Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / - . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .

« στις: 02/02/10, 12:21 »

Κάθομαι λοιπόν και πάλι σ'αυτή την τόσο φιλόξενη γωνιά, σε στρατηγική θέση.
Το σκαμπό μου είναι ο πύργος μου και απ'εκεί μπορώ να δω κι άλλους πύργους, πολλά κάστρα και υπηκόους, και ιππότες, και άρχοντες, και βασίλισσες... Μα όλοι τόσο απόμακροι αν και "κατοικούν" τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.

-Ραπούνζελ!!! Ραπούνζελ!!! λύσε τα μακριά σου μαλλιά ν' ανέβω.

Μα εκείνη δεν μιλάει. Δεν απαντά... Αλλά το ξέρω πως άκουσε!
Γιατί όταν την κοίταξα, εκείνη πήρε το βλέμμα της από πάνω μου.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τα βλέμματα αποτραβιούντε τόσο εύκολα, παρ' όλο που γειτνιάζουν. Και όλοι φαίνεται να περιμένουν ένα σινιάλο καπνού, ένα νεύμα...
Και όταν το λαμβάνουν, δεν το καταννοούν, δεν το ασπάζονται.
Κλειδωμένοι καλά, έχουν δράκους να τους φυλούν.Δικούς τους. Εσωτερικούς δράκους-δαίμονες.
Και δεσμά, δεσμά, δεσμά...
Μικρά, μεγάλα, σκοτεινά. Σχεδόν μπορείς να τα αφουγκραστείς να κουδουνίζουν...μεταλλικά, δυνατά... ΚΛΙΝ-ΚΛΑΝΓΚ-ΚΛΑΝΓΚ

Στον περίβολο, με παράξενη περιβολή, πολλοί παλιάτσοι γεύονται καρπούς από ένα περιβόλι κοινό για όλους. Κενό από ολότητα, γεμάτο από απουσία, με όμορφη ασχήμια και περίτεχνη ατεχνία, ατεκνία ψυχική.

Καραμούζες σκούζουν και όλοι λένε "Ααχχχ! Τί όμορφα που ακούγοντε, πόσο γλυκά τσιρίζουν!!!" Και τσιρίζω κι εγώ σιωπηλά...

Μέχρι που ν'ανάψει ένας φάρος. Ανάβει και αντιφεγγίζει στους τοίχους, τρεμοπαίζει η φωτιά του. Στέλνοντας μήνυμα προς όλους τους ναυτιλομένους. Προς όλους τους πύργους και τα κάστρα. Που μεταλλάσονται άξαφνα σε βαπόρια και λογής λογής πλεούμενα. Ανάβουν τα φαναράκια τους και πλέουν άλλα στ'ανοιχτά και άλλα στα ριχά.

Ακούγεται μια βοή, τους καλεί όλους να έρθουν κοντά, τώρα που νύχτωσε... Η πουρούδα.

Καλούς Πλώες...

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Νοέμβρηδες

« στις: 27/01/10, 07:35 »

Ο Νοέμβρης

Οι Νοέμβρηδες...

Νοέμβρηδες μαζεμένοι. Στοιβαγμένοι όμορφα. Σε μέρες υποτιθέμενα χειμωνιάτικες, παγερές. Άλλοτε κεντημένοι και άλλοτε ρακένδυτοι. Στοιχισμένοι και ατάκτως ριγμένοι. Έρημοι και τρωτοί. Φθαρμένοι και καινούριοι.

Σαν κάποτε μετρούσαμε τους μήνες και μετά τους ταξινομούσαμε σε ομάδες αναλόγως τη ματιά μας.και καταλήγαμε πάντα στα ίδια συμπεράσματα. Ένα όμως πόρισμα ήταν αυτό που υπερίσχυε όλων.

Οι Νοέμβρηδες ήταν πάντα τόσο ορατοί, γυμνοί, ξυπόλυτοι, εκτεθειμένοι. Πότε σε συννεφιασμένες μέρες, πότε στα χλωμά αστικά φώτα και καμιά φορά και στα θαμπά αχνοφεγγίσματα των διαφόρων τόπων που επισκεπτόμασταν.

Νοέμβρηδες μικροί, μεγάλοι… Στο επόμενο φανάρι θα δούμε κάποιους και μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο θα τους έχουμε κιόλας λησμονήσει. Θα έχει μείνει μόνο το κατακάθι στην κούπα, στάχτες και γόπες στο τασάκι, μια ακόμα σελίδα μελανογραμμένη και τόσες ακόμα μέρες που περιμένουν να γίνουν διαφορετικές.

Και πάντα το Νοέμβριο.

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 09:32 »

Καμαρώστε το ρηχό μυαλό σας, την επιφανειακή σας ψυχή. Κρεμάστε τη σε περίοπτη θέση μέσα στο σαλόνι σας, να κάνει ταίρι με την υπόλοιπη ασήμαντη καθημερινότητά σας.

Κάντε τους μεγάλους σας σταυρούς και προσευχηθείτε για τα υλικά αγαθά. Γελάστε κοροϊδευτικά και χαιρέκακα με τις ζωές των άλλων. Φιλήστε τους ανθρώπους σας από απόσταση, αγκαλιάστε τους χλιαρά, σφίγγοντας τους το χέρι σαν να κρατάτε κάτι μιαρό.
Φορέστε τα καλά σας, καλύψτε την ασχήμια σας, φτιασιδωθείτε μήπως και ξεγελάσετε τον καθρέφτη. Ματαιόδοξοι …

Νιώστε καλά μέσα στη μιζέρια σας. Κλάψτε για τις μικρές σας ατυχίες και ευχηθείτε να συμβούν τα χειρότερα στους άλλους κι εσάς να σας προσπεράσουν.

Κυνηγήστε το μισθό, φοβηθείτε τον κόσμο. Πείτε ψέματα να ομορφύνετε την αθλιότητά σας. Όταν μιλάτε με άλλους μην τους κοιτάτε στα μάτια. Κρατήστε κρυφή τη γυάλινη και ανούσια ματιά σας.

Τρέξτε να σωθείτε όμως…

Γιατί κάποιοι εκεί έξω έχουν τη δύναμη στην ψυχή και όμορφα κακοποιημένες ζωές. Κάποιοι εκεί έξω «χαρίζονται» και «ξοδεύονται».

Βαδίζουν γυμνοί από «πρέπει», ξυπόλυτοι στην κακία, δεν κρατούν ομπρέλα όταν βρέχει συναισθήματα.

Αγαπούν τον πόνο τους, έχουν βρει το «πόνα» τους, το έχουν λατρέψει. Κομμάτι του εαυτού τους πια, το μόνο τους φτιασίδι. Πόσο υπέροχοι φαντάζουν…

Δεν συνωμοτούν για να βάψουν κανένα. Κι αν άθελά τους πληγώσουν κανένα, ξέρουν να αναγνωρίζουν και συγχώρεση να ζητούν.

Όλοι εσείς μικρά ανθρωπάκια που διαβάζετε αυτές τις αράδες, μισήστε με. Μη με ξαναδιαβάσετε. Δεν πρόκειται χάδι να νιώσετε, ούτε κι εκτίμηση να πάρετε. Αλληλο-εκτιμηθείτε μεταξύ σας βρωμεροί.

Αλλά αν και πάλι νομίζετε πως μόνο στα γραφτά μου σας «στολίζω», ελάτε! Θα σας χλευάσω με επιχειρήματα μάταιοι, κενοί άνθρωποι. Ελάτε όμως… Κι αν δε γουστάρετε ή νομίζετε πως είστε οι καλύτεροι όλων, να το σκεφτείτε ξανά.

Γιατί η ζωή αυτή είναι πολύ μικρή για να σας χωρέσει όλους εσάς.

Άντε και γ**ηθείτε… Μπας κι αλλάξει ο κόσμος.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΟΝΑ

« στις: 19/01/10, 18:21 »

Τη μέρα του θανάτου σου...
Τότε θα σ' αγαπήσω
Τότε θα νιώσω αν όντως αγάπησα ποτέ
Όταν σας χάσω όλους
Μπροστά στην απώλεια της ζωής μετριόμαστε όλοι μας κι εκεί φαίνεται η κάθε αλήθεια μας.
Ναι, αγαπούσα, Όχι δεν αγάπησα
Δεν είναι ανασφάλεια. Έιναι πραγματικότητα. Ίσως η μόνη στιγμή αλήθειας.
Αγάπη, Όχι Αγάπη...
Η δύναμη της απώλειας πάντα με συνέπαιρνε όμως.
Η διαδικασία του με "χανωβρίσκω" μέσα από τα όσα χάνω.
Η απώλεια μπορεί. Ίσως να είναι η μόνη που μπορεί
Δεν "σηκώνει" πληθυντικό, μόνο ενικό.
Στο δικό μου λεξιλόγιο είναι πάντα θηλυκό, πάντα μια, μόνη της και παντοδύναμη.
Κι ας είναι πολλές.
Δυστυχώς όμως, θα μάθω αργά...ποτέ πιο νωρίς
Γιατί το να αυταπατούμαι, να εξαπατούμαι, είναι τόσο συνηθισμένο και οικείο.
Μ' αρέσει η απώλεια
Την ακούω τα βράδια να μου ψυθιρίζει ακατάλληπτα λογάκια.
Μόνο λίγα πράγματα ξεχωρίζω απ' το παραμιλητό της...
"Μαθαίνεις...Θα Μάθεις...Ξέρεις Τώρα... ... ... Πόνα"
Αυτό το "πόνα"όμως ακούγεται πάντα τόσο καθαρό και γνώριμο.
Χθες το βράδυ έφτιαξα έναν μικρό τύμβο στο "πόνα" μου, κάπου στο στομάχι μου.
Το έλουσα όπως τους νεκρούς τους οι αρχαίοι... Με κρασί άφθονο.
Το "πόνα" μου είναι "μου".
Δικό μου και για πάντα. Δεν ανήκει σε άλλον...
Οι υπόλοιποι να πάτε να βρείτε το δικό σας "πόνα", της δικής σας απώλειας, της δικής σας αγάπης, του δικού σας θανάτου.
Πάντα σε ενικό αριθμό

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΤΕ, ΣΑΝ ΤΩΡΑ...

« στις: 18/01/10, 15:15 »

Μυρίζεις θλίψης άρωμα
Σαν τότε, σαν τώρα
Ακουμπάς στον τοίχο, γέρνεις το κεφάλι
Γιατί ξανά και πάλι στο δρόμο χάνεσαι
Μυρίζεις τρόμο, στο λέω πάλεψε ξανά τις αναμνήσεις
Νιώσε την πάλη στο μυαλό σου
Και τώρα θα πεις την αλήθεια του τραγουδιού που γράφτηκε για σένα
Ο πόνος τόσος και ο παλμός ανεβαίνει
Στο ημίφως μοναχή θα ζήσεις
Εκτός αν σβήσεις το ψέμα που σου είπαν
Ψάξε το όνειρο στα έγκατα των ανθρώπων
Μυρίζεις γιασεμί σαν άγγελος του ποτέ
Σαν να ήσουν στο πουθενά
Σ’ ένα παράλογο ψεύδος
Σε μια δίκη, η μόνη ένοχη
Μην χαθείς έτσι απερίσκεπτα
Γιατί έχεις τόσα να δόσεις
Μια τρυφερή εφεύρεση
Και γίνεσαι μικρή για να χωράς μόνο στο σκοτάδι
Εκεί που κρύβονται τόσοι άλλοι
Και περιμένεις, αναμένεις
Σινιάλο παράτολμο
Χωρίς μια ματιά
Μυρίζεις σαν τότε…
Σαν τώρα…
Όπως ποτέ ξανά δεν θα μυρίσεις
Αθωότητα χαμένη στην πλάνη του παραλόγου
Μόνο άκουσε αυτά τα λόγια
Χάραξέ τα στον τοίχο
Να τα βλέπεις τη νύχτα
Πριν να πλαγιάσεις
Αν είναι να σε νιώσω, θα το κάνω
Μα τι λες τώρα;
Κι όμως μυρίζεις ακόμη
Εγώ το νιώθω
Ίσως ο μόνος να είμαι
Εσύ τι νιώθεις;
Μην μου πεις
Παρά μόνο στην ανάγκη
Όταν πια δεν θα μυρίζεις
Σαν τότε… Σαν τώρα

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ναύτες

« στις: 12/11/09, 10:29 »

Είμασταν ναύτες κάποτε, με στιβαρά μπράτσα και φουσκωμένα υπερήφανα στήθη...

Τόσο φουσκωμένα που οι ασκοί του Αιώλου δεν μπορούσαν να μας συναγωνιστούν...Είμασταν άνεμοι οι ίδιοι...

και σαρώναμε τόπους και καρδιές

και για κάποιο παραμύ8ι, ρίξαμε άγκυρα

και αράξαμε σε έναν κάβο που πια...κανένας δεν θυμάται το όνομά του

ξεχάσαμε πως είναι να περιμένουμε την παλλίροια για να ξανοιχτούμε πάλι

γιατί είναι απίστευτη η δύναμη του παραμυθιού...μαγευτήκαμε

δεν ήταν η Κίρκη...δεν μας μάγεψαν Σειρήνες...και καμιά Ναυσικά δεν βρέθηκε στο δρόμο μας για να μας απαλύνει τις σκέψεις...

χαϊδεύαμε καρτερικά τα βότσαλα της ακτής και ξεχνούσαμε χωρίς λοτούς...

ξεχνούσαμε χωρίς το γλυκό κρασί, το πλούσιο φαγοπότι...τον ήσυχο τον ύπνο...το λυπηρό τραγούδι...

και οι χαρακιές μας μεγαλώνανε, και τα μάτια μας σκοτεινιάζανε... και τ' αστέρια κι αυτά δεν μας έβλεπαν όπως παλιά...

οι μέρες μας μικρές και οι νύχτες μας ατέλειωτες...

μέχρι που...

αντικρύσαμε το κόκκινο λουλούδι...μια μικρή όαση...έναν τρυφερό μίσχο με αραχνοϋφαντα πέταλα...

πάνω σε έναν τόσο δα βράχο...εκεί άνθιζε...

η ελπίδα...το ξύπνημα μιας άλλης μνήμης...δίπλα στο νερό....

και θυμηθίκαμε άξαφνα...ότι είναι τόσο μικρή και λεπτοκαμωμένη η ομορφιά της ζωής μας...


και καλέσαμε στην επιφάνεια τα δελφίνια...

και έστησαν χορό...τρελό χορό

και σήκωσαν κύμμα...

και ήρθε η παλλίροια...τώρα το ταξίδι μας συνεχίζει...και έχει φως...γλυκές αναμνήσεις και τη μεγάλη επιθυμία του γυρισμού...

"Αλοίμονο σ' αυτούς που αγκιστρώθηκαν στο παραμύθι", φωνάζουμε...

Όλοι για το ταξίδι...

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Γεμάτο "κόλπο"

« στις: 05/11/09, 11:17 »

Γεμάτο "κόλπο"...
 
Φίλε καλημέρα,…
Ωραίος τρόπος ν’ αρχίσει μια μέρα…
Πόσες φορές είπε ποτέ κανείς αυτή τη λέξη και ένιωσε να ζεσταίνεται;
Να ζεσταίνονται τα μέσα σου όπως ζεσταίνει ένας καφές στις πρώτες του γουλιές…
Έτσι όμορφα και άλλοτε με καϊμάκι άλλοτε χωρίς.
Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι όταν ξυπνάνε χαμογελαστοί, πριν ακόμα φύγουν οι σταγόνες του ύπνου από τα μάτια,
Πριν φύγουν τα αυλάκια του μαξιλαριού απ’ τα μάγουλα.
Ανοίγεις την πόρτα να μυρίσεις τον αέρα, υγρό από την επίμονη βροχή
Και οι πλαγιές λευκές και στολισμένες με ομιχλώδες πέπλο.
Έτσι όμορφα, απλά γεμάτα.

Καλημέρα φίλε,
Τσακ! Και ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα…
Κάτσε να ζεσταθούμε
Με ευωδιαστούς καφέδες και χαρμάνια καπνών…
Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα σήμερα!
Κυριακάτικα πρωινά
Δευτέρες άνεργες, χωρίς κανένα βάρος και σκοπό
Έστω και για κάποιες ώρες
Ώρες ανάλαφρες, στιγμές γλυκές.

Πέρασαν χρόνια πολλά…
Επτά να πω;;;
Ωραίος αριθμός το 7
Μονός, τυχερός, γεμάτος
Επτά χρόνια ανίχνευσα κάποια στιγμή.
Τα έβαλα σε τάξη στο μυαλό μου και δεν τα γράφω
Δεν θα ήταν φρόνιμο να τα γράψω
Γιατί πάντα θα είναι λίγο διαφορετική η διατύπωσή τους
Ας μην χάσουνε την όποια μαγεία έχουνε
Χρόνια γλυκά, πικρά, ξινά, χρόνια δημιουργικά
Χρόνια άσκοπα σε άλλες φάσεις, ποτέ όμως χαμένα

Μιας στιγμής σταγόνα,
Πολλών στιγμών σταγόνες
Ποτήρια μισογεμάτα, ενίοτε μισοάδεια

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτά τα πράγματα αυτή τη στιγμή
Ίσως…
Ίσως γιατί δεν υπάρχει κάποιος εδώ δίπλα να με διαβάσει
Καθισμένος στη γωνιά του bar, εδώ σε μια άκρη που ποτέ δεν ξανακάθισα…
Νέες αρχές και μονοπάτια
Γεμίζω όμορφα και γελάω μέσα μου…

Δεν ξέρω αν οφείλω να τα στείλω τα γραπτά μου
Πόσες σκέψεις μπορεί να χωράνε ταυτόχρονα στο μυαλό καθενός;
Σκέψεις γρήγορες και ίσως εφήμερες…
Το «σήμερα» δηλαδή είναι το πιο σημαντικό πράγμα
Γιατί κάνουμε και σχέδια μόνοι μας…
Πόσο συχνά όμως σχεδιάζουμε βάζοντας άλλον έναν στο «κόλπο»;

-Το «κόλπο»…

τέχνασμα, τρυκ, ταχυδακτυλουργία, ένα μαγικό…
Κουνέλια βγάζω απ’ το καπέλο μου για κάποιους, κι άλλοι βλέπουνε άλλα «κόλπα»
Δεν ωφελεί να κρύβομαι από κανέναν πια
Θα κάνω τα κόλπα μου ανοιχτά και θα τα στολίσω ανάλογα με τα στολίδια που μου δίνουνε…
Παλιά στολίδια που ίσως είναι λίγο φθαρμένα, και άλλα πάλι στη ναφθαλίνη
Καινούρια στολίδια βγάζουν άλλοι, σε άλλες στιγμούλες
Καινούρια για μένα, παλιά για εκείνους
Και τα βάζω με τόση όρεξη πάνω μου να ομορφύνω
Να ντυθώ τα δικά τους

Τελικά όμως το κόλπο ποιο είναι;
Είναι τόσο κόλπο, ή απλά στάση ζωής;
Μάλλον είναι η διάθεση για γνήσιες αλλαγές, διάθεση για να χαραχτούν νέες πορείες…
Ν’ αγκαλιάσω τα νέα αυτά στολίδια και να τα κάνω κτήμα μου.
Ν’ αγγίξω, ν’ αγγιχτώ…
Πόσο αφήνουμε να μας αγγίξουν;
Άλλοι καταναλώνουν μια ζωή να μένουνε πραγματικά ανέγγιχτοι…

Τελικά οι αισθήσεις που μας έχουν χαριστεί είναι όπλα ζωής
Είναι τα μέσα που μας οδηγούνε στο συναίσθημα
Αυτά τα όπλα που έχουμε μερικοί κρύψει επιμελώς
Και κάποιοι άλλοι τα έχουνε λαδωμένα και τα χρησιμοποιούν
Άλλοι πάλι τα έχουν έτοιμα αλλά για κάποιο λόγο βολεμένα για κάποια αιτία.

Αιτία = λόγος = αφορμή = Πράξη;;;

Πόση φιλολογία χωράει στη ζωή που μας δόθηκε και σ’ εκείνες που μας δίνουν άλλοι;
Ποια κουμπιά πατάμε και μας χαρίζονται απλόχερα φωτιές;
Ποιους μοχλούς χειριζόμαστε και λαμβάνουμε ενδείξεις λάθους;
Πόσο εύκολα ξεχωρίζουμε τα λάθη μας και τα παραδεχόμαστε;
Με πόση άνεση τα αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε παρατηρήσεις γι αυτά;

Μήπως είναι καιρός να αγαπήσουμε τα λάθη μας και να τα ομορφύνουμε
Με τις ορθότητες και τα σωστά άλλων;

Ίσως είναι καιρός να ανοίξουμε τα παράθυρα να μπουν μέσα τα «γράμματα» άλλων
Ας απολαύσουμε το άγγιγμα των ανθρώπων που θέλουν να μας αγγίξουν.
Να γεμίσουμε….

8

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / Κάποτε, το 2007

« στις: 13/10/09, 11:07 »

είχα μια μπάντα, ονόματι JAN. Στίχοι και μουσική δικά μου, πλην ενός, του οποίου μετέφρασα ελληνικό κείμενο μιας κοπελιάς σε Αγγλικά. Κατεβάστε το όσοι θέλετε, από εδώ---> http://rapidshare.com/files/174709718/JAN.rar . Περισσότερες λεπτομέρειες, θα βρείτε εδώ-------> http://ideranged.blogspot.com/2008/12/jan.html . Καλή ακρόαση...