Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pimami στις 06/03/05, 13:53
-
Ένας ποιητής μικρός....
Ένας ποητής μικρός
που διαβαίνει μες τα χρόνια
κυνηγά παντού το φως
θάβει λέξεις μες τα χιόνια
περπατά μονάχα εμπρός
ένας ποιητής μικρός, μες του έρωτα τα αλώνια.
Τραγουδάει στις σκιές
και φωτίζει τα σκοτάδια.
Πλέει μέσα στις φωτιές
πάντα ξάγρυπνος τα βράδυα.
Μπρος στα πέλαγα ορθός
κάποιος ποιητής μικρός, φτιάχνει με χαρτί καράβια.
Ένας ποιητής μικρός
στις χαράδρες τραγουδάει
τον φοβίζει ο ουρανός
όταν μοναχός μιλάει
κάποιος ποιητής μικρός
είναι τόσο μοναχός κι ο αντίλλαλος πονάει.
Ένας άνθρωπος μικρός
παίζει σκάκι με τις μέρες.
είναι βασιλιάς αυτός
στρατιωτάκια δίχως σφαίρες
χώρος δίπλα του κενός
ένας βασιλιάς μικρός, άδειο στέμμα μες τις φτέρες.
Ένας ποιητής μικρός
μεγαλώνει κι αγριεύει
όσο είναι μοναχός...
Τα στιχάκια του παιδεύει και τα κύματα ημερεύει...
Αθήνα, 29 Μαρτίου 2000. Δ.Μ.
-
Άλλο ένα πανέμορφο δημιούργημα από 'σένα. Μου άρεσε πολύ και με συγκίνησε πολύ περισσότερο.
-
Τραγουδάει στις σκιές
και φωτίζει τα σκοτάδια.
Πλέει μέσα στις φωτιές
πάντα ξάγρυπνος τα βράδυα.
Μπρος στα πέλαγα ορθός
κάποιος ποιητής μικρός, φτιάχνει με χαρτί καράβια.
Ένας ποιητής μικρός
στις χαράδρες τραγουδάει
τον φοβίζει ο ουρανός
όταν μοναχός μιλάει
κάποιος ποιητής μικρός
είναι τόσο μοναχός κι ο αντίλλαλος πονάει.
Αυτοί οι στίχοι με άγγιξαν !!!
Δε θα κάνω κανένα σχόλιο...απλά Υποκλίνομαι !!!
-
pimami.. εσύ πάντως δεν είσαι "μικρός" ποιητής... ;)