Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ginger στις 03/09/08, 20:34
-
Ζω σε ένα κόσμο αλλόκοτο
Γεμάτο μυστήριο
Σε ένα κόσμο χωρίς λογική
Και ελπίζω πως κάποτε
Θα καταλάβω κι εγώ
Πώς να ζω στη μοναξιά
Ζεις σ ένα σύμπαν παράλληλο
Δίχως όνειρα
Το σώμα σου κουρασμένο αναζητά
Την πηγή, την πηγή της ευτυχίας μου
Τη λύτρωση
Το αύριο είναι μακριά μου λες…
Όμως είναι κοντά όσο το χθες
Η μνήμη με προδίδει και με πάει
Σε λούνα παρκ, πλατείες…
Και γελάει
Σαν κάποιο μεθυσμένο που αράζει
Στου Ναβαρίνου την πλατεία όταν χαράζει
Θέλω να φωνάξω δυνατά
Μα η φωνή μου χάνεται
Σαν σε κοιτώ στα μάτια
Γίνομαι παιδί και λαχταρώ
Να παίζω σε χωράφια ξένα
Να ζήσω ανέμελα ξανά(προσπαθώ)…
Κι όμως είσαι εκεί
Φάντασμα του παρελθόντος
Στοιχειώνεις τα όνειρά μου
Και με οδηγείς πια στο μονοπάτι το στενό
Στο ανήλιαγο δωμάτιο του μυαλού σου…
Το φεγγάρι σε ζηλεύει
Τα άστρα θα ΄θελαν να στολίζουν
Τα πυρόξανθα μαλλιά σου
Το πέπλο της νύχτας σε ντύνει
Κάθε βράδυ με πανσέληνο…
Μη σταματάς…
Δεν μπορείς να προχωρήσεις(;)
Ξαναπροσπάθησε…
Μη τα παρατάς…
Με μια κιθάρα αγκαλιά
Και συγχορδίες στη σειρά
Ψάχνω να βρω την ησυχία
Με μελωδίες από παλιά
Και παρτιτούρες δανεικές
Φτιάχνω μια κοσμοθεωρία
-
πολυ μου αρεσε το εργο σου....
να σου πω την αληθεια διαβασα πρωτα την υπογραφη σου απο κατω..... και κολησσα διοτι αυτη τη φραση την τραγουδαγα με τους φιλους μου .... και μου θυμησες πολλα πραγματα.....
και μετα ολο αυτο το μελαγχολικο-ερωτικο υφος με συγκινησε....
αν και καινουργιος σε καλωσοριζω στην παρεα μας....
-
Ωραία αυτή η κοσμοθεωρία που φαντάζεσαι. Ωραίες σκέψεις!