Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: underdog στις 28/06/06, 19:08
-
Πόνος
Πάλεψα με την θύμηση και μάλλον θα νικήσω
Πάλεψα με το πάθος μου, αλλά δεν θα λιγίσω
Τα όμορφα τα πρωϊνά να δεις που θά'ρθουν πάλι
Για όλα όσα φύγανε ξανά δεν θα δακρύσω...
Ο Ηλιος πάλι θε να βγει, θα φύγουνε τα νέφη
Θα ρίξει τις ακτίνες του βαθιά μες τις καρδιές
Θα πάρει από μέσα μας κάθε στερνή μας σκέψη
Θα "κοιμηθούμε" ήρεμα χωρίς πια ενοχές...
Αυτό λοιπόν είναι ζωή. Αιώνια αγωνία
Μήπως και Ηλιο δεν θα βρεις ξανά να σε "ξυπνήσει"
Από την λήθη την βουβή, τον σιωπηλό τον πόνο
Π'αλλοίμονο μονάχος σου θα πρέπει να τον ζείς...
Μα, πίστεψε με φίλε μου, τα βράδυα του "χειμώνα"
Σαν ερινύα ξαφνικά στον ύπνο σου θα'ρθεί
Να σου θυμήσει πως παλιά είχες, μα κ'ήσουν Ηλιος
Και μειδιώντας με στοργή θα "ξανακοιμηθείς"...
-
Όμορφος πόνος !
-
Αυτό λοιπόν είναι ζωή. Αιώνια αγωνία
Μήπως και Ηλιο δεν θα βρεις ξανά να σε "ξυπνήσει"
Από την λήθη την βουβή, τον σιωπηλό τον πόνο
Π'αλλοίμονο μονάχος σου θα πρέπει να τον ζείς...
Μα, πίστεψε με φίλε μου, τα βράδυα του "χειμώνα"
Σαν ερινύα ξαφνικά στον ύπνο σου θα'ρθεί
Να σου θυμήσει πως παλιά είχες, μα κ'ήσουν Ηλιος
Και μειδιώντας με στοργή θα "ξανακοιμηθείς"...
Aααααχ, μακάρι να μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε όλοι αυτό...στις νύχτες τις πιο αβάσταχτες...λίγο πριν την αυγή εκεί που ανατέλει το πιο βαθύ σκοτάδι, να αναρωτιόμασταν για'κείνο τον ήλιο βασιλιά που απλόχερα καθ'αύγη μας χαρίζει το φως του....μας χαριζει ζωή....και να καταλαβαίναμε ίσως ότι είμαστε μόνοι...και πολλά πολλά άλλα από αυτά, τα......παράξενα, ανθρώπινα και σκοτείνα που τόσο όμορφα εκφράζεις στο ποιήμα σου...
καλή συνέχεια και Ευχαριστώ....
-
Πάλεψα με την θύμηση και μάλλον θα νικήσω
Πάλεψα με το πάθος μου, αλλά δεν θα λιγίσω
Τα όμορφα τα πρωϊνά να δεις που θά'ρθουν πάλι
Για όλα όσα φύγανε ξανά δεν θα δακρύσω...
μου άρεσε πολύ...Και σ' αυτό και στο άλλο σου ποιήμα υπάρχει πόνος αλλά κυριαρχεί κουράγιο, πείσμα και δύναμη...πολύ ωραίο....