Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: m@lmsteen στις 02/12/06, 00:27
-
Δεν ξέρω...
Δεν ξέρω τι φταίει και δεν μπορώ να σε σβήσω από το μυαλό μου...
Ίσως να φταίει που βλέπω τη μορφή σου ολοένα στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού...
Ακόμη κι όταν νυχτώνει και ένα σκούρο πέπλο απλώνεται στα δίχτυα του
Η μορφή σου,με ένα περίεργο τρόπο παραμένη αναλλοίωτη,αψεγάδιαστη...
Ίσως πάλι να φταίει...
Που δεν έχει περάσει νύχτα που να μην έχεις πρωταγωνιστήσει σε ένα από τα μελαγχολικά και συνάμα παθιασμένα όνειρά μου...
Ίσως να φταίει...
Που δεν μπορώ ούτε στιγμή να βγάλω από το μυαλό μου την τρυφερή,παραδισένια υφή του λευκου ζεστου σου σώματος...
Καθώς θυμάμαι τις στιγμές που ήσουν ολόδική μου και άγγιζα,ψηλάφιζα το απαλό σου δέρμα...
Ίσως να φταίει...
Που δεν έπαψα στιγμή να σε αγαπώ..
Να σε ερωτεύομαι ξανά από την αρχή...
Να σκέφτομαι τις στιγμές που ζήσαμε μαζί..
Και να δακρύζω..Ναι,να δακρύζω,όχι να κλαίω
Συμπεραίνοντας ότι αυτές οι στιγμές έφυγαν τόσο γρήγορα..
Σαν εφηβικές μέρες...
Κι ότι δεν θα ομορφύνουν ποτέ ξανά τη ζωή μου...