Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: bluewind στις 18/09/03, 03:01
-
Το συγκεκριμένο δίσκο τον πλεύριζα καιρό τώρα, όποτε τον συναντούσα στις δισκογραφικές μου αναζητήσεις στο Μοναστηράκι...συνεχώς μπροστά μου, να τονίζει την παρουσία του, σα να απαιτεί την αγορά του. Η μόνη ουσιαστική επαφή μαζί του μέχρι σήμερα ήταν μια μικρή παρουσίαση από το Δίφωνο, το οποίο άφηνε να εννοηθεί πως ο δίσκος είναι αξιόλογος και κυρίως φέρει μια πρωτοτυπία. Άμα τον πετυχαίνεις και με 5Ε, δεν το σκέφτεσαι και ιδιαίτερα...
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στον Μποτωνάκη είναι το ηχόχρωμα της φωνής του...βαθιά μπάσα φωνή που άλλοτε τείνει προς το Μάλαμα κι άλλοτε φανερώνει μια αισθητική Ζερβουδακική, με κρητικές πινελιές και γυρίσματα. Ταυτόχρονα όμως νοιώθεις πως το στυλ είναι αρκετά προσωπικό για να περιορίζεται πίσω από γνώριμα χρώματα φωνών. Ως προς αυτήν την κατεύθυνση συνεπικουρεί και η μουσική του γραφή. Ο ορισμός "αρκετά ροκ για έντεχνος κι αρκετά έντεχνος για ροκ" που πέτυχα σε ένα review στο Internet δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αλλά δεν επαρκεί για να περιγράψει πλήρως την ιδιαιτερότητα των συνθέσεων. Επιτέλους, ένας τραγουδοποιός που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα...δείχνοντας, προτείνοντας, άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε λιγότερο, αλλά αποφεύγοντας τις στενωπούς της κοινοτοπίας και του προβλέψιμου, κατορθώνει να εφάπτεται με το ήδη γνώριμο και τις αναφορές του, για να μη σε αποστασιοποιεί εντελώς από τη γλυκιά οικιότητα των ήχων. Οι ρυθμοί αρκετοί και ποικίλλοι...η διάθεση για πειραματισμό και καλλιτεχνικό ρίσκο παρούσα σχεδόν σε κάθε κομμάτι...η επιθυμία για ανίχνευση νέων μουσικών διαδρομών, έστω κι ως μοναχικός στρατολάτης, σε μια εποχή που εξυμνεί κι επιβάλλει το σύνηθες, αρκούντως έντονη...οι ενορχηστρώσεις (του Γιώργου Παλαμιώτη) άλλοτε εν μέσω ηλεκτρισμένων πρισμάτων ("Φυσάει Αέρας") κι άλλοτε ντυμένες με μια laid back ακουστική αίσθηση ("Μη Φοβάσαι"), επαφίονται σε μια πλειάδα οργάνων: 12χορδη κιθάρα, άταστο μπάσο, νταούλι, τσέλο, rain stick, πιάνο, ακουστικές/ηλεκτρικές κιθάρες, κρουστά, τύμπανα και πλήκτρα.
Ατέλειες, μειονεκτήματα, αδυναμίες σίγουρα υπάρχουν (κυρίως σε κάποιες στιχουργικές αναφορές...πχ στο κομμάτι "Χόρεψε Μωρό Μου"), αλλά είσαι διατεθειμένος να τα συγχωρήσεις, αφού τελικώς ο δημιουργός κατορθώνει να τα εκμηδενίζει μπροστά στο σύνολο της πρώτης του δισκογραφικής προσπάθειας. Ίσως αυτές ακριβώς οι αδυναμίες είναι που δίνουν στο εγχείρημα μια ακόμα πιο "γήινη" αίσθηση που κάθε ακρόαση την κάνει ακόμα και πιο ουσιαστική.
Σημαντική κι η συνεισφορά της Μελίνας Κανά, που χαρίζει τη φωνή της σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου ("Στου Ονείρου Τ'ανοιχτά"). Μόνο που τα φωνητικά της τυγχάνουν μιας μικρής, κι εξαίσιας, ηλεκτρονικής επεξεργασίας που τελικά υφαίνουν ως ατμόσφαιρα μια εξώκοσμη μουσική αύρα. Ταυτόχρονα ο Μποτωνάκης έχει δανειστεί αποσπάσματα από ποιήματα των Παπαδιαμάντη και Πολυδούρη στα κομμάτια "Αιθέριο Σώμα" και "Φυσάει Αέρας" αντίστοιχα.
Ελπίζω ο συγκεκριμένος δίσκος να τύχει της αρμόζουσας προβολής (αν και δεν είμαι αισιόδοξος). Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους υπερεκτιμημένους, ελέω ονόματος των δημιουργών τους και για να το θέσω καλύτερα είναι από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα που πέτυχα τελευταία από την ελληνόφωνη σκηνή.
Αντιγράφω κι από το δελτίο τύπου (που το βρήκα στο Internet), κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία:
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, το καλοκαίρι του '73. Οι γονείς μου είναι κρητικής καταγωγής και πάντα είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Στα 7 μου χρόνια αγόρασα το πρώτο μου βινύλιο, ένα album του Elvis Prisley «Rockin' days». Ήταν το δώρο που ζήτησα επίμονα από τους γονείς μου όταν πήγαμε στο «Μινιόν» αντί για παιχνίδι!
Την ίδια στιγμή άκουγα πολύ κρητική μουσική είτε στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο, είτε σε εκδηλώσεις και γιορτές. Στα 14 μου πήρα την πρώτη μου κιθάρα από το Μοναστηράκι, χωρίς να γκρινιάζουν οι δικοί μου, κι αρχίσαμε να παίζουμε με φιλαράκια. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω άρχισα να γράφω - ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα - τα πρώτα μου τραγούδια... Στα 18μου έκανα τις πρώτες εμφανίσεις σε μπαράκια της Αθήνας με δικά μου τραγούδια και κάπου στα 21 τα παράτησα όλα...»
Από τότε πέρασαν οκτώ χρόνια γεμάτα εμπειρίες & διαθέσεις, χωρίς να σταματήσει ποτέ να γράφει μουσική, που παρέμενε η μεγάλη αγάπη..."
Tracklist:
1. Πράσινο Χαλί
2. Θα Βάλω Πλώρη
3. Στου Ονείρου Τ'ανοιχτά (Εισαγωγή)
4. Στου Ονείρου Τ'ανοιχτά
5. Φυσάει Αέρας
6. Έξω Απ'το Χρόνο
7. Χόρεψε Μωρό Μου
8. Μη Φοβάσαι
9. Θαύματα
10. Αιθέριο Σώμα
11. Κοιτώ Τον Ήλιο