Μενάδα αθυρόστομη η Μοίρα κατάρες εξαπέλυσε...
Για μια ψυχή που καταφύγιο ζητούσε...
Σ' ένα κορμί θανάσιμα στιγματισμένο...
Από ανάσες ανθρώπων που "αγάπη" δε γνωρίζουν τι θα πεί...
Κόκκινο το φεγγάρι βάφτηκε...
Φλογισμένες μπάλες τ' αστέρια...
Θαρραλέα βούτηξαν στο κενό...
Κεραυνοί συθέμελα τράνταξαν οικοδομήματα ονείρων χθεσινών...
Ερείπια στοιβάζοντας σε κοίτες ποταμών...
Που νέκταρ έρρεαν ως τώρα...
Στα δύο σκίστηκε ο ουρανός...
Κατακρυμνίζοντας εγκληματίες αγγέλους...
Που τόλμησαν ζωές μελλοντικές να ονειρευτούν....
Αψεγάδιαστες, μοναδικές...
Ακουμπησμένες σε χαλί από ροδοπέταλα...
Κατακρεουργημένα τα φτερά τους...
Σύννεφο έγιναν...
Βροχή από αίμα πότισε το χώμα...
Οσμή θανάτου αναδύοντας...
Απελπισμένες κραυγές άνεμο σήκωσαν...
Στροβιλίζοντας ελπίδες χαμένες...
Ξεριζώνοντας καρδιές ρομαντικές...
Δάκρυα πόνου τις θάλασσες ξεχείλισσαν...
Στην αμμουδιά ξεβράζοντας μνήμες νεκρές...
Έρμαια ενός χρόνου αδίστακτου...
Χόρτασε η Μοίρα θάνατο κι αίμα...
Και χαμογέλασε...
"Άγγελος είσαι..."
Μου ψιθύρισε...
"Έκπτωτος άγγελος, ναι... κι ανάπηρος,
μ' ένα φτερό στους ώμους,
καταδικασμένος ν' αναζητάς τον Παράδεισο
διασχίζοντας την Κόλαση...
Μα ευθύνη εγώ καμία δε φέρω...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Κι αν σε πονάω...
Εσύ το επέλεξες...
Έκπτωτος άγγελος είσαι, μα δεν είσαι ο μόνος...
Άσε τις αισθήσεις σου οδηγός να γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα σου γίνει...
Μαζί για να πετάξετε ξανά μ' έναν κοινό Παράδεισο προορισμό...
Μοίρα σου είμαι, εσύ με ορίζεις...
Μην το ξεχνάς..."
Ο ουρανός αίμα σταλάζει...
Η γη ακόμα φλέγεται...
Η θάλασσα εξακολουθεί να κοχλάζει...
Μα μέσα στις φλόγες και το θάνατο...
Μύρισε γιασεμί...
Οι αισθήσεις μου οδηγός θα γίνουν...
Σε μια αναζήτηση μοναδική...
Ενός αγγέλου που ζευγάρι θα μου γίνει...
Μοίρα μου είσαι...
Εγώ σε ορίζω...
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ...
(http://img264.imageshack.us/img264/9746/morfesrs5.jpg)
Μαρία Κ.