Εμφάνιση μηνυμάτων
26
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μεταστροφή
« στις: 30/09/05, 01:09 »
Αυτες τις λεξεις τις εγραψα σε ηλικια 16 ετων.Οταν αποφασισα να αλλαξω τροπο ζωης και να γινω πιο "κοινωνικος".Μεχρι τοτε εγραφα σε ενα δηθενσουρρεαλ τροπο με δυσκολες και σχετικα πρωτοτυπες ή πρωτακουστες λεξεις.Δε θα το εστελνα,αλλα αλλαξα γνωμη απο ενα Post της Twix και γιατι εχει ιστορικη αξια για μενα.Οτι ειναι σε παρενθεση ειναι αργοτερες συμπληρωσεις.Μην περιμενετε κατι καλο.Τελος ο προλογος μου.
Μεταστροφή
Χάθηκα και πάλι
στις βαθυστόχαστες τις σκέψεις τις ωραίες,
με τις διττές έννοιες και το πρέπον ύφος.
Βρέθηκα στον κόσμο που θα θελα να ζώ
ίσως εκείνον όπου όλοι θα σκέφτονταν πιο
προχωρημένα από μενα.
Γνωρίστηκα μες στο ταξίδι με πτυχές
του εαυτού μου που από παιδί είχα
ξεχάσει και μοιράσει.
Διαλέχθηκα σοβαρώς,λογίως
δεν ήμουν τελικά ο εαυτός μου
Σαν να απέτυχα και πάλι να έρθω σε οργασμό!
Αντιλήφθηκα τότε...
Δυστυχώς για μένα.Ο κόσμος
δεν είναι θέατρο,μουσική,βιβλίο.
Είναι ο φαιδρός εναγκαλισμός,του
αδιάφορου και βαρετού,με το αναγκαστικό
και κάποιες φορές απλά ωραίο.
Δε χρειάζομαι λοιπόν στολισμένες σκέψεις,
καρπούς βαθειάς διανόησης.
Ας μιλήσω για το χρώμα της κουβέρτας(μου),
την αυριανή εργασία(μου),τις κάθε είδους επιτυχίες(μου)
και φυσικά...για την TV(μας).
Έτσι θα είμαι ευτυχισμένος,θα περάσω
το ένα τρίτο της ζωής μου με την
υποχρεωτική παρέα της τηλεόρασης και...
θα είμαι ευτυχισμένος...θα χαμογελώ.
Ίσως,έτσι να βρώ την μελωδία,το χρώμα,
την έννοια της αλήθειας.
Όχι...Δε χρειάζομαι...Δε χρειάζεται.Όχι.
1-11-2003
Μεταστροφή
Χάθηκα και πάλι
στις βαθυστόχαστες τις σκέψεις τις ωραίες,
με τις διττές έννοιες και το πρέπον ύφος.
Βρέθηκα στον κόσμο που θα θελα να ζώ
ίσως εκείνον όπου όλοι θα σκέφτονταν πιο
προχωρημένα από μενα.
Γνωρίστηκα μες στο ταξίδι με πτυχές
του εαυτού μου που από παιδί είχα
ξεχάσει και μοιράσει.
Διαλέχθηκα σοβαρώς,λογίως
δεν ήμουν τελικά ο εαυτός μου
Σαν να απέτυχα και πάλι να έρθω σε οργασμό!
Αντιλήφθηκα τότε...
Δυστυχώς για μένα.Ο κόσμος
δεν είναι θέατρο,μουσική,βιβλίο.
Είναι ο φαιδρός εναγκαλισμός,του
αδιάφορου και βαρετού,με το αναγκαστικό
και κάποιες φορές απλά ωραίο.
Δε χρειάζομαι λοιπόν στολισμένες σκέψεις,
καρπούς βαθειάς διανόησης.
Ας μιλήσω για το χρώμα της κουβέρτας(μου),
την αυριανή εργασία(μου),τις κάθε είδους επιτυχίες(μου)
και φυσικά...για την TV(μας).
Έτσι θα είμαι ευτυχισμένος,θα περάσω
το ένα τρίτο της ζωής μου με την
υποχρεωτική παρέα της τηλεόρασης και...
θα είμαι ευτυχισμένος...θα χαμογελώ.
Ίσως,έτσι να βρώ την μελωδία,το χρώμα,
την έννοια της αλήθειας.
Όχι...Δε χρειάζομαι...Δε χρειάζεται.Όχι.
1-11-2003