Νεμεσις

[ερεβος]

Τα θλιμμένα απογεύματα ο νους μου τριγυρίζει
Με γρηγοράδα αξιοθαύμαστη

Ακολουθεί του ήλιου το βραδύ ταξίδι για τη δύση
Στην άκρη της λίμνης που καθίσαμε
Και τα όνειρα μας μαρτυρήσαμε σ’ ουρανό φωτεινό

Τη μορφή σου ζωγραφίζει ο πόνος
Απ το οινοπνευμα που έσταξε
στην άκρη της πληγής μου

Σε θυμήθηκα με τα πόδια σταυρωμένα
Να με κοιτάς την γλυκιά νεανική ντροπή σου

Ένα ακόμα βλέμμα στην άχαρη τροπαιοθήκη μου
Που μόνη απέμεινε να θυμίζει
Τις μέρες που ο πόνος ήταν λίγος

Τωρα τα βράδια είμαι έρμαιο σκέψεων σκοτεινών
Ανεξήγητα τον ύπνο μου διακόπτω
Τον εαυτο μου βλέπω σαν τρανό εχθρό
Σε βλέμματα αλλότρια προστρέχω
Κι άθελα μου βλέπω το ξημέρωμα
Σε τόπο παγερό και ξένο
Με του χαμένου παράδεισου τους ήχους

[Stergios Kourou]

Ένα ακόμα βλέμμα στην άχαρη τροπαιοθήκη μου

όπως πάντα, βαθύ και δυνατό!
Μπράβο! Μπράβο!

[Symeon]

πολύ όμορφο χρήστο...πολύ όμορφο...

[Μαργαρίτα Π.]

Πολύ καλό Χρήστο! Μπράβο! 

[Fusalida]

Νιώθω περίφανη που επιτέλους διαβάζω πάλι κάτι δικό σου...Κάτι τόσο βαθύ, τόσο αυθεντικό, τόσο ανθρώπινο δοσμένο απ' το χέρι κάποιας Μούσας που θαρρώ πως τη ζηλεύω φορές φορές...


Κι αν τούτες εδώ οι εικόνες (οπτικές, ακουστικές κ γευστικές) που περιγράφεις είναι η δικιά σου Νέμεσις για μένα και για πολλούς αναγνώστες σου πιστεύω είναι μια θαυμάσια κάθαρσις....όσο κι αν αναταράζει τις αισθήσεις η φράση "Τον εαυτό μου βλέπω σαν τρανό εχθρό"... όσο ρίγος κι αν φέρνει η φράση "Ένα ακόμα βλέμμα στην άχαρη τροπαιοθήκη μου"...

Ευχαριστώ σκοτεινέ μου ποιητή...
Ευχαριστώ που ξανάστειλες...
 

[pinelopi]

Μια μικρή σκοτεινή ιστορία γραμμένη με την πένα σου πως θα μπορούσε να μην είναι ξεχωριστή;

[Twix]

Νομίζω πως κάπως έχει αλλάξει η γραφή σου....... νομίζω.....

Ακόμα καλύτερη, πιο βαθιά, πιο κάπως δεν ξέρω  .... εεεε που θα φτάσεις;;; δεν έχει πιο πέρα......

[Spilios]

Φωταγωγείς την άβυσσό μας με το διακριτικά διαπεραστικό φεγγοβόλημα του λυχναριού της γνώσης του εαυτού μας !

[FSL]

Yποκλίνομαι στους τελευταίους στίχους αγνοώντας με θράσος μια νότα αισιοδοξίας που πέρασε απ το μυαλό μου.
Μπράβο ερεβούλη...

[mymood]

Του δίνεις μιά και το ισοπεδώνεις, με μια απίστευτη γοητεία και αρχοντιά το νικάς ξεπερνώντας το. Με θαυμασμό το διαβαζω και το ξαναδιαβάζω σε ελεύθερο στίχο , ελεύθερο πνεύμα. Μπράβο σου Μεγάλε.!!!!

[ερεβος]

Σας ευχαριστω πολυ ολους για το χρονο και τα σχολια σας!!! Με συγκινειτε...Να στε καλα.

[anthrakoryxos]

Πανέμορφο!!!!!!!!!

[eleos* (Βάλια πια....)]

Ακολουθεί του ήλιου το βραδύ ταξίδι για τη δύση

Τη μορφή σου ζωγραφίζει ο πόνος
Απ το οινοπνευμα που έσταξε
στην άκρη της πληγής μου

Που μόνη απέμεινε να θυμίζει
Τις μέρες που ο πόνος ήταν λίγος

Τωρα τα βράδια είμαι έρμαιο σκέψεων σκοτεινών
Ανεξήγητα τον ύπνο μου διακόπτω
Τον εαυτο μου βλέπω σαν τρανό εχθρό
Σε βλέμματα αλλότρια προστρέχω
Κι άθελα μου βλέπω το ξημέρωμα
Σε τόπο παγερό και ξένο
Με του χαμένου παράδεισου τους ήχου


το περιμενα πως και πως χρηστο.. αργησες, μα για ακομα μια φορα με εντυπωσιασες...
Πολυ βαθυ, μου δημιουργησε εντονα συναισθηματα, και τολμω να πω πως μου θυμισε στιγμες δικες μου.. να σαι καλα χρηστο.. και παλι μπροβο!...