Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: x-versous στις 17/03/11, 18:19
-
Μου είπαν τρέχα να προλάβεις, Μα πρόσεξε μη σκοντάψεις.
Μα δυστυχώς κανένας δε μου έμαθε πώς να σηκώνομαι μετά από μια άδοξη πτώση.
Πώς να σκουπίζω τις πληγές μου και πώς να ξανακάνω τα πρώτα βήματα με τις πατερίτσες.
Μου έμαθαν να φωνάζω, να χτυπάω το χέρι στο τραπέζι και να διεκδικώ.
Κανείς δε μου ‘πε να ξέρω τι αξίζω πρώτα.
Μου πάνε ν αγαπώ, να νοιάζομαι και να ελπίζω.
Μα ποτέ δε μου δώσατε κάτι που να τα’ αξίζει.
Μου άνοιξαν διάπλατα δρόμους, εθνικές οδούς και πόλεις,
Και μ’ άφησαν μόνο στον αχανή κόσμο χωρίς προορισμό.
Μου είπαν να περιμένω τις καλύτερες μέρες που πάντα θα έρθουν αύριο,
Μου είπαν να σκέπτομαι, να μιλώ, να περπατώ, να ταξιδεύω
Αλλά κανείς τους δε μου είπε ποιος είμαι.
Εεεε…σου φωνάζω, με ξέρεις?
Σκούπισε τα δάκρυα σου, ούτε εγώ σε ξέρω…
Χαίρω πολύ, Αντρέας.
-
Καλώς τον και ας άργησε . Προβληματισμένος και με αναπάντητα , ρητορικά - υπαρξιακά ερωτήματα .
Παρ' όλα αυτά φίλε Αντρέα καλό είναι να αισιοδοξούμε !!! Οπότε , ψηλά το κεφάλι .
-
Υπαρξιακός μονόλογος με δίκαια ερωτήματα απόγνωσης, τα οποία με βρίσκουν σύμφωνο
μπράβο από μένα φίλε Αντρέα