Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: συννεφάκι στις 01/12/06, 00:31
-
Πώς θα ντυθώ
πάλι απόψε θα σκεφτώ..
Δύσκολο πράγμα, από τότε
που με χιτώνα αιμάτινο
έντυσες το κορμί μου.
Και πάλι θα σκεφτώ
πώς θα σταθώ στους ανθρώπους ανάμεσα..
Ίσια την πλάτη, μα αυτό το βάρος
που έβαλες στους ώμους μου
δεν βοηθά τις ισορροπίες.
Ποιά λόγια θα αφήσω να βγουν
και ποιά θα κρατήσω για ‘μένα
μια και, από τότε, που το στόμα μου φίμωσες
με το δικό σου
οι λέξεις πια δεν βγαίνουν.
Πώς θα σκεφτώ,
πρέπει να κάτσω να σκεφτώ..
Η κάθε σκέψη μου τρεμάμενο πουλί
μην από κάτω, καθώς πετά,
το τουφεκίσεις.
Πώς θα χαμογελάσω
αφού με τα δόντια σου ξέσκισες τα χείλη μου
τότε, που σού ‘δωσα το δικαίωμα
μέσα μου να μπαίνεις…
-
...οι τρεμάμενες σκέψεις όμως γίνονται λέξεις, όμορφες ζωγραφιές σε τούτη τη διαδικτυακή σελίδα....
καλή συνέχεια και επισήμως χλωμό μου συννεφάκι!
-
"... Πώς θα σκεφτώ,
πρέπει να κάτσω να σκεφτώ..
Η κάθε σκέψη μου τρεμάμενο πουλί
μην από κάτω, καθώς πετά ,
το τουφεκίσεις..."
Γιατί καρδιά μου να τουφεκίσει κάποιος τις σκέψεις σου ?
Μήπως , μάτια μου όμορφα , εσύ από μόνη σου τις τουφεκίζεις ?
Μήπως κάνεις πολλές σκέψεις εκεί όπου δε χρειάζεται
και δεν κάνεις κάποια σκέψη εκεί όπου χρειάζεται ?
Το ποιήμά σου φυσικά και μού άρεσε , ασφαλώς και μού άρεσε .
Όμως με το νόημά του δε συμφωνώ .
Σε αδιέξοδο οδηγεί o φόβος , ο κάθε φόβος .
Εάν φοβόταν ο Αλέξανδρος δε θα τον θυμόντουσαν σήμερα ακόμη ,
και δε θα τον έλεγαν Πέρσες , Αφγανοί , και Πακιστανοί : Iskeder .
Θυμάσαι το τι σημαίνει αυτό το Iskeder ?
Όμορφα έγραψες , τα χάλασες στο συναίσθημα ...
-
καλή συνέχεια και επισήμως χλωμό μου συννεφάκι!
Δηλαδή... είμαι χλωμό? Όχι, όχι, δεν είμαι χλωμό!!!
Να, να, δες!! ;D
Σ' ευχαριστώ καλή μου.. για όλα σ' ευχαριστώ..
Λιοντάρι.. τα αδιέξοδα για τους ανθρώπους είναι.. Έτσι, φυλακιζόμαστε σε λαβυρίνθους
και ψάχνουμε τρόπο να βγούμε.. η' προσπαθούμε εναγωνίως να βρούμε τη δύναμη για να
ψάξουμε..
Μήπως , μάτια μου όμορφα , εσύ από μόνη σου τις τουφεκίζεις ?
΄
Οι άνθρωποι, κάποιοι άνθρωποι, δεν αντέχουν πάντοτε τις σκέψεις μας,
τις όποιες σκέψεις μας.. Είναι η στάση ζωής που καθείς επιλέγει..
-
Και πάλι θα σκεφτώ
πώς θα σταθώ στους ανθρώπους ανάμεσα..
Ίσια την πλάτη, μα αυτό το βάρος
που έβαλες στους ώμους μου
δεν βοηθά τις ισορροπίες.
..................
Πώς θα χαμογελάσω
αφού με τα δόντια σου ξέσκισες τα χείλη μου
τότε, που σού ‘δωσα το δικαίωμα
μέσα μου να μπαίνεις…
Το συναίσθημα που βγαίνει αφοπλιστικό.
Κι όταν σε αφοπλίζει η αλήθεια κάποιων συναισθημάτων νιώθεις την αδυναμία του κάθε ''όπλου'' απέναντι τους.
-
"...κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν τις σκέψεις μας ,
τις όποιες σκέψεις μας...
Είναι η στάση ζωής που καθείς επιλέγει...
Κάποιοι άνθρωποι , όχι όλοι οι άνθρωποι .
Το να τους βλέπεις όλους με το ίδιο μάτι
και με τον ίδιο τρόπο να αντιδράς ,
δεν είναι μια στάση ζωής ?
Ας είναι .
Έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι κάπου κόλλησε το "σίδερο" :)
-
Κι αν δεν μπορώ το φως σου ν' ανταμώσω
είναι η σκέψη μου που αιώνια ακολουθεί
την αύρα σου, πληγώνοντας τους ήχους
σημάδια βάζοντας στην άμμο, στο μέλλον
αν περάσει να τα βρει
Έκτισα κάστρα στον αστερισμό της άρκτου
και έν' αστέρι έβαλα για οδηγό
χλωμή η λάμψη χάθηκε μες το φεγγάρι
ριγά το βλέμα την αλήθεια του να δει.
Μην με ρωτάς, δεν έχω λόγια ν' απαντήσω
τι ναν' αυτό που διαφεντεύει την ψυχή
Ψέμα ή αλήθεια, γνώση ή πλάνη,
μέσα στο αίμα μου ουρλιάζει μια φωνή.
-
Εχοντας συνηδειτοποιησει το φοβο σου, γρηγορα θα βγεις πιο δυνατη απ' ολο αυτο!
Η γνωμη μου ειναι να μην προσπαθησεις να τον αποφυγεις! Βυθισου σ'αυτον και μονος του θα σε ξαναστειλει πισω στον πολεμο... στη ζωη...
Πολυ ομορφο το ποιημα σου :-*
-
ειναι ωραιο το ποιημα σου,σε ζηλευω που σε τοσες λιγες γραμμες μπορεσες να βγαλεις κατι αληθινο,μεσα απο την ψυχη σου,ελπιζω το επομενο που θα διαβασω να μην με βαλει σε τοσες σκεψεις :)
-
anabel, papou, pinelopi, λιοντάρι..
ευχαριστώ...
Λιοντάρι... δίκιο έχεις,
μα δεν συνάδουν πάντα οι ζωές και οι στάσεις..
Τότε, ναι, κάπου κολλάει το σίδερο
και ίσως και να αφήνει σημάδια..
Argentina, διάβασα κάπου:
"κατάπιε τον φόβο σου και άστον να σε θρέψει"..
Θρέφει ο φόβος, και σου μαθαίνει τελικά...
πώς να τον αποφεύγεις!
Σας ευχαριστώ όλους.. απο καρδιάς..