'' Είμαι ένας νιος μοναχικός''

[γεροντας]

σαν χύθηκε ο βαρδάρης
πάγωσε η μνήμη σου
μέσα στο χειμώνα.
ξεσκίζει πανιά της λογικής
στης πάνω πόλης τα σοκάκια
και συ καθήμενος κοιτάς
πως στο βοριά πεθαίνουν
τ' αστέρια
Λευκά περιστέρια
στην Αριστοτέλους
περνάς ,κοιτάς ,χτυπιέσαι
χθες συγκέντρωση αμνών
κουνούσανε σημαίες
ωσάν μαντήλι μάνας
που ο νιος της έφυγε
απ το παλιό λιμάνι.
Ξενιτεύτηκε η ανθρωπιά σου
κι έμεινες αλύπητα
τους κάδους στην προβλήτα
να χτυπάς.
Μια βαλίτσα που παρακαλάς
γεμάτη να ναι χρήμα
μάταια όμως κρίμα
τα παλιά εσώρουχα
και μια πουκαμίσα
μένεις κοιτάς τ΄ άπλυτα
που σ’ άφησε κληρονομιά
ο γέρος ο βοριάς.
κι φτώχεια του μυαλού σου
σε ξερνά σ’ ένα στενό
Βαλαωρίτου οδός 
τοίχοι στενοί και κάγκελα
το μόνο που θυμάσαι
είναι το τέλος της σκηνής
και αμέσως αρχίζεις
 και σφυρίζεις
Σκοπός σε φύλαγε
 σκοπό εσύ σφυράς.

'' Είμαι ένας νιος μοναχικός
άτυχος στη ζωή μου
γεννήθηκα μ’ ένα αυτί
κι ένα κλεισμένο μάτι
στρωμένο δεν είχα το χαλί
μα μόνο μονοπάτι.
Στενό ,φτωχό κακόμοιρο
κληρονομιά του κόσμου
ο φόβος εδώ με τριγυρνά
το πάρε δώσε φως μου.’’

θύμωσε τότε  ο φρουρός
και του κλεισε το στόμα
ειναι βράδυ του λεγε
την ησυχία μην χαλάς
την τρέλλα εδω
μην την πουλάς
κοιμήσου και ξεκόλα

Απομερος τοτε αυτός
κοιτά στο παραθύρι
Εξω φυσά ,εξω πονά
το χώμα απ το Βαρδάρη
Χειμώνας μπήκε στη ζωή
και τη καρδιάς το μαγαζί
σε χειμερία νάρκη πέφτει.

Ετσι ησύχασε η ψυχή
σκοπούς πια δεν θα σφυράει.
δεν εχει πόνο το κορμί
λυγάει ξεψυχάει.
Γλέντι  τοτε στήσανε
οι μνήμες στο μυαλό του
Ολα χτιστήκαν γύρω του
μονο για το καλό του.

[GD]

Έτσι ησύχασε η ψυχή σκοπούς πια δεν θα σφυράει
δεν έχει πόνο το κορμί λυγάει ξεψυχάει

Σε λίγες λέξεις μια εικόνα που έχει χαράξει τη δικη της διαδρομή
Μέσα από στιγμές που η μοναξιά και το γιατί κρατούν δίκοπη λεπίδα…
Τα σεβη μου !!!!

[Σκίρων]

κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό ..