Θέματα

126

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Για πότε ξημέρωσε;

« στις: 10/11/08, 09:47 »

Για πότε ξημέρωσε;
Ζηλιάρη ήλιε γιατί μάζεψες τα αστέρια μου;
Τώρα που  θα ‘χω  να ξορκίζω τη μιζέρια μου;

Για πότε ξημέρωσε;
Στα τόσα κενά μου, να με στείλεις γιατί βιάστηκες;
Το  όνειρο γλίστρησε… κι εσύ ούτε που νοιάστηκες!

Για πότε ξημέρωσε;
Πώς να το αντέξει τόσο φως η γκρίζα ζωή μου;
Πόσο καλά είχα βολευτεί μέσα  στη σιωπή μου…

Για πότε ξημέρωσε;
Ξέρεις πως μόνο στα σκοτάδια βρίσκω την ουσία;
Ξέρεις πως οι ακτίνες σου καλύπτουν  τη μαγεία;

Πάλι ξημέρωσε…
Για να σου κρυφτώ θα θολώσω τη βιτρίνα μου.
Ώρα να μπω ,ήλιε, ξανά στην καραντίνα μου…

            Copyright ©   : gkou

127

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κι ας ξεράθηκε το αίμα...

« στις: 08/11/08, 11:34 »

Έφυγε, πήγε να τον βρει , δεν άκουσε κανένα…
Μπαούλα με παλιά  ζωή, τα έκαψε ένα- ένα.
Τίμημα δε λογάριασε, δε δίστασε ποτέ της,
για κείνον έστρωσε χαλί όλες τις άμυνές της.

Μα κάποιο βράδυ γύρισε στα αίματα γεμάτη…
σύρθηκε μόνη στα κρυφά, να μην τη δει άλλο μάτι.
Κλείστηκε μες στο σπίτι της και στο κενό κοιτούσε,
βουβά το δάκρυ ντύθηκε, μόνο μ’ αυτό μιλούσε…

Κι ενώ  δεν έβρισκε πληγή απάνω στο κορμί της,
ήτανε  που λαβώθηκε βαθιά μες  στην ψυχή της…
κι ένα ανύπαρκτο «εγώ», κατακερματισμένο…
γραμμάτιο που φορτώθηκε για πάντα χρεωμένο .

Πέρασαν χρόνια κι εποχές, κι είπε να ξεπορτίσει,
να κάνει μια  καινούρια αρχή, πάλι να προσπαθήσει .
Μα χαράχτηκε ο  πόνος  κι η απόγνωση στο βλέμμα
, κι ας ξεχάστηκε η αγάπη, κι ας ξεράθηκε το αίμα…

Copyright ©   : gkou

128

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κρυμμένος φόβος

« στις: 08/11/08, 10:29 »

Ένας κρυμμένος φόβος μου  πάντα  μ’ ακολουθάει,
και  από τόσο δα παιδί  θαρρώ με συνοδεύει .
Ρίχνει ματιές στα θέλω μου και δυνατά γελάει,
στο νου  μου μέσα αχόρταγα τις σκέψεις μου ξοδεύει.

Δε με πειράζει που μιλώ φίλε μου σαν εσένα,
που άφησα μες στον κήπο μου τον κάκτο σου ν’ ανθίσει,
 ούτε που προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα,
φοβάμαι μόνο ο δικός  μου ήλιος   να  μη δύσει .

Κι  αν  την ημέρα πιάνομαι από στιγμές  και λόγια
κι εσύ νομίζεις σίγουρα πως μπήκες  στο μυαλό μου,
σαν πέφτει η νύχτα χάνομαι σε σκοτεινά  υπόγεια,
τότε είναι  που μυστικά  γυαλίζω το εγώ μου!

Εγώ  δεν έκλαψα  ποτέ για κάτι  που τελειώνει,
ξέρω καλά  ότι άλλο ,ανώτερο  θα αρχίσει.
Ένα μονάχα με πονά και μ’ αποτελματώνει,
ο εαυτός μου κάποτε μήπως και με αφήσει…

Copyright © :  gkou

 

129

Δικοί μας αυτοσχεδιασμοί και διασκευές / Πρόταση συνεργασίας

« στις: 07/11/08, 22:55 »

Παιδάκια γειά σας! Γράφω εδώ γιατί έχω να προτείνω το εξής: Όποιος ενδιαφέρεται ,ας βρει ή ας βρούμε μαζί ένα κλασσικό ξένο κομμάτι  κι ας το διασκευάσουμε. Εγώ θα γράψω τους στίχους για όποιο κομμάτι διαλέξετε, κι εσείς θα το ερμηνεύσετε. Βλέπετε ,εγώ ούτε παίζω κάποιο μουσικό όργανο, ούτε τραγουδάω (μόνο στο μπάνιο),αλλά γράφω καλούς (θέλω να πιστεύω)στίχους..Αναμένω!!!

Φιλικά, Γεωργία

130

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το μυαλό μου τις νύχτες

« στις: 07/11/08, 10:15 »

Το μυαλό μου τις νύχτες, μου θυμίζει παιδάκι
μάταια που το κοιμίζουν για να ξεκουραστεί…
Κάνει πως ροχαλίζει, κοροϊδεύει τους πάντες
μα όταν κλείσουν την πόρτα, τρέχει έξω να βγει.

Το μυαλό μου τις νύχτες συνεχώς τριγυρίζει,
σ’ όνειρα αλητεύει μ’ άγνωστες συντροφιές…
Κουβεντιάζει μαζί τους και του βάζουν  ιδέες,
ραντεβού κι άλλα κλείνουν σε καινούριες γωνιές.

Το μυαλό μου τις νύχτες μοναχό του χτυπιέται,
το τρομάζει η πάλη μα καλύπτει κενά.
Σαν τελειώνει ο αγώνας , νικητής δεν υπάρχει ,
μόνο πάθη σβησμένα που ανάβουν  ξανά.

Το μυαλό μου τις νύχτες ποιος το μεταμορφώνει
από αθώο κουτάβι σε αδάμαστο  άτι
και  καλπάζει σε μέρη για άλλους που δεν υπάρχουν
πάντοτε ακολουθώντας το κρυφό μονοπάτι;

Copyright ©   : Γεωργία Παν. Κουτσοπούλου

131

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Εγώ δεν είμαι για εδώ

« στις: 05/11/08, 13:41 »

Εγώ δεν είμαι για εδώ σας λέω,
αφού εύκολα γελώ κι εύκολα κλαίω
αφού με μια μάσκα δε γυρνάω,
το μέλλον που αυτοί... "κερνάνε" το κλωτσάω.

"Εγώ δεν είμαι για εδώ", φωνάζω,
αφού μ’ αυτούς που με φιμώνουν δεν ταιριάζω,
αφού στα «πρέπει» τους εγώ δεν υπακούω,
αφού τον κώδωνα κινδύνου τους τον κρούω.

Εγώ δεν είμαι για εδώ ,το ξέρω,
αφού γι’ αυτά που βλέπω γύρω μου υποφέρω,
αφού το μόνο μου όπλο είναι το στυλό μου,
αφού μ’ αυτό ξορκίζω και τον κακό εαυτό μου.

Κι αφού στα κόλπα τα δικά τους τα στημένα,
τα παιχνιδάκια τα προκατασκευασμένα,
εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμμετέχω
ψάχνω να βρω ένα άλλο κόσμο για να αντέχω.

Κι αφού η δική μου η φωνή σ’ αυτούς δε  φθάνει,
θα καταθέσω στo..."ήθος" τους στεφάνι.
Το αύριο που μου τάζουν ,χάρισμά τους,
μα αυτά που κάνουν  θα τα βρουν μπροστά τους!


Copyright © : gkou

132

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Γι' αυτούς που χάνονται

« στις: 04/11/08, 22:59 »

Σε χαϊδεύω απαλά κι εσύ πονάς.
Γιατί πονάς;
Δε σου έμαθαν πώς είναι ν ‘ αγαπάς;

Σου μιλώ για τα ωραία κι απορείς.
Γιατί απορείς;
Θέλησες ποτέ σου αλήθεια να τα βρεις;

Σε κοιτάζω μες στα μάτια κι εσύ κλαις.
Γιατί να κλαις;
Ποιοί είναι αυτοί που σε γεμίζουν ενοχές;

Σε αφήνω  μόνο στη γωνία και κοιτάς.
Γιατί κοιτάς;
Μόνος σου δεν έμαθες να περπατάς;

Γίνεσαι χίλια κομμάτια και ζητάς;
Τί μου ζητάς;
Τί σταυρό σου φόρτωσαν να κουβαλάς;

Χάνεσαι μέσα στο χώμα και ρωτάς…
Γιατί ρωτάς;
Δε σου είπανε πως μες στο βούρκο θα κατρακυλάς;

Copyright © : gkou

133

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Θα σε ξαναδώ;

« στις: 04/11/08, 11:21 »

Ήταν καλοκαίρι που μπήκες στη ζωή μου,
έβαψες το τοπίο στη γκρίζα διαδρομή μου.
Μ’ έμαθες τις νύχτες μ’ όνειρα να στολίζω
και τώρα σε ένα τέτοιο μονάχα πια ελπίζω.

Θα σε ξαναδώ;
Άραγε που να ‘σαι…
Σε ποιον ουρανό πετάς και δε θυμάσαι;
Θα σε ξαναδώ;
Έλα για ένα βράδυ,
να δω ξανά τη φλόγα, κι ας ζήσω στο σκοτάδι.

Τώρα οι χειμώνες μου φαίνονται αιώνες,
μόνη μου βουλιάζω …στις σκέψεις μου κουρνιάζω.
Τώρα τα καλοκαίρια δεν έχουνε αστέρια,
χίλιες ευχές να ρίξω, για να σε φέρουν πίσω.

Θα σε ξαναδώ;
Άραγε που να ‘σαι…
Σε ποιον ουρανό πετάς και δε θυμάσαι;
Θα σε ξαναδώ;
Έλα για ένα φεγγάρι,
τη φλόγα να χαζέψω κι η στάχτη ας με πάρει.

Copyright © : gkou

134

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / "Tην ψάχνω αλλιώς"

« στις: 03/11/08, 22:23 »

Βαρέθηκα, κουράστηκα,
μες στα κενά μου χάθηκα,
και τώρα πια "την ψάχνω αλλιώς"...

Φοβήθηκα, διαλύθηκα,
μονάχος μου ξεχύθηκα
πέρα απ’ της τρέλας τ’ απαγορευτικό.

Τα βράδια μου ταξίδεψα,
στου φεγγαριού κοιμήθηκα,
την τόσο ξένη μα μεγάλη αγκαλιά.

Κι αν θέλεις φίλε να με βρεις,
σε κάτι υπόγεια θα με δεις…
να περιμένω ν’ ανάψει μέσα μου ένα φως.

Αν  δεν φωτίσει δε θα βγω,
εκεί στον πάτο  θα γυρνώ
και θα "την ψάχνω αλλιώς"...

Copyright © : gkou

135

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Έρωτα δυνατέ

« στις: 02/11/08, 23:09 »

Έξω βρέχει ,είμαι μόνη
παγωνιά με κυκλώνει,
όλη η πόλη κοιμάται
κι όμως κάποιος θυμάται.

Ψάχνει τα περασμένα, ψάχνει απεγνωσμένα,
κάτι θέλει να βρει, μα είναι μάταιο πολύ.
Άδικα τυραννιέμαι, άδικα σε ζητώ,
άδικα περιμένω τον καιρό μου χαλώ.

Αφού εσύ έχεις φύγει ,
είσαι πια παρελθόν,
πες μου εγώ τι γυρεύω
από εσένα λοιπόν.

 Η βροχή δυναμώνει , ο καημός δεν τελειώνει.
Βρες εσύ μία λύση, κάτι για να τον σβήσει.
Στο μυαλό μου γυρίζεις και τη σκέψη φωτίζεις
Να! δακρύζω και κλαίω, ένα μόνο σου λέω…

Μάθε πως στην καρδιά μου δεν θα σβήσεις ποτέ,
νοσταλγώ το φιλί σου έρωτα δυνατέ.
Πάντα θα περιμένω ,πάντα θα σ’ αγαπώ,
κι αν  συντρίμμια μαζεύω , όχι, δεν σταματώ

Copyright © :gkou

Σημείωση: Αυτό το κομμάτι το έγραψα δεκαπέντε ετών και μάλιστα το έχω μελοποιήσει χωρίς να έχω ιδέα από νότες...Που θα πάει όμως, θ' αποκτήσω...

136

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το νέκταρ των καημών

« στις: 31/10/08, 21:55 »

Από το νέκταρ των καημών κάποιοι είναι που μεθούν,
αυτοί που τα χαράματα μόνοι παραμιλούν.
Με την ψαγμένη τους ματιά κοιτούν αλλιώς τους άλλους.
Βλέπουν τους πλούσιους πάμφτωχους και τους μικρούς μεγάλους.

Αυτό το νέκταρ των καημών κάποιοι είναι που ζητάνε.
Είν’ όσοι μες στην πίκρα τους αντί να κλαιν γελάνε.
Κι αντί να ψευτοχαίρονται ,στο τέλμα ακροβατούν.
Ό,τι βολεύει το πετούν, τα δύσκολα τολμούν.

Από το νέκταρ των καημών αυτοί δε θα χορτάσουν
Όσοι κι αν τους πονέσουνε, όσο κι αν τους χλευάσουν…
Κι όμως θα είναι ζωντανοί, κι ας έχουνε σημάδια,
στη μέθη  θα ξορκίζουνε τα σέρτικά τους βράδια.



Copyright © : gkou

137

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Νάνι -νάνι κοριτσάκι

« στις: 31/10/08, 14:02 »

Στ' αυτιά μου βουίζει ακόμα το "σ' αγαπώ" τους.
Νάνι- νάνι κοριτσάκι που ταΐζεις το εγώ τους.

Μες στα κρύα μου τα χέρια έχω ακόμα την αφή τους.
Νάνι -νάνι κοριτσάκι που σε σκότωσε η σιωπή τους.

Στα υγρά μου τα μάτια καθρεφτίζεται ακόμα το ψέμα.
Νάνι -νάνι κοριτσάκι που η ψυχή σου στάζει αίμα.

Στα φιλιά βρίσκω ακόμα την πικρίλα τη δικιά τους.
Νάνι-νάνι κοριτσάκι που σε κυνηγάει η σκιά τους.

Στα όνειρά μου πέφτω ακόμα μες στα σύννεφα τα μαύρα
Νάνι- νάνι κοριτσάκι...σ' έπνιξε η δική τους αύρα.




Copyright © : gkou

138

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η κάποια μέρα κάποιου επαναστάτη

« στις: 30/10/08, 15:21 »

Από μικρός έβλεπα τα δάκρυά μου να χύνονται ποτάμι,
και δε μιλούσα, και δε ρωτούσα.

Τα όνειρά μου μέρα με τη μέρα να βουλιάζουν μες στη λάσπη,
και δε μιλούσα, και δε ρωτούσα.

Ο ύπνος μου ντυνότανε στα μαύρα
και με πολέμαγε σαν να 'τανε εχθρός μου
και μέσα σε μια ματωμένη εφηβεία,
μ' άφησε μόνο ο ίδιος ο εαυτός μου.

Η απογοήτευση έβαζε θεμέλια στην άδεια την ψυχή μου
και δε μιλούσα, και δε ρωτούσα.

Σκόνες και θάνατος χτυπούσανε την πόρτα στην ασπρόμαυρη ζωή μου
και δε μιλούσα, και δε ρωτούσα.

Και κάποια μέρα όπως οι άλλοι δε μιλήσαν,
θα σας χτυπήσω και δε θα σας μιλήσω
και κάποια μέρα όπως οι άλλοι δε ρωτήσαν
θα σας πονέσω και σε θα σας ρωτήσω...



Copyright © : gkou

139

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Παραμύθι μ’ αρχή και με λήξη

« στις: 30/10/08, 14:05 »

Παραμύθι μ’ αρχή και με λήξη,
πριν προλάβει η αγάπη ν΄ ανθίσει.
Φεύγει ο πρίγκιπας και δε γυρίζει,
φαίνεται ο έρωτας πως τον φοβίζει.

Σα χαμένη γυρίζει εκείνη
μ’ από το όνειρο πια τί έχει μείνει…
Στα συντρίμμια μονάχη γυρνάει,
για τον πρίγκιπα παντού ρωτάει.

 Το όνειρό της σε μια άκρη, σπασμένο
σαν τον έρωτα...διαλυμένο.
Το μαζεύει από κάτω και τρέχει,
τόσο πόνο η καρδιά δεν αντέχει.

Παραμύθι μ’ αρχή και με λήξη,
απ’ αυτά που σου αφήνουν μια θλίψη,
απ’ αυτά που μοιραία τελειώνουν
και τον ένα απ’ τους δύο ματώνουν.

Copyright © : gkou

140

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ταξίδι της σκέψης στο χρόνο

« στις: 30/10/08, 13:35 »

Καράβι γοργοτάξιδο η σκέψη μου στο χρόνο,
που για το χθες σαλπάρισε μα βούλιαξε στον πόνο.

Από εμπρηστές κυκλώθηκε που έκαψαν αξίες,
το σύμπαν γκρι χρωμάτισαν και έφτιαξαν φατρίες.

Πόλεμοι αδυσώπητοι παρέλασαν μπροστά της…
αθώο αίμα μιας γενιάς που πνίγει τα παιδιά της.

Κάτι πανό  αντιδραστικά δειλά-δειλά ανεμίζαν,
έκαναν λίγο να υψωθούν, στα χαμηλά γυρίζαν.

Άνθρωποι ανιστόρητοι, δίχως σταγόνα ήθους,
στα δάχτυλα να παίζουνε τη μοίρα όλου του πλήθους.

Η σκέψη μου επέστρεψε από το χθες σκιαγμένη,
στο τώρα αγκυροβόλησε, μα τ’ αύριο περιμένει…

           Copyright © : gkou