρώτο μύνημα σου
να είναι μια πραγματικότητα ,από την άλλη ομως σκέφτομαι ότι και αυτοί υπηρετούν
ένα είδος το οποίο κουβαλάει όχι απλώς την ιστορία της μουσικής άλλα και στοιχεία
γέννησης της,σε μια εποχή που ο αχταρμάς και το λίγο απ όλα για να γεννήσουμε νέες
μουσικές ισοπεδώνει τα πάντα
αφού λοιπόν προσπαθούμε σαν είδος να διαφυλάξουμε τον πολιτισμό μας καλό είναι
να υπάρχουν και κάποιοι που υπηρετούν ένα συγκεκριμένο στόχο χωρίς παρέκκλιση
μέσα στα τόσα είδη που μας πολυβολούν κατά ριπάς καθημερινά
τώρα για το ψώνιο φυσικό είναι να υπάρχει και να κυριαρχεί ενώ λίγοι είναι αυτοί
που το δικαιούνται και αυτό διότι έτσι συμβαίνει σε όλες τις "σχολές" ,δεν μπορεί να είναι
όλοι καλοί
άλλα πάντα ο χειρότερος κριτής ,νομίζω ,είναι ο εαυτός μας σε κάποια συνειδησιακή κρίση
-
Νομιζω πως ειναι απαραιτητο το ωδειο για καποιον που θελει να ειναι ολοκληρωμενος μουσικος.Εχω την εντυπωση πως στα 10 ατομα που ασχολουνται με την ηλεκτρικη κιθαρα,τα εννια δεν εχουν ιδεα απο θεωρια ή αναγνωση.
Το κατα ποσο καποιος θα βγει ανοιχτομυαλος απο ενα ωδειο πιστευω οτι εχει να κανει με τον ιδιο και οχι με το ωδειο καθαυτο.Αναλογα ποσο την ψαχνει κανεις και ποσο αγαπαει τη μουσικη και το οργανο με το οποιο ασχολειται.
Επισης παιζει ρολο και το ιδιο το ωδειο.Υπαρχουν ωδεια που ειναι εντελως προσκολλημενα στην κλασσικη μουσικη,υπαρχουν ομως και παρα πολλα ωδεια με μοντερνα τμηματα και με μικροτερο βαθμο προσκολλησης στο κλασσικο.
-
Το κατα ποσο καποιος θα βγει ανοιχτομυαλος απο ενα ωδειο πιστευω οτι εχει να κανει με τον ιδιο και οχι με το ωδειο καθαυτο.Αναλογα ποσο την ψαχνει κανεις και ποσο αγαπαει τη μουσικη και το οργανο με το οποιο ασχολειται.
Το πιστεύεις αυτό και για τα 7χρονα που ξεκινάνε ωδείο?
-
Το θέμα είναι πώς βλέπει ο ίδιος ο σπουδαστής το ωδείο και όχι πως τον βλέπει το ωδείο.
Αν δει το όλο πράγμα ως μία βάση θεωρητική και ενίοτε πρακτική σε αυτην την αέναη επιστήμη που λέγεται μουσική, τότε και καλύτερος μουσικός θα γίνει και σωστότερη μετέπειτα πορεία θα έχει.
Το ωδείο είναι όπως ένα πανεπιστήμιο. Εκεί παίρνεις τη θεωρητική βάση, μαθαίνεις κάποια πράγματα και τα υπόλοιπα στην πορεία. Ποτέ κανείς δεν βγήκε άρτιος μουσικός από ένα ωδείο όσο καλό ωδείο και αν είναι.
Αν τώρα ο κάθε σπουδαστής μείνει κολλημένος στα όσα έμαθε μόνο στο ωδείο τότε κούνια που τον κούναγε.
Πρέπει να υπάρχει λόγος που δεν τυγχάνουμε και μεγάλης εκτίμησης στα πανεπιστήμια του εξωτερικού.
-
Μα μιλάτε πάντα για άτομα που έχουν μια ηλικία-ένα Α νιονιο... Εγώ μιλάω για το πόσο επηρρεάζονται τα μικρά παιδιά.Και απο όσο ξέρω, για να διδάξει κάποιος σε ωδείο, δεν απαιτήται χαρτί παιδαγωγικής, κάτι τελοσπάντων... Διορθώστε με αν κάνω λάθος...
-
Το κατα ποσο καποιος θα βγει ανοιχτομυαλος απο ενα ωδειο πιστευω οτι εχει να κανει με τον ιδιο και οχι με το ωδειο καθαυτο.Αναλογα ποσο την ψαχνει κανεις και ποσο αγαπαει τη μουσικη και το οργανο με το οποιο ασχολειται.
Το πιστεύεις αυτό και για τα 7χρονα που ξεκινάνε ωδείο?
Ενταξει για τα εφταχρονα δεν ισχυει επειδη ουτως η αλλως ειναι στην κοσμαρα τους!Αλλα ειναι τοσο ευπλαστος ο χαρακτηρας τους και δεχονται τοσα πολλα ερεθισματα καθημερινα που το ωδειο αποτελει μονο ενα μικρο μερος αυτων.
Παντως κατα τη γνωμη μου,οσο μεγαλωνει καποιος παιζει ρολο να ψαχνεται με τη μουσικη και να ανακαλυπτει τι ειναι αυτο που τελικα θελει να κανει με τη μουσικη,εχοντας παρει ομως τις βασεις απο καποιο ωδειο.
-
Καλή μου φίλη που βρίσκεται ένα βήμα πριν το δίπλωμα πιάνου, από μικρή ηλικία άκουγε την καθηγήτρια του ωδείου να της επαναλαμβάνει πως το παίξιμο μη κλασικών κομματιών θα της καταστρέψει την τεχνική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μάθει μονάχα να διεκπεραιώνει παρτιτούρες, αντί να τιθασεύσει ολοκληρωτικά το όργανο.
-
Οπως σε όλα τα πράγματα έτσι και σε αυτό υπάρχουν οι καλές πλευρές και οι κακές .Σε ωδείο που ξέρω εγω και στέλνω χρόνια τα παιδιά μου ,υπάρχει άλλη αντίληψη.Μαθαίνουν παράλληλα με κλασσικά κομμάτια και διασκευασμένα για πιάνο κομμάτια Χατζιδάκι ,Θεοδωράκη ,Λοϊζου κ.λ.π Δεν νομίζω να είναι εξαίρεση ,αν θελήσει να ψάξει με προσοχή κάποιος θα βρεί και άλλα .
-
Νομιζω οτι ειναι οπως και το να κανεις μαθημα στο σπιτι με δασκαλο...Αν δεν καλυπτει τον μαθητη, η αν δεν "κολλανε", πολυ απλα υπαρχουν κι αλλοι καθηγητες. Ετσι και με τα ωδεια. Σιγουρα υπαρχουν καποια, κυριως ιδιωτικα, στα οποια οι καθηγητες δεν ενδιαφερονται για το αν οντως μαθαινεις κατι (σωστα), αφου πληρωνονται και ειναι ευκολο να σε πεισουν οτι τα πας μια χαρα (και επισης ειναι ευκολο να την ψωνισεις). Απο την αλλη αν ψαξει κανεις ενα ωδειο που να του ταιριαζει, και πεσει σε καλους καθηγητες, δε νομιζω να υπαρχει καποιο προβλημα. Επισης κατι αλλο που εχω δει, ειναι οτι τελικα τα ωδεια που εχουν το "σουπερ ονομα" δεν ειναι και τοσο σουπερ απο μεσα...Δοκιμασμενο αυτο...
-
ειναι πολυ δυσκολο να κανεις αυτη την διακριση!εγω νομιζω οτι ολοι μας ειμαστε κατι κ απο τα 2