Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
«Είναι ασύμβατ’ η ζωή μας» λες, «και τα όνειρα μας δεν ανέχονται εντάξεως σε ανώτερες τροχιές, σε απώτερες ιδέες και κοινές διαδρομές».
Απροσπέλαστες οι σκέψεις σου, τις αγαπώ μα δεν μου δίνονται. Με μισούν; Δε θα το πω. Με ποθούν; ούτε αυτό. Αδιαφορούν και καταφεύγουν σε φευγαλέα ηδονή που χαρίζουνε οι έμποροι, μα πουλάν τη διαφυγή.
Στην ασύμβατη ζωή μου σε ζητώ, σ’ αναζητώ. Στην αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη εκτροπή μου να σε βρω. Στην εκτροπή από το νοητικά τροποποιημένο το εγώ μου. Από το ετερογενώς διαβλημένο κοινωνικό μονόλογό μου.
«Ασύμβατ΄ η σκέψη σου» έτσι λες, μιλάς κι εσύ ωσάν κι αυτές, δεσποινι-δούλες θλιβερές π’ αποζητούν μια αγκαλιά απαλλαγμένη απ’ τα φθηνά. Μα δε μπορούν και απορούν παρόλ’ αυτά, ο μυώδης μπιλντεράς που τις βολεύει στην ανάγκη, για δε τις παίρνει σοβαρά και τις δουλεύει ενδομύχως.
Επιβολές, διαβολές, αναβολές, καταβολές, καταστολές, περιστολές και άλλες λεξούλες λυγερές, πουλάς και αγοράζεις στο λεπτό. Στο διάολο οι λέξεις, πάλι θέλω να με μπλέξεις. Όταν θέλω θα χαθώ.
Ασύμβατ’ η ζωή μου λεν, «και οι ελπίδες δεν ανέχονται αναπαύσεως σε γαλήνιες γωνιές, σε αιθέριες εικόνες και ουράνιες μουσικές».
«το γνωρίζω εξαρχής» θα πω, «μα δεν είσαστε σε θέση να ορίσετε εσείς την κατάσταση σας κύριε, θα το πράξουμε εμείς. Εσείς μείνετε ευτυχής» θ’ απαντήσουν ειδικοί, μανιακοί, εμμονικοί. Κι άμα κάπου τους στριμώξω λύση έχουν «πειστική».
Μολαταύτα εγώ μια στιγμή δε θα καμφθώ. Ευθύς θα αναλογιστώ όλους αυτούς τους «ασύμβατους» θνητούς που τολμήσαν και κοιτάξαν της Αβύσσου τους γκρεμούς. Με οδυρμούς και με λυγμούς θα ετοιμαστώ να μιμηθώ όλο αυτό που θα μου δώσει μια ευκαιρία να "λυτρωθώ".
Κι όταν θα ‘ρθει εκείν’ η ώρα κάπου να κριθώ κι εγώ, σ’ όλα τ’ άλλα κρίματα μου απ’ αυτό θ’ απαλλαγώ. Σαν με ρωτήσουν ευθύς «τι επράξατ’ επί Γής;» περήφανα θ’ αποκριθώ πως είμαι «θιασώτης μιας ασύμβατης ζωής».
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως που σταθήκατε στο κομμάτι μου αυτό.
Γκού, κι εγώ χαίρομαι που μέσα στον συρφετό επιβιώνουν αληθινά αλισβερίσια καρδιάς!
Χωριάτης με τιμούν τα λόγια σου υπέρ το δέον. Θεωρώ οτι όποιος δεν γράφει πρωτίστως για την ψυχή του, τότε καλά θα κάνει να σταματήσει το "άθλημα". Δεν πιστεύω να είμαι καλύτερος απο κανέναν, όλοι έχουμε τις στιγμές μας. Μια στιγμή κυνηγάμε και τίποτε άλλο.
Kuiper, σε ευχαριστώ πολύ! Δε σε έχω ξεχάσει απλώς περιμένω απάντηση/προσφορές.
Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή. Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού, σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.
Και σε δωμάτια βυθίστηκα, έρμαιο αμαρτίας. Με ατμούς ακολασίας ν’ αναδύονται από κόκκινες σκιές ξενοδοχείων. Κρεμασμένες ταμπέλες, όνειρα και μια αιώνια ζέστη. Το κόκκινο απαιτεί, διατάζει και αφορίζει. Μέσα μου κυλάει, καίει σαν τη φωτιά. Ακόμα και τη καύτρα απ’ το τσιγάρο μου, το κόκκινο ορίζει.
Ξύπνησα ξανά με μιαν ανάσα κοφτή σα το μαχαίρι. Πως ήμουν νέος και είχα φτερά τα όνειρα μου είδα. Μα ξάφνου εκείνα σπάσανε και πέφτανε καρφιά ολόγυρα μου. Με την ανάσα αυτή ψυχρή σαν το μαχαίρι, σηκώθηκα με θράσος. Βγήκα με θράσος σε μια νύχτα που θα ραγίσω. Βγήκα στη «γύρα» για μια μέρα που να ξημερώνει προτού να της αξίζει.
- Πονάει η μορφή σου αγαπημένη… …σ’ αποπλάνησε η σκιά, σε παραπλάνησε η αγάπη. Το πρόσωπο σ’ ανάλογη πορεία, μισό στο φως μισό στο τίποτα. - Πονάει η μορφή σου αγαπημένη… …έτσι γυμνή και ντυμένη στο αίμα. Πάντα της πήγαινε το κόκκινο…
Το κατάλαβα από καιρό, της αποχής το θέμα. Και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες του μυαλού διαφυγές. Όλα δείχνουν ξεκάθαρα τις ώρες εκείνες τις κενές. Που πετάς στον τοίχο μιαν ελπίδα. Στον τοίχο, τον καλύτερο σου φίλο. Να σου τη γυρίσει ευλαβικά προσμένεις, σαν ιδέα. Σα μια σκέψη να σε δέσει, να σε παίξει…να σε μπλέξει!
Έζησα αλλοιωμένη ζωή, σε μια αλλοιωμένη εποχή. Σε μια εποχή που βίασε το παρελθόν, ξεπούλησε το παρόν, και τζογάρει το μέλλον σε ρουλέτες του θανάτου. Ήρθε η ώρα και πρέπει να σας αφήσω. Είναι η ώρα να βρω τον τρόπο μου για να "ραγίσω", μιας και δε βρίσκω αιτία να συνεχίσω
Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή. Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού, σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.
...και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες ξοδεύσεις του μυαλού…
...ξεκινάμε απο απλοϊκά νοήματα και απλοϊκές εκφράσεις. Έπειτα περνάμε σε περίπλοκες εκφράσεις και περιγραφές με απλοϊκά νοήματα. Σαν αρχίσουμε την "ωρίμανση" μπλεκόμαστε σε περίπλοκες εκφράσεις για "περίπλοκα" νοήματα...
...μετά περνάμε μια ζωή έτσι ώστε αν ήμαστε τυχεροί να καταλήξουμε σε περίπλοκα νοήματα με απλές εκφράσεις.
Άλλοι φθάνουν και άλλοι όχι! τουλάχιστον μερικοί είναι υποψιασμένοι για το δύσκολο του πράγματος. Και εσύ είσαι ένας απο αυτούς κατά την άποψή μου και σύμφωνα με τα όσα διαβάζω εδώ.
Δεν γράφω συχνά στο φορουμ και ειδικά για τα δικά σου κομμάτια δεν έχω πάρει θέση. Κακώς! Ωστόσο σε παρακολουθώ και η άποψη μου ειναι οτι τα ποιήματα σου είναι...για λίγους...
Αυτό εδώ μου άρεσε ιδιαίτερα...
Παράθεση
πως υπαρχει στον κοσμο μια θαλασσα που δεν κρυβει πνιγμους
Καλό θα ήταν μια συζήτηση τέτοιας σπουδαιότητος και σημασίας να γίνει in vivo με συνάντηση στην οποία να παρευρεθούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται. Έπειτα να τεθούν οι προτάσεις επί τάπητος και να συζητηθούν. Δεν πιστεύω να επιτευχθεί εύκολα και βέλτιστα κάτι τέτοιο μέσα απο αναρίθμητα posts μη πραγματικού χρόνου.
Φιλί δεν είχα ν΄ακουμπήσω, ούτε σκιά να δροσιστώ. Σ' αναζήτησα...
Αν είχα κάτι να ζητήσω, θα ήταν μόνο να χαθώ. Σε κάλεσα...
Για σκέψεις δίχως λόγο, να πάψω ν'αποσταίνω. Σε πόθησα...
Κάτι να σου μολογήσω θέλησα, μια λέξη...μα ξεχνώ!
Μακάρι και να ξέχναγα τ' ασήμαντα δικά μου. Θυμάμαι όμως το κορμί σου που οδηγεί τα βήματά μου. Θυμάμαι τη μορφή σου στα ιδιαίτερα όνειρά μου, και τα λόγια σου που διώχνουν τα φρικτά μου.
Δύσκολος ο κόσμος μας, το ξέρεις... έχω κι εγώ πολλά να με βαραίνουν. απ΄όλα τα προβλήματα είμαι το πιο σκληρό. Μα εσένα δε σε "δένουν".
Αρκεί μονάχα να θυμόμουν αυτή τη μία λέξη, π' εμπρός της μια θάλασσα λογύδρια στιγμή δεν θα αντέξει.
Πόση αξία ν' αποδώσεις σε μια μονάχα λέξη; πόση ευθύνη; στη ζωή σου, αν τη σεβάστηκες, αιώνια θα μείνει.
Αχ, τί δε θα θυσίαζα να τη θυμόμουν, μονομιάς. Να 'διωχνα απο πάνω μου το κακό της λησμονιάς.
Αδυνατώ, αδυνατώ, αδυνατώ... και έπειτα λέω εσένα ξεχασιάρικο μικρό...
Άλλες φορές ανατριχιάζω για τον τρόπο που γράφες, και άλλες για τις ουσίες που αγγίζεις. Το παρόν με εκφράζει ιδιαίτερα και για ένα λόγο παραπάνω. Για έναν λόγο που εσύ ξέρεις...
Εμφάνιση μηνυμάτων
