Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Γιατί δε μου το βγάζετε από το μυαλό ότι στην τελική για όλα φταίμε εμείς, γιατί η φύση δεν είναι ο εχθρός μας, εμείς είμαστε ο εχθρος της... γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να ζούμε μαζί της όπως πρέπει... και γιατί τα τσουνάμι, υπήρχαν στον κόσμο αυτό, πολύ πριν εμφανιστεί η αφεντιά μας...
Και στο λεγα... Μην το πειράζεις το δέντρο, Γιατί έχει στόμα και δαγκώνει
Στο λεγα... Μη την πειράζεις τη θάλασσα, Σηκώνει κύμα όταν θυμώνει
Μα προφανώς, δε θα σου έμαθε η μαμά σου αυτή τη ρήση: «Τους μεγάλους θα πρέπει πάντα να τους σέβεσαι...» Αλήθεια, ξέρεις πόσο χρονών είναι η φύση;
Και ήρθε το κύμα και τα πήρε Των πέντε αστέρων σου τα θέρετρα Για να χορεύει τώρα ο θάνατος Πάνω από στάχτες κι από φέρετρα
Κι αυτή η μυρωδιά που τρυπάει τη μύτη Δεν είναι των νεκρών η αποφορά... Είναι ο φόβος ένος γέρικου πλανήτη Για την επόμενη φορά...
Μα εσύ στα αλήθεια, πνίγηκες στις σκέψεις... «Και τώρα, που θα πάω του χρόνου διακοπές;» Ηρέμησε... όσο υπάρχει ο μαλακός σου καναπές, θα τη βολέψεις...
Ίδια Κυριακή, σαν υγρή φυλακή Ίδιος ουρανός κι απαράλλαχτο φως
Κυριακές με φωνή του Τσιτσάνη Κυριακές που δεν έχουν Δευτέρες Πρόθυμες σφαίρες Στου χρόνου μου την κάννη
Ίδια τελετή Ποια χαρά, ποια γιορτή; Ίδια προσευχή Κι ο Θεός εκδρομή.
Κυριακές των νωθρών μυστηρίων Κυριακές που μαζεύονται στοίβες Κόκκινες ντίβες Των ημερολογίων
Μοιάζουνε όπως των χεριών τα δάχτυλά σου Τα εφηβικά, τα ιδρωμένα τα όνειρά σου Σέρνουν μαζί τους το κουφάρι του Σαββάτου Και στο κορμί σου αφήνουνε χίλιους μικρούς θανάτους
Ξύπνησα πάλι με μια ίδια Κυριακή Σαν μια πανάρχαιη δηλωμένη ενοχή Και λέω στον εαυτό μου: άντε ζήσ 'τη Μα υψώνει λόγο της καρδιάς μου φωνή πως δεν της έμεινε καθόλου υπομονή και λίγη πίστη.
Κάπου σε βρήκα Κάπου με βρήκες σ' αυτό το χάσιμο για να μου δείξεις το μεγάλο απ' το άσημο Για να σε μάθω ν' αγαπάς τη μοναξιά σου Να σηκωθούν οι δρόμοι μας στη δύναμη του άσου
Κάπου φρενάρισα Κάπου με τράκαρες Σ' αυτό το άπειρο Φύγαμε τρέχοντας και πίσω αφήσαμε έναν παρόν ανάπηρο
Μα έτσι όπως τρέχαμε κάπου σκοντάψαμε Κι εκεί ακριβώς τους δυο μας θάψαμε Κάπου το διάβασα, κάπου μου το πες Σπάνια ό,τι αγαπάμε μας ανήκει γιατί ο χρόνος θα κρατά τον άσο στο μανίκι
Για κάπου πέταξες και κάπου κρύφτηκα για τη θυσία σου Ένα προσεύχομαι Μη γίνεις όμηρος της ελευθερίας σου
Κάπου σε βρήκα, κάπου με βρήκες σ' αυτό το χάσιμο μα διεκδικούμε μικρή μου αγάπη, της ατυχίας το παράσημο
Εμφάνιση μηνυμάτων
