Μες στο μυαλό μου οι μνήμες μπλέκονται
Η μοναξιά και το σκοτάδι να βαθαίνει
Οι λέξεις σου μικρές πνοές του ανέμου
Χαρίζω το όνομά σου σε φαντάσματα
Μπερδεύω τα στιχάκια μου μ αινίγματα

Χλωμό φεγγάρι απ έξω τρεμοσβήνει
Η ζέστη σφίγγει γύρω από τα βλέφαρα
Η ευωδιά από μαραμένα τριαντάφυλλα…
Ανάμεσα στη ζάλη μου σαν σπίθα στην ομίχλη
«Αυτό το βράδυ μέθυσα για σένα»…

Πότε θα μάθω πως δέ σ αγαπω?
Νομίζω μου ψιθύριζες αλήθειες κάθε βράδυ…
Τώρα δεν ξέρω αν ήταν άλλο παρά μύθοι
Βγαλμένοι απ το ποτήρι ενός άλλου ποτού…
Κι η νύχτα πιο βαθιά από ποτέ…


Ο στρόβιλος θα λήξει το ξημέρωμα?
Αυτή η Οδύσσεια ποτέ δεν τελειώνει….

Εξαιρετικοί στίχοι

Καλό θα ήταν να συμπλήρωνες και το προφίλ σου αν θέλεις φυσικά.   

Θα το γράψω εδώ λόγω του ότι αυτό το ξενάκι διψάει για σχόλια, αλλά απευθύνεται σε όλους.

Τι είναι αυτά που γράφετε βρε παιδιά? Κάνετε το στήθος μου να φουσκώνει από πάθος!!! Κάθε στίχος και μια καινούρια ιδέα, κάθε στροφή και μια καινούρια μουσική. Έχω πάρα πολύ καιρό να νιώσω τέτοιο οργασμό δημιουργικότητας. Να είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ!

Μην ειρωνεύεσαι, παπου... μπορει αυτοί οι στίχοι(και αναφέρομαι κ εγώ σε όλους, όχι μόνο σ αυτους) για κάποιους να σημαίνουν κάτι περισσότερο.

Δεν ειρωνεύομαι καθόλου. Είμαι απολύτως ειλικρινής στην διατύπωσή μου. Είναι πραγματικά αριστουργήματα και είμαι πολύ ευτυχής γι' αυτό.

Πανέμορφο, συνέχισε...

<Τώρα δεν ξέρω αν ήταν άλλο παρά μύθοι
Βγαλμένοι απ το ποτήρι ενός άλλου ποτού…
Κι η νύχτα πιο βαθιά από ποτέ...>

be continue! Πολύ όμορφα!

καλα τα ειπε ο papous....
συνεχισε ετσι!