Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΑΚΡΙΒΗ στις 30/03/10, 14:41
-
Το γέλιο σου
Προσπαθώ να ξυπνήσω
Από ένα άρωμα
Πιο δυνατό από τον φρεσκοκομμένο καφέ
Που μόνο η δική μου όσφρηση μπορεί και αναγνωρίζει
Μια φρεσκάδα λεβάντας που αναβλύζουν τα μαλλιά σου
Σαν αποκοιμισμένος στο στήθος μου ακουμπάς.
Σε λήθαργο βαρύ ακόμα το κορμί μου είναι παραδομένο
Κι αισθάνεται ακόμα λες τα βραδινά σου χάδια.
Τη ζέστη σου τον πόθο σου και κάθε υπόσχεση
Που δόθηκε είτε γιατί το εννοούσες ή
γιατί απλά το απαιτούσε η ανάγκη της στιγμής.
Μα λες και διάβασες τις σκέψεις μου αυτές,
με μάτια που δεν άνοιξαν ούτε να με αντικρίσουν,
ξεχύθηκε το γέλιο σου γεμίζοντας με ήχους το δωμάτιο.
Γέλιο ζεστό, εγκάρδιο, ερωτικό, ατίθασο.
Να μάθεις θες τι σκέπτομαι
και ανήμπορος σαν είσαι σε κοιτάζω την ώρα του ύπνου.
Τίποτα, απλά σου απαντώ,
μα σε κοιτάζω με νόημα ευθύ, λάγνο, απαιτητικό
που ξέρω θα αισθανθείς μέσα απ΄τα κλειστά σου βλέφαρα,
ελπίζοντας και πάλι το γέλιο σου ν΄ ακούσω.
Κατάλαβα πριν από σένα τις πράξεις σου
Είναι απόρροια θαρρείς του ότι μεγαλώσαμε μαζί
Αποκτώντας κοινές συνήθειες
Η ο έρωτας μας δίνει μαντικές ικανότητες.
Και τότε για άλλη μια φορά άκουω το γέλιο σου
Το γέλιο που είναι ικανό να με ζεστάνει πιο πολύ και από το πάπλωμα του κρεβατιού
Και να μου δώσει δύναμη
Να συνεχίσω να ζω για να το ακούσω.
-
Πολύ όμορφο Ακριβή...Απλά εύχομαι να ζούμε όλοι μας περισσότερες τέτοιες "ιερές" στιγμές...
-
Εξαιρετική περιγραφή ιδανικών , μοναδικών , ιδιαίτερων στιγμών ... Συγχαρητήρια !!!