Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pinelopi στις 24/02/06, 07:02
-
Μες τα σπαθόχορτα του νου μου δυναμίτης
την ίσκα άναψε ένας άνεμος νωθρός
στοίχειωσε η πόλη κι εγώ παράφρων ερημίτης
βγαίνω στον δρόμο να μ' αρπάξει ο καιρός
Κοίτα,
κοίτα πως κλαίω, όπως πάντα, γελαστός...
Άνυδρο τόπο τα πόδια μου πατάνε
κύκλους ακούραστους για χρόνια περπατώ
κι οι δαίμονές μου ευθύνες μου ζητάνε
που δεν προλάβαινα το πρέπει να σκεφτώ
Άκου,
άκου, της συντριβής τα κρόταλα χτυπώ...
Λεύκες αργά σαλεύουν μεθυσμένα
η νύχτα ολόντυτη απέραντη ερημιά
μ' υγρούς ψιθύρους σακατεύω τον αέρα
''πως αναιρείται το παντού με πουθενά..."
Έλα,
κάπου εκεί για να με βρεις, στο ποτέ πια...
Είναι ο καιρός που ευτελίζει την οδύνη
μου 'λεγαν κάποτε, σαν ήμουνα μικρός
μα δες, μεγάλωσα, με ρούφηξε η δίνη
της αγωνίας μου να παραμείνω ζωντανός
Μίλα,
μίλα, πως το κερδίζεις το αλλιώς;
Η φυλακή μου χωρίς τοίχους , πως να βγω
ανύπαρκτου κλειδιού έγινα επαίτης
ποινή αόριστη εκτίω στο Θεό
της ύπαρξής μου, ζήτησε, να γίνω καταθέτης
Πάψε,
μη λες πως είμαι της υπόσχεσης δραπέτης.
Σαλπάρει ο κόσμος για αλλιώτικα ταξίδια
κι εγώ παλεύω μια αρυτίδιαστη οργή
στο βλέμμα μου γεράσανε τα ίδια
αγνάντι στο λιμάνι σε μια θάλασσα ρηχή
Ξέρεις...
να επιστρέψει αθώος κανένας δεν μπορεί.
Χάρτινο όπλο το παιχνίδι της γραφής μου
με μπρούσκες λέξεις να ζεσταίνω παγωνιές
ακροβατώ μ' ένα τσιγάρο στα στερνά της αντοχής μου
και ξαποσταίνω στης ψυχής τις παρυφές
Μάθε,
όποιος μιλάει με τη πένα, τ' αληθινά του ζει δύο φορές.
-
Πάρα πολύ ωραίο!!!!!!!!!!!!!!! ::)
-
Πολύ ωραίο και δυνατό, με έναν φανταστικό τίτλο...
-
Κοίτα,
κοίτα πως κλαίω, όπως πάντα, γελαστός...
Μίλα,
μίλα, πως το κερδίζεις το αλλιώς;
Ξέρεις...
να επιστρέψει αθώος κανένας δεν μπορεί.
Μάθε,
όποιος μιλάει με τη πένα, τ' αληθινά του ζει δύο φορές.
συγχαρητήρια! πολύ καλό! δείχνεις να γνωρίζεις πολύ καλά τι θέλεις να πεις, και ο χειρισμός των στίχων σου είναι υποδειγματικός. μπράβο pinelopi!
-
το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και το ξαναδιαβάζω κοκ .......
περιμένοντας να χαθεί κάποια στιγμή αυτή η αντριχίλα απο πάνω μου...αλλά μένει εκεί κι ας πάνε ώρες ...... απο την πρώτη λέξη σου ως την τελευταία...
Στα μάτια μου....ένα αριστούργημα....
Μάθε,
όποιος μιλάει με τη πένα, τ' αληθινά του ζει δύο φορές.
-
Όμορφος και πλούσιος ο λόγος σου Πηνελόπη! Μου άρεσαν πολύ οι λέξεις σου!
...πάντα μου άρεσε το μπρούσκο...
:)
-
Εγώ είμαι του ημίγλυκου, αλλά για το ποίημα σου ευχαρίστως κάνω μια εξάιρεση!
-
Να πω για τά νοήματα ή για τον τρόπο, το λεξιλόγιο με τον οποίο τα εκφράζεις;;
Είναι υπέροχο...πήγε ήδη για εκτύπωση...
Κοίτα πως κλαίω, όπως πάντα γελαστός....Πόσες φορές άραγε το 'χουμε νιώσει αυτό;;να χαμογελάμε μπροστά σε απρόσωπα προσωπεία,σε είδωλα ανθρώπων κι ο μέσα κόσμος μας να κλαίει, η ψυχή να κάνει παράπονα και εμείς να την αγνοούμε...
Μα είναι μια ακτίνα φωτός όταν διαπιστώνεις πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που όχι απλώς δεν αγνοούν τα παράπονα τούτα αλλά εχουν το θάρρος να τα κάνουν τραγούδι...
Ευχαριστώ...
-
δείχνεις να γνωρίζεις πολύ καλά τι θέλεις να πεις
γνωρίζεις πολύ καλά τι θέλεις να πεις! έχεις υποτάξει τον λόγο και το καθοδηγείς!
αν χθες το απόγευμα με ξύπνησε ο βρυχηθμός του Ταύγετου σήμερα με ξύπνησε αυτό! και πίστεψέ με ήταν πιο δυνατό!
-
το "φυγε" δεν διεκρινα πουθενα ενω λογικά (λογω ροής) θα πρεπε να υπαρχει..... ;)
τα σεβη μου φιλεναδα.....για αλλη μια φορά... :-*
-
Μαργαρίτα, σ' ευχαριστώ πολύ :)
qrusticks, να είσαι καλά, παρεμπιπτόντως οι τίτλοι ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο,
σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω εύκολα τίτλο να με ικανοποιεί, χαίρομαι λοιπόν που σου άρεσε! ;)
trivial, ναι, πράγματι, ξέρω τι θέλω να πω κι αφού αυτό έφτασε μέχρι εσένα (κι όποιον άλλον) είναι μεγάλη η χαρά μου. Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου :)
Twix, λοιπόν θα σου πω κάτι παράξενο...κι εγώ μια ανατριχίλα, ένα "κάτι" ακαθόριστο είχα γράφοντας αυτούς τους στίχους...λες κι ένιωθα τον αέρα στην πλάτη μου, την υγρασία του λιμανιού στα μαλλιά μου, την πίκρα του τσιγάρου στα χείλη, τον καπνό να μου θαμπώνει τα μάτια....μου έκανε εντύπωση το σχόλιό σου...πως βγήκε μέσα απο λέξεις αυτή η αίσθηση ::)...σ' ευχαριστώ πολύ!
Ευτυχία, κι εμένα , λατρεύω το μπρούσκο (σε καθετί ) Σ' ευχαριστώ ! :)
pascal, τιμή μου η εξαίρεσή σου! Ε, δεν αλλάζουμε κι εύκολα συνήθειες :)
Fusalida, είναι οι μάσκες που φοράμε...οι άμυνες (; ) ,οι φόβοι (; ), οι ανασφάλεις (; ), η ανάγκη να φαινόμαστε δυνατοί κι ας καταρρέουμε μέσα μας (; )...ξέρω κι εγώ; Ίσως όλα μαζί. Ρόλοι...ρόλοι που παίζουμε κάθε μέρα, ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο :) Είναι όμορφο να διαβάζει κανείς τα σχόλιά σου, κι αν είναι για τον ίδιο, ακόμα πιο όμορφο, μόνο και μόνο που προκάλεσε αυτές τις σκέψεις σου, εγώ σ' ευχαριστώ :)
pimami, με το σχόλιό σου με έκανες να αγαπήσω και να θαυμάσω ακόμα περισσότερο τη δύναμη των λέξεων. :)
-
το "φυγε" δεν διεκρινα πουθενα ενω λογικά (λογω ροής) θα πρεπε να υπαρχει..... ;)
τα σεβη μου φιλεναδα.....για αλλη μια φορά... :-*
Που θα είχε χώρο το ''φύγε'' ; :-\
Δεν υπάρχει κάποιος που απευθύνομαι ουσιαστικά...
στον εαυτό μου μιλάω ...''φύγε'' στον εαυτό μου;
Είπαμε...παράφρων αλλά όχι κι έτσι... :P ;D
Για πες πως το κατάλαβες εσύ. :-*
-
Ποιητικη γραφη, εντονες εικονες, δυντα νοηματα
Μπραβο σου, καλοδουλεμένο!!!
Δεν ζεσταινουν απλα οι μπρουσκες σου Pinelopi,
Καυτες είναι οπου κι αν τις απευθυνεις ...
-
"...κι οι δαίμονές μου ευθύνες να μού ζητάνε
που δεν πρόλαβα το "πρέπει" να σκεφτώ..."
Οι "δαίμονές" πάντοτε θα μάς ζητούνε ευθύνες ,
αφού εμείς τούς θελήσαμε κι εμείς τούς κάναμε δικούς μας ,
δικούς μας αποκλειστικά .
Δικοί μας οι "δαίμονες" , δική μας και όλη η ευθύνη .
Μα όμως τα "πρέπει" , όλα τα "πρέπει" ,
δεν είναι δικά μας αποκλειστικά .
Τα περισσότερα τα κληρονομήσαμε και τα υπόλοιπα τα καλλιεργήσαμε εμείς .
Αυτό είναι : "Η δυναστεία τών πρέπει" .
"...Έλα ,
κάπου εκεί για να με βρεις ,
στο ποτέ πια..."
Και πώς γίνεται να ζητώ να έρθουν να με βρούνε στο "ποτέ πια" ?
Ποτέ δε θα με βρούνε .
Μα όμως τότε , σε τι φταίνε τα πρόσωπα τα άλλα ?
Με ένα "ποτέ πια" πώς και θα γίνει μού μιλήσουν ?
Στο "ποτέ" θα ακούσω κι αν μού μιλήσουν .
"...Η φυλακή μου χωρίς τοίχους ,
πώς να βγω ,
ανύπαρκτου κλειδιού έγινα επαίτης..."
Φυλακές και τείχη που χτίσαμε εμείς όλο τριγύρω μας
δεν έχουν κλειδί εκεί απέξω .
Μέσα μας , μόνο μέσα μας το μοναδικό "κλειδί" .
"...ποινή αόριστη εκτίω στο Θεό
τής ύπαρξής μου ζήτησε να γίνω καταθέτης..."
Μα γιατί ωφείλει να είναι πάντοτε ένας "Θεός" που μάς ζητάει κάτι ,
και όχι όλοι οι άλλοι άνθρωποι , τα τόσα άλλα ανθρώπινα όντα ,
όπου μάς ζητούν ή από εμάς απαιτούν τόσα μα τόσα πολλά κι όχι ένα κάτι ?
"...Μάθε ,
όποιος μιλάει με την πένα , τ' αληθινά του ζει δύο φορές..."
Τώρα , γιατί αυτό ?
Δηλαδή όποιος μιλάει με το στόμα αυτά που λέει δεν είναι αληθινά επειδή δεν τα γράφει ,
για μήπως δεν τα ξαναζεί επειδή τα λέει , τα μιλάει ?
Όμορφο το ποιήμα σου , Κατερινιώ , αληθινά .
Μοναδική μου αντίρρηση παραμένει η μία και παλιά :
γιατί μία γυναίκα να γράφει σε πρόσωπο αρσενικό ?
Σε τι εξυπηρετεί αυτό ?
Κι αν ακόμη "ο άνθρωπος" έχει μπροστά του άρθρο αρσενικό
αυτό δε σημαίνει τίποτε .
Μία γυναίκα γιατί να μη γράφει με άρθρο θηλυκό ?
Εάν ωφείλουμε να καταργήσουμε τα άρθρα γιατί ωφείλουμε να κρατήσουμε μονάχα το αρσενικό ?
Κι αν πάλι δεν έχουμε κάτι ουδέτερο γιατί τότε να επιμένουμε στο αρσενικό ?
Πάντοτε με πολλή-πολλή αγάπη .
-
Που θα είχε χώρο το ''φύγε'' ; :-\
Δεν υπάρχει κάποιος που απευθύνομαι ουσιαστικά...
στον εαυτό μου μιλάω ...''φύγε'' στον εαυτό μου;
Είπαμε...παράφρων αλλά όχι κι έτσι... :P ;D
Για πες πως το κατάλαβες εσύ. :-*
με το ακου,μιλα,ελα,παψε κλπ δεν αναφερεσαι σε καποιον για σένα και για οσα αισθανεσαι? Στον εαυτο σου τα λες?
γιατι ετσι το καταλαβα...σορρυ ειμαι και με εμα ματι (λογω ατυχηματος) και προφανως δε ημουν σε θεση να το καταλαβω διαβαζοντας το περισσοτερες απο μια φορα... :-[
-
Και κάτι ακόμη , Κατερινιώ μου .
Κάτι από την "υπογραφή" σου :
Γράφεις :
"...Αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε
κλαίει πάντοτε μέσα μας απαρηγόρητο..."
Πάντοτε θα κλαίει κι άστο να κλαίει ώσπου να πλαντάξει .
Ποτέ μα ποτέ δε θα μπορούσε να γίνει αυτό που φαντάζεται .
Αφού απλώς φαντάζεται και κλαίει γι' αυτό που θα ήθελε να είναι
και δε χαίρεται για αυτό το οποίο είναι
Αφού είναι "shadow" <σκια> κατά τον Καρλ Γιούνγκ
ή "ιδεατός εαυτός" κατά την Κάρεν Χόρνεϋ .
Και οι δύο όροι αναφέρονται στο ίδιο ψυχολογικό σχήμα .
Το ότι οι συγγραφεις και οι ποιητές το είδαν και το έκφρασαν με τον τρόπο τους
πολύ πριν να ανακαλυφθεί η Ψυχολογία ,
ε , αυτό είναι προς τιμή τους .
Και πάλι πολλή αγάπη από εμένα , Κατερινιώ :)
-
Χτυπάς κέντρο. Για άλλη μια φορά. ;) Ξέρεις σημάδι. Φαίνεται!
Μπράβο σου από καρδιάς.
-
Κάτια, σ' ευχαριστώ πολύ. :)
Κωστή, αν θα προσπαθούσα να σου απαντήσω σε όλα τα σχόλιά σου θα έπρεπε να ανοίξουμε καινούριο θέμα.
Ας σταθώ λοιπόν μονάχα στο θέμα που έχουμε ξανασυζητήσει για το θηλυκό και το αρσενικό πρόσωπο. Καλώς ή κακώς είναι Ο άνθρωπος. Και ,για μένα τουλάχιστον , υπερισχύει του φύλου η ανθρώπινη ιδιότητα και με την ιδιότητα αυτή τις περισσότερες φορές εκφράζομαι στα γραπτά μου. Δεν υποτιμώ μήτε απαξιώνω το φύλο μου με τον τρόπο γραφής μου κάθε άλλο.
Σοφία, στον εαυτό μου (στην μια από τις δυο πλευρές του ;D) μιλάω με τους στίχους αυτούς. Αυτό δε σημαίνει πως ο τρόπος που το κατάλαβες εσύ είναι λάθος, απλώς είναι άλλη οπτική :)
Ektor_S, ξέρω σημάδι λες; Ναι, μάλλον, ειδικά όταν σημαδεύω τον εαυτό μου....
Σ' ευχαριστώ :)
-
Μπρούσκες και οι λέξεις και οι εικόνες που φέρνεις. Αφηγείσαι ΄με νόημα και άριστη τεχνική pinelopi.
Ξέρεις...
να επιστρέψει αθώος κανένας δεν μπορεί... :-X
-
hello κατερινα της πινελοπης
αυτο μου θμισε το ναι και οχι χεχε μ αρεσε πολυ
-
ειδικά όταν σημαδεύω τον εαυτό μου....
:) :) άτιμο σημάδι τότε, το γνωρίζω.
-
Πολυ δυνατό, μ΄ένα υπέροχο τέλος!
Συγχρητήρια!!!
-
Κατερίνα, σ' ευχαριστώ πολύ :)
Aλέξανδρε, το ναι και όχι ε; :P
Αnthrakoryxos, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου :)
Ektor_S, ;)
-
Το ρίγος απ'τον λόγο της ψυχής σου(ελπίζω και νομίζω) το έδωσες σε 'μένανε κι άφησες να ελπίζω.
Γρατζούνα λίγες ακόμα χορδές απο τα μέσα μου να δεις τι έχει να γίνει...
-
Το ρίγος απ'τον λόγο της ψυχής σου(ελπίζω και νομίζω) το έδωσες σε 'μένανε κι άφησες να ελπίζω.
Να 'σαι καλά που λες πως κατάφερα να "εμφυσήσω" μέσα από τον λόγο μου (της ψυχής μου πράγματι) κάτι τόσο σημαντικό...την ελπίδα !
Σ' ευχαριστώ πολύ. :)
-
Αν με αυτο τον τρόπο προσπαθεις να απενοχοποιηθείς για ποιόν λόγο γραφεις,
εμας τουλαχιστον εδω δεν μας ξεγελας.!!!!!
Εισαι ΠΟΙΗΤΡΙΑ γεννημενη
και στον στιχο καταδικασμένη.
(για να κανει και ρίμα).
Νασαι καλα και Δυνατη!
-
perfect.....
-
mymood, σ΄ευχαριστώ και για τον χρόνο σου αλλά και για αυτήν την υπερβολή στο σχόλιό σου. :)
biktoriadis, thanks a lot ! :) ( αν και ''μακριά'' από την ελληνική γλώσσα αισθάνομαι βουβή...)
-
Τυπώθηκαν μπροστά μου πολύ ζωντανά οι εικόνες σου .Πολύ καλό με σωστό μέτρο.
-
Ευφράνθηκα απ το μπρούσκο της υπέροχής σου κάβας !
-
Κοίτα,
κοίτα πως κλαίω, όπως πάντα, γελαστός...
Άνυδρο τόπο τα πόδια μου πατάνε
κύκλους ακούραστους για χρόνια περπατώ
κι οι δαίμονές μου ευθύνες μου ζητάνε
που δεν προλάβαινα το πρέπει να σκεφτώ
Έλα,
κάπου εκεί για να με βρεις, στο ποτέ πια...
Η φυλακή μου χωρίς τοίχους , πως να βγω
ανύπαρκτου κλειδιού έγινα επαίτης
ποινή αόριστη εκτίω στο Θεό
της ύπαρξής μου, ζήτησε, να γίνω καταθέτης
Ξέρεις...
να επιστρέψει αθώος κανένας δεν μπορεί.
Μάθε,
όποιος μιλάει με τη πένα, τ' αληθινά του ζει δύο φορές.
Απλα..... υπεροχο... με αγγιξε πολυ...
σ'ευχαριστω..
-
Ανδρέα, Σπήλιο, Βάλια ειλικρινά σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.
Να είστε καλά και να επικοινωνούμε έτσι , με στιχάκια :)