Χριστούγεννα φέτος, ξανά, πως το τολμάς να μην φοράς την γιορτινή σου φορεσιά ;
Μήπως σε πλήγωσαν θεοί… και με μια νότα σκοτεινή θες την γιορτή τους την λαμπρή να την σκιάσεις ;
Μήπως δεν νιώθεις τίποτα και με γλυκά ηδύποτα πια δεν μπορείς να δράσεις ;
Ανέσεις δίνονται σορό, κάτω από δέντρο γιορτινό,
εάν πρωτίστως θέση μπορέσεις να αγοράσεις.
και σε λαμπιόνια λαμπερά, χαρές να ζεις παντοτινά, με άλλους τυφλούς που δεν το θες, να επηρεάσεις.
Εγώ θα δένω με πανί, τα μάτια πλάι στην πληγή, όλων αυτών που και αν το θες δεν θα χορτάσεις.
Άμα με βρεις σε μια γωνιά, με μαύρα ρούχα σκοτεινά, μην με γελάσεις.
Είναι ένα πένθος μόνιμο, κάτω απ το δέντρο το ψηλό που θα γιορτάσεις.
Είμαι μια πένθιμη φωνή, που σου χαρίζει την ευχή, που δεν θα κάνεις.
και κάθε θύμηση παλιά, τότε που είμαστε παιδιά μην αποβάλεις, μόνο την ψεύτικη θωριά (που δεν την είχαμε παιδιά) να ξεσελώσεις.
και κάθε τι μη αληθινό, να το αφήσεις στο κενό να το φιμώσεις.
Χρόνια πολλά σου άνθρωπε, χρόνια πολλά καλά σου εύχομαι, να έρθουνε άγγελοι στην οικογένεια σου.
Και αν δεν τους δεις, μην ξεχαστείς μπορεί να είναι κοντά σου, μπορεί να ζουν, και να πεινούν, μπροστά από τα σκαλιά σου.