Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: trivial στις 17/02/06, 16:09
-
για κείνους που κάποτε μας πρόδωσαν, και για κείνους που φυλάνε πάντα μια αγκαλιά για μας.....
Κάποτε θάλασσα θεά μου μάγεψε το βήμα
Κι εγώ για ‘κείνη έγραψα το πιο καλό μου ποίημα
Τα όνειρά μου κέρναγα μ’ αλμύρα για σαμπάνια
Μα εκείνη μου παζάρευε τη μοίρα στα λιμάνια
Ό,τι βαθιά φοβόμουνα το είδα στον αφρό της
Κι ό,τι με πίστη αγάπησα, το ’πνιξε στο βυθό της
Κάποτε ερίφης άνεμος με πήρε στο χορό του
Μακρύ ταξίδι μού ταξε στα μυστικά του Νότου
Να βρω της Σφίγγας το αίνιγμα, να δω όσα δεν είδα
Μα στης χαράς τον πανικό, ξέχασα την πυξίδα
Άνεμος ήταν κι έτσι απλά, άλλαξε την πορεία
Κι ένα πρωί με ξέβρασε, σ’ αυτή την εξορία
Κάποτε γύφτισσα φωτιά ζήτησε το κορμί μου
Να λυτρωθώ γι’ αντάλλαγμα, να σώσω την ψυχή μου
Να γίνω στάχτη να καώ να σκορπιστώ στο χώρο
Και από τις κρύες στάχτες μου να ξαναβγάλω σπόρο
Κόρμι δε μου περίσσευε μ’ανάγκη είχα από θαύματα
Στις φλόγες κέρασα ζωή, κεράστηκα εγκαύματα
Κάποτε η μάνα μου η γη μου πρόσφερε κρυψώνα
Ν’ αφήσω εκεί τον ύπνο μου, να βγάλω το χειμώνα.
Μες στην κοιλιά της τρύπωσα, φυγή σε φρέσκο χώμα
Μα με πατούσαν οι άνθρωποι να πάω πιο κάτω ακόμα
Ώσπου μια μέρα μάζεψαν κομμάτια έναν διαβάτη
Γιατί είναι μάνα μου η γη και απ’ της αγάπης την οργή...
μ’ έκανε νάρκη…
-
μπράβο σου καλή μου, καταπληκτικό ποίημα.....
κάθε στίχος και μια ιστορία ολόκληρη απο μόνος του........
και κάθε στροφή σου ξεχωριστή και όμορφα δοσμένη κρατώντας ένα στοιχείο μέσα της ...... θάλασσα, άνεμος, φωτιά και γη......
το τέλος δε.... τελείως ισοπεδωτικό.....
μα σαν ζώδιο της φωτιάς ...ξεχωρίζω την τρίτη στροφή και την κρατώ.....
-
(σχολιο διαγραφηκε)
-
Τα στοιχεία της φύσης φαίνεται να έχουν μπει με κάποια σκόπιμη σειρά... Είναι σα να περιγράφεται η εξελικτική πορεία της ερωτικής ζωής πολλών ανθρώπων, τουλάχιστον το πως οι ίδιοι τη βιώνουν από τη σκοπιά τους. Είναι όμορφο ποίημα...
-
Τα στοιχεία της φύσης φαίνεται να έχουν μπει με κάποια σκόπιμη σειρά...
συμφωνώ...νομίζω πως στο τέλος η κορύφωση είναι φανερή...ένα τέλος απρόβλεπτο για μένα τουλάχιστον και παράξενο...με έκανε να ανατριχιάσω...ενώ γενικά κάθε στροφή ξεχωριστά με το δικό της αυτοτελές νόημα μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση...
είναι τρυφερό και συνάμα σκληρό...ενώ στο τέλος πραγματικά πετυχαίνεις την "κάθαρσις" μ' έναν πρωτότυπο και απρόβλεπτο όπως είπα τρόπο...
αναρωτιέμαι αυτό μένει μόνο μετά απο το δόσιμο στη ζωή και στην αγάπη;μια κρυψώνα και οργή;
ουφ!με έβαλες σε σκέψεις πάλι...
ευχαριστώ...
-
καταρχήν σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο και για τις σκέψεις σας. Είναι αλήθεια ότι όπως τα χρησιμοποιώ εδώ τα στοιχεία της φύσης, αντιπροσωπεύουν ελπιδες και υποσχέσεις που έχουν διαψευστει κατά καιρούς, και έναν συνεχή αγώνα για τη φιλία, τον έρωτα, την αυτογνωσία. (έτσι, πάντα, όπως το είδα εγώ και χωρίς να θέλω να σχηματοποιήσω καταστάσεις. Κάποιος άλλος μπορείς να εισπράξει τελείως διαφορετικά πράγματα από τους ιδιους στίχους κι εκεί εντοπίζω τη μαγεία του εγχειρήματος)
όσο για την τελευταία στροφή, δεν είναι τίποτε άλλο από τις προσωπικές μας σταθερές, που λειτουργούν πάντα ως οι αναντικατάστατες κρυψώνες μας όταν έχουμε κουραστεί "από τα πολλά". Στο τέλος, όσο μακρύ και κουραστικό κι αν είναι το ταξίδι του καθενός, έρχεται πάντα η ώρα που επιστρέφουμε "στην μήτρα", στην απάνεμη υστέρα μας, προφυλαγμένοι και καλά κρυμμένοι από κύμματα φωτιές και ανέμους. Και για μένα, η μάνα - η γη, είναι σύμβολα με τέτοιο πρόσιμο. Σύμβολα ακλόνητα, σταθερά, αναφορές μου στις οποίες μπορώ πάντα να επιστρέφω... Το εκλογίκευσα λίγο, αλλά΄anyway. :)
Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας παιδιά ;) ;) ;)
-
Η αλήθεια είναι πως λίγη γη, (προσγείωση) είναι και απαραίτητο συστατικό κάθε ώριμης και βιώσιμης σχέσης είτε με άλλα πρόσωπα (σε ερωτικό ή φιλικό επίπεδο), είτε με τον εαυτό μας. Πολλή γη και άμυνα (ταμπούρωμα) όμως μπορεί να δημιουργήσει άλλες δύσκολες καταστάσεις. Όπως το να σβήνει μέσα μας η αναζήτηση της υπέρβασης. Πολλοί περνάνε από κάτι τέτοιο σα στάδιο, άλλοι δυστυχώς κολλάνε σε αυτό για πάντα. Στην ισορροπία βρίσκεται η ουσία, εκεί είναι και η τέχνη της ζωής και η σοφία, στην εύρεση μιας τέτοιας ισορροπίας, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός βέβαια...
Είναι όμορφο ποίημα, υπάρχει γνήσια πηγή που το έβγαλε προς τα έξω...
-
συμφωνώ απόλυτα μαζί σου christo. Η κρυψώνα, μπορεί να σου χαρίσει την ησυχία, την παρηγοριά και την ανασυγκρότηση που ζητάς, μπορεί όμως κι εύκολα να γίνει "τάφος" αν δεν έχεις πλαναρει το επόμενο ταξίδι σου...
-
Πολύ καλο....είδα σε αρκετα σημεία τον εαυτο μου, αν μπορω να καυχηθω κατι τέτοιο....αν και σε μερικά αντιτίθεμαι ...αυτα θεματικά..η πένα σου είναι αρκετά καλη, αβίστη στο μεγαλύτερο μέρος της...μπραβο. ;)
-
"...όσο για την τελευταία στροφή δεν είναι τίποτε άλλο από τις προσωπικές μας σταθερές
που λειτουργούν πάντα ως οι αναντικατάστατες κρυψώνες μας όταν έχουμε κουραστεί..."
Αυτές οι "προσωπικές σταθερές" δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από τον πυρήνα τής ατομικής ύπαρξής μας .
Όμως εκεί , το σωστό είναι να καταφεύγουμε για να πάρουμε νέες δυνάμεις κι όχι για να κρυφτούμε .
Σωστά ?
"...προφυλαγμένοι και καλά κρυμμένοι από κύμματα φωτιές και ανέμους..."
Καλή μου , αυτό πάλι συμβαίνει όταν η μάννα Γη μάς σκεπάσει οριστικά πλέον.
"...Το εκλογίκευσα λίγο , αλλά anyway. :)..."
Μπα , εγώ το εκλογίκευσα ακόμη περισσότερο , σχεδόν μέχρι "προσγείωσης" . :D
Ωστόσο είναι αλήθεια ότι σε περιόδους ψυχικής και επακόλουθα σωματικής κούρασης ,
κούρασης που έρχεται μετά από μακροχρόνιους αγώνες με μη αίσιο τέλος ,
έχουμε την τάση να επιλέγουμε τα λεγόμενα "γήινα" στοιχεία για να ξαποστάσουμε .
Κι όσο πιο μεγάλη είναι αυτή η κούραση τόσο πιο έντονη η επιθυμία για το στοιχείο τής Γής ,
για την απλότητα και την ηρεμία τής φύσης , για χρώματα όπως το καφέ , και άλλα παρόμοια.
Είναι φανερό ότι το ταξίδι σου μέσα στα άλλα τρία στοιχεία σε κούρασε .
Ξεκουράσου , ξαπόστασε , κι ύστερα πάλι ξεκίνα να τα ξαναβρείς .
Είναι εξίσου χρήσιμα με το στοιχείο τής Γής . :)
-
Κόρμι δε μου περίσσευε μ’ανάγκη είχα από θαύματα
Στις φλόγες κέρασα ζωή, κεράστηκα εγκαύματα
σπουδαίο δίστιχο!!!
Άνεμος ήταν κι έτσι απλά, άλλαξε την πορεία
Κι ένα πρωί με ξέβρασε, σ’ αυτή την εξορία
και τούτο!!!
ολόκληρο σπουδαίο!!! θάλασσα, άνεμος, φωτιά!!! χτύπησες τη φλέβα μου!!! πολλά μπράβο!!!
-
τούτα είναι μερικά από τα σημεία που μου άρεσε πιο πολύ...
...
Ό,τι βαθιά φοβόμουνα το είδα στον αφρό της
Κι ό,τι με πίστη αγάπησα, το ’πνιξε στο βυθό της
...
Μα στης χαράς τον πανικό, ξέχασα την πυξίδα
Άνεμος ήταν κι έτσι απλά, άλλαξε την πορεία
Κι ένα πρωί με ξέβρασε, σ’ αυτή την εξορία
...
Κόρμι δε μου περίσσευε μ’ανάγκη είχα από θαύματα
Στις φλόγες κέρασα ζωή, κεράστηκα εγκαύματα
Κάποτε η μάνα μου η γη μου πρόσφερε κρυψώνα
Ν’ αφήσω εκεί τον ύπνο μου, να βγάλω το χειμώνα.
Μες στην κοιλιά της τρύπωσα, φυγή σε φρέσκο χώμα
Μα με πατούσαν οι άνθρωποι να πάω πιο κάτω ακόμα
Ώσπου μια μέρα μάζεψαν κομμάτια έναν διαβάτη
Γιατί είναι μάνα μου η γη και απ’ της αγάπης την οργή...
μ’ έκανε νάρκη…
πάρα πολύ καλό και δυνατό! μεχρι τελικής πτώσεως.... μπράβο! :)
-
Αυτές οι "προσωπικές σταθερές" δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από τον πυρήνα τής ατομικής ύπαρξής μας .
Όμως εκεί , το σωστό είναι να καταφεύγουμε για να πάρουμε νέες δυνάμεις κι όχι για να κρυφτούμε .
Σωστά ?
Σωστά λιοντάρι και υπερθεματίζοντας λίγο, να πω ότι αυτό είναι από τα λίγα ποιήματα που έγραψα όντας ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά, όταν είχα περάσει μια δύσκολη περίοδο στο παρελθόν, όπου το μόνο που ήθελα ήταν μια κρυψώνα, μια παρηγοριά και το δικαίωμα σε μια ανάσα, σ' ένα ξέσπασμα αν θέλεις, να γεμίσω μπαταρίες μέχρι να δω τι μέλλει γενέσθαι... δεν πρόκειται για παραίτηση, αλλά για προσωρινή αποχή... ένα μικρό... "επιστρέφω αμέσως" ;)
Ευτυχία, Symeon ναστε καλά για τα λόγια σας!
Pimami , τιμή μου, αν χτύπησα τη φλέβα σου όπως λες, μάλλον έχω χτυπήσει φλέβα χρυσού.. ;)
thank u guys!!
μα πότε επιτέλους θα μάθω να βάζω παραθέσεις >:( ???
-
"...μα πότε επιτέλους θα μάθω να βάζω παραθέσεις ? ...
Ψυχούλα εσύ , δεν είναι τόσο δύσκολες οι παραθέσεις .
Αφού κάνεις κλικ επάνω στο σημείο τού post όπου γράφει "ΠΑΡΑΘΕΣΗ"
θα δεις στην οθόνη σου το κείμενό τού post .
Για να βγει σωστή η παράθεση θα πρέπει να κρατήσεις ακέραιο το πρώτο πάνω-πάνω μέρος της
το οποίο θα βρίσκεται μέσα σε αγκύλες και θα είναι κάτι σαν αυτό το δικό σου π.χ :
{ quote author=trivial link=topic=26412.msg252067#msg252067 date=1140309212] }
<αντικατέστησα τις αγκύλες με παρενθέσεις από αριστερά και δεξιά προκειμένου να φανεί το στοιχείο αυτό >
Κατόπιν θα επιλέξεις το μέρος τού κειμένου που επιθυμείς και απαραίτητα θα βάλεις μετά
το στοιχείο που υπάρχει στο τέλος-τέλος και είναι πάντοτε ένα { /quote } .
< αντικατέστησα και πάλι τις αγκύλες με παρενθέσεις διότι διαφορετικά δεν θα έβλεπες το /quote >
< είναι θέμα προγραμματιστικό >
Αυτά καλή μου . :)
-
σ' ευχαριστώ βρε λιοντάρι, όντως δεν είναι τόσο δύσκολο, και προς τεκμήριο......
"...μα πότε επιτέλους θα μάθω να βάζω παραθέσεις ? ...
Ψυχούλα εσύ , δεν είναι τόσο δύσκολες οι παραθέσεις .
αλλά εγώ μ'αυτά τα μηχανάκια του ωξ απ' δω, που λέει κι pimami, διατηρώ από χρόνια σχέσεις μίσους :)
σ'ευχαριστώ πολύ!!!! ;D ;D
-
Μου άρεσε πάρα πολύ...
Ωραίες εικόνες, ωραία γραφή, ωραία ψυχή...
Μπράβο σου!!!
-
καλημερα!! κατ αρχην σ ευχαριστω γιατι ξυπνησες γλυκοπικρες αναμνησεις στο μυαλο μου.. με γυρισες πισω στο χρονο.. με εκανες να ταυτιστω με αρκετα μερη του ποιηματος σου.. κι αυτο, για μενα τουλαχιστον, ειναι το σημειο που κανει ενα ποιημα (οπως το δικο σου) να ξεχωριζει επο μια αραδα στιχων.. δεν ξερω κατα ποσο εχω δικαιωμα να κρινω αυτο το αριστουργημα αλλα αν θες τη γνωμη μου ειναι απλα ΣΠΟΥΔΑΙΟ!! ειμαι συγουρος οτι αν καποιος το "δεσει" με την καταλληλη μουσικη θα γινει μια πολυ ομορφη μπαλαντα.. ψαξ το.. να σαι καλα.. γεια χαρα..
-
Πολύ ωραίο! ::)
-
για κείνους που κάποτε μας πρόδωσαν, και για κείνους που φυλάνε πάντα μια αγκαλιά για μας.....
Κάποτε η μάνα μου η γη μου πρόσφερε κρυψώνα
Ν’ αφήσω εκεί τον ύπνο μου, να βγάλω το χειμώνα.
Μες στην κοιλιά της τρύπωσα, φυγή σε φρέσκο χώμα
Μα με πατούσαν οι άνθρωποι να πάω πιο κάτω ακόμα
Ώσπου μια μέρα μάζεψαν κομμάτια έναν διαβάτη
Γιατί είναι μάνα μου η γη και απ’ της αγάπης την οργή...
μ’ έκανε νάρκη…
Για τι να πρωτοπω? Για το θέμα? Η για το ταλέντο σου??
Αγγίζει το τέλειο.. Η ροή του είναι αβίαστη.. Κυλάει σαν νεράκι...
-
παιδιά τι να πω... :-[ :-[ σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους...
ροκακι για να πω το κρίμα μου είμαι άσχετη από μουσική... θα θελα πολύ να το ακούσω μελοποιημένο, αλλά η μαμά μου ήθελε να ξεκινήσω γαλλικά στο δημοτικό >:( αν έχει κάνείς καμιά μελωδία πρόχειρη, πολύ ευχαρίστως
anastrianna, qrustiks, margarita, να στε καλά!
-
αμα θες το προσπαω εγω.. κι αν σ αρεσει το κρατας.. ειναι κριμα να μηνει ετσι.. τι λες??
-
Θέλω και γω τέτοια κρυψώνα....
Μπράβο σου,πολύ όμορφος λόγος
-
ροκακι με μεγάλη μου χαρά! δικό σου!! περιμένω να το ακούσω...
fsl πάντα υπάρχουν τέτοιες κρυψώνες, μέσα μας...
σας ευχαριστώ πολύ παιδιά ... :-*
-
εγινε.. το ετοιμαζω και τα λεμε..!! Υ.Γ. σ ευχαριστω για την εμπιστοσυνη που μου δειχνεις!!
-
εγώ σευχαριστώ που προσφέρθηκες! περιμένω να τ'ακούσω!
-
Με μια λεξη....ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!!!!!!!!!!!!!Μπραβο.
ροκακι οταν ειχαμε παει για προβα δεν μου ειπες οτι προκειται για ενα τετοιο κομματι!!!!!!!!..Αλλα μην ανυσηχεις θα τα πουμε εμεις αυριο και θα σε φτιαξω καλα!!. αλλα,και κατι αλλο περα απο την πλακα..... trivial πιστεψε με το κομματι εχει πεσει σε καλα χερια.Τον Νικο(ροκακι) τον ξερω γιατι αυτος μαζι με ενα αλλο παιδι με εκανε να καταλαβω οτι το να παιζεις κιθαρα και να τραγουδας και να το νιωθεις αυτο ειναι το καλυτερο πραγμα και ηταν αυτος που μου ελεγε να συνεχισω και να μην σταματαω να παιζω!!και κατι αλλο σου λεω ο τυπος εχει φωνη σαν τον παπακωσταντινου και επεισης ξερει και τελεια κιθαρα .Ενα σου λεω κιθαρα εμαθε μονος του και πιστευω εχει ταλεντο.Νικο να ξερεις θα σε γουσταρω μια ζωη φιλε και θελω να συνεχισουμε....!!!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!
-
Θανο σ ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια..!! να σαι καλα!!