Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Unknown Artist στις 30/09/06, 03:09
-
Κλέουσα ιτιά
γιατί δεν κλαις άλλο πια;
και μ'είχες μάθει να κοιμάμαι
στο δικό σου μαύρο πέπλο καταχνιάς;
Κλέουσα ιτιά
γιατί μου παίρνεις τη σκιά;
πού θα πηγαίνω τώρα που
δε θα'χω να κρυφτώ πουθενά;
Δικά μου δάκρυα δεν μπορώ να δημιουργήσω
τόσα χρόνια έκλαιγες εσύ για μένα
Όνειρα σε άψυχο κορμό δεν μπορώ να σκαλίσω
και να μένουν μες στον ήλιο εκτεθειμένα
Κλέουσα ιτιά
γιατί δεν κλαις άλλο πια;
σε ξεριζώσαν δεν τους άρεσε
η άγρια ομορφιά σου;
Κλέουσα ιτιά
γιατί σε νιώθω κοντά;
το βαρύ σου φορτίο
είναι η κληρονομιά σου;