Ο χρησμός των μάγων

[ivikos]

Θαμπό το φινιστρίνι μου στου πέλαγου το πούσι
 το μαύρο χρώμα έπιασε η νύχτα να ντυθεί,
το σ' αγαπώ μου φώναξα, μα που η καρδιά ν' ακούσει
 που 'χες σε ξένα πέλαγα πάλι ξενιτευτεί

 Χάραμα μάλλον θα 'τανε, μες στα μεσοπελάγη
 κι αντάριαζε η θάλασσα στον κοσμοχαλασμό
 που δυό σκιες μες στη νυχτιά, του χωρισμου οι μάγοι
 στ' όνειρο μ' επισκέφτηκαν να δώσουν το χρησμό

" Όποιον τον περικύκλωσαν της λησμονιάς οι ίσκιοι
 κι ανεμοστροβιλίζεται στης γης τ' αερικό
 τον έρωτα που έχασε, μη ψάχνει δεν τον βρισκει,
αν συνεχίσει θα τον βρει της μοίρας το κακό "

Θαμπό το φινιστρίνι μου, η αγάπη στο καμίνι,
οι μάγοι εξαφανίστηκαν μα έμεινε ο χρησμός,
είχες τον τρόπο : απ' τα παλιά τίποτα να μη μείνει
 Ύμνος σου και Σημαία σου ο νέος σου δεσμός